Τι μπορεί να σημαίνει η πρωτομαγιά για την νέα εργατική βάρδια σήμερα; Πως επικοινωνεί το πνεύμα των διεκδικήσεων του Σικάγο του 1886 με τις σημερινές ανάγκες των νέων? Σε κάθε γενιά της νέας βάρδιας εργαζομένων η πρωτομαγιά μεταφέρει το μήνυμα της διεκδίκησης ‘ουτοπικών’, εξωπραγματικών και ανέφικτων για το σύστημα και τους καπιταλιστές αιτημάτων, της δράσης κάτω από τις σκέψεις άλλης κοινωνικής οργάνωσης για τους εργαζομένους και την ανθρωπότητα συνολικά και τελικά το μήνυμα της νίκης αυτού του αγώνα των εργαζομένων-παραγωγών του πλούτου στο παρόν και όχι σε κάποιο μακρινό μέλλον. Η διεκδίκηση 8 ωρών εργασίας σε μια εποχή δουλειάς ‘ήλιο με ήλιο’, ανεξάντλητης και ανυπόφορης εργάσιμης μέρας, η απαίτηση για 8 οκτώ ώρες ελεύθερου χρόνου, ενασχόλησης με την πολιτική και τη συλλογική ζωή στα τέλη του 19ου αιώνα καθώς και η νίκη αυτών με την κατοχύρωση της οκτάωρης εργασίας δείχνουν το δρόμο σε κάθε εργαζόμενο, σε κάθε νέο άνθρωπο σήμερα για αγώνα κάτω από τις σημαίες των συγχρόνων αναγκών και δικαιωμάτων. Και μάλιστα σαν αναγκαιότητα των νέων εργαζομένων κόντρα σε μια πραγματικότητα καταπάτησης κάθε εργατικού δικαιώματος γύρω από τις συνθήκες και τους όρους δουλειάς και την ασφάλιση, κατάργησης του ελεύθερου χρόνου, λεηλάτησης της φύσης και του περιβάλλοντος, πολιτιστικής μιζέριας και απαξίωσης, πολέμων και ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, σε μια περίοδο κρίσης, γενικευμένης φτώχιας και απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής.
Όλοι οι νέοι της δουλειάς ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα αποφασισμένο μπλοκ θεσμών, φορέων και δυνάμεων που διαμορφώνουν και υλοποιούν μια συνολική αντεργατική πολιτική εδώ και πολλά χρόνια, αλλά και πολύ περισσότερο τώρα που στο όνομα της κρίσης και της αντιμετώπισης της ξεδιπλώνουν μια νέα λυσσαλέα επίθεση στον κόσμο της εργασίας. Το συναντάμε καθημερινά˙ κατ’ αρχήν η κυβέρνηση της Ν.Δ με επιδοτήσεις για τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις, άγρια λιτότητα, από τη μια και από την άλλη μηδενικές αυξήσεις, φοροεπιδρομή, διεύρυνση των ελαστικών σχέσεων, μαζικά stage, υποαπασχόληση και φτώχια. Το ΠΑΣΟΚ συμπληρώνει με την ουσιαστική συμφωνία σε όλες αυτές τις επιλογές της κυβέρνησης, πολιτικές που ασκούσε κυβερνητικά το ίδιο όλα τα προηγούμενα χρόνια αλλά και με τις ‘ρηξικέλευθες’ προτάσεις για τρίχρονη απασχόληση των νέων χωρίς ασφάλιση διατυπωμένες από το 2004 και τα χρόνια της αντιπολίτευσης. Η Ε.