Η διαδικασία επιτήρησης της οικονομίας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι αλήθεια ότι παραμένει φορτισμένη από την πολιτική αντιπαράθεση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ σε σχέση με την περιβόητη "απογραφή" Αλογοσκούφη.
Η ανακοίνωση, την επόμενη Τετάρτη, της έναρξης ενός νέου κύκλου επιτήρησης (η οριστική ανακοίνωση θα γίνει περί τα τέλη Μαρτίου), λόγω της υπέρβασης του ορίου 3% του ΑΕΠ για το έλλειμμα, έχει ξαναφέρει στο προσκήνιο ανάλογες συζητήσεις.
Η αλήθεια βέβαια είναι εντελώς διαφορετική τώρα σε σχέση με το 2005. Σε ποιο σημείο "γράφουν" οι ισχυρές οικονομίες την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την επιτήρηση, λόγω της κρίσης αυτή την περίοδο, φαίνεται στα εθνικά προγράμματα που έχουν ανακοινώσει. Χαρακτηριστικό στοιχείο τους δεν είναι μόνο η... απαξίωση της επιτήρησης αλλά κυρίως η αμφισβήτηση, μέσω προστατευτικών μέτρων, του ακρογωνιαίου λίθου της ΕΕ, της ενιαίας εσωτερικής αγοράς. Οι εκτιμήσεις για το ρυθμό ανάπτυξης του Δ' Τριμήνου 2008 καταγράφουν συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 1,5%, ενώ για το Α' Τρίμηνο του 2009, η τάση δείχνει μια κάμψη χωρίς προηγούμενο με κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας.
Υπό τις συνθήκες αυτές η έννοια της κοινοτικής επιτήρησης αφορά, ελάχιστους στην Ευρωζώνη. Μεταξύ αυτών αυτών είναι και ο ελληνικός καπιταλισμός. Για δύο λόγους. Ο ένας είναι πολιτικός και έχει να κάνει με το εγχείρημα της ΝΔ να δείξει στην ελληνική άρχουσα τάξη ότι μπορεί να διαχειριστεί την κρίση. Για αυτό έστειλε στις Βρυξέλες ένα τριετές πρόγραμμα, το οποίο, αν και κρίνεται από τους κοινοτικούς "αισιόδοξος", εν τούτοις θεωρούν ότι έχει αρχίσει "να κινείται σε σωστή κατεύθυνση", επειδή εγκαταλείπει τα τρελά σενάρια για ανάπτυξη 2,7% - 3%...
Άλλωστε η Κομισιόν χρειάζεται και μερικές κυβερνήσεις να την υπολογίζουν, τώρα που το "σύμπαν" των Βρυξελλών ταράζεται από την έμπρακτη αμφισβήτηση των εθνικών κυβερνήσεων.
Ο δεύτερος λόγος είναι οικονομικός και έχει να κάνει με τις διεθνής αγορές κεφαλαίου, δηλαδή τους τραπεζίτες δανειστές του ελληνικού δημοσίου. Η κυβέρνηση στην Ελλάδα, δείχνοντας ότι "πειθαρχεί" στα κελεύσματα της Κομισιόν, επιχειρεί να πείσει τους δανειστές της για την πρόθεσή της να "πειθαρχήσει" τους δικούς της εργαζόμενους και να τους βάλει να πληρώσουν ό,τι χρειασθεί για να συνεχίσει να εξυπηρετείται το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος. Ο ελληνικός καπιταλισμός όμως έχει ήδη καταγραφεί σαν ο αδύναμος κρίκος στην Ευρωζώνη. Και αυτό είχε την ευκαιρία να το καταλάβει ο Γ. Παπαθανασίου, όταν πήγε την περασμένη εβδομάδα στο Λονδίνο για να κερδίσει την εμπιστοσύνη των δανειστών.
Για το λόγο αυτό, άλλωστε, ο σχολιασμός και η αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος σταθερότητας από την Κομισιόν (όταν ανακοινωθεί στην τελική του μορφή τον Μάρτιο) θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων, συστάσεις για την ενσωμάτωση του θεσμού της "προσωρινής ανεργίας" και ένα νέο κύκλο αναθεώρησης του ασφαλιστικού με αιχμή την αλλαγή υπολογισμού των συντάξεων (για να προκύπτουν μικρότερες συντάξεις) και την ενσωμάτωση της κύριας και της επικουρικής σύνταξης...
