ΝΕΑΝΙΚΗ ΛΑΪΚΗ ΕΚΡΗΞΗ - Κ. ΜΑΡΚΟΥ
Οι πρώτες εμπειρίες από τα συγκλονιστικά γεγονότα που διαδραματίζονται στις μέρες μας δείχνουν, ότι μπροστά μας έχουμε μια νεανική λαϊκή έκρηξη, με ευρύτερη εργατική - λαϊκή στήριξη και συμμετοχή και με διεθνιστική αλληλεπίδραση. Η δολοφονία του 15χρονου μαθητή λειτούργησε σαν θρυαλλίδα που πυροδότησε πάνω στα εύφλεκτο υλικό της πολύπλευρης κρίσης του καπιταλισμού της εποχής μας. Είναι ένα πρώτο ιστορικό ξέσπασμα, προπομπός μιας γενικότερης εξεργερτικής τάσης πολλαπλών εκρήξεων, που θα εκτυλιχθεί, όχι γραμμικά, αλλά μέσα από διαδοχικές, απρόβλεπτες φάσεις φάσεις και αλυσιδωτά επεισόδια. Το σημερινό ξέσπασμα ενισχύει μια κοινωνικοπολιτική δυναμική, που περιέχει νέες δυνατότητες για να μετατραπούν γεγονότα ανάλογης σημασίας, στο μέλλον, σε μια ευρύτερη εργατολαϊκή και νεανική εξέγερση ενάντια στην ολόπλευρη επίθεση του κεφαλαίου και των εκφραστών του, την οποία προωθούν για την υπέρβαση της κρίσης τους, μέσα από την απόλυτη επιδείνωση όλων των όρων ζωής και ελευθερίας των εργαζομένων.
Το κύριο κοινωνικό χαρακτηριστικό αυτής της πρώτης νεανικής λαϊκής έκρηξης είναι, ότι πλάι και πέρα από τη ριζοσπαστική πτέρυγα της σπουδάζουσας νεολαίας και την αποφασιστική κινητοποίηση των μαθητών (που εκπροσωπεί τις διαθέσεις της εργατικής και λαϊκής οικογένειας), αρχίζουν και παρεμβαίνουν μαζικά, καταλυτικά και μαχητικά, ευρύτερα τμήματα της εργατικής νεολαίας. Με όλες τις παραλλαγές της: Από την παραγωγικά περιπλανώμενη μέχρι και τη μισοενταγμένη νεανικά εργασία. Διαμορφώνονται, έτσι, νέες προϋποθέσεις και δυνατότητες για το ξεπέρασμα του πολιτικού χάσματος ανάμεσα στη ριζοσπαστική πτέρυγα της σπουδάζουσας νεολαίας και στην εργαζόμενη νεολαία. Αλλά και για την κάλυψη του χάσματος ανάμεσα στο κίνημα της νεολαίας γενικά και στις εργατικές παραδόσεις, τους εργατικούς αγώνες και τα μαχόμενα τμήματα ενός ταξικά ανασυγκροτημένου εργατικού κινήματος, στην κατεύθυνση ενός ανατρεπτικού μετώπου εργασίας - παιδείας - δημοκρατίας.
Το κύριο πολιτικό χαρακτηριστικό του ξεσπάσματος είναι η γενικότερη, αντιφατική καταδίκη της κυβέρνησης, του δικομματισμού και του ευρύτερου συνασπισμού εξουσίας, καθώς και της πολιτικής τους. Έχει βαθύτερη ανατρεπτική λογική, η οποία συγκροτείται στο έδαφος της συσσωρευμένης οργής για την εκμετάλλευση και καταπίεση χρόνων, καθώς και για το ναρκοθετημένο μέλλον που της επιφυλάσσει η επίθεση του κεφαλαίου και η κρίση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Παράλληλα, εμπεριέχει όλα τα προωθητικά, αλλά και συντηρητικά στοιχεία ενός αυθόρμητου που πασχίζει να προσεγγίσει τις ανάγκες και τις δυνατότητες της νέας εποχής, αλλά σημαδεύεται από τους αρνητικούς πολιτικούς συσχετισμούς, μαζί με τις καινούργιες δυσκολίες που εμφανίζονται. Ένα αυθόρμητο που ανιχνεύει τις σχέσεις του με μια νέα αντικαπιταλιστική πολιτική, με τα ταξικά συνδικάτα και την ανατρεπτική Αριστερά, ενώ δυσπιστεί, ακόμη, απέναντι στη συλλογική εργατική πάλη, τα πολιτικά σχέδια και τις στρατηγικές στοχεύσεις.