Ε βρίσκεται πρωτοπόρος και ‘ελεγκτής’ αυτής της πολιτικής, με την βίβλο για την εργασία, την οδηγία μπολκενστάιν, και τις συνεχείς οδηγίες για λιτότητα και περικοπή των κοινωνικών δαπανών. Ο ΣΕΒ και οι εργοδοτικές οργανώσεις ασκούν πολιτική με τις συνεχείς προτάσεις για 3ήμερη-4ήμερη εργασία και την απαίτηση για απαλλαγή των ‘βαρών’ για τις επιχειρήσεις, με την κοινό μνημόνιο με τη ΓΣΕΕ, με τις μαζικές και συνεχείς απολύσεις. Και όλα αυτά δεμένα με ολόκληρο πλαίσιο –εθνικών και ευρωπαϊκών- αντεργατικών νόμων, ρυθμίσεων και διατάξεων για την καταστολή και το πνίξιμο κάθε διαφορετικής σκέψης. Θέλουν να πιστεύουμε ότι αυτή η κατάσταση είναι μονόδρομος, να δεχτούμε τα ολοένα και λιγότερα ψίχουλα που περισσεύουν για μας όταν γύρω μας υπάρχει ο ‘τεράστιος’ πλούτος που εμείς οι ίδιοι παράγουμε, τα εκτοξευμένα στα ύψη κέρδη τους, που βγαίνουν στην πλάτη μας αλλά μοιράζονται κάτω από τη μύτη μας μέσω των επιδοτήσεων στο κεφάλαιο, των μιζών, των σκανδάλων, που αποτελούν διαχρονική σταθερά και αξία κάθε κυβέρνησης των τελευταίων χρόνων. Θέλουν να μας πείσουν ότι το δίκιο είναι δικό τους και, όποιος δεν το παραδέχεται βρίσκεται αντιμέτωπος με το γκλομπ του μπάτσου, τις κάμερες πάνω από το κεφάλι του στο δρόμο αλλά και τον εργασιακό του χώρο, το βιτριόλι και τις απόπειρες δολοφονίας (υπόθεση Κούνεβα), τις αποφάσεις δικαστηρίων (όπως πολύ καλά κατάλαβαν χιλιάδες συμβασιούχοι).
Οι απαντήσεις της αριστεράς είναι αναντίστοιχες αυτής της επίθεσης, δεν τροφοδοτούν αγωνιστικές διαθέσεις, δεν οργανώνουν τις αντιστάσεις. Και οι δυο δυνάμεις της κοινοβουλευτικής αριστεράς δεν ξεφεύγουν από το πλαίσιο «να μην πληρώσουμε την κρίση τους» ξεχνώντας την κλοπή και λεηλασία όλων των προηγούμενων χρόνων, παραγνωρίζουν ότι δεν οδηγεί πουθενά το παρακαλετό για να μην μας πάρουν και άλλα, ότι χρειάζεται ανυποχώρητη διεκδίκηση όλου του πλούτου που παράγουμε για να έρθουν στο σήμερα κατακτήσεις και βελτιώσεις της θέσης των εργαζομένων και η ήττα της αντεργατικής πολιτικής. Πολύ περισσότερο που το μεν ΚΚΕ λειτουργεί με την πίστη ότι οι αγώνες δεν μπορούν να κερδίσουν στο σήμερα και παραπέμπει τις αναζητήσεις ευρύτερων τμημάτων των εργαζομένων στα καθεστώτα του υπαρκτού και το σταλινισμό, ο δε ΣΥΡΙΖΑ ‘φλερτάρει’ με τα κινήματα εγκλωβίζοντας τα στα δίχτυα του φιλοευρωπαισμού και της Ε.Ε, του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού και των κυβερνητικών λύσεων με το ΠΑΣΟΚ.
