Καμιά θυσία για να σωθούν τα αφεντικά και το σύστημά τους
Για την ικανοποίηση των δικών μας αναγκών και όχι για τα κέρδη των καπιταλιστών
Εδώ και αρκετό καιρό ζούμε την πλήρη αποτυχία του καπιταλιστικού συστήματος να ικανοποιήσει έστω και τις πιο στοιχειώδεις ανάγκες των εργαζομένων, της νεολαίας και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Μετά την αποτυχία του λεγόμενου «Κεϋνσιανισμού» (κράτος πρόνοιας κτλ.), ήρθε η πλήρης και παταγώδης συντριβή του «νεοφιλελευθερισμού» μαζί με όλα τα ιδεολογήματά του (Αγορά, Παγκοσμιοποίηση κτλ.).ήρθε η πλήρης και παταγώδης συντριβή του «νεοφιλελευθερισμού» μαζί με όλα τα ιδεολογήματά του (Αγορά, Παγκοσμιοποίηση κτλ.). Παρά τις τεράστιες καταστροφές που προκλήθηκαν στο όνομα της ελεύθερης αγοράς και του «απαγορεύεται το απαγορεύεται για το κεφάλαιο» (περιβάλλον, βιοτικό επίπεδο, εργασιακές σχέσεις, υγεία, παιδεία). Παρά την τεράστια καταλήστευση του δημόσιου πλούτου (ιδιωτικοποιήσεις, καταστροφή ολόκληρων χωρών και περιοχών του πλανήτη). Παρά το τεράστιο χρέος που δημιουργήθηκε, δημόσιο και ιδιωτικό, ώστε να χρηματοδοτηθεί το κεφάλαιο από τον μελλοντικά παραγόμενο πλούτο (χρηματιστηριακές φούσκες, διάφορα τραπεζικά προϊόντα). Τίποτα από όλα αυτά δεν στάθηκε ικανό να εγγυηθεί την ομαλή εξαγωγή του κέρδους για το κεφάλαιο. Μπορεί να έγινε μια τεράστια μεταφορά πλούτου από ολόκληρη την κοινωνία και την ίδια την φύση προς τα χέρια ελάχιστων ανθρώπων των αρχουσών τάξεων, αλλά ο ρυθμός καταλήστευσης του πλούτου πρέπει να αυξάνεται συνέχεια, αλλιώς το καπιταλιστικό σύστημα δε μπορεί να λειτουργήσει. Σήμερα λοιπόν αυτός ο ρυθμός δεν μπορεί να συνεχίσει να αποδίδει τα αναμενόμενα κέρδη. Οι φούσκες έσπασαν, οι μαύρες τρύπες έκαναν την εμφάνισή τους στην οικονομία, και επομένως οι κινητήριοι μοχλοί του καπιταλιστικού συστήματος κατέρρευσαν (δάνεια, παραγωγή, ανάπτυξη, χρηματαγορές).
Ακόμη περισσότερο όμως αυτές οι πολιτικές που θεοποίησαν την Αγορά και διέλυσαν τον κοινωνικό ιστό (ασφαλιστικά ταμεία, συλλογικές συμβάσεις, συνδικαλισμός, κοινωνικές υπηρεσίες και παροχές) επέφεραν και μια χωρίς προηγούμενο εξαχρείωση και διαφθορά στην ίδια την άρχουσα τάξη, στην παγκόσμια καπιταλιστική και ιμπεριαλιστική ηγεσία (δες τα γεράκια του Μπους), αλλά και στην χώρα μας, ιδιαίτερα με την απίστευτη σήψη και ανικανότητα που χαρακτηρίζει τα επιτελεία και των δυο αστικών κομμάτων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Τα σκάνδαλα και οι αρπαχτές έχουν αντικαταστήσει την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, ενώ έχουν εξαντληθεί πλέον όλα τα μέσα με τα οποία θα μπορούσε να ασκηθεί πολιτική (λόγω των ιδιωτικοποιήσεων άρα και της έλλειψης κρατικού παρεμβατισμού και της πλήρους υποταγής στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ). Και να σκεφτεί κανείς ότι όλη αυτή η αποτυχία και η ταυτόχρονη αδυναμία να ασκηθεί μια εναλλακτική πολιτική, ήρθε σε μια περίοδο που παρά τους αμυντικούς αγώνες που διεξάγουν οι λαοί και οι εργαζόμενοι, πουθενά δεν αμφισβητήθηκε ο καπιταλισμός, ούτε καν κάποιες δομές του. Αντίθετα υποτίθεται ότι είχε πετύχει μια ιστορική νίκη απέναντι στο αντίπαλο δέος (κατάρρευση ΕΣΣΔ) και αυτό έχει μετατραπεί σε μια πλήρη ενσωμάτωση και αστικοποίηση του συνόλου της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, καταστροφή των συνδικάτων και των μηχανισμών αντίστασης της εργατικής τάξης, σοσιαλδημοκρατικοποίηση και συρρίκνωση των ρεφορμιστικών κομμάτων που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν τους εργαζόμενους.
