ΔΥΝΑΜΙΣΜΟΣ - ΟΧΙ ΑΔΙΕΞΟΔΕΣ ΜΟΡΦΕΣ
Σε ό,τι αφορά τις μορφές δράσης και το ζήτημα της βίας, η κυρίαρχη προπαγάνδα προβάλλει (πατώντας και πάνω στα κάθε λογής "σπασίματα", συχνά αυθόρμητα χωρίς να ξεχνούμε και τη δράση των πάσης φύσεως εργολάβων και των μηχανισμών) ότι οι μαχητικές μορφές δράσης και η συλλογική βία της ριζοσπαστικής εργατικής - νεολαιίστικης πάλης αποτελούν απειλή για την κοινοβουλευτική δημοκρατία και εκτροπή από τη συνταγματική ομαλότητα.
Όμως, είναι ακριβώς η κοινοβουλευτική δημοκρατία - δηλαδή ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός της εποχής μας - που παράγει τη βία, την καταπίεση, την επιθετικότητα, τον ανταγωνισμό, το "πατά επί πτωμάτων" και μάλιστα όχι ως ακραίο φαινόμενο αλλά ως καθημερινή και πανταχού παρούσα τάση. Αυτή η κοινωνία - και η πολιτική ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ΗΠΑ και ΕΕ - έχουν ως οργανικό στοιχείο τον ακραίο οικονομικό καταναγκασμό, την ομηρία της ελαστικής εργασίας, την τρομοκρατία της απόλυσης και της φτώχειας, τον εργοδοτικό δεσποτισμό, την πολεμική βία, τη βία των τρομονόμων, του ηλεκτρονικού χαφιεδισμού, των καμερών. Αυτή χρειάζεται την άγρια καταστολή, τις ζαρντινιέρες, τις δολοφονίες μεταναστών, τα ΜΑΤ, τους τόνους χημικών, την ηλεκτρονική βία των ΜΜΕ - που προέκτασή της αποτελεί το οπλισμένο χέρι του κάθε Μελίστα και Κορκονέα, είτε υψώνεται δολοφονώντας εν ψυχρώ, είτε "παρορμητικά". Και, εν τέλει, παράγει την τόσο συζητημένη παραβατικότητα και τις κάθε λογής αντικοινωνικές και καταστροφικές συμπεριφορές.
Η βιαιότητα των αντιδράσεων είναι, συνεπώς, προϊόν του συνδυασμού τούτων των διεργασιών με την κοινωνική οργή από τις σκοτεινές προοπτικές ζωής των εργαζομένων, των νέων και με την πολλαπλά αποδεδειγμένη συντηρητική - κομφορμιστική πρακτική για τις μορφές πάλης της επίσημης (ενίοτε και της εξωκοινοβουλευτικής) Αριστεράς και του υπάρχοντος συνδικαλιστικού κινήματος, που κατά κανόνα έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τις μαχητικές αγωνιστικές διαθέσεις εργαζομένων και νέων.
Συχνά και ιδιαίτερα σε στιγμές ευρύτερης κοινωνικής "αναμόχλευσης" σαν τη σημερινή η βιαιότητα αυτή εκδηλώνεται όχι μόνο με όρους μαζικού κινήματος, αλλά και με καταστροφικό, τυφλό και αδιέξοδο τρόπο απέναντι στα σύμβολα της αστικής κοινωνίας ή με "παραβατικές" ενέργειες, στις οποίες προσπαθούν να παρέμβουν τα κέντρα του "βαθιού κράτους". Με έναν τρόπο, δηλαδή, που αναπτύσσεται στις παρυφές μεγάλων κοινωνικών κινημάτων και, αν και βάλει φραστικά κατά του αστικού κόσμου, δεν τον πλήττει ουσιαστικά, αντιγράφει συχνά μεθόδους της αστικής βίας και της κοινωνίας του θεάματος., στηρίζεται στην ατομική και περιφρονεί τη συλλογική δράση, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις διευκολύνει αντικειμενικά επιλογές αναδιάταξης του αστικού πολιτικού σκηνικού και αυταρχικά μέτρα.
Η μαζική κοινωνική και πολιτική βία του εργατικού κινήματος και της επαναστατικής Αριστεράς, αντίθετα, έχει κυρίως δημιουργικό χαρακτήρα και (πρέπει να) συναντιέται με πολύ διαφορετικό τρόπο, με άλλες μορφές και κυρίως σε άλλη πολιτική βάση και περιεχόμενο, με την οργή. τις αυθεντικές δυναμικές μαχητικές και αντιθεσμικές διαθέσεις των εργαζομένων και των νέων. Έχει βαθύτερο και συνολικότερο πολιτικό περιεχόμενο και όχι μόνο αντιαυταρχικό. Αγωνίζεται για να ανατρέψει την αντεργατική καταιγίδα και το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης και να επιβάλει κατακτήσεις. Δεν είναι τυφλή ή συμβολική, αλλά έχει κοινωνικούς και πολιτικούς αντιπάλους, αντλεί τη δύναμή της από τη συλλογική - μαζική δράση των εργαζομένων και των νέων, μπορεί να αλλάζει τους συσχετισμούς και να οικοδομεί κοινωνικές συμμαχίες. Δεν χρειάζεται να καλύπτει το πρόσωπό της και έχει ως αδιαπραγμάτευτο στοιχείο την πολιτική της ανεξαρτησία από κάθε λογής ξένη προς τα εργατικά συμφέροντα πολιτική προοπτική.