Το κίνημα αυτό είναι πολλαπλά αντιφατικό, αναστρέψιμο, πεδίο διαπάλης ανάμεσα στην εργατική πολιτική και τις πολύμορφες τάσεις κρατικής τρομοκρατίας και αστικής ενσωμάτωσης αλλά και τις αναρχικές λογικές, οι οποίες φαντάζουν στα μάτια του ως ανατρεπτικές. Αλλά συμβαδίζουν και με τον ουτοπικό, "άμεσο" και αναποτελεσματικό ρεφορμισμό της εκτόνωσης μιας οργής με ατομικιστικά χαρακτηριστικά. Αυτές οι λογικές ενισχύονται από τη μακρόχρονη απουσία της Αριστεράς (ειδικά στην εργατική νεολαία), από τη ρεφορμιστική και συμβατική πολιτική και πρακτική της, καθώς και από τις χρόνιες αδυναμίες της επαναστατικής Αριστεράς. Ενώ οι μορφές και η ιδεολογία του αναρχισμού προωθούνται, πολύπλευρα, συστηματικά και "αυθόρμητα", από ολόκληρο το πλέγμα των μέσων και ιδεολογικών μηχανισμών της αστικής πολιτικής.
Η νεανική και λαϊκή έκρηξη χαρακτηρίστηκε από τη χρήση ριζοσπαστικών μορφών πάλης, που αντιβαίνουν την επετειακή πρακτική του ρεφορμισμού και του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού. Μέσα από αυτές εκφράστηκαν οι εξεγερτικές διαθέσεις των πληβειακών τμημάτων της νεολαίας και της εργασίας (και όχι μόνο), αλλά και η αδυναμία τους να συνδεθούν με ένα ανατρεπτικό πολιτικό περιεχόμενο και προοπτική. Μορφές πάλης που δεν ταυτίζονται με τις πρακτικές της "τυφλής" αυθόρμητης βίας και του πλιάτσικου, της "πολιτικοποιημένης" αναρχίας-λάιτ και της "σκληρής αναρχίας του θεάματος". Και που φυσικά, δεν έχουν καμία σχέση με τους πολυποίκιλους μηχανισμούς προβοκάτσιας των κρατικών, ασφαλίτικων οργάνων.
Η κυβέρνηση Καραμανλή, σε συνεργασία με διάφορα εγχώρια και υπερεθνικά κέντρα, συζήτησε συγκεκριμένα και σοβαρά, χωρίς να θέσει σε εφαρμογή αλλά και χωρίς να παραιτηθεί, ένα σχέδιο, με βάση σχετικά άρθρα του Συντάγματος για αναστολή-κατάργηση κατακτημένων ελευθεριών, για μια αντιδημοκρατική εκτροπή προς μια πολιτική, θεσμική και συνταγματική "κατάσταση διαρκούς πολιορκίας" του εργατικού. λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος και ειδικά, των πιο εξεγερτικών του τάσεων.
Η Αριστερά και το λαϊκό κίνημα δεν έχουν αντιληφθεί τον κρίσιμο κίνδυνο που συνιστά αυτό το οπλοστάσιο. Το οποίο ήδη περιφέρεται επιδεικτικά, παρά το γεγονός ότι, σε αυτή τη φάση, δόθηκε το προβάδισμα σε ένα "λελογισμένο" όργιο καταστολής και τρομοκρατίας, για να ενισχυθεί η κύρια γραμμή της εκτόνωσης και ενσωμάτωσης.
