Παρέμβαση της νΚΑ Θεσσαλονίκης στη συγκέντρωση της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στο ΑΠΘ

Πρόταση για την ενοποίηση του αντικαπιταλιστικού δυναμικού σε περιεχόμενο και δράση

Στόχος της οργάνωσής μας δια μέσου του κειμένου αυτού είναι να συμβάλει με πιο αποφασιστικό και ουσιαστικό τρόπο στη συζήτηση για την ενοποίηση του αντικαπιταλιστικού δυναμικού των αγώνων, των σχημάτων και των οργανώσεων. Προσπαθούμε να επιμείνουμε σε ορισμένα κομβικά στοιχεία της κοινωνικής πραγματικότητας στο φόντο της οποίας ανοίγεται αυτή η συζήτηση, να εκφράσουμε βασικά κριτήρια στη βάση των οποίων η διαδικασία αυτή μπορεί να είναι ακόμα πιο μαζική, μαχητική και ελπιδοφόρα και τέλος να συμβάλουμε με συγκεκριμένες προτάσεις, πρωτοβουλίες για το βάθεμα του πολιτικού στίγματος και την προώθηση με κριτήριο τη δράση της υπόθεσης του πόλου της αντικαπιταλιστικής αριστεράς.

Τα μηνύματα της Εξέγερσης στο φόντο της καπιταλιστικής κρίσης

Η συζήτησή μας λοιπόν, διεξάγεται υπό τη σκιά της κρίσης και υπό τη λάμψη του Δεκέμβρη. Η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτέλεσε ίσως το μεγαλύτερο εξεγερτικό γεγονός στην μεταπολιτευτική Ελλάδα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που «χτύπησε» τόσο απροκάλυπτα η κρατική βία. Ήταν όμως η πρώτη φορά που η αυθαιρεσία των κρατικών δυνάμεων καταστολής ειδώθηκε από τους εργαζόμενους και τη νεολαία όχι ως ένα «άτυχο» γεγονός, αλλά ως συνέχεια, ως η άλλη όψη –εξίσου βάρβαρη- του ίδιου νομίσματος που λέγεται λιτότητα, ανεργία, απολύσεις, πόλεμοι. Με άλλα λόγια, η βάση της εξέγερσης είχε τις ρίζες της μέσα στην πολύπλευρη κρίση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού (κρίση οικονομική, πολιτική, θεσμική-αξιών, εκπροσώπησης). Ξέσπασε ως αντίδραση στη συνολική αστική επίθεση σε παιδεία – εργασία - λαϊκές ελευθερίες. Μία επίθεση που δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα εργασιακής ανασφάλειας - υποβάθμισης όλων των συνθηκών ζωής - αντιδημοκρατικής ασφυξίας.

Η αστική τάξη επιχειρεί να ρίξει τα βάρη της δικιάς της κρίσης στην εργατική τάξη. Αυτό θα καθορίζει την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των ΗΠΑ, των αστικών κυβερνήσεων το επόμενο διάστημα. Ήδη η κυβέρνηση της ΝΔ, και συνολικά ο αστικός συνασπισμός εξουσίας κλιμακώνουν την επίθεση προχωρώντας σε ιδιωτικοποιήσεις, απελευθέρωση των απολύσεων, νομιμοποίηση της ελαστασφάλειας, αλλαγές στο εξεταστικό, αντιδημοκρατική θωράκιση των θεσμών, περαιτέρω εμπλοκή στις πολεμικές συρράξεις και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην περιοχή κ.α.. Γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο σε ευρύτερα τμήματα πλέον αγωνιστών και εργαζομένων πως σε τελική ανάλυση δύο δρόμοι υπάρχουν για την υπέρβαση από την κρίση: Ή το κεφάλαιο θα επιφέρει στην εργατική τάξη μια δραματική ποιοτική χειροτέρευση των όρων εργασίας και αναπαραγωγής, μια σύγχρονη καθολική υποδούλωση στην ολοκληρωτική κερδοφορία ή οι εργαζόμενοι θα πετύχουν να αποκρούσουν και να ανατρέψουν την επίθεση, με το δικό τους επαναστατικό αγώνα, ανοίγοντας το δρόμο για τον κλονισμό της αστικής κυριαρχίας και την αντικαπιταλιστική επανάσταση για την κομμουνιστική απελευθέρωση. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν μπορούν και το επόμενο διάστημα να υπάρξουν επιμέρους υλικές νίκες του εργατικού κινήματος, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις. Όμως, συνολική απόκρουση σημαίνει τουλάχιστον έναν κοινωνικοπολιτικό συσχετισμό όπου προβάλλει η επαναστατική απειλή. Όχι μόνο δεν μπορεί να σταθεί μια «ενδιάμεση λύση» σήμερα, αλλά μπροστά σε κάθε σοβαρή προσπάθεια απόκρουσης της επίθεσης θα μπαίνει πιο άμεσα και πιο δραματικά το πρόβλημα της ανατροπής της εξουσίας και της ριζικής αναδιοργάνωσης της κοινωνίας.

