23 χρόνια από την ωμή δολοφονία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά, 18 χρόνια από τη στυγερή δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα, 5 χρόνια από τη δολοφονία του Ηρακλή Μαραγκάκη, 6 μήνες από τη δολοφονία κατοίκου της Λευκίμμης, λίγα χρόνια, μήνες ή μέρες από τις δολοφονίες και τους βασανισμούς ανυπεράσπιστών μεταναστών, τσιγγάνων, εγκλείστων απεργών πείνας, εργατών και φοιτητών, με τις «ζαρντινιέρες», τα «πράσινα παπούτσια» και τόσα άλλα που ποτέ δεν έφτασαν στα αυτιά μας και βρισκόμαστε αντιμέτωποι ξανά με το ίδιο στυγερό πρόσωπο της αστυνομίας και του κράτους, απροκάλυπτο και ειδεχθές όσο και το σύστημα το οποίο υπερασπίζονται. 70 νεκροί συνολικά την τελευταία δεκαετία, θύματα της κρατικής καταστολής, μόνο μεμονωμένα περιστατικά δεν μπορούν να θεωρηθούν.
Οι διώξεις, οι βασανισμοί και οι δολοφονίες, όχι μόνο αγωνιστών αλλά και καθημερινών ανθρώπων, όπως γίνεται πλέον κατανοητό δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των ολοκληρωτικών καθεστώτων, της χούντας και της στρατοκρατίας των «υπανάπτυκτων» χωρών. Είναι στην ημερήσια διάταξη της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και του καπιταλιστικού κράτους.
Δεν είναι τυχαίο ότι από τις πρώτες στιγμές μετά τη δολοφονία του 16χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου ένα κύμα κοινωνικής διαμαρτυρίας και οργής ξεχύθηκε σε όλη την Ελλάδα. Μια οργή που δε χωρά στο επίσημο πολιτικό σκηνικό, στα τηλεοπτικά πάνελ και σε όλους αυτούς που, για μια ακόμα φορά, σπεύδουν να δυσφημίσουν και να συκοφαντήσουν τους λαϊκούς και νεολαιΐστικους αγώνες, προσπαθώντας να μας βάλλουν να διαλέξουμε στρατόπεδο. Την οργή και τις αντιδράσεις, όμως, είναι αυτοί οι ίδιοι που τις δημιούργησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια με την πολιτική της φτώχειας, του αποκλεισμού και της αποξένωσης, εντείνοντας την κοινωνική ανισότητα και την καταστολή.
Όλοι αυτοί μας ωθούν καθημερινά στην εξαθλίωση και στη φτώχεια μέσα από το σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα και τις συντάξεις πείνας, μας αφήνουν να πεθαίνουμε στα ράτζα ή στους δρόμους με το σημερινό ασφαλιστικό σύστημα και το σύστημα υγείας, μας πετούν στην ανεργία με τη στήριξη που προσφέρουν στα αφεντικά με τις μαζικές απολύσεις, τα ελαστικά ωράρια, τις ενοικιάσεις εργαζομένων, το εκπαιδευτικό σύστημα των αποκλεισμών, των πτυχίων χωρίς αντίκρισμα και των εντατικών ρυθμών σπουδών, με τον κοινωνικό αποκλεισμό των μεταναστών και των κοινωνικά περιθωριοποιημένων. Μας εγκλωβίζουν σε τσιμεντένιες πόλεις-κλουβιά με την καταστροφή του περιβάλλοντος και των γειτονιών μας, μας βυθίζουν στην απελπισία με τον ψεύτικο πολιτισμό τους και την ατελείωτη εμπορευματοποίηση που θέλουν να επιβάλλουν σε όλες τις πτυχές της ζωής μας.
Στον πόλεμο αυτό είμαστε τελικά όλοι μέρος του είτε το θέλουμε είτε όχι.
Για αυτό, δε χωρούν επιφυλάξεις για το ποιος όπλισε το χέρι του αστυνομικού, ποιος είναι ηθικά και πολιτικά υπεύθυνος για το έγκλημα αυτό και όλα τα επακόλουθά του.
Αυτές τις ημέρες οι χιλιάδες μαθητές, φοιτητές και εργαζόμενοι ανοίγουν νέους δρόμους αντίστασης και αγώνα δείχνοντας ότι αυτοί μπορούν και πρέπει να είναι νικηφόροι. Ήρθε η ώρα πια για όλους μας να σπάσουμε στην πράξη την κρατική τρομοκρατία. Ήρθε η ώρα να οξύνουμε την αντιπαράθεση στους χώρους δουλειάς, στις σχολές, στα σχολεία και σε κάθε γειτονιά. Ήρθε η ώρα να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, να κατέβουμε στο δρόμο και συλλογικά να διεκδικήσουμε και να κατακτήσουμε το αυτονόητο.
Όλοι στους δρόμους του αγώνα – Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι!
· Να καταργηθούν οι τρομονόμοι, μέσω των οποίων κατηγορούν νεαρούς διαδηλωτές ως «τρομοκράτες»
· Να διαλυθούν όλες οι ειδικές δυνάμεις καταστολής (ΜΑΤ, ΥΜΕΤ, ΕΚΑΜ) και να αφοπλιστεί η αστυνομία
· Άμεση απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων και άρση όλων των διώξεων εις βάρος των αγωνιστών
· Στηρίζουμε τις κοινωνικές καταλήψεις σε Αγ. Δημήτριο και Ν. Σμύρνη, όπως και σε άλλες γειτονιές
συγκέντρωση διαμαρτυρίας Τετάρτη 17/12 7.00 μμ
στο τριεθνές (παρκάκι απέναντι από ΑΜΑΜ)
.png)
