Η κυβέρνηση Καραμανλή σε ρόλο ΔΝΤ

Χωρίς πρόσφατο προηγούμενο τα αντιλαϊκά μέτρα που εξαγγέλθηκαν

Το σύνθημα της σαρωτικής επέλασης ακόμα και στο φτωχό εισόδημα που απέμεινε στους εργαζομένους έδωσε η κυβέρνηση Καραμανλή με την εξαγγελία της πιο σκληρής λιτότητας στη νεότερη ιστορία. Περίπου 1 εκατ. μισθωτοί στο δημόσιο και συνταξιούχοι δεν θα λάβουν ούτε δεκάρα τσακιστή! Η κλοπή από τις τσέπες των εργαζομένων εξωραΐζεται για κάποιους από αυτούς με επιδόματα ένδειας 300 και 500 ευρώ, τα οποία όμως μερίμνησε η κυβέρνηση να μην προσαυξήσουν τις αποδοχές, ώστε η εισοδηματική πολιτική του 2010 να έχει ως εκκίνηση τα φετινά επίπεδα.
Το πάγωμα των αποδοχών, που ισοδυναμεί με πραγματική μείωσή τους κατά περίπου 1,3%, παραπέμπει σε συνταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου σαν κι αυτές που πρόσφατα επέβαλε στη Ουγγαρία, χορηγώντας της δάνειο. Η κυβέρνηση θέλοντας να δείξει ότι "βάζει χέρι" και στην τσέπη των εχόντων, ανακοίνωσε έκτακτο κεφαλικό φόρο για όσους έχουν εισόδημα άνω των 60.000 ευρώ, αλλά αυτοί δεν είναι ούτε 130.000.
Το πιο... τρομοκρατικό όμως είναι ότι η κυβέρνηση αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να πάρει και πρόσθετα αντεργατικά μέτρα "Αν χρειαστεί θα προσαρμόσουμε τις πολιτικές μας" δήλωσε ο Κ. Καραμανλής από τις Βρυξέλλες, εάν η εγχώρια ανάπτυξη πέσει κάτω από 1,1%, ποσοστό που ήδη χαρακτηρίζεται ανεδαφικό.
Στο απυρόβλητο της ταξικής κυβερνητικής επιδρομής μένουν φυσικά οι υπερκερδοφόρες επιχειρήσεις που μέσα στην προηγούμενη τετραετία συσσώρευσαν αμύθητα κέρδη. Από το 2003 μέχρι και το 2007, τα καθαρά κέρδη των εισηγμένων στο Χρηματιστήριο της Αθήνας εταιρειών σχεδόν τριπλασιάστηκαν. Τα καθαρά κέρδη τους σκαρφάλωσαν από τα 4 δισ. ευρώ στο τέλος του 2003 στα 11,3 δισ. ευρώ το 2007 (συνολική άνοδος 180%) σημειώνοντας μέση αύξηση 30% ετησίως. Μόνον οι μεγαλομέτοχοι των 300 εισηγμένων επιχειρήσεων τσέπωσαν περισσότερα από 15 δισ. ευρώ. Από την άλλη, στην τετραετία 2005-2008, η κυβέρνηση επέβαλε φόρους 11,5 δισ. ευρώ σε μισθωτούς και συνταξιούχους από άμεση (κυρίως λόγω μη τιμαριθμοποίησης φορολογικής κλίμακας) και έμμεση φορολογία, την ίδια στιγμή που χάρισε κοντά 9 δισ. ευρώ σε περίπου 50.000 μεγάλες επιχειρήσεις! Τα κέρδη του κεφαλαίου όμως παραμένουν ανέγγιχτα, με την κυβέρνηση να επιχειρεί να ωθήσει σε αλληλοσπαραγμό τους εργαζόμενους καλλιεργώντας την αντιπαράθεση δημοσίων υπαλλήλων, μισθωτών των 1.000 ευρώ και απασχολήσιμων των 700 ευρώ, μόνιμων και συμβασιούχων κ.ο.κ.
