ΣΤΙΣ ΕΠΟΧΕΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΥΛΙΚΟΥΣ ΟΡΟΥΣ
Στις μετεκλογικές συζητήσεις προσπερνιέται το κρίσιμο ερώτημα που αντικειμενικά τίθεται στην Αριστερά: σε μια περίοδο καπιταλιστικής κρίσης, μεγάλης φθοράς του αστικού πολιτικού σκηνικού και απομυθοποίησης της ΕΕ, πώς γίνεται η Αριστερά να μην κερδίζει σε επιρροή, αλλά να υποχωρεί κιόλας; Και μάλιστα σε όλη την Ευρώπη; Ίσως γιατί σε εποχή κρίσης απαιτούνται ξεκάθαρες και ανατρεπτικές απαντήσεις, από μια Αριστερά που δεν είναι μέρος του συστήματος και του προβλήματος. Μια Αριστερά που δεν θα πετάει όμως στα σύννεφα, αλλά θα είναι μέσα στους εργαζόμενους και θα παλεύει σκληρά για να ανατρέψει την επίθεση με ένα αντικαπιταλιστικό συνολικό πολιτικό πρόγραμμα διεκδικήσεων, που θα μπορεί να προκαλέσει ρωγμές σήμερα, να αποσπά νίκες, ακριβώς γιατί εμπνέεται από τη λογική της συνολικής ρήξης με τον καπιταλισμό. Απαιτείται λοιπόν μια επαναστατική Αριστερά της σύγχρονης κομμουνιστικής στρατηγικής και της αντικαπιταλιστικής ανατρεπτικής τακτικής. Η εμπειρία έχει δείξει ότι όταν δεν υπάρχει μια τέτοια εργατική απάντηση, τότε οι εργαζόμενοι (και μεσαία στρώματα) πολώνονται προς την αντίδραση... Η επίσημη Αριστερά στην Ελλάδα - και όχι μόνο - φλυαρεί καταγγελτικά, πράττει διαχειριστικά και έχει σαν ορίζοντα τον "υπαρκτό σοσιαλισμό" ή τον... υπαρκτό καπιταλισμό.
Συχνά οι αριστεροί ρωτούν γιατί δεν εκφράζονται οι αγώνες... Δεν αναρωτιόμαστε όμως πόσοι και τι αγώνες έγιναν, πόσοι ήταν νικηφόροι, τι περιεχόμενο είχαν, εάν ξέφευγαν από τη ρουτίνα. Έτσι, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ (και η αντικαπιταλιστική Αριστερά έχει τις δικές της ευθύνες) δεν αναρωτιούνται τι πρέπει να αλλάξουν στην παρέμβασή τους στο εργατικό κίνημα, σαν προϋπόθεση για ένα πραγματικά αριστερό πολιτικό σχέδιο. Αναλώνονται μόνο σε εκλογικές καμπάνιες για να πείσουν τους εργαζόμενους...
"Τι απέγινε ο Δεκέμβρης;", ρωτούν ορισμένοι. Το βασικό είναι να ρωτήσουμε τι απέγινε η Αριστερά τον Δεκέμβρη και αμέσως μετά. Το ΚΚΕ έβγαλε γρήγορα την ουρά του απ' έξω, κατήγγειλε τους "κουκουλοφόρους" και τελείωσε. Ο ΣΥΡΙΖΑ ταλαντευόταν διαρκώς ανάμεσα στο απρόβλεπτο του κινήματος και στη σιγουριά της κοινοβουλευτικής διαχείρισης, με αποτέλεσμα να μην έχει πολιτική γραμμή ανατροπής. Όποιο κίνημα δεν αναπτυχθεί σε ποιοτικό βήμα σε ανώτερη πολιτική συγκρότηση, μένει μετέωρο, οπισθοχωρεί ή και τσακίζεται μπροστά στην αντεπίθεση της αντίδρασης. Η Αριστερά στην Ελλάδα δεν υποχωρεί εκλογικά επειδή πήγε "πολύ αριστερά", αλλά επειδή ξέμεινε στα ίδια.
ΠΡΙΝ 14/06/2009
.png)
