Το "χάϊδεμα" της αποχής...

από left Propaganda

Δεν προκαλεί εντύπωση το σπρώξιμο διάφορων "τρέντυ" απόψεων περί αποχής από κανάλια, εφημερίδες και γνωστούς τηλε-σταρ. Είναι λογικό ο Θέμος, τα παιδιά του "Ράδιο Αρβύλα", ο Ευαγγελάτος και διάφοροι ακόμα μοδάτοι τύποι να θέλουν να μας πείσουν ότι η αποχή, η παραλία με το φραπέ στο χέρι, είναι πιο χρήσιμη από την ψήφο. Εντάξει, καταλάβαμε... Κατανοεί το σύστημα ότι ο κόσμος δεν μπορεί να στρατευθεί στα 2 μεγάλα κόμματα. Κατανοεί ότι η δυσαρέσκεια και η οργή είναι βαθιά και έντονη, δεν "χωράει" στους οικολόγους που "έφτιαξαν" ως ανώδυνο ανάχωμα... Ότι η επίσημη αριστερά ούτε θέλει, ούτε μπορεί... Άρα αποχή, όλοι το ίδιο είναι...

Εντύπωση προκαλεί όμως, ότι διάφοροι αριστερίζοντες, αριστεροί, αντιεξουσιαστές και προοδευτικοί γλύφουν τους απέχοντες, χαϊδεύουν το φαινόμενο της μαζικής αποχής. Άλλο να το αναλύεις, άλλο να καταννοείς γιατί γίνεται, άλλο να το "χαϊδεύεις"! Η αναρχία περίπου χαίρεται γιατί αφεντικά και δούλοι πήγαν για μπάνιο. "Το σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας..." νομίζουν ότι ζουν, πιστεύοντας ότι το 48% των ψηφοφόρων έκανε εκλογική απεργία! Μαύρα μεσάνυχτα... Χαρά και στους "εξεγερμένους" κάθε είδους, αριστερούληδες μέχρι μ-λ που μπερδεύουν μάλλον τη στάση αντίθεσης με την Ε.Ε. και το αστικό πολιτικό σύστημα με τη στάση ιδιώτευσης, ατομισμού, τσουβαλιάσματος και απαξίωσης κάθε πολιτικής μάχης...

Η αποχή τροφοδοτείται από διαφορετικές πολιτικές τάσεις, είναι πολύχρωμη, αλλά τελικά όμως γίνεται άχρωμη και άοσμη, καθώς δεν αποκτά ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο και θα ερμηνευθεί κατά το δοκούν από τα τηλεοπτικά πάνελ. Πως θα ξεχωρίσει η βαθιά εργατική διαμαρτυρία από την ασαφή και συχνά απολίτικη ατομικιστική αηδία; Γιατί υπάρχει η αποχή της αδιαφορίας, του «δεν γίνεται τίποτα», ακόμα και της διαμαρτυρίας, της απέχθειας για το πολιτικό σύστημα, που δεν μετουσιώνεται όμως σε πολιτική δράση. Αυτή όσο κι αν ανησυχεί τους κυρίαρχους, είναι πολιτικά εξουδετερωμένη. Δεν είναι λίγες οι χώρες, όπου οι πολιτικοί διαχειριστές – στο βαθμό που δεν μπορούν να εμπνεύσουν τον κόσμο με τη γραμμή τους- ωθούν ειδικά την εργατική τάξη και τους πιο φτωχούς στο πολιτικό περιθώριο και στην αποχή. Σε μια σειρά χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και στις ΗΠΑ, στις εκλογές καταγράφονται ποσοστά αποχής που φτάνουν μέχρι το 70%! Προφανώς και δεν άλλαξε τίποτα εκεί...

Για τους εργαζόμενους δεν υπάρχει η πολυτέλεια της αποχής από οποιαδήποτε μάχη. Ήδη ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπαθανασίου στέλνει στις Βρυξέλες το νέο «πακέτο» σκληρών αντιλαϊκών μέτρων, με καταρχήν ένταση της έμμεσης φορολογίας. Θέλουν να μας στείλουν για μαύρισμα στις παραλίες. Μην ασχολείστε με την πολιτική είναι το μήνυμά τους. Προφανώς και οι εκλογές δεν αλλάζουν ριζικά ποτέ καμία κατάσταση. Αλλιώς θα ήταν παράνομες. Καταγράφουν όμως πολιτικούς συσχετισμούς, είναι μια ακόμα πολιτική μάχη. Αλλά εκείνοι που δικαιολογούν έτσι τη στάση τους, συνήθως απέχουν και από τις διαδηλώσεις (οι οποίες τις περισσότερες φορές δεν αλλάζουν ριζικά την πολιτική κατάσταση...), αλλά και τις απεργίες (που δεν καταφέρνουν τίποτα...), κάνουν την αποχή από όλα μοντέλο πολιτικής συμπεριφοράς. Τους λέμε: η αποχή βλάπτει σοβαρά!

Σκεφτείτε το...