Οι μέρες του Δεκέμβρη επομένως δεν αποτελούν παρελθόν αλλά εικόνα από το μέλλον. Όσο θα επεκτείνεται και θα βαθαίνει η καπιταλιστική κρίση τόσο θα οξύνεται η ταξική πάλη. Εκτίμησή μας είναι πως σύντομα θα υπάρξουν νέα ξεσπάσματα τέτοιου μεγέθους στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες του δυτικού καπιταλισμού, και είναι χρέος μας ως αντικαπιταλιστική – επαναστατική – κομμουνιστική αριστερά να συμβάλουμε για τη συνολική πολιτικοποίηση και νικηφόρα έκβαση των ταξικών αυτών αναμετρήσεων.

Υπ’ αυτή την έννοια πρέπει να διδαχθούμε από την εξέγερση (από τα πιο καινοτόμα, προωθημένα και πολιτικά χαρακτηριστικά της) για να δώσουμε από καλύτερη θέση τις μάχες του επόμενου διαστήματος. Μάλιστα δεν αντιμετωπίζουμε την εξέγερση ως ένα «τυχαίο» αυθόρμητο γεγονός. Ήταν μία κινηματική διαδικασία που ήρθε ως συνέχεια των πολλαπλών, συχνών και έντονων αγώνων της νεολαίας και των εργαζομένων το προηγούμενο διάστημα. Αποτέλεσε όμως ταυτόχρονα και βαθιά τομή στην σκυταλοδρομία των πρόσφατων κοινωνικών κινημάτων. Μέσα από τον Δεκέμβρη, να διδαχθούμε από το κοινωνικό υποκείμενο που αποτέλεσε την καρδιά της εξέγερσης. Δεν ήταν άλλο από τα κομμάτια εκείνα που βρίσκονται στην καρδιά της σύγχρονης εκμετάλλευσης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, τόσο στο πεδίο της παραγωγής όσο και της εκπαίδευσης. Μαθητές, φοιτητές, εργατική νεολαία της επισφαλούς εργασίας, της ελαστικότητας, της ανεργίας, εργαζόμενοι και μετανάστες και όλοι αυτοί συντεθειμένοι σε ένα ιδιότυπο μοντέλο συντονισμού, αυτόοργάνωσης και κοινής διεκδίκησης. Να διδαχθούμε από τα πολιτικά χαρακτηριστικά της εξέγερσης (που δεν κατάφερναν βέβαια πάντα να εκφραστούν και στο επίπεδο των πανό και των αιτημάτων). Χαρακτηριστικά που έφεραν μέσα τους ένα βαθύ αντικαπιταλιστικό φορτίο διεκδικήσεων που αγγίζει όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας και ταυτόχρονα εξέφρασε –όχι βέβαια ολοκληρωμένα- μία συνολική αντίθεση στο πολιτικό σύστημα και τον αστικό συνασπισμό εξουσίας. Διεκδίκησε την ανατροπή της κυβέρνησης, μίλησε για τις ανάγκες και τα δικαιώματα σε παιδεία και εργασία, συνδέοντας το κοινωνικό πρόβλημα με το αυταρχικό πλέγμα, υιοθέτησε μαχητικά συγκρουσιακά χαρακτηριστικά στη δράση. Να διδαχθούμε ακόμα από τον πλούτο των