Αναζητά κανείς(και) σε αυτή την ευφάνταστη ..."ανάληψη" την έννοια και το περιεχόμενο της πραγματικής ΕΥΘΥΝΗΣ.
Εάν τα "παλικάρια" που τα έβαλαν με τους εργαζόμενους στον ΗΣΑΠ,και τους εργαζόμενους επιβάτες για να απολαύσουν το "θαύμα" του καιόμενου συρμού,ως επιβεβαίωσης,τάχα,του μωσαϊκού νόμου της κενής (γι' αυτούς) διαθήκης του Δεκέμβρη,έκαναν τον κόπο να αντιληφθούν το μέγεθος της -πολιτικής- ζημιάς που προκαλούν,θα αντιλαμβάνονταν πόσο μικρό είναι το οικονομικό κόστος,σε αντίθεση με το "επικοινωνιακό" όφελος, για το κράτος.
Εάν πραγματικά ενδιαφέρονταν να "σαμποτάρουν" τα μέσα μεταφοράς και όχι να ικανοποιήσουν το μείγμα του θεάματος και του γρήγορου "αποτελέσματος" ,θα επέλεγαν με συνέπεια το δρόμο που διάλεξε η Κωνσταντίνα Κούνεβα, την οποία επικαλούνται.
Το δρόμο της αξιοπρέπειας,της καθαρής και κατά μέτωπο αναμέτρησης με την εργοδοσία. Με μοναδικό όπλο το δίκιο το δικό της και της τάξης της. Για το μεροκάματο,τις συνθήκες απασχόλησης,τα ωράρια και τις συμβάσεις.
Η Κωνσταντίνα έχει ταυτότητα,διεύθυνση και προορισμό. Κατάφερε να γίνει σύμβολο,για όλους τους εργαζόμενους,έλληνες και μετανάστες.
Η Κωνσταντίνα ρίσκαρε.!!Ρίσκαρε τη δουλειά της,το μέλλον το δικό της και του παιδιού της,την ψυχική της υγεία,τη σωματική της ακεραιότητα και τη ζωή της.
Η Κωνσταντίνα δεν το έβαλε στα πόδια. Στάθηκε όρθια πριν την απόπειρα δολοφονίας της αλλά και μετά.
Με την αστραπιαία και θεαματική δράση που άντεξε όσο και υλικά του βαγονιού ακινητοποιήθηκαν μερικά βαγόνια.
Η Κούνεβα όμως από το κρεβάτι του Ευαγγελισμού κατόρθωσε να ακινητοποιήσει το τρένο και μπορεί με τη δική μας συμβολή και μαζική δράση,να κατορθώσει να το εκτροχιάσει.!!
Μαζί της και άλλοι συνάδελφοί της που πιθανά να μην έχουν το μέγεθος της "γνώσης και της ταξικής συνείδησης" όλων εκείνων που νανουρίζονται τα βράδια με ακαθόριστες μελωδίες και την επομένη εξασκούνται σε "επαναστατικές δράσεις" χωρίς διάρκεια και περιεχόμενο,χωρίς νόημα και ευθύνη.
Μαζί της και εμείς, που χωρίς να αρνούμαστε τη σύγκρουση με το κράτος και τους μηχανισμούς του,επιλέγουμε με συνείδηση να ταυτιζόμαστε με τη μαζική,ανοιχτή και συλλογική δράση. Τη βασανιστική καθημερινή επιχείρηση ανατροπής συνειδήσεων.
Εάν τα "παλικάρια" που τα έβαλαν με τους εργαζόμενους στον ΗΣΑΠ,και τους εργαζόμενους επιβάτες για να απολαύσουν το "θαύμα" του καιόμενου συρμού,ως επιβεβαίωσης,τάχα,του μωσαϊκού νόμου της κενής (γι' αυτούς) διαθήκης του Δεκέμβρη,έκαναν τον κόπο να αντιληφθούν το μέγεθος της -πολιτικής- ζημιάς που προκαλούν,θα αντιλαμβάνονταν πόσο μικρό είναι το οικονομικό κόστος,σε αντίθεση με το "επικοινωνιακό" όφελος, για το κράτος.