Απεναντίας όμως, οι νέοι εργαζόμενοι, η νεολαία συνολικά μπορούν να αποτελέσουν το δυναμικό μιας άλλης κατάστασης όπως έδειξε και η συγκλονιστική εξέγερση του Δεκέμβρη. Κόντρα στον υποταγμένο συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ των επετειακών ‘απεργιών’ και της ανυπαρξίας στους χώρους δουλειάς, η οποία συμφωνεί κοινά μνημόνια με τους βιομήχανους, συναινεί στις ελαστικές σχέσεις και στέκεται καταγγελλτικά απέναντι στον συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων, που επιζητά την ανάπτυξη, την κερδοφορία των επιχειρήσεων και τελικά τη διατήρηση αυτού του συστήματος της εκμετάλλευσης. Με τη δημιουργία συνδικαλιστικών μορφών που θα ‘χωράνε’ όλοι οι νέοι της δουλειάς, συμβασιούχοι και μόνιμοι, πτυχιούχοι κ μη, συνάδελφοι των stage και ανασφάλιστοι, έλληνες και ξένοι, ανεξαρτήτως δηλαδή των διαχωρισμών που μας επιβάλλουν, διαχωρισμών- ‘όπλων’ στα χέρια τους για να παραμείνουμε ‘μικροί και λίγοι’. Με την ανάπτυξη συλλογικών μορφών αντίστασης με συνελεύσεις, επιτόπου στάσης εργασίας, καμίας υποχώρησης την ώρα που κρίνεται η εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία για κάθε συνάδελφο όταν παίζονται απολύσεις, παύση μισθών, περικοπές στο όνομα της κρίσης και για κάθε ζήτημα που μας αφορά και μας χτυπάει ώστε να βρίσκονται οι αποφάσεις και ο αγώνας στα δικά μας χέρια. Κυρίως με την αγωνιστική έκφραση στο σήμερα του δικαιώματος για δουλειά κάθε νέου, με αποδοχές που να εκπληρώνουν όλες τις ανάγκες μας, με άλλο περιεχόμενο για την εργασία χωρίς τον εργοδότη και τον διευθυντή πάνω από το κεφάλι μας, για την πλήρη κάλυψη των αναγκών και ελεύθερης πρόσβασης όλων των νέων σε παιδεία, υγεία, ελεύθερο χρόνο, πολιτισμό, για την διεκδίκηση δηλαδή μιας σύγχρονης χάρτας αναγκών και δικαιωμάτων της νέας βάρδιας των εργαζομένων.
Αυτή η προσπάθεια συμβάλλει στην εμφάνιση μιας άλλης αριστεράς, αντικαπιταλιστικής, κόντρα στα όρια και τις ιδέες αυτού του άδικου εκμεταλλευτικού συστήματος, απελευθερωτικής, που θα βάζει στις σημαίες της το ζήτημα της κοινωνικής απελευθέρωσης και άλλης κοινωνικής οργάνωσης αυτού του κόσμου, κοινωνικά μαχόμενης, που θα αναδεικνύει την ισοτιμία συμμετοχής και έκφρασης κάθε αγωνιστή σε αυτή τη λογική και σε αυτόν τον αγώνα. Θα φέρνει το πνεύμα της πρωτομαγιάς του Σικάγο και της Θεσσαλονίκης του ΄36 κάθε μέρα μέσα στους εργασιακούς χώρους, για μια πρωτομαγιά του 2009 αντικυβερνητική, αντι-Ε.Ε και αντιεργοδοτική, συνολικά επαναστατική και νικηφόρα.
· Συμμετοχή την 1η Μάη στην συγκέντρωση στο Μουσείο και πορεία σε Βουλή – Ε.Ε..
