ΔΙΕΥΡΥΝΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ - Β. ΜΗΝΑΚΑΚΗΣ
Κάθε τέτοια στιγμή έκρηξης της δραστηριότητας των μαζών αποτελεί πεδίο οξύτατης πολιτικής - ιδεολογικής διαπάλης, σημείο που επιδρά καταλυτικά στις συνειδήσεις και αλλάζει πολιτικούς συσχετισμούς, εφαλτήριο για μεταβολές στο αστικό πολιτικό σύστημα. Μακριά από μας, συνεπώς, μια λογική που εξαντλείται σε μια κοινωνιολογικού τύπου ερμηνεία, που αρκείται να παρατηρεί ή να ακολουθεί τα γεγονότα, που αφήνει κατά μέρος το αύριο του κινήματος για να ζήσει το σήμερα, που χαράζει γραμμή μόνο για τους ήδη κινητοποιημένους.
Κάθε τέτοια στιγμή - πολύ περισσότερο η σημερινή, που συμπυκνώσει την οργή για τη δολοφονία με την αγανάκτηση από την αντεργατική πολιτική και την κρίση, τη δυσοσμία του Βατοπεδίου με την ανεπάρκεια της επίσημης Αριστεράς και του συνδικαλιστικού κινήματος, αποτελεί στιγμή προκλήσεων και απαιτήσεων για την επαναστατική Αριστερά. Αν ανταποκριθεί σε αυτές, θα έχει και θα δώσει ελπίδα, αν όχι θα συντριβεί με τον πιο σκληρό τρόπο.
Πού, όμως, θα κριθεί αν η επαναστατική Αριστερά θα κατορθώσει να ανταποκριθεί στις προκλήσεις των καιρών; Πρώτα απ' όλα στα να ανοίξει και να βαθύνει το περιεχόμενο της παρέμβασή της καλύπτοντας τόσο τα ζητήματα των δημοκρατικών ελευθεριών και της παιδείας, όσο και το οξυμένο κοινωνικό ζήτημα, τόσο την ανάγκη άμεσης αναμέτρησης με την τρομοκρατική - αντεργατική καταιγίδα όσο και την απαίτηση ρηγμάτων και συνολικότερης ανατροπής της, με γνώμονα την αντικαπιταλιστική επανάσταση και την κομμουνιστική απελευθέρωση.
Δεύτερον, στο εάν θα κατορθώσει να χτίσει γέφυρες επικοινωνίας, στο δρόμο αλλά και στους χώρους δουλειάς, στις σχολές και στα σχολεία αλλά και στις γειτονιές, με τον κόσμο της δουλειάς και τους νέους, με κάθε ριζοσπαστικό σκίρτημα και αυθόρμητο ξέσπασμα (που θα πολλαπλασιάζονται λόγω της άσχημης θέσης των νέων και των εργαζομένων και της ανεπάρκειας της Αριστεράς και του αστικοποιημένου συνδικαλισμού), με κάθε διάθεση δυναμικής και μαχητικής δράσης.
Τρίτον, στο αν θα καταφέρει, στην εποχή της ιδεολογικής φτώχειας και την πολιτισμικής λοβοτομής του ρατσισμού και του εθνικισμού, του σκοταδισμού και της θρησκευτικής τύφλωσης, να εμπνεύσει ένα ρεύμα δημιουργικής θεωρητικής αναζήτησης, ανάδειξης - κατάκτησης συλλογικών και απελευθερωτικών αξιών, επανεξόρμησης των επαναστατικών ιδεών.
Κυρίως, όμως, στο αν συμπυκνώσει όλα αυτά συνολικά πολιτικά στη δημιουργία ενός πολιτικού ανατρεπτικού ρεύματος και - με νέους όρους πολιτικοποίησης και σύμπλεξης οικονομικού και πολιτικού αγώνα - ενός πόλου μετώπου της αντικαπιταλιστικής κι επαναστατικής Αριστεράς.