Ωστόσο, το νεολαιίστικο και λαϊκό κίνημα αντιμετώπισε, σχετικά αποτελεσματικά, την προσπάθεια ταύτισής του με τους "κουκουλοφόρους" και συμψηφισμού του "φόνου" με την 'ιδιοκτησία". Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν δυνατότητες ώστε, κάτω από προϋποθέσεις, να κλιμακωθεί, να αποκτήσει περισσότερο συνειδητά χαρακτηριστικά. Να συναντηθεί με τις ριζοσπαστικές, ανυπότακτες και ανατρεπτικές τάσεις που υπάρχουν μέσα στη σύγχρονη εργατική τάξη, αλλά και στα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα. Άμεση και κρίσιμη σημασία αποκτά ένα συγκεκριμένο, πολιτικό, αντικαπιταλιστικό πλαίσιο αιτημάτων για ρήξεις, νίκες και κατακτήσεις, που θα δώσει πιο συνειδητό χαρακτήρα, ενωτική διάσταση και νέα μαχητικότητα στις μορφές πάλης. Η Αριστερά - και η επαναστατική - καλείται να υπερβεί τη χρόνια υποτίμηση στο περιεχόμενο και τα αιτήματα των αγώνων, με την τάση φετιχοποίησης των μορφών οργάνωσης ή πάλης ή της πολιτικής προοπτικής.
Σε πρώτο πλάνο αναδεικνύεται το πεδίο της δημοκρατίας, ο μαχητικός αγώνας για αντίσταση και ανατροπή της κρατικής καταστολής - προβοκάτσιας και κάθε σχεδίου αντιδημοκρατικής κατάργησης ή "αναστολής" κατακτημένων δικαιωμάτων (άσυλο, συγκεντρώσεις κλπ) για την υπεράσπιση και διεύρυνση των λαϊκών ελευθεριών. Ωστόσο, δίπλα και κάτω από αυτό το πεδίο, κινούνται οι τεκτονικές πλάκες των καταπιεσμένων υπερώριμων αναγκών και δικαιωμάτων στην παιδεία και την εργασία, που οξύνθηκαν απότομα από την κυβερνητική πολιτική και την παγκόσμια οικονομική κρίση.
Όσο σωστό είναι να δώσει το μαζικό κίνημα την απαραίτητη προσοχή στη διατύπωση συγκεκριμένων αιτημάτων, άλλο τόσο λάθος θα ήταν να μείνει μόνο σε αυτά. Χωρίς γενικούς πολιτικούς στόχους και προοπτική, όσο αντικαπιταλιστικά και αν είναι τα αιτήματα, δεν θα μπορέσει το μαζικό κίνημα να αντισταθεί αποτελεσματικά στην επίθεση, ούτε να έχει ρήξεις και κατακτήσεις. Από αυτή τη σκοπιά, το άμεσο, μαχητικό, πολιτικό σύνθημα είναι η πτώση της κυβέρνησης "από τα κάτω και τα αριστερά". Γιατί, εάν πέσει από τα πάνω και τα δεξιά ή πασοκικά, θα έρθουν νέα δεινά για το λαό και τη νεολαία. Το εργατικό, λαϊκό, νεολαιίστικο κίνημα πρέπει να επιδιώκει να ρίξει με τη δύναμή του την κυβέρνηση και όχι να περιμένει την πτώση της με κοινοβουλευτικό τρόπο. Με αυτόν τον τρόπο, ακόμη και με εκλογική εναλλαγή κομμάτων, όποια κυβέρνηση και αν έρθει, θα είναι πολύ πιο αδύναμη.
Ο μέχρι τώρα χαρακτήρας της έκρηξης ως βασικά νεανικής, επιβάλλει μια προτεραιότητα στο νεολαιίστικο κίνημα και ειδικά στο φοιτητικό, αλλά και για στους μαθητές. Η ανώτερη πολιτική και οργανωτική συγκρότηση του Συντονιστικού των φοιτητών είναι ζήτημα κλειδί για έναν γενικότερο πολιτικό συντονισμό του νεολαιίστικου κινήματος, αλλά και στην Παιδεία.
Η ανεξάρτητη συγκέντρωση, στην οποία μεταβλήθηκε η "προσυγκέντρωση του Μουσείου", στην απεργία της 10 Δεκεμβρίου, με τη μεγάλη συμμετοχή 7-8.000 αγωνιστών, είναι ένα πολύ σοβαρό, αλλά μικρό και ασταθές βήμα, που πρέπει να αξιοποιηθεί για ένα σταθερό και μεγάλο βήμα στο ταξικό εργατικό κίνημα. Σε αυτή τη φάση δημιουργείται η δυνατότητα για ένα νέο, πιο σταθερό και μόνιμο συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων και συνδικαλιστών, για τα δικαιώματα στη δημοκρατία και την εργασία.