μορφών – αντιθεσμών οργάνωσης, συντονισμού και δράσης των αγωνιστών. Τόσο το Συντονιστικό Γενικών Συνελεύσεων των φοιτητών (πιο αναβαθμισμένο στον πολιτικό του λόγο αλλά με αδυναμίες σε σχέση με τον τρόπο λειτουργίας που είχε κατακτήσει στα προηγούμενα κινήματα) που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη δημιουργία καταλήψεων – κέντρων αγώνα – κέντρων αντιπληροφόρησης, όσο και οι αμεσοδημοκρατικές συνελευσιακές διαδικασίες στα κέντρα αγώνα και τις γειτονιές που συνέβαλαν καθοριστικά στην πολιτικοποίηση και ανάπτυξη της εξέγερσης, ενώ παράλληλα έγιναν πεδίο συνάντησης, έκφρασης, συντονισμού και δράσης ενός μεγάλου κομματιού εργαζόμενων στην επισφάλεια, ανέργων αλλά και σπουδαστών σε ΙΕΚ, ΚΕΣ, αγωνιστών δηλαδή από χώρους που δεν υπάρχουν δομές και όργανα διεκδίκησης. Μέσα από τις μορφές αυτές που γεννήθηκαν ως αντανάκλαση –φυσική συνέχεια- του υποκειμένου και των διεκδικήσεων της εξέγερσης εκφράστηκε για πρώτη φορά ίσως σε τέτοια έκταση, η αντίθεση στον αστικοποιημένο γραφειοκρατικό συνδικαλισμό και την επίσημη αριστερά που ούτε ήθελαν ούτε μπορούσαν να τροφοδοτήσουν τον αγώνα. Να διδαχθούμε τέλος και από τις πρακτικές της εξέγερσης. Τις πρακτικές της μαζικής λαϊκής βίας, όχι απλώς ως συστατικό της αυθόρμητης οργής, αλλά ως μέσο περιφρούρησης των διαδικασιών του κινήματος και επιβολής των διεκδικήσεών του.

Τα παραπάνω δε θέλουμε να αποτελέσουν απλώς μερικές διαπιστώσεις στα πλαίσια της γνώριμης διαδικασίας «παραγωγής συμπερασμάτων» όπου κάθε αντίληψη αναζητά αυτάρεσκα την αυτό-επιβεβαίωση της. Εξάλλου μέσα από τις χιλιάδες αντιφάσεις του Δεκέμβρη το στοιχείο εκείνο που αναδείχθηκε περίτρανα ήταν η στρατηγική ανεπάρκεια της σημερινής αντικαπιταλιστικής αριστεράς και του εργατικού κινήματος από τη μία αλλά και η αναντικατάστατη αναγκαιότητά τους από την άλλη. Υπάρχουν επομένως συγκεκριμένα στοιχεία (εκείνα ακριβώς στα οποία κρύβεται η δυνατότητα του μέλλοντος της ανατροπής) που πρέπει να αναδείξουμε ως αντικαπιταλιστική αριστερά, να προβληματιστούμε πάνω σε αυτά και να ενοποιηθούμε μέσα στην διαδικασία έμπρακτης προώθησής τους, αντιλαμβανόμενοι τη «χρηστική αξία» του εγχειρήματός μας στην προώθηση των αγώνων, στην διεκδίκηση και κατάκτηση του αναγκαίου, στις υλικές και πολιτικές νίκες του κινήματος.

