Σ/φοι και Σ/σσες
Η κλιμάκωση της επίθεσης του κεφαλαίου μέσα σε συνθήκες γενίκευσης της κρίσης, η σχετική αστάθεια στο αστικό πολιτικό σύστημα, η διαφαινόμενη κυβερνητική αλλαγή με όρους νέας ενσωμάτωσης, η αδυναμία του ε.κ. να απαντήσει με ταξικούς όρους στην απότομη επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων και η στασιμότητα - ανεπάρκεια της αριστεράς (που αποτυπώνεται καθαρά στο εκλογικό αποτέλεσμα), αποτελούν τα βασικά στοιχεία του νέου σκηνικού.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στράτευσε, ως ένα βαθμό, κόσμο στις πολιτικές μάχες της περιόδου και προκάλεσε το ενδιαφέρον αγωνιστών της ευρύτερης αριστεράς. Σημαντικό τμήμα ανένταχτων και οργανωμένων αγωνιστών της βάσης «πήρε πάνω του» και έδωσε πιο ζεστά από ποτέ μια εφ όλης της ύλης πολιτική μάχη. H μέχρι τώρα δράση της είναι ένα πρώτο μικρό αλλά ενθαρρυντικό βήμα για τη συνέχεια του νέου εγχειρήματος. Βρίσκεται όμως αρκετά κάτω από τις απαιτήσεις για την οικοδόμηση ενός πόλου - μετώπου της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς. Εκφράζεται και για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η αδυναμία να εκφράσει πολιτικά σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση τη διάχυτη κοινωνική δυσαρέσκεια. Και αυτό είναι κατά κάποιο τρόπο δικαιολογημένο. Ήρθε μετά το Δεκέμβρη, αλλά και σε ένα τοπίο καταφανούς αδυναμίας της αριστεράς και του εργατικού κινήματος να συσπειρώσουν λαϊκές δυνάμεις σε ένα σχέδιο ανατροπής και αντικαπιταλιστικής προοπτικής. Γι’ αυτό διατέμνεται και αυτή από τις αντιφάσεις της περιόδου: Από τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό αλλά και την συντηρητική ατολμία όλης της αριστεράς. Από τους μαχητικούς απεργιακούς αγώνες αλλά και τις τάσεις συμβιβασμού και υποταγής της εργατικής τάξης που ενθαρρύνει ο αστικοποιημένος συνδικαλισμός. Από τη νεολαιίστικη πάλη κατά του ολοκληρωτικού κράτους αλλά και από της επικίνδυνη άνοδο του ρατσισμού και της ξενοφοβίας σε τμήματα της εργατικής τάξης και των φτωχογειτονιών. Η πίστωση χρόνου όμως τελειώνει και για μας. Και το εγχείρημα θα γίνει και αυτό μέρος του προβλήματος και της κρίσης της αριστεράς, όσο δεν λύσει ορισμένες θεμελιώδεις αντιφάσεις πάνω στα πολιτικά επίδικα της περιόδου που διανύουμε, δεν αναγνωρίσει θαρρετά τις αδυναμίες της, δεν προωθήσει με δέσμευση όλων μας τα πολιτικά κεκτημένα της.
ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ, ΤΑΞΙΚΗ, ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ, ΠΟΥ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΚΛΟΝΙΣΜΟΥΣ, ΝΑ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ. ΤΙ ΟΜΩΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΑ; ΜΕ ΠΟΙΑ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΘΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΜΕ; ΣΕ ΠΟΙΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΘΑ ΚΡΙΘΟΥΜΕ;
1. Στην τοποθέτηση απέναντι στη νέα διάταξη των πολιτικών δυνάμεων που διαμορφώνεται.
Η αστική τάξη ξέρει ότι το ρήγμα δεν έχει κλείσει, η δυσαρέσκεια δεν έχει ενσωματωθεί και η προοπτική όξυνσης της ταξικής αναμέτρησης είναι παρούσα. Γι αυτό εντείνει τις προσπάθειες για εξουδετέρωση – ενσωμάτωση των αντιστάσεων, γενικά και μπροστά και στις βουλευτικές εκλογές και τις δημοτικές- νομαρχιακές τον Οκτώβρη του 2010, με αξιοποίηση πολλαπλών εργαλείων και σύνθετης τακτικής:
- Ήδη είναι σε εξέλιξη σχέδιο ιδεολογικής, πολιτικής προετοιμασίας για κυβερνητική λύση ΠΑΣΟΚ με ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΥΡΥΤΕΡΗΣ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ, ΑΠΟΔΟΧΗΣ ή και ανοχής ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΟΥ.