Αποθρασυμένο από την κυβερνητική επίθεση στα εργατικά δικαιώματα, το κεφάλαιο αναλαμβάνει κι αυτό να ρίξει στον Καιάδα συμβάσεις, μισθούς, ωράρια εργασίας, ανθρώπινες ζωές. Ο πρόεδρος της 'Αλουμίλ" και των βιομηχάνων Β. Ελλάδας, Μυλωνάς, ο ίδιος άνθρωπος που πριν λίγους μήνες πλήρωνε αδρά με εκατομμύρια ευρώ την ελευθερία του στους απαγωγείς του, τώρα "απαγάγει" το 20% από το μισθό 2.000 εργατών του, αναγκάζοντάς τους να δεχτούν ανατροπή των εργασιακών σχέσεων με μείωση των ωρών εργασίας από 8 σε 6,5 καθημερινά. Μάλιστα, όσοι αρνούνται να υπογράψουν απολύονται. Το μοντέλο 'Αλουμίλ' υιοθετούν ταχέως κι άλλες εταιρείες της Β. Ελλάδας, όπως η 'Γιούνιβελ' ή 'Πιέρ Ντορ' στην Πιερία που υποχρέωσαν τους εργαζομένους να εργάζονται 4 ημέρες την εβδομάδα, με 20% μείωση αποδοχών ή το 'Καζίνο Ρίο' που απαιτεί "όλα επί τέσσερις μέρες": εργασία, αποδοχές και ασφάλιση, και όποιος δεν το δέχεται εγγράφως απολύεται!
Η κυβέρνηση έχει ρίξει λοιπόν το σύνθημα για τη συνολική επίθεση του κεφαλαίου, με στόχο τη μείωση των πραγματικών μισθών εργατών και εργαζομένων, την υπερεκμετάλλευση και τη γενίκευση τω ελαστικών σχέσεων εργασίας και μισο-εργασίας. Με τα μέτρα αυτά, προσπαθεί να ρίξει το βάρος της καπιταλιστικής κρίσης στις πλάτες της εργαζόμενης πλειοψηφίας, ακολουθώντας πιστά και τις οδηγίες της ΕΕ, που αποκαλύπτει για μια ακόμα φορά το ωμό αντεργατικό της πρόσωπο.
Απέναντι σε αυτή την πολιτική, ο αστικοποιημένος συνδικαλισμός της ΓΣΕΕ επέλεξε να... εμβαθύνει τις σχέσεις ταξικής συνεργασίας με τους βιομηχάνους του ΣΕΒ, ο οποίος έβγαλε ήδη στη φόρα ότι "οι κοινωνικοί εταίροι (βλ. ΣΕΒ-ΓΣΕΕ) συμφώνησαν να διατυπώσουν από κοινού προτάσεις - μέτρα για την προστασία της απασχόλησης και την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κρίσης στις θέσεις εργασίας"!
Η απεργία της 2ης Απριλίου είναι μια κρίσιμη μάχη για το εργατικό κίνημα. Μια μάχη που δεν πρέπει να δοθεί κάτω από τα πανό και το ξεπουλημένο περιεχόμενο της ΓΣΕΕ, αλλά για να έρθει στο προσκήνιο η διάθεση των εργαζομένων για νικηφόρους αγώνες, για να βγουν μπροστά οι ταξικές δυνάμεις της ανυποχώρητης πάλης, να σπάσει το ημερολόγιο εκτονώσεων του υποταγμένου στνδικαλισμού των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Για να έρθουν στην επιφάνεια οι πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων, κόντρα στα ασφυκτικά όρια που θέτει η ΕΕ, το ΔΝΤ και ο ΟΟΣΑ, για την ανυπακοή και την ανατροπή του Συμφώνου Σταθερότητας που συνθλίβει τα εργατικά δικαιώματα.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΤΑΜΟΥΛΗΣ
ΠΡΙΝ 22/03/2009