Κάθε αυθεντική, μαζική και μαχητική αγωνιστική δράση, πολύ περισσότερο η σημερινή έκρηξη, αναζητούν μορφές συνελεύσεων βάσης και αιρετών - ανακλητών αντιπροσώπων, που ελέγχονται και διευθύνονται από τη βάση. Ειδικά στο φοιτητικό κίνημα είναι σχετικά ώριμη η εκλογή ανακλητών αντιπροσώπων και η δημιουργία πραγματικών, μόνιμων αντιπροσωπευτικών συντονιστικών οργάνων με πολιτικό χαρακτήρα, που θα υπερβούν από τα "κάτω και τα αριστερά" την ξεπερασμένη αντιπαράθεση για τη "νεκρανάσταση" ή όχι της ΕΦΕΕ.
Τα θετικά βήματα που έγιναν στη μετωπική δράση της αντκαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς, πάνω στο έδαφος της νεανικής και λαϊκής έκρηξης, δείχνουν ότι μπορεί, πλέον, με τη συμβολή του ΜΕΡΑ, να κατακτηθεί μια σταθερή ενότητα της "άλλης Αριστεράς", που θα παρέμβει από ανώτερες θέσεις στα νέα κοινωνικά εργατικά ξεσπάσματα, στις πολιτικές και εκλογικές μάχες, αλλά και στην αναγκαία, όσο ποτέ, κοινή δράση της Αριστεράς σε ανατρεπτική κατεύθυνση. Συγκεντρώνονται, τέλος, προϋποθέσεις και δυνατότητες για μια τομή στο πρόγραμμα, στη συγκέντρωση και οργάνωση των δυνάμεων της κομμουνιστικής απελευθέρωσης, στην οποία καλούνται να συμβάλουν το ΝΑΡ και η νΚΑ, με βάση τις νέες εμπειρίες από τη δράση τους στη νεανική λαϊκή έκρηξη.
Οι πρώτες εμπειρίες από τα συγκλονιστικά γεγονότα που διαδραματίζονται στις μέρες μας δείχνουν, ότι μπροστά μας έχουμε μια νεανική λαϊκή έκρηξη, με ευρύτερη εργατική - λαϊκή στήριξη και συμμετοχή και με διεθνιστική αλληλεπίδραση. Η δολοφονία του 15χρονου μαθητή λειτούργησε σαν θρυαλλίδα που πυροδότησε πάνω στα εύφλεκτο υλικό της πολύπλευρης κρίσης του καπιταλισμού της εποχής μας. Είναι ένα πρώτο ιστορικό ξέσπασμα, προπομπός μιας γενικότερης εξεργερτικής τάσης πολλαπλών εκρήξεων, που θα εκτυλιχθεί, όχι γραμμικά, αλλά μέσα από διαδοχικές, απρόβλεπτες φάσεις φάσεις και αλυσιδωτά επεισόδια. Το σημερινό ξέσπασμα ενισχύει μια κοινωνικοπολιτική δυναμική, που περιέχει νέες δυνατότητες για να μετατραπούν γεγονότα ανάλογης σημασίας, στο μέλλον, σε μια ευρύτερη εργατολαϊκή και νεανική εξέγερση ενάντια στην ολόπλευρη επίθεση του κεφαλαίου και των εκφραστών του, την οποία προωθούν για την υπέρβαση της κρίσης τους, μέσα από την απόλυτη επιδείνωση όλων των όρων ζωής και ελευθερίας των εργαζομένων.