Όμως, είναι ακριβώς η κοινοβουλευτική δημοκρατία - δηλαδή ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός της εποχής μας - που παράγει τη βία, την καταπίεση, την επιθετικότητα, τον ανταγωνισμό, το "πατά επί πτωμάτων" και μάλιστα όχι ως ακραίο φαινόμενο αλλά ως καθημερινή και πανταχού παρούσα τάση. Αυτή η κοινωνία - και η πολιτική ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ΗΠΑ και ΕΕ - έχουν ως οργανικό στοιχείο τον ακραίο οικονομικό καταναγκασμό, την ομηρία της ελαστικής εργασίας, την τρομοκρατία της απόλυσης και της φτώχειας, τον εργοδοτικό δεσποτισμό, την πολεμική βία, τη βία των τρομονόμων, του ηλεκτρονικού χαφιεδισμού, των καμερών. Αυτή χρειάζεται την άγρια καταστολή, τις ζαρντινιέρες, τις δολοφονίες μεταναστών, τα ΜΑΤ, τους τόνους χημικών, την ηλεκτρονική βία των ΜΜΕ - που προέκτασή της αποτελεί το οπλισμένο χέρι του κάθε Μελίστα και Κορκονέα, είτε υψώνεται δολοφονώντας εν ψυχρώ, είτε "παρορμητικά". Και, εν τέλει, παράγει την τόσο συζητημένη παραβατικότητα και τις κάθε λογής αντικοινωνικές και καταστροφικές συμπεριφορές.
Η βιαιότητα των αντιδράσεων είναι, συνεπώς, προϊόν του συνδυασμού τούτων των διεργασιών με την κοινωνική οργή από τις σκοτεινές προοπτικές ζωής των εργαζομένων, των νέων και με την πολλαπλά αποδεδειγμένη συντηρητική - κομφορμιστική πρακτική για τις μορφές πάλης της επίσημης (ενίοτε και της εξωκοινοβουλευτικής) Αριστεράς και του υπάρχοντος συνδικαλιστικού κινήματος, που κατά κανόνα έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τις μαχητικές αγωνιστικές διαθέσεις εργαζομένων και νέων.
Συχνά και ιδιαίτερα σε στιγμές ευρύτερης κοινωνικής "αναμόχλευσης" σαν τη σημερινή η βιαιότητα αυτή εκδηλώνεται όχι μόνο με όρους μαζικού κινήματος, αλλά και με καταστροφικό, τυφλό και αδιέξοδο τρόπο απέναντι στα σύμβολα της αστικής κοινωνίας ή με "παραβατικές" ενέργειες, στις οποίες προσπαθούν να παρέμβουν τα κέντρα του "βαθιού κράτους". Με έναν τρόπο, δηλαδή, που αναπτύσσεται στις παρυφές μεγάλων κοινωνικών κινημάτων και, αν και βάλει φραστικά κατά του αστικού κόσμου, δεν τον πλήττει ουσιαστικά, αντιγράφει συχνά μεθόδους της αστικής βίας και της κοινωνίας του θεάματος., στηρίζεται στην ατομική και περιφρονεί τη συλλογική δράση, ενώ σε ορισμένες περιπτώσεις διευκολύνει αντικειμενικά επιλογές αναδιάταξης του αστικού πολιτικού σκηνικού και αυταρχικά μέτρα.
Η μαζική κοινωνική και πολιτική βία του εργατικού κινήματος και της επαναστατικής Αριστεράς, αντίθετα, έχει κυρίως δημιουργικό χαρακτήρα και (πρέπει να) συναντιέται με πολύ διαφορετικό τρόπο, με άλλες μορφές και κυρίως σε άλλη πολιτική βάση και περιεχόμενο, με την οργή. τις αυθεντικές δυναμικές μαχητικές και αντιθεσμικές διαθέσεις των εργαζομένων και των νέων. Έχει βαθύτερο και συνολικότερο πολιτικό περιεχόμενο και όχι μόνο αντιαυταρχικό. Αγωνίζεται για να ανατρέψει την αντεργατική καταιγίδα και το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης και να επιβάλει κατακτήσεις. Δεν είναι τυφλή ή συμβολική, αλλά έχει κοινωνικούς και πολιτικούς αντιπάλους, αντλεί τη δύναμή της από τη συλλογική - μαζική δράση των εργαζομένων και των νέων, μπορεί να αλλάζει τους συσχετισμούς και να οικοδομεί κοινωνικές συμμαχίες. Δεν χρειάζεται να καλύπτει το πρόσωπό της και έχει ως αδιαπραγμάτευτο στοιχείο την πολιτική της ανεξαρτησία από κάθε λογής ξένη προς τα εργατικά συμφέροντα πολιτική προοπτική.
ΠΡΙΝ 25/01/2009
.png)