Η ανακοίνωση, την επόμενη Τετάρτη, της έναρξης ενός νέου κύκλου επιτήρησης (η οριστική ανακοίνωση θα γίνει περί τα τέλη Μαρτίου), λόγω της υπέρβασης του ορίου 3% του ΑΕΠ για το έλλειμμα, έχει ξαναφέρει στο προσκήνιο ανάλογες συζητήσεις.
Η αλήθεια βέβαια είναι εντελώς διαφορετική τώρα σε σχέση με το 2005. Σε ποιο σημείο "γράφουν" οι ισχυρές οικονομίες την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την επιτήρηση, λόγω της κρίσης αυτή την περίοδο, φαίνεται στα εθνικά προγράμματα που έχουν ανακοινώσει. Χαρακτηριστικό στοιχείο τους δεν είναι μόνο η... απαξίωση της επιτήρησης αλλά κυρίως η αμφισβήτηση, μέσω προστατευτικών μέτρων, του ακρογωνιαίου λίθου της ΕΕ, της ενιαίας εσωτερικής αγοράς. Οι εκτιμήσεις για το ρυθμό ανάπτυξης του Δ' Τριμήνου 2008 καταγράφουν συρρίκνωση του ΑΕΠ κατά 1,5%, ενώ για το Α' Τρίμηνο του 2009, η τάση δείχνει μια κάμψη χωρίς προηγούμενο με κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας.
Υπό τις συνθήκες αυτές η έννοια της κοινοτικής επιτήρησης αφορά, ελάχιστους στην Ευρωζώνη. Μεταξύ αυτών αυτών είναι και ο ελληνικός καπιταλισμός. Για δύο λόγους. Ο ένας είναι πολιτικός και έχει να κάνει με το εγχείρημα της ΝΔ να δείξει στην ελληνική άρχουσα τάξη ότι μπορεί να διαχειριστεί την κρίση. Για αυτό έστειλε στις Βρυξέλες ένα τριετές πρόγραμμα, το οποίο, αν και κρίνεται από τους κοινοτικούς "αισιόδοξος", εν τούτοις θεωρούν ότι έχει αρχίσει "να κινείται σε σωστή κατεύθυνση", επειδή εγκαταλείπει τα τρελά σενάρια για ανάπτυξη 2,7% - 3%...
Άλλωστε η Κομισιόν χρειάζεται και μερικές κυβερνήσεις να την υπολογίζουν, τώρα που το "σύμπαν" των Βρυξελλών ταράζεται από την έμπρακτη αμφισβήτηση των εθνικών κυβερνήσεων.
Ο δεύτερος λόγος είναι οικονομικός και έχει να κάνει με τις διεθνής αγορές κεφαλαίου, δηλαδή τους τραπεζίτες δανειστές του ελληνικού δημοσίου. Η κυβέρνηση στην Ελλάδα, δείχνοντας ότι "πειθαρχεί" στα κελεύσματα της Κομισιόν, επιχειρεί να πείσει τους δανειστές της για την πρόθεσή της να "πειθαρχήσει" τους δικούς της εργαζόμενους και να τους βάλει να πληρώσουν ό,τι χρειασθεί για να συνεχίσει να εξυπηρετείται το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος. Ο ελληνικός καπιταλισμός όμως έχει ήδη καταγραφεί σαν ο αδύναμος κρίκος στην Ευρωζώνη. Και αυτό είχε την ευκαιρία να το καταλάβει ο Γ. Παπαθανασίου, όταν πήγε την περασμένη εβδομάδα στο Λονδίνο για να κερδίσει την εμπιστοσύνη των δανειστών.
Για το λόγο αυτό, άλλωστε, ο σχολιασμός και η αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος σταθερότητας από την Κομισιόν (όταν ανακοινωθεί στην τελική του μορφή τον Μάρτιο) θα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων, συστάσεις για την ενσωμάτωση του θεσμού της "προσωρινής ανεργίας" και ένα νέο κύκλο αναθεώρησης του ασφαλιστικού με αιχμή την αλλαγή υπολογισμού των συντάξεων (για να προκύπτουν μικρότερες συντάξεις) και την ενσωμάτωση της κύριας και της επικουρικής σύνταξης...
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΗΣ
ΠΡΙΝ 15/02/2009
ΠΡΙΝ 15/02/2009