Εάν πραγματικά ενδιαφέρονταν να "σαμποτάρουν" τα μέσα μεταφοράς και όχι να ικανοποιήσουν το μείγμα του θεάματος και του γρήγορου "αποτελέσματος" ,θα επέλεγαν με συνέπεια το δρόμο που διάλεξε η Κωνσταντίνα Κούνεβα, την οποία επικαλούνται.
Το δρόμο της αξιοπρέπειας,της καθαρής και κατά μέτωπο αναμέτρησης με την εργοδοσία. Με μοναδικό όπλο το δίκιο το δικό της και της τάξης της. Για το μεροκάματο,τις συνθήκες απασχόλησης,τα ωράρια και τις συμβάσεις.
Η Κωνσταντίνα έχει ταυτότητα,διεύθυνση και προορισμό. Κατάφερε να γίνει σύμβολο,για όλους τους εργαζόμενους,έλληνες και μετανάστες.
Η Κωνσταντίνα ρίσκαρε.!!Ρίσκαρε τη δουλειά της,το μέλλον το δικό της και του παιδιού της,την ψυχική της υγεία,τη σωματική της ακεραιότητα και τη ζωή της.
Η Κωνσταντίνα δεν το έβαλε στα πόδια. Στάθηκε όρθια πριν την απόπειρα δολοφονίας της αλλά και μετά.
Με την αστραπιαία και θεαματική δράση που άντεξε όσο και υλικά του βαγονιού ακινητοποιήθηκαν μερικά βαγόνια.
Η Κούνεβα όμως από το κρεβάτι του Ευαγγελισμού κατόρθωσε να ακινητοποιήσει το τρένο και μπορεί με τη δική μας συμβολή και μαζική δράση,να κατορθώσει να το εκτροχιάσει.!!
Μαζί της και άλλοι συνάδελφοί της που πιθανά να μην έχουν το μέγεθος της "γνώσης και της ταξικής συνείδησης" όλων εκείνων που νανουρίζονται τα βράδια με ακαθόριστες μελωδίες και την επομένη εξασκούνται σε "επαναστατικές δράσεις" χωρίς διάρκεια και περιεχόμενο,χωρίς νόημα και ευθύνη.
Μαζί της και εμείς, που χωρίς να αρνούμαστε τη σύγκρουση με το κράτος και τους μηχανισμούς του,επιλέγουμε με συνείδηση να ταυτιζόμαστε με τη μαζική,ανοιχτή και συλλογική δράση. Τη βασανιστική καθημερινή επιχείρηση ανατροπής συνειδήσεων.
- Επιλέγουμε τη σύγκρουση όχι συμβολικά αλλά πραγματικά.
- Επιλέγουμε τη μαζική και ανοιχτή αντιπαράθεση με την ουσία της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης,εκεί που γεννιέται,στους χώρους εργασίας,εκεί που αναπαράγεται και εκεί που συντηρείται.
- Προκαλούμε τη σύγκρουση με εκείνους που εκφράζουν την ταξική εξουσία του κεφαλαίου και την υλοποιούν σαν σχέση οικονομικής εκμετάλλευσης και πολιτικής υπεροχής απέναντι στην εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία.
- Επιλέγουμε τη σύγκρουση που προκαλεί και δεν υποκαθιστά τη μαζική δράση.
- Θέλουμε να ανατρέψουμε την ατομικότητα που τέτοιες πρακτικές ευνοούν,προϋποθέτουν και αναπαράγουν με μία μαχητική και ανυπότακτη συλλογικότητα,ενάντια στο κράτος,τις κυβερνήσεις,τα υποταγμένα συνδικάτα και τις συμβιβασμένες κομματικές ηγεσίες.
Μετά το Δεκέμβρη και στο όνομα αυτού βλέπουμε να πυκνώνουν όλο και ποιο πολύ δράσεις από ομάδες που επιχειρούν να εκφράσουν το πνεύμα και τη συνέχεια της Εξέγερσης.
Δεν είναι του παρόντος να σχολιάσουμε το ύφος,το χαρακτήρα,τον πολιτικό λόγο και την αισθητική, δολοφονικών συμμοριών που στο όνομα κάποιου φαντασιακού αντάρτικου, με τη γλώσσα του περιθωρίου και την α-(κατα)νόηση της πραγματικότητας,επιχειρούν να παρέμβουν και να εισπράξουν το τίμημα της δόξας στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και στα αστυνομικά δελτία των οκτώ.