Αυτά όμως δε σημαίνουν ότι ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει από μόνος του. Αντίθετα θα συνεχίσει να αρπάζει πλούτο με πιο ληστρικές ακόμα μεθόδους, με μέτρα έκτακτης ανάγκης και «θεραπείες – σοκ» (πάγωμα μισθών, απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, καταλήστευση ασφαλιστικών ταμείων, κατάργηση οκταώρου). Με καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων και εξαθλίωση ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας (κλείσιμο εργοστασίων, απολύσεις, δουλειά 3 ημερών τη βδομάδα, ‘ευέλικτη ασφάλεια’). Με δικτατορικές μορφές διακυβέρνησης, ένταση της καταστολής, καταπάτηση των ατομικών, πολιτικών και συνδικαλιστικών ελευθεριών (απαγόρευση απεργιών). Οι εικόνες της δολοφονίας του 15χρονου Αλέξη και της δολοφονικής απόπειρας της συνδικαλίστριας Κωσταντίνας Κούνεβα δεν ήταν τυχαία περιστατικά αλλά σκηνές από ένα έργο ‘προσεχώς’ που ετοιμάζεται μεθοδικά. Τέλος, με ένταση του ανταγωνισμού ανάμεσα στους καπιταλισμούς και τους ιμπεριαλισμούς, που θα οδηγήσει σε νέα πολεμικά σφαγεία, στοιχείο απαραίτητο για να συμπληρώσει κανείς την εικόνα του καπιταλισμού του σήμερα και του χθες.
Το ερώτημα που τίθεται είναι απλό στη βάση του. Θα αφήσουμε να ξεπεράσει ο καπιταλισμός την κρίση του σε βάρος μας ή θα απαιτήσουμε την ικανοποίηση των δικών μας αναγκών και ένα άλλο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό οικοδόμημα; Δεν πρόκειται να χύσουμε ούτε ένα δάκρυ για την αποτυχία του συστήματός τους. Αλλά για να μην την πληρώσουμε εμείς, πρέπει πρώτα-πρώτα να κάνουμε αγώνες με ενότητα, αυτοοργάνωση και αλληλεγγύη. Οι εικόνες από την εξέγερση του Δεκέμβρη είναι επίσης σκηνές από ταινία ‘προσεχώς’. Τρόμαξαν τους αστούς, και όχι μόνο στην Ελλάδα, έδωσαν ένα χτύπημα στους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς, έσπασαν την κρούστα της φαινομενικής «ομαλότητας» και «απάθειας», δημιουργώντας ένα μεγάλο άνοιγμα στο οποίο μπορούν να περάσουν μαζικοί και αποφασιστικοί αγώνες. Οι αγώνες αυτοί δεν μπορούν να χωρέσουν ούτε στο αστικό πολιτικό πλαίσιο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας της ΓΣΕΕ, ούτε στον παλιό σταλινικό σεχταρισμό του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ, αλλά ούτε και στον πολύχρωμο και πολυσυλλεκτικό «κεϋνσιανισμό» του ΣΥΡΙΖΑ.