Στην εποχή μας υπάρχουν και γεννιούνται νέες δυνάμεις που μπορούν να αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων. Είναι τα πιο ανήσυχα τμήματα της εργατικής τάξης, η νέα ριζοσπαστικοποίηση, το δυναμικό της αριστερής και κομμουνιστικής αναζήτησης, ο κόσμος της άλλης Αριστεράς, οι πρωτοπόροι αγωνιστές των κινημάτων. Είναι η ώρα, μπροστά στις πρωτοφανέρωτες για τα τελευταία χρόνια δυνατότητες αλλά και τις αδυσώπητες απειλές, να προχωρήσουμε σε μια τολμηρή επαναστατική – εργατική ανασυγκρότηση της άλλης Αριστεράς, με ουσιαστικά βήματα στην πολιτική μετωπική ενοποίηση των μαχόμενων δυνάμεων της πολιτικής και κοινωνικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Βήματα που θα μετριούνται στην κατάκτηση κοινού περιεχομένου, αιτημάτων και στόχων πάλης για τους κοινωνικούς χώρους και τους αγώνες. Βήματα που θα μετριούνται στην πράξη, στην ανάληψη κοινών πρωτοβουλιών.

Για αποφασιστικά και ουσιαστικά βήματα ενοποίησης όλου του δυναμικού

Η συζήτηση που ξεκίνησε στο Sporting ήταν ένα θετικό πρώτο βήμα στην προσπάθεια - κατεύθυνση ενοποίησης της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Πολλά μένουν να κριθούν ακόμα, αλλά η κατάκτηση μίας κοινής τοποθέτησης των οργανώσεων για τα διακηρυκτικά φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά της αριστεράς που θέλουμε να συγκροτήσουμε ως διακριτό ρεύμα – πόλο στην κοινωνία και τους αγώνες, ανοίγει το δρόμο για περαιτέρω βάθεμα αυτής της ενοποίησης με κριτήριο τη δράση. Νοιώθουμε έντονη την ευθύνη για το ρόλο, τη συμβολή και την ενεργό εμπλοκή σε αυτή τη διαδικασία του ανένταχτου αντικαπιταλιστικού δυναμικού των σχημάτων και των αγώνων. Η οποιαδήποτε πρωτοβουλία για τη συγκρότηση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς θα αυτοαναιρείται ως τέτοια εάν δεν γίνει ευθεία (και όχι δια των οργανώσεων στις οποίες αναφέρεται) υπόθεση και ευθύνη του ανένταχτου δυναμικού, εάν δηλαδή δε γίνει πολιτικός πολιτισμός, φυσιογνωμία, πλαίσιο αιτημάτων και μορφές οργάνωσης και πάλης σε κάθε ζήτημα, μέτωπο και χώρο που συγκρουόμαστε με τις μικρές και μεγάλες προκλήσεις του καπιταλισμού. Η πολιτική και οργανωτική αυτοτέλεια των μετωπικών σχημάτων (ΕΑΑΚ, ΠΝΕ, εργατικά σχήματα και σχήματα πόλης) από τις όποιες διαδικασίες για την συγκρότηση του πόλου πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Όλα αυτά τα μορφώματα έχουν εξάλλου τα δικά τους κεκτημένα, ιστορική πορεία και σαφώς την καθοριστική συμβολή τους στο να μπορούμε να μιλάμε σήμερα με καλύτερους όρους για την ενοποίηση του αντικαπιταλιστικού δυναμικού. Όμως δεν μπορεί και δεν πρέπει τα κομμάτια αυτά να έχουν θέση ακροατηρίου σε μία συζήτηση που αφορά την κεντρική πολιτική ή και εκλογική εμφάνιση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και που διεξάγεται μόνο από τις οργανώσεις. Εκτιμούμε ότι μία τέτοια σχέση (οπαδού – ακόλουθου) του ανένταχτου δυναμικού θα δημιουργήσει προβλήματα στην ίδια τη φυσιογνωμία, τις διαδικασίες, το περιεχόμενο και την επικοινωνία με τους αγώνες του όποιου μορφώματος συνολικότερης έκφρασης της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Τα προβλήματα ενός μορφώματος με συνολικό μεν αντικαπιταλιστικό – επαναστατικό περιεχόμενο, αλλά απόσταση από το τις αιχμές πάλης, τις διαδικασίες και το δυναμικό των κοινωνικών χώρων, τα ζήσαμε και ζούμε και μέσα στο ΜΕΡΑ και γνωρίζουμε πολύ καλά πως λύση δεν είναι η «άλλη ποσότητα» με συμμετοχή περισσότερων οργανώσεων σε αυτή την προσπάθεια αλλά η «άλλη ποιότητα» στη συζήτηση και κυρίως στη δράση. Εκτιμούμε επίσης ότι όσο το ανένταχτο δυναμικό αλλά και συνολικά οι πολιτικές γραμμές και αντιλήψεις με τις οποίες δίνουμε όλοι τις μάχες στους κοινωνικούς μας χώρους, δεν εμπλέκεται – συναντιέται με την υπόθεση συγκρότησης του πόλου της αντικαπιταλιστικής αριστεράς τόσο θα οδηγηθούμε σε λάθος μονοπάτια συνολικά ως αντικαπιταλιστική αριστερά για τη σχέση του κεντρικού με το επί-μέρους, των πολιτικών αναμετρήσεων σε κεντρικό επίπεδο και των οικονομικών διεκδικήσεων στους κοινωνικούς χώρους, σε συμφωνίες κορυφής και εκλογική ενότητα από τη μία και άγονες αντιπαραθέσεις και διασπάσεις στο πεδίο των αγώνων και των κινημάτων.