Το κύριο κοινωνικό χαρακτηριστικό αυτής της πρώτης νεανικής λαϊκής έκρηξης είναι, ότι πλάι και πέρα από τη ριζοσπαστική πτέρυγα της σπουδάζουσας νεολαίας και την αποφασιστική κινητοποίηση των μαθητών (που εκπροσωπεί τις διαθέσεις της εργατικής και λαϊκής οικογένειας), αρχίζουν και παρεμβαίνουν μαζικά, καταλυτικά και μαχητικά, ευρύτερα τμήματα της εργατικής νεολαίας. Με όλες τις παραλλαγές της: Από την παραγωγικά περιπλανώμενη μέχρι και τη μισοενταγμένη νεανικά εργασία. Διαμορφώνονται, έτσι, νέες προϋποθέσεις και δυνατότητες για το ξεπέρασμα του πολιτικού χάσματος ανάμεσα στη ριζοσπαστική πτέρυγα της σπουδάζουσας νεολαίας και στην εργαζόμενη νεολαία. Αλλά και για την κάλυψη του χάσματος ανάμεσα στο κίνημα της νεολαίας γενικά και στις εργατικές παραδόσεις, τους εργατικούς αγώνες και τα μαχόμενα τμήματα ενός ταξικά ανασυγκροτημένου εργατικού κινήματος, στην κατεύθυνση ενός ανατρεπτικού μετώπου εργασίας - παιδείας - δημοκρατίας.
Το κύριο πολιτικό χαρακτηριστικό του ξεσπάσματος είναι η γενικότερη, αντιφατική καταδίκη της κυβέρνησης, του δικομματισμού και του ευρύτερου συνασπισμού εξουσίας, καθώς και της πολιτικής τους. Έχει βαθύτερη ανατρεπτική λογική, η οποία συγκροτείται στο έδαφος της συσσωρευμένης οργής για την εκμετάλλευση και καταπίεση χρόνων, καθώς και για το ναρκοθετημένο μέλλον που της επιφυλάσσει η επίθεση του κεφαλαίου και η κρίση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Παράλληλα, εμπεριέχει όλα τα προωθητικά, αλλά και συντηρητικά στοιχεία ενός αυθόρμητου που πασχίζει να προσεγγίσει τις ανάγκες και τις δυνατότητες της νέας εποχής, αλλά σημαδεύεται από τους αρνητικούς πολιτικούς συσχετισμούς, μαζί με τις καινούργιες δυσκολίες που εμφανίζονται. Ένα αυθόρμητο που ανιχνεύει τις σχέσεις του με μια νέα αντικαπιταλιστική πολιτική, με τα ταξικά συνδικάτα και την ανατρεπτική Αριστερά, ενώ δυσπιστεί, ακόμη, απέναντι στη συλλογική εργατική πάλη, τα πολιτικά σχέδια και τις στρατηγικές στοχεύσεις.
Το κίνημα αυτό είναι πολλαπλά αντιφατικό, αναστρέψιμο, πεδίο διαπάλης ανάμεσα στην εργατική πολιτική και τις πολύμορφες τάσεις κρατικής τρομοκρατίας και αστικής ενσωμάτωσης αλλά και τις αναρχικές λογικές, οι οποίες φαντάζουν στα μάτια του ως ανατρεπτικές. Αλλά συμβαδίζουν και με τον ουτοπικό, "άμεσο" και αναποτελεσματικό ρεφορμισμό της εκτόνωσης μιας οργής με ατομικιστικά χαρακτηριστικά. Αυτές οι λογικές ενισχύονται από τη μακρόχρονη απουσία της Αριστεράς (ειδικά στην εργατική νεολαία), από τη ρεφορμιστική και συμβατική πολιτική και πρακτική της, καθώς και από τις χρόνιες αδυναμίες της επαναστατικής Αριστεράς. Ενώ οι μορφές και η ιδεολογία του αναρχισμού προωθούνται, πολύπλευρα, συστηματικά και "αυθόρμητα", από ολόκληρο το πλέγμα των μέσων και ιδεολογικών μηχανισμών της αστικής πολιτικής.
Η νεανική και λαϊκή έκρηξη χαρακτηρίστηκε από τη χρήση ριζοσπαστικών μορφών πάλης, που αντιβαίνουν την επετειακή πρακτική του ρεφορμισμού και του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού. Μέσα από αυτές εκφράστηκαν οι εξεγερτικές διαθέσεις των πληβειακών τμημάτων της νεολαίας και της εργασίας (και όχι μόνο), αλλά και η αδυναμία τους να συνδεθούν με ένα ανατρεπτικό πολιτικό περιεχόμενο και προοπτική. Μορφές πάλης που δεν ταυτίζονται με τις πρακτικές της "τυφλής" αυθόρμητης βίας και του πλιάτσικου, της "πολιτικοποιημένης" αναρχίας-λάιτ και της "σκληρής αναρχίας του θεάματος". Και που φυσικά, δεν έχουν καμία σχέση με τους πολυποίκιλους μηχανισμούς προβοκάτσιας των κρατικών, ασφαλίτικων οργάνων.