Πιθανά και με πολυκομματική λύση-στήριξή του ως ξέπλυμα του «βρώμικου παρελθόντος του» αλλά και της χρεοκοπίας της σοσιαλδημοκρατίας και του νεοκεϊνσιανισμού.
- Ταυτόχρονα προωθείται αναβάθμιση των πιο συντηρητικών ακόμα και ακροδεξιών αντιλήψεων και τάσεων, μέσα στο κράτος, στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και στην «λαϊκή πολυκατοικία» αξιοποιώντας τις δυσκολίες που γεννά η κρίση και τις αυθόρμητες τάσεις ανταγωνισμού και διχασμού μέσα στην τάξη. Με την ενίσχυση ιδιαίτερα του ΛΑΟΣ ως μοχλού ακροδεξιού προσανατολισμού του συστήματος.
- Καλλιεργείται κλίμα αποδοχής του ρόλου του επίσημου σ.κ ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ-Ε.Κ. ως εταίρων - διαπραγματευτών των όρων επιδείνωσης των εργατικών δικαιωμάτων.
- Προωθείται ενσωμάτωση της εργατικής διαμαρτυρίας σε απολίτικη-ατομικιστική στάση, στη σκανδαλολογία ή στην κοινοβουλευτική εκλογική διαδικασία.
ΠΩΣ ΘΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ;
Με προτάσεις για «δημοκρατικό μέτωπο», για αντιφασιστική γραμμή και στάση απέναντι στη ΝΔ και το ΛΑΟΣ, που τροφοδοτεί αντικειμενικά την ανοχή απέναντι στο ΠΑΣΟΚ ως ανερχόμενη κυβερνητική λύση; Ή με βαθύτερη και πιο συνολική αντιπαράθεση στο πολιτικό σύστημα συνολικά; Δεν μας διδάσκει τίποτα η κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την ευρωπαϊκή αριστερά; Ούτε η ιστορική εμπειρία . Ή μήπως δεν υπάρχει τέτοιο ζήτημα; Δεν εκδηλώνεται τέτοια πίεση και στο χώρο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, στα σχήματα κλπ όπου διατυπώνονται απόψεις που υποβαθμίζουν τη δυνατότητα και αναγκαιότητα πολιτικής ανεξαρτησίας της αντικαπιταλιστικής ταξικής πτέρυγας; Δεν αναπαράγονται προτάσεις και πρακτικές κοινών σχημάτων και μετωπικών πρωτοβουλιών με δυνάμεις ΣΥΡΙΖΑ, προτάσεις και πρακτικές «δημοκρατικών, αντιρατσιστικών» μετώπων; Στο ε.κ. δεν υπάρχει άποψη και πρακτική ακολουθητισμού της ΓΣΕΕ στο όνομα της επαφής με τις “πλατιές” εργατικές μάζες; Στην πορεία στις νομαρχιακές και ιδίως στις δημοτικές εκλογές τον Οκτώβρη του 2010 το πρόβλημα θα οξυνθεί. Απέναντι στις αυτές τάσεις δεν δίνουν καμιά απάντηση οι αντιλήψεις και πρακτικές αναδίπλωσης στο χώρο και στο μικρόκοσμο, η «φυγή από τη μεγάλη πολιτική» που αναπαράγονται και έχουν κοινή βάση με τις προηγούμενες την αποδοχή του συσχετισμού και την ουσιαστική άρνηση της δυνατότητας αλλαγής του τοπίου στην αριστερά. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πρέπει να παλέψει ξεκάθαρα για ήττα του ΠΑΣΟΚ σε όλα τα επίπεδα, από το συνδικαλιστικό κίνημα μέχρι τον ιδεολογικό πυρήνα του προγράμματος αντιδραστικής κοινωνικής