Θεωρούμε ότι το πρωταρχικό κριτήριο στη συζήτηση για μία τολμηρή ανασυγκρότηση – προωθητική ενοποίηση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς δεν μπορεί να είναι άλλο από το κριτήριο της διάσπασης των εργαζόμενων και της νεολαίας από την αστική πολιτική (σε περιεχόμενο διεκδικήσεων, δομές συγκρότησης, μορφές πάλης) και της ενοποίησής τους σε μία πολιτική γραμμή που θα αναμετριέται με το σύνολο της επίθεσης του αστικού συνασπισμού εξουσίας , σε ένα πλαίσιο κοινωνικά αναγκαίων αιτημάτων, αγώνων πέρα και έξω από τα όρια του καπιταλιστικά εφικτού, ενός άλλου συστήματος αξιών που θα εδράζονται στη βάση των υλικών συμφερόντων της νεολαίας και του κόσμου της δουλειάς. Βασικό κριτήριο στη δράση πρέπει να είναι εκείνο της όξυνσης της ταξικής πάλης με βάθος, διάρκεια και μέσα που να δημιουργούν μεγάλης εμβέλειας πολιτικά γεγονότα, αστάθεια στην αστική πολιτική και προπλάσματα – αντιθεσμούς εξουσίας του ίδιου του κινήματος. Με στόχο να αναμετρηθούμε το άμεσο επόμενο διάστημα με τις αντιδραστικές αλλαγές σε παιδεία – εργασία. Να ορίσουμε εμείς τα πεδία των μαχών στοχεύοντας στον αντίπαλο και όχι στην επίσημη αριστερά και στους ξεπουλημένους γραφειοκρατικούς θεσμούς του επίσημου εργατικού κινήματος, αναγνωρίζοντας στον εαυτό μας όχι το ρόλο των ομάδων πίεσης, αλλά το ρόλο της οικοδόμησης με διακριτότητα και αυτοτέλεια του πόλου της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Παράλληλα, κυρίαρχο κριτήριο στις διαδικασίες συγκρότησης του πόλου θέλουμε να είναι εκείνο της άμεσης δημοκρατίας, με συνελεύσεις, με ισότιμη συμμετοχή οργανωμένου και ανένταχτου δυναμικού, με μαχητικές και δεσμευτικές αποφάσεις. Τέλος, όλα τα παραπάνω θέλουμε να σφραγίζονται από τη λογική της συνολικής και οριστικής αναμέτρησης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Από την τακτική του άμεσου επαναστατικού αντικαπιταλιστικού αγώνα, την στρατηγική της κομμουνιστικής απελευθέρωσης, την προοπτική της εργατικής εξουσίας και της άλλης κοινωνίας.

Οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς τα τελευταία χρόνια σήκωσαν ψηλά τη σημαία της ανατροπής της αντεργατικής πολιτικής του κεφαλαίου. Μέσα από τον καθοριστικό τους ρόλο στο φοιτητικό κίνημα, στην αποφασιστική συμβολή στην πρωτοβουλία για το συντονισμό των σωματείων, στο αντιπολεμικό κίνημα, στα κινήματα πόλης. Και αυτές οι προσπάθειες ήταν και είναι ουσιαστικά η μόνη αντιπολίτευση σε μια σειρά κρίσιμα κοινωνικά μέτωπα που βρίσκονται στην αιχμή της επίθεσης της κυβέρνησης. Το ζητούμενο σήμερα είναι μια πολιτική πρόταση που θα μπορεί, σε περιεχόμενο και μορφή, να συγκροτεί το δυναμικό των αγώνων, να συμβάλει στην πολιτική ενοποίηση των δυνάμεων που συμμετέχουν σε αυτούς, να γεννά νέες συλλογικότητες και να ενοποιεί τις ήδη υπάρχουσες υπερβαίνοντας ακόμα και τα υπάρχοντα οργανωτικά σχήματα. Μία πολιτική πρόταση που θα συνδέεται, όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη με την προοπτική συγκρότησης αντικαπιταλιστικού ρεύματος στην ελληνική κοινωνία. Μία πολιτική πρόταση και δράση που θα γίνει συνολικός πολιτικός (και όχι εκλογικός) εκφραστής των ήδη υπαρχουσών κινηματικών διαδικασιών, και που στη βάση κοινών κατευθύνσεων και αγώνων (και όχι συγκολλήσεων) θα ενοποιεί την Αντικαπιταλιστική Αριστερά.

Θα κριθούμε στις Αντικαπιταλιστικές Συνελεύσεις.

