Έχουν περάσει 20 χρόνια από την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Μια πτώση που έφερε στο προσκήνιο την κρίση και κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, μαζί με την κρίση και την ήττα της εκφυλισμένης τακτικής και στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος και της Αριστεράς.
Μιας αριστεράς που στη θέση της ταξικής πάλης, τοποθετούσε την ταξική συνεργασία, με αντάλλαγμα μια θέση στο πολιτικό σύστημα. Που στη θέση της επανάστασης για την άλλη κοινωνία, έβαλε την αυταπάτη των σταδιακών μεταρρυθμίσεων του συστήματος. Που στη θέση της εργατικής δημοκρατίας και αυτοδιευθυνσης, έβαλε τη δικτατορία του κόμματος, της κρατικής γραφειοκρατίας μαζί με τους δείχτες παραγωγής. Που υπέγραψε άπειρες πολιτικές δηλώσεις νομιμοφροσύνης στο σύστημα, που το στήριξε, ακριβώς όταν αυτό δυσκολευόταν.
Σήμερα, 20 χρόνια μετά, όλα έχουν αλλάξει. Υπό άλλες συνθήκες, το 2009 θα ήταν εορταστική χρονιά για τους άρχοντες του κόσμου, το Νοέμβριο που συμπληρώνονται 20 χρόνια από την πτώση του Τείχους. Όμως στο προσκήνιο της συζήτησης είναι η κρίση του υπαρκτού καπιταλισμού. Τα καταστροφικά του αδιέξοδα, για τους εργαζόμενους και την νεολαία, την φύση, τη δημοκρατία και τον πολιτισμό, το παρόν και το μέλλον μας.
Παρόλα αυτά, σήμερα, μπορούμε να είμαστε πιο αισιόδοξοι. Ο συγκλονιστικός Δεκέμβρης, θεωρήθηκε διεθνώς οιωνός πολύ μεγαλύτερων αναμετρήσεων, πραγματικών εξεγέρσεων, όπως και για ο απεργιακός πυρετός στην Γαλλία. Το στοιχείο αυτό δημιουργεί νέες δυνατότητες για την ανάπτυξη της εργατικής πάλης σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Δημιουργεί δυνατότητες συνολικής αντιπαράθεσης με την αστική πολιτική και ιδεολογία για την ανατροπή της αντεργατικής στρατηγικής του συστήματος.
Στο έδαφος της νέας μεγάλης κρίσης του συστήματος, προβάλουν ξανά η κρίση και τα αδιέξοδα της αριστεράς: Ο ΣΥΡΙΖΑ ονειρεύεται ένα καπιταλισμό με ‘’λογικά’’ κέρδη, αλλά χωρίς υπερκέρδη, μια ΕΕ των καπιταλιστών χωρίς καπιταλιστικές πολιτικές, μια αγορά με κοινωνικές και περιβαλλοντικές ευαισθησίες.
Το ΚΚΕ στέκεται απέναντι σε ρηξιακές πλευρές του κινήματος, ηγείται στον ενδοαριστερό "εμφύλιο". Επιμένει στη λαϊκή οικονομία και εξουσία, χωρίς επανάσταση, στα πλαίσια του καπιταλισμού. Ταυτίζει με το σοσιαλισμό ότι χρεοκόπησε και κατέρρευσε ότι δυσφήμησε και συκοφάντησε τις επαναστατικές και απελευθερωτικές ιδέες.
Αυτή αριστερά δεν μας αξίζει, ανακυκλώνει τις αποτυχημένες εκφυλιστικές πολιτικές του παρελθόντος, συντηρεί την επιβίωση της, από τον πολιτικό συντηρητισμό, και τη ρεφορμιστική της πολιτική.
Έχουμε πολλούς λόγους να στηρίξουμε ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Πάνω από όλα όμως, σας καλούμε να δώσετε δύναμη στην προσπάθεια για μια αντικαπιταλιστική και επαναστατική αριστερά, για μια αριστερά του ανειρήνευτου ταξικού αγώνα και της σύγχρονα θεμελιωμένης κομμουνιστικής προοπτικής
Ξέρουμε καλά, πως αυτό δεν καταχτιέται με διακηρύξεις των οργανώσεων. Απαιτείται εμπλοκή όλου του αντικαπιταλιστικού δυναμικού. Απαιτείται η δημοκρατική από τα κάτω συγκρότηση, με αποφασιστικό χαρακτήρα, να δοθεί πραγματικά χώρος σε όλο το δυναμικό και ιδιαίτερα το ανένταχτο να καθορίσει τη φυσιογνωμία και την πορεία του εγχειρήματος.
Το επόμενο διάστημα χρειάζεται να δουλέψουμε, σκληρά, για να εξασφαλίσουμε τις πολιτικές προϋπόθεσης, για τη σταθεροποίηση και ανάπτυξη του βήματος που έγινε με την συγκρότηση της ανταρσυα
- Για να διαμορφώσουμε ένα ρεύμα, ένα πολιτικό κίνημα ανατροπής και ρήξης, που θα κινείται σε αδιάλλακτο αγώνα με τον αστικό συνασπισμό εξουσίας, με πολιτική ανεξαρτησία από την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, σε όλα τα επίπεδα. Ένα κίνημα που θα αποτελεί μαζικό πολιτικό εκβιασμό απέναντι στις αστικές κυβερνήσεις και στο κεφαλαίο, που θα είναι ο κοινωνικός και πολιτικός αντίπαλος απέναντι στην αστική τάξη και τους θεσμούς της.
- Για να συμβάλλουμε αποφασιστικά στην ανασυγκρότηση, του Εργατικού Κινήματος, αντί για τη σημερινή πολυδιάσπαση, κατακερματισμό, και τον αποσυντονισμό των αγώνων. Χιλιάδες εργαζόμενοι σήμερα, κατανοούν σήμερα ότι η αποτελεσματική αντίσταση δεν περνάει μέσα από και την υποταγή της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, που σήμερα δίνουν τα χέρια στο ΣΕΒ και για αύριο ονειρεύονται υπουργικές καρέκλες. Ούτε από τη γραφειοκρατική ηττοπαθή γραμμή του ΠΑΜΕ. Χρειάζεται η αποφασιστικότητα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, αλλά και των αγωνιστών του κινήματος, στην προσπάθεια για μια μεγάλη τομή στο εργατικό κίνημα, για την αγωνιστική ταξική ενότητα, με διαδικασίες βάσης, και τον οριζόντιο αγωνιστικό συντονισμό.
- Για να ανοίξουμε ένα ανοιχτό βαθύ θεωρητικό διάλογο για τις επαναστάσεις του 21ου αιώνα. Για να τονίσουμε όλες τις κοινές μας προσεγγίσεις, αλλά και να ψηλαφίσουμε τις βασικές πλευρές για την επαναθεμελίωση και στην επανεξόρμηση των σύγχρονων, επαναστατικών και απελευθερωτικών ιδεών!
Για αυτά τα ζητούμενα σας καλούμε να ψηφίσετε στις ευρωεκλογές ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α! Για αυτούς τους σκοπούς να στηρίξετε αλλά να κάνετε δικιά σας αυτή την προσπάθεια!
.png)