· Συνέλευση της νέας βάρδιας Σάββατο 02/05 19:00 στο Πολυτεχνείο
Όλοι οι νέοι της δουλειάς ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα αποφασισμένο μπλοκ θεσμών, φορέων και δυνάμεων που διαμορφώνουν και υλοποιούν μια συνολική αντεργατική πολιτική εδώ και πολλά χρόνια, αλλά και πολύ περισσότερο τώρα που στο όνομα της κρίσης και της αντιμετώπισης της ξεδιπλώνουν μια νέα λυσσαλέα επίθεση στον κόσμο της εργασίας. Το συναντάμε καθημερινά˙ κατ’ αρχήν η κυβέρνηση της Ν.Δ με επιδοτήσεις για τις τράπεζες και τις επιχειρήσεις, άγρια λιτότητα, από τη μια και από την άλλη μηδενικές αυξήσεις, φοροεπιδρομή, διεύρυνση των ελαστικών σχέσεων, μαζικά stage, υποαπασχόληση και φτώχια. Το ΠΑΣΟΚ συμπληρώνει με την ουσιαστική συμφωνία σε όλες αυτές τις επιλογές της κυβέρνησης, πολιτικές που ασκούσε κυβερνητικά το ίδιο όλα τα προηγούμενα χρόνια αλλά και με τις ‘ρηξικέλευθες’ προτάσεις για τρίχρονη απασχόληση των νέων χωρίς ασφάλιση διατυπωμένες από το 2004 και τα χρόνια της αντιπολίτευσης. Η Ε.Ε βρίσκεται πρωτοπόρος και ‘ελεγκτής’ αυτής της πολιτικής, με την βίβλο για την εργασία, την οδηγία μπολκενστάιν, και τις συνεχείς οδηγίες για λιτότητα και περικοπή των κοινωνικών δαπανών. Ο ΣΕΒ και οι εργοδοτικές οργανώσεις ασκούν πολιτική με τις συνεχείς προτάσεις για 3ήμερη-4ήμερη εργασία και την απαίτηση για απαλλαγή των ‘βαρών’ για τις επιχειρήσεις, με την κοινό μνημόνιο με τη ΓΣΕΕ, με τις μαζικές και συνεχείς απολύσεις. Και όλα αυτά δεμένα με ολόκληρο πλαίσιο –εθνικών και ευρωπαϊκών- αντεργατικών νόμων, ρυθμίσεων και διατάξεων για την καταστολή και το πνίξιμο κάθε διαφορετικής σκέψης. Θέλουν να πιστεύουμε ότι αυτή η κατάσταση είναι μονόδρομος, να δεχτούμε τα ολοένα και λιγότερα ψίχουλα που περισσεύουν για μας όταν γύρω μας υπάρχει ο ‘τεράστιος’ πλούτος που εμείς οι ίδιοι παράγουμε, τα εκτοξευμένα στα ύψη κέρδη τους, που βγαίνουν στην πλάτη μας αλλά μοιράζονται κάτω από τη μύτη μας μέσω των επιδοτήσεων στο κεφάλαιο, των μιζών, των σκανδάλων, που αποτελούν διαχρονική σταθερά και αξία κάθε κυβέρνησης των τελευταίων χρόνων. Θέλουν να μας πείσουν ότι το δίκιο είναι δικό τους και, όποιος δεν το παραδέχεται βρίσκεται αντιμέτωπος με το γκλομπ του μπάτσου, τις κάμερες πάνω από το κεφάλι του στο δρόμο αλλά και τον εργασιακό του χώρο, το βιτριόλι και τις απόπειρες δολοφονίας (υπόθεση Κούνεβα), τις αποφάσεις δικαστηρίων (όπως πολύ καλά κατάλαβαν χιλιάδες συμβασιούχοι).
Οι απαντήσεις της αριστεράς είναι αναντίστοιχες αυτής της επίθεσης, δεν τροφοδοτούν αγωνιστικές διαθέσεις, δεν οργανώνουν τις αντιστάσεις. Και οι δυο δυνάμεις της κοινοβουλευτικής αριστεράς δεν ξεφεύγουν από το πλαίσιο «να μην πληρώσουμε την κρίση τους» ξεχνώντας την κλοπή και λεηλασία όλων των προηγούμενων χρόνων, παραγνωρίζουν ότι δεν οδηγεί πουθενά το παρακαλετό για να μην μας πάρουν και άλλα, ότι χρειάζεται ανυποχώρητη διεκδίκηση όλου του πλούτου που παράγουμε για να έρθουν στο σήμερα κατακτήσεις και βελτιώσεις της θέσης των εργαζομένων και η ήττα της αντεργατικής πολιτικής. Πολύ περισσότερο που το μεν ΚΚΕ λειτουργεί με την πίστη ότι οι αγώνες δεν μπορούν να κερδίσουν στο σήμερα και παραπέμπει τις αναζητήσεις ευρύτερων τμημάτων των εργαζομένων στα καθεστώτα του υπαρκτού και το σταλινισμό, ο δε ΣΥΡΙΖΑ ‘φλερτάρει’ με τα κινήματα εγκλωβίζοντας τα στα δίχτυα του φιλοευρωπαισμού και της Ε.Ε, του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού και των κυβερνητικών λύσεων με το ΠΑΣΟΚ.