Κάθε τέτοια στιγμή έκρηξης της δραστηριότητας των μαζών αποτελεί πεδίο οξύτατης πολιτικής - ιδεολογικής διαπάλης, σημείο που επιδρά καταλυτικά στις συνειδήσεις και αλλάζει πολιτικούς συσχετισμούς, εφαλτήριο για μεταβολές στο αστικό πολιτικό σύστημα. Μακριά από μας, συνεπώς, μια λογική που εξαντλείται σε μια κοινωνιολογικού τύπου ερμηνεία, που αρκείται να παρατηρεί ή να ακολουθεί τα γεγονότα, που αφήνει κατά μέρος το αύριο του κινήματος για να ζήσει το σήμερα, που χαράζει γραμμή μόνο για τους ήδη κινητοποιημένους.
Κάθε τέτοια στιγμή - πολύ περισσότερο η σημερινή, που συμπυκνώσει την οργή για τη δολοφονία με την αγανάκτηση από την αντεργατική πολιτική και την κρίση, τη δυσοσμία του Βατοπεδίου με την ανεπάρκεια της επίσημης Αριστεράς και του συνδικαλιστικού κινήματος, αποτελεί στιγμή προκλήσεων και απαιτήσεων για την επαναστατική Αριστερά. Αν ανταποκριθεί σε αυτές, θα έχει και θα δώσει ελπίδα, αν όχι θα συντριβεί με τον πιο σκληρό τρόπο.
Πού, όμως, θα κριθεί αν η επαναστατική Αριστερά θα κατορθώσει να ανταποκριθεί στις προκλήσεις των καιρών; Πρώτα απ' όλα στα να ανοίξει και να βαθύνει το περιεχόμενο της παρέμβασή της καλύπτοντας τόσο τα ζητήματα των δημοκρατικών ελευθεριών και της παιδείας, όσο και το οξυμένο κοινωνικό ζήτημα, τόσο την ανάγκη άμεσης αναμέτρησης με την τρομοκρατική - αντεργατική καταιγίδα όσο και την απαίτηση ρηγμάτων και συνολικότερης ανατροπής της, με γνώμονα την αντικαπιταλιστική επανάσταση και την κομμουνιστική απελευθέρωση.
Δεύτερον, στο εάν θα κατορθώσει να χτίσει γέφυρες επικοινωνίας, στο δρόμο αλλά και στους χώρους δουλειάς, στις σχολές και στα σχολεία αλλά και στις γειτονιές, με τον κόσμο της δουλειάς και τους νέους, με κάθε ριζοσπαστικό σκίρτημα και αυθόρμητο ξέσπασμα (που θα πολλαπλασιάζονται λόγω της άσχημης θέσης των νέων και των εργαζομένων και της ανεπάρκειας της Αριστεράς και του αστικοποιημένου συνδικαλισμού), με κάθε διάθεση δυναμικής και μαχητικής δράσης.
Τρίτον, στο αν θα καταφέρει, στην εποχή της ιδεολογικής φτώχειας και την πολιτισμικής λοβοτομής του ρατσισμού και του εθνικισμού, του σκοταδισμού και της θρησκευτικής τύφλωσης, να εμπνεύσει ένα ρεύμα δημιουργικής θεωρητικής αναζήτησης, ανάδειξης - κατάκτησης συλλογικών και απελευθερωτικών αξιών, επανεξόρμησης των επαναστατικών ιδεών.
Κυρίως, όμως, στο αν συμπυκνώσει όλα αυτά συνολικά πολιτικά στη δημιουργία ενός πολιτικού ανατρεπτικού ρεύματος και - με νέους όρους πολιτικοποίησης και σύμπλεξης οικονομικού και πολιτικού αγώνα - ενός πόλου μετώπου της αντικαπιταλιστικής κι επαναστατικής Αριστεράς.
ΠΡΙΝ 14/12/2008
.png)