Η κυβέρνηση Καραμανλή, σε συνεργασία με διάφορα εγχώρια και υπερεθνικά κέντρα, συζήτησε συγκεκριμένα και σοβαρά, χωρίς να θέσει σε εφαρμογή αλλά και χωρίς να παραιτηθεί, ένα σχέδιο, με βάση σχετικά άρθρα του Συντάγματος για αναστολή-κατάργηση κατακτημένων ελευθεριών, για μια αντιδημοκρατική εκτροπή προς μια πολιτική, θεσμική και συνταγματική "κατάσταση διαρκούς πολιορκίας" του εργατικού. λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος και ειδικά, των πιο εξεγερτικών του τάσεων.
Η Αριστερά και το λαϊκό κίνημα δεν έχουν αντιληφθεί τον κρίσιμο κίνδυνο που συνιστά αυτό το οπλοστάσιο. Το οποίο ήδη περιφέρεται επιδεικτικά, παρά το γεγονός ότι, σε αυτή τη φάση, δόθηκε το προβάδισμα σε ένα "λελογισμένο" όργιο καταστολής και τρομοκρατίας, για να ενισχυθεί η κύρια γραμμή της εκτόνωσης και ενσωμάτωσης.
Ωστόσο, το νεολαιίστικο και λαϊκό κίνημα αντιμετώπισε, σχετικά αποτελεσματικά, την προσπάθεια ταύτισής του με τους "κουκουλοφόρους" και συμψηφισμού του "φόνου" με την 'ιδιοκτησία". Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν δυνατότητες ώστε, κάτω από προϋποθέσεις, να κλιμακωθεί, να αποκτήσει περισσότερο συνειδητά χαρακτηριστικά. Να συναντηθεί με τις ριζοσπαστικές, ανυπότακτες και ανατρεπτικές τάσεις που υπάρχουν μέσα στη σύγχρονη εργατική τάξη, αλλά και στα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα. Άμεση και κρίσιμη σημασία αποκτά ένα συγκεκριμένο, πολιτικό, αντικαπιταλιστικό πλαίσιο αιτημάτων για ρήξεις, νίκες και κατακτήσεις, που θα δώσει πιο συνειδητό χαρακτήρα, ενωτική διάσταση και νέα μαχητικότητα στις μορφές πάλης. Η Αριστερά - και η επαναστατική - καλείται να υπερβεί τη χρόνια υποτίμηση στο περιεχόμενο και τα αιτήματα των αγώνων, με την τάση φετιχοποίησης των μορφών οργάνωσης ή πάλης ή της πολιτικής προοπτικής.
Σε πρώτο πλάνο αναδεικνύεται το πεδίο της δημοκρατίας, ο μαχητικός αγώνας για αντίσταση και ανατροπή της κρατικής καταστολής - προβοκάτσιας και κάθε σχεδίου αντιδημοκρατικής κατάργησης ή "αναστολής" κατακτημένων δικαιωμάτων (άσυλο, συγκεντρώσεις κλπ) για την υπεράσπιση και διεύρυνση των λαϊκών ελευθεριών. Ωστόσο, δίπλα και κάτω από αυτό το πεδίο, κινούνται οι τεκτονικές πλάκες των καταπιεσμένων υπερώριμων αναγκών και δικαιωμάτων στην παιδεία και την εργασία, που οξύνθηκαν απότομα από την κυβερνητική πολιτική και την παγκόσμια οικονομική κρίση.