Απεναντίας όμως, οι νέοι εργαζόμενοι, η νεολαία συνολικά μπορούν να αποτελέσουν το δυναμικό μιας άλλης κατάστασης όπως έδειξε και η συγκλονιστική εξέγερση του Δεκέμβρη. Κόντρα στον υποταγμένο συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ των επετειακών ‘απεργιών’ και της ανυπαρξίας στους χώρους δουλειάς, η οποία συμφωνεί κοινά μνημόνια με τους βιομήχανους, συναινεί στις ελαστικές σχέσεις και στέκεται καταγγελλτικά απέναντι στον συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων, που επιζητά την ανάπτυξη, την κερδοφορία των επιχειρήσεων και τελικά τη διατήρηση αυτού του συστήματος της εκμετάλλευσης. Με τη δημιουργία συνδικαλιστικών μορφών που θα ‘χωράνε’ όλοι οι νέοι της δουλειάς, συμβασιούχοι και μόνιμοι, πτυχιούχοι κ μη, συνάδελφοι των stage και ανασφάλιστοι, έλληνες και ξένοι, ανεξαρτήτως δηλαδή των διαχωρισμών που μας επιβάλλουν, διαχωρισμών- ‘όπλων’ στα χέρια τους για να παραμείνουμε ‘μικροί και λίγοι’. Με την ανάπτυξη συλλογικών μορφών αντίστασης με συνελεύσεις, επιτόπου στάσης εργασίας, καμίας υποχώρησης την ώρα που κρίνεται η εργοδοτική αυθαιρεσία και τρομοκρατία για κάθε συνάδελφο όταν παίζονται απολύσεις, παύση μισθών, περικοπές στο όνομα της κρίσης και για κάθε ζήτημα που μας αφορά και μας χτυπάει ώστε να βρίσκονται οι αποφάσεις και ο αγώνας στα δικά μας χέρια. Κυρίως με την αγωνιστική έκφραση στο σήμερα του δικαιώματος για δουλειά κάθε νέου, με αποδοχές που να εκπληρώνουν όλες τις ανάγκες μας, με άλλο περιεχόμενο για την εργασία χωρίς τον εργοδότη και τον διευθυντή πάνω από το κεφάλι μας, για την πλήρη κάλυψη των αναγκών και ελεύθερης πρόσβασης όλων των νέων σε παιδεία, υγεία, ελεύθερο χρόνο, πολιτισμό, για την διεκδίκηση δηλαδή μιας σύγχρονης χάρτας αναγκών και δικαιωμάτων της νέας βάρδιας των εργαζομένων.
Αυτή η προσπάθεια συμβάλλει στην εμφάνιση μιας άλλης αριστεράς, αντικαπιταλιστικής, κόντρα στα όρια και τις ιδέες αυτού του άδικου εκμεταλλευτικού συστήματος, απελευθερωτικής, που θα βάζει στις σημαίες της το ζήτημα της κοινωνικής απελευθέρωσης και άλλης κοινωνικής οργάνωσης αυτού του κόσμου, κοινωνικά μαχόμενης, που θα αναδεικνύει την ισοτιμία συμμετοχής και έκφρασης κάθε αγωνιστή σε αυτή τη λογική και σε αυτόν τον αγώνα. Θα φέρνει το πνεύμα της πρωτομαγιάς του Σικάγο και της Θεσσαλονίκης του ΄36 κάθε μέρα μέσα στους εργασιακούς χώρους, για μια πρωτομαγιά του 2009 αντικυβερνητική, αντι-Ε.Ε και αντιεργοδοτική, συνολικά επαναστατική και νικηφόρα.
· Συμμετοχή την 1η Μάη στην συγκέντρωση στο Μουσείο και πορεία σε Βουλή – Ε.Ε..
· Συνέλευση της νέας βάρδιας Σάββατο 02/05 19:00 στο Πολυτεχνείο
.png)