Χρειάζεται η προώθηση αποφασιστικών μορφών πάλης (απεργίες, καταλήψεις) και οργάνωση της αυτοάμυνας του κινήματος ενάντια στους μηχανισμούς καταστολής. Να ενισχύσουμε την οργανωτική δύναμη των εργαζομένων (νέα σωματεία, αναζωογόνηση των παλιών σωματείων), σε μια τακτική βάσης και με τις αρχές της εργατικής δημοκρατίας. Να συντονίσουμε τις δράσεις μας, στον δρόμο που δείχνει η Πρωτοβουλία των Πρωτοβάθμιων Σωματείων για την αλληλεγγύη στην Κ. Κούνεβα και την κατάργηση του δουλεμπορίου στον ιδιωτικό και τον δημόσιο Τομέα. Χρειάζεται να αλλάξουμε τους συσχετισμούς δύναμης μέσα στο εργατικό κίνημα, με ανειρήνευτη πάλη ενάντια στην συνδικαλιστική γραφειοκρατία και συγκρότηση ταξικών-αντικαπιταλιστικών συσπειρώσεων σε κάθε χώρο δουλειάς.
Πάνω απ’ όλα όμως χρειάζεται να σπάσουμε από την λογική του κέρδους των αφεντικών και τον παραλογισμό του συστήματος. Να βάλουμε τις ζωές μας πάνω από τα κέρδη τους. Να χτυπήσουμε το κακό στη ρίζα του με ένα πρόγραμμα σωτηρίας από την κρίση. Να μην κλείσει κανένα εργοστάσιο. Να μην χαθεί ούτε μία θέση εργασίας. Να γίνει κατάληψη σε κάθε εργοστάσιο που κλείνει και να απαιτήσουμε την κρατικοποίησή του κάτω από εργατικό έλεγχο. Να αυξηθούν οι κοινωνικές και κοινωφελείς δαπάνες (επέκταση υγείας, παιδείας, λαϊκής κατοικίας, προστασίας του περιβάλλοντος). Να ικανοποιηθούν οι δικές μας ανάγκες. Χρήματα υπάρχουν (αδιάψευστος μάρτυρας τα 28 δις που μοιράζουν στις τράπεζες και τα δεκάδες δις που θα σπαταλήσουν για τα εξοπλιστικά προγράμματα, που στρέφονται ενάνττια σε λαούς που εξεγείρονται), όπως υπάρχουν και αναρίθμητες και ανικανοποίητες κοινωνικές ανάγκες. Ας περάσουμε στην αντεπίθεση για να σωθούμε από τον καπιταλισμό.
- Κατώτερος βασικός μισθός 1.400 ευρώ. Αυτόματα Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή μισθών και συντάξεων. Επίδομα ανεργίας ίσο με το βασικό μισθό, χωρίς προϋποθέσεις, για όλους τους ανέργους.
- Πλήρης, σταθερή δουλειά για όλους, 35ωρο-5θήμερο-7ωρο. Κατάργηση όλων των μορφών ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας.
- Απαγόρευση των απολύσεων. Κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση εργατικός έλεγχος στις επιχειρήσεις που κλείνουν ή απολύουν.
- Δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση για όλους. Σύνταξη στα 60 για τους άντρες και τα 55 για τις γυναίκες, ίση με τον τελευταίο μισθό. Να επιστραφούν όλα τα κλεμμένα στα ασφαλιστικά ταμεία. Να πληρωθεί το χρέος κράτους και εργοδοτών.
- Σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων. Επανεθνικοποίηση όλων των ΔΕΚΟ κάτω από εργατικό έλεχο. Μείωση των τιμολογίων.
- Μείωση στις τιμές των βασικών ειδών λαϊκής κατανάλωσης -ειδικά στα τρόφιμα-, κατάργηση του ΦΠΑ και φορολόγηση του κεφαλαίου και των μεγάλων εισοδημάτων.
- Εργατικός έλεγχος στις τιμές και τα τραπεζικά επιτόκια.
- Δημόσια Δωρεάν Υγεία και Παιδεία για όλους. Αύξηση των κοινωνικών δαπανών. Ριζική μείωση των δαπανών για εξοπλισμούς και την αστυνομία.
.png)