Όσο σωστό είναι να δώσει το μαζικό κίνημα την απαραίτητη προσοχή στη διατύπωση συγκεκριμένων αιτημάτων, άλλο τόσο λάθος θα ήταν να μείνει μόνο σε αυτά. Χωρίς γενικούς πολιτικούς στόχους και προοπτική, όσο αντικαπιταλιστικά και αν είναι τα αιτήματα, δεν θα μπορέσει το μαζικό κίνημα να αντισταθεί αποτελεσματικά στην επίθεση, ούτε να έχει ρήξεις και κατακτήσεις. Από αυτή τη σκοπιά, το άμεσο, μαχητικό, πολιτικό σύνθημα είναι η πτώση της κυβέρνησης "από τα κάτω και τα αριστερά". Γιατί, εάν πέσει από τα πάνω και τα δεξιά ή πασοκικά, θα έρθουν νέα δεινά για το λαό και τη νεολαία. Το εργατικό, λαϊκό, νεολαιίστικο κίνημα πρέπει να επιδιώκει να ρίξει με τη δύναμή του την κυβέρνηση και όχι να περιμένει την πτώση της με κοινοβουλευτικό τρόπο. Με αυτόν τον τρόπο, ακόμη και με εκλογική εναλλαγή κομμάτων, όποια κυβέρνηση και αν έρθει, θα είναι πολύ πιο αδύναμη.
Ο μέχρι τώρα χαρακτήρας της έκρηξης ως βασικά νεανικής, επιβάλλει μια προτεραιότητα στο νεολαιίστικο κίνημα και ειδικά στο φοιτητικό, αλλά και για στους μαθητές. Η ανώτερη πολιτική και οργανωτική συγκρότηση του Συντονιστικού των φοιτητών είναι ζήτημα κλειδί για έναν γενικότερο πολιτικό συντονισμό του νεολαιίστικου κινήματος, αλλά και στην Παιδεία.
Η ανεξάρτητη συγκέντρωση, στην οποία μεταβλήθηκε η "προσυγκέντρωση του Μουσείου", στην απεργία της 10 Δεκεμβρίου, με τη μεγάλη συμμετοχή 7-8.000 αγωνιστών, είναι ένα πολύ σοβαρό, αλλά μικρό και ασταθές βήμα, που πρέπει να αξιοποιηθεί για ένα σταθερό και μεγάλο βήμα στο ταξικό εργατικό κίνημα. Σε αυτή τη φάση δημιουργείται η δυνατότητα για ένα νέο, πιο σταθερό και μόνιμο συντονισμό πρωτοβάθμιων σωματείων και συνδικαλιστών, για τα δικαιώματα στη δημοκρατία και την εργασία.
Κάθε αυθεντική, μαζική και μαχητική αγωνιστική δράση, πολύ περισσότερο η σημερινή έκρηξη, αναζητούν μορφές συνελεύσεων βάσης και αιρετών - ανακλητών αντιπροσώπων, που ελέγχονται και διευθύνονται από τη βάση. Ειδικά στο φοιτητικό κίνημα είναι σχετικά ώριμη η εκλογή ανακλητών αντιπροσώπων και η δημιουργία πραγματικών, μόνιμων αντιπροσωπευτικών συντονιστικών οργάνων με πολιτικό χαρακτήρα, που θα υπερβούν από τα "κάτω και τα αριστερά" την ξεπερασμένη αντιπαράθεση για τη "νεκρανάσταση" ή όχι της ΕΦΕΕ.
Τα θετικά βήματα που έγιναν στη μετωπική δράση της αντκαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς, πάνω στο έδαφος της νεανικής και λαϊκής έκρηξης, δείχνουν ότι μπορεί, πλέον, με τη συμβολή του ΜΕΡΑ, να κατακτηθεί μια σταθερή ενότητα της "άλλης Αριστεράς", που θα παρέμβει από ανώτερες θέσεις στα νέα κοινωνικά εργατικά ξεσπάσματα, στις πολιτικές και εκλογικές μάχες, αλλά και στην αναγκαία, όσο ποτέ, κοινή δράση της Αριστεράς σε ανατρεπτική κατεύθυνση. Συγκεντρώνονται, τέλος, προϋποθέσεις και δυνατότητες για μια τομή στο πρόγραμμα, στη συγκέντρωση και οργάνωση των δυνάμεων της κομμουνιστικής απελευθέρωσης, στην οποία καλούνται να συμβάλουν το ΝΑΡ και η νΚΑ, με βάση τις νέες εμπειρίες από τη δράση τους στη νεανική λαϊκή έκρηξη.
ΠΡΙΝ 14/12/2008
.png)