Επομένως, για την ουσιαστική πολιτική ενοποίηση και επαναστατική δράση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, για την ενεργό εμπλοκή σε αυτή την προσπάθεια ευρύτερου ανένταχτου δυναμικού, για το βάθεμα των βημάτων που έχουν γίνει μέχρι σήμερα (πανελλαδική συνάντηση στο Sporting) θεωρούμε εξαιρετικά κρίσιμο και αναγκαίο να προχωρήσουμε στις αντικαπιταλιστικές συνελεύσεις σε επιμέρους κοινωνικούς χώρους. Πιστεύουμε πως τέτοιες διαδικασίες πρέπει να γίνουν σε κάθε χώρο (εκπαίδευση – εργασία – γειτονιές) όπου υπάρχει δυναμικό της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Συγκεκριμένα, θα πάρουμε πρωτοβουλία το επόμενο διάστημα (15 – 20 ημερών) να διοργανώσουμε κατ’ αρχήν δύο τέτοιες διαδικασίες. 1) Στην σπουδάζουσα νεολαία και 2) Στο χώρο της εργασιακής περιπλάνησης – επισφάλειας – ανεργίας. Σε ότι αφορά τη διοργάνωσή τους καλούμε οποιονδήποτε ανένταχτο αγωνιστή και οποιαδήποτε οργάνωση προσδιορίζεται στο χώρο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς να τις συνδιοργανώσουμε ισότιμα (χρόνος και τόπος διεξαγωγής, προπαγανδιστικά υλικά, προπαρασκευαστικά κείμενα συμβολής). Σε ότι αφορά το χαρακτήρα της συζήτησης θέλουμε να ξεπεράσουμε μια κουβέντα που εξαντλείται σε διακηρυκτικά στοιχεία για την άλλη αριστερά και να υπάρξει συγκεκριμένη θεματολογία που να αφορά στα άμεσα ζητήματα του χώρου, στο πλαίσιο αιτημάτων και διεκδικήσεων κατά την παρέμβαση της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στους χώρους αυτούς, στα μορφώματα, τις δομές και τα μέσα πάλης του κινήματος. Σε ότι αφορά την κατάληξη αυτών των συνελεύσεων θέλουμε να έχουν το χαρακτήρα μάχιμων πολιτικών αποφάσεων: Να αποτυπώνονται σε κείμενο το περιεχόμενο και τα αιτήματα της παρέμβασης, ο ρόλος και η φυσιογνωμία της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στους κοινωνικούς χώρους, τα βήματα ενιαίας συγκρότησής της και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο με σταθμό και τις εκλογικές μάχες. Να καταλήγουν στην ανάληψη συγκεκριμένων κοινών πρωτοβουλιών που να αφορούν τα πολιτικά μέτωπα της περιόδου. Να συγκροτούνται από όσους συμφωνούν με το πλαίσιο των αποφάσεων σε επιτροπές πρωτοβουλίας της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στον εκάστοτε κοινωνικό χώρο με στόχο την τακτική και μόνιμη λειτουργία τους. Να συμμετάσχουν με τις αποφάσεις τους σε πανελλαδική διαδικασία συντονισμού και σύνθεσης των επιτροπών βάσεις που θα γίνει το επόμενο διάστημα.

Να διευκρινίσουμε στο σημείο αυτό πως κατά τη γνώμη μας οι επιτροπές αυτές πρωτοβουλίας ανά χώρους ούτε μπορούν ούτε και πρέπει να αντικαταστήσουν στη συζήτηση και δράση τα υπάρχοντα μορφώματα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Θέλουμε όμως να αποτελούν ανώτερης μορφής οχήματα ενοποίησης του αντικαπιταλιστικού δυναμικού όπου ο αντικαπιταλισμός ως στοιχείο διακήρυξης, φυσιογνωμίας, αιχμών πάλης και δράσης θεωρείται προϋπόθεση και δεδομένος, όπου θα είναι ξεκάθαρη η σύνδεση με πρωτοβουλίες που ως αντικαπιταλιστική αριστερά θα αναλαμβάνουμε σε κεντρικό επίπεδο και θα αλληλοτροφοδωτούνται με τη συζήτηση των χώρων, όπου η προοπτική της άλλης κοινωνίας θα αναδύεται στο λόγο και τη δράση των επιτροπών πρωτοβουλίας.

Ορισμένα στοιχεία συμβολής στη συζήτηση και το περιεχόμενο.

Για την ίδια λοιπόν τη διαδικασία των αντικαπιταλιστικών συνελεύσεων ανοίγοντας από την πλευρά μας πτυχές της θεματολογίας τους, θεωρούμε ως βασικές προϋποθέσεις για τη συζήτηση και την κατάληξή τους το περιεχόμενο (λογική, αιτήματα και μορφές πάλης) που κατακτήθηκε μέσα από τα κινήματα των τελευταίων χρόνων: Φοιτητικό – ανακοινώσεις του πανελλαδικού συντονιστικού των ΓΣ. Εργατικό – ανακοινώσεις της πρωτοβουλίας των σωματείων. Δημοκρατικά δικαιώματα – ανακοινώσεις της πρωτοβουλίας για τους φυλακισμένους. Μέσα από τα μετωπικά σχήματα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς: ΕΑΑΚ - κείμενα κατάληξης των πανελλαδικών 2-ημέρων. Παρεμβάσεις Κινήσεις Συσπειρώσεις – κείμενο συμμετοχής στο συνέδριο του ΕΚΑ. Κινήσεις γειτονίας – κείμενο Παναθηναϊκής 2-ημερης συνάντησης τους. Αντιπολεμικό μέτωπο – κείμενα της αντιπολεμικής διεθνιστικής κίνησης. Καθώς επίσης και μέσα από τα κείμενα κατάληξης της πρόσφατης διαδικασίας των οργανώσεων στο Sporting.