Δεν θέλουμε να βάλουμε στην ίδια κατηγορία τους ένοπλους προβοκάτορες (που καταφέρνουν στο χρόνο και με τους στόχους που επιλέγουν, να πετυχαίνουν στην καρδιά του κινήματος αλλά να "αστοχούν"στα πόδια των θυμάτων τους),με τις ομάδες που αντιλαμβάνονται (μέσω δολιοφθορών στους μηχανισμούς του κράτους)την ύπαρξή τους ως φωτισμένες μειοψηφίες, με προορισμό και στόχο την αφύπνιση του χειμαζόμενου πλήθους.
Θέλουμε απλά να θέσουμε το ζήτημα που έρχεται συχνότερα στην επικαιρότητα και πρέπει να απαντήσει με συλλογικό και ολοκληρωμένο τρόπο η επαναστατική αριστερά πριν οδηγηθεί σε πρακτικές και αντιλήψεις που ο ,αναγκαίος, διαχωρισμός από την τυφλή και ανούσια σύγκρουση και δράση των ομάδων αυτών, την ταυτίσει με συντηρητικές απόψεις και πρακτικές, που κυριαρχούν στο εργατικό κίνημα και προσδιορίζουν τη συνταγματική αριστερά.
Η επιχείρηση ενοχοποίησης της ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής δράσης,ενάντια στις συνέπειες της κρίσης, και τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις,για τη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων και της νεολαίας,έχει ήδη στοχοποιηθεί δημόσια, όχι μόνο στις μορφές αλλά και στο περιεχόμενο της.
Οι κουκουλοφόροι των ΜΜΕσων τύπου Πρετεντέρη,έδωσαν ένα στίγμα για το πώς αντιλαμβάνονται μορφές αγώνα που και η επαναστατική αριστερά υιοθετεί. Η προσπάθεια να ταυτιστούν όλες οι μορφές δράσης και να ενταχθούν σε ένα ενιαίο σύνολο που χαρακτηρίζεται περιθωριακό και ακραίο επιχειρεί να θέσει "εκτός νόμου" όλες τις ασυμβίβαστες μορφές αντίστασης στην καπιταλιστική βαρβαρότητα,της κρατική καταστολή και την εργοδοτική ασυδοσία.
Η τραγική απουσία εκείνης της πολιτικής και οργανωτικής δύναμης που θα έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί μαζικά γεγονότα,να επικοινωνεί με τις κοινωνικές ομάδες που αντιστέκονται και αμφισβητούν,θα έχει τη θέληση και την ισχύ να επηρεάζει σε ανατρεπτική κατεύθυνση με ριζοσπαστικά και επαναστατικά χαρακτηριστικά και μέσα από μαζικές και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες,(σε συνδυασμό με την κυριαρχία των αστικών,υποταγμένων και ρεφορμιστικών αντιλήψεων στο κίνημα των εργαζομένων)είναι παράγοντας που ευνοεί και δικαιολογεί τις τυφλές μορφές ατομικής δράσης,χωρίς νόημα,περιεχόμενο και διάρκεια.
Είναι απαραίτητο,τέλος,να "χτυπήσουμε καμπανάκι" ενάντια στο σχέδιο της κυβέρνησης που φαίνεται να βρίσκεται σε εξέλιξη και στόχο έχει να υποτάξει κάτω από τη μπότα της συναίνεσης και με πρόσχημα την οικονομική κρίση, κάθε μορφή διαμαρτυρίας,να παγώσει αιτήματα,διεκδικήσεις και δικαιώματα. Η απειλή της "τρομοκρατίας" (που ενδεχομένως να μην είναι και απαραίτητα ένοπλη στη λογική της κυβέρνησης) σε συνδυασμό με τη δράση της παρακρατικής και φασιστικής δεξιάς δε θα επιχειρήσει μόνο να τρομοκρατήσει τους αγωνιστές των κινημάτων,αλλά θα επιδιώξει να περιθωριοποιήσει το μήνυμα και την πρακτική της αντικαπιταλιστικής και επανασταικής δράσης.
Δεν είναι του παρόντος να σχολιάσουμε το ύφος,το χαρακτήρα,τον πολιτικό λόγο και την αισθητική, δολοφονικών συμμοριών που στο όνομα κάποιου φαντασιακού αντάρτικου, με τη γλώσσα του περιθωρίου και την α-(κατα)νόηση της πραγματικότητας,επιχειρούν να παρέμβουν και να εισπράξουν το τίμημα της δόξας στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και στα αστυνομικά δελτία των οκτώ.