Πιστεύουμε γενικότερα ότι το βάθεμα της πολιτικής ενοποίησης που εκφράζεται στις κοινές πολιτικές διακηρύξεις κρίνεται τελικά στις αιχμές πάλης – στα αιτήματα – στις μορφές των μαχών του ίδιου του ταξικού πολέμου. Βάζοντας έτσι μόνο κάποια (ενδεικτικά και σίγουρα όχι ολοκληρωμένα) στοιχεία για τις αντικαπιταλιστικές συνελεύσεις πιστεύουμε ότι πρέπει να τοποθετηθούμε γύρω από τα εξής:

Στο χώρο της σπουδάζουσας

Καμπάνια κατά της Ε.Ε. Αντικαπιταλιστική αποδέσμευση της Ελλάδας από την Ε.Ε. - Διάλυσή της. Διάλυση του ΚΕΧΑΕ, των κατευθύνσεων Λισσαβόνας, Μπολονιας, Πράγας, Βερολίνου.

Καμπάνια για την ελεύθερη πρόσβαση σε δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση. Κατάργηση όλων των διαφορετικών βαθμίδων εκπαίδευσης (ΙΕΚ,ΚΕΣ,ΚΕΚ,ΤΕΙ) και ενσωμάτωση τους στα ΑΕΙ σε μία νέα γεωγραφία σχολών, αντικειμένων και πτυχίων, σε μία Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση.

Καμπάνια για το Νέο νόμο Πλαίσιο, το Άσυλο, το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο, την επιχειρηματική έρευνα.

Καμπάνια για τη σύνδεση του φοιτητικού με το εργατικό κίνημα, με τα βήματα συγκρότησης των πρωτοβάθμιων εργατικών σωματείων και των πρωτοβουλιών όχι ως πίεση στον εργοδοτικό συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, αλλά για αυτοτελείς πρωτοβουλίες ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος. Για τη συνάντηση των φοιτητικών – σπουδαστικών σχημάτων με σχήματα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς στους χώρους δουλειάς, με τις προσπάθειες οργάνωσης των νέων στο χώρο της νέας εργατικής βάρδιας.

Καμπάνια για τα ζητήματα του στρατού και του σύγχρονου ρόλου του.

Στο χώρο της Επισφάλειας – ανεργίας

Καμπάνια ενάντια στη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας της ΓΣΕΕ, την Πράσινη βίβλο της Ε.Ε. για τις νέες εργασιακές σχέσεις, τις οδηγίες Μπολγκενσταϊν, την επινοικίαση εργαζομένων, τον αντιασφαλιστικό νόμο της κυβέρνησης, την ανεργία, τις απολύσεις.

Συζήτηση για τη γενιά των 700 Ευρώ, το ρόλο και τα χαρακτηριστικά της νέας εργατικής βάρδιας. Την ανάγκη οργανωμένης έκφρασης και διεκδίκησης.

Καμπάνια για τη δημιουργία σχημάτων σε χώρους εργασίας και σωματείων στη βάση των νέων συνθηκών δουλειάς, συνάντησης με τμήματα μεταναστών.

Καμπάνια για συνελευσιακές διαδικασίες συνάντησης αυτού του δυναμικού ως πρώτα βήματα στην προσπάθεια έκφρασης και οργάνωσης του.

νεολαία Κομμουνιστική Απελευθέρωση – οργάνωση Θεσσαλονίκης