Δεν θέλουμε να βάλουμε στην ίδια κατηγορία τους ένοπλους προβοκάτορες (που καταφέρνουν στο χρόνο και με τους στόχους που επιλέγουν, να πετυχαίνουν στην καρδιά του κινήματος αλλά να "αστοχούν"στα πόδια των θυμάτων τους),με τις ομάδες που αντιλαμβάνονται (μέσω δολιοφθορών στους μηχανισμούς του κράτους)την ύπαρξή τους ως φωτισμένες μειοψηφίες, με προορισμό και στόχο την αφύπνιση του χειμαζόμενου πλήθους.
Θέλουμε απλά να θέσουμε το ζήτημα που έρχεται συχνότερα στην επικαιρότητα και πρέπει να απαντήσει με συλλογικό και ολοκληρωμένο τρόπο η επαναστατική αριστερά πριν οδηγηθεί σε πρακτικές και αντιλήψεις που ο ,αναγκαίος, διαχωρισμός από την τυφλή και ανούσια σύγκρουση και δράση των ομάδων αυτών, την ταυτίσει με συντηρητικές απόψεις και πρακτικές, που κυριαρχούν στο εργατικό κίνημα και προσδιορίζουν τη συνταγματική αριστερά.
Η επιχείρηση ενοχοποίησης της ανεξάρτητης αντικαπιταλιστικής δράσης,ενάντια στις συνέπειες της κρίσης, και τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις,για τη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων και της νεολαίας,έχει ήδη στοχοποιηθεί δημόσια, όχι μόνο στις μορφές αλλά και στο περιεχόμενο της.
Οι κουκουλοφόροι των ΜΜΕσων τύπου Πρετεντέρη,έδωσαν ένα στίγμα για το πώς αντιλαμβάνονται μορφές αγώνα που και η επαναστατική αριστερά υιοθετεί. Η προσπάθεια να ταυτιστούν όλες οι μορφές δράσης και να ενταχθούν σε ένα ενιαίο σύνολο που χαρακτηρίζεται περιθωριακό και ακραίο επιχειρεί να θέσει "εκτός νόμου" όλες τις ασυμβίβαστες μορφές αντίστασης στην καπιταλιστική βαρβαρότητα,της κρατική καταστολή και την εργοδοτική ασυδοσία.
Η τραγική απουσία εκείνης της πολιτικής και οργανωτικής δύναμης που θα έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί μαζικά γεγονότα,να επικοινωνεί με τις κοινωνικές ομάδες που αντιστέκονται και αμφισβητούν,θα έχει τη θέληση και την ισχύ να επηρεάζει σε ανατρεπτική κατεύθυνση με ριζοσπαστικά και επαναστατικά χαρακτηριστικά και μέσα από μαζικές και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες,(σε συνδυασμό με την κυριαρχία των αστικών,υποταγμένων και ρεφορμιστικών αντιλήψεων στο κίνημα των εργαζομένων)είναι παράγοντας που ευνοεί και δικαιολογεί τις τυφλές μορφές ατομικής δράσης,χωρίς νόημα,περιεχόμενο και διάρκεια.
Είναι απαραίτητο,τέλος,να "χτυπήσουμε καμπανάκι" ενάντια στο σχέδιο της κυβέρνησης που φαίνεται να βρίσκεται σε εξέλιξη και στόχο έχει να υποτάξει κάτω από τη μπότα της συναίνεσης και με πρόσχημα την οικονομική κρίση, κάθε μορφή διαμαρτυρίας,να παγώσει αιτήματα,διεκδικήσεις και δικαιώματα. Η απειλή της "τρομοκρατίας" (που ενδεχομένως να μην είναι και απαραίτητα ένοπλη στη λογική της κυβέρνησης) σε συνδυασμό με τη δράση της παρακρατικής και φασιστικής δεξιάς δε θα επιχειρήσει μόνο να τρομοκρατήσει τους αγωνιστές των κινημάτων,αλλά θα επιδιώξει να περιθωριοποιήσει το μήνυμα και την πρακτική της αντικαπιταλιστικής και επανασταικής δράσης.
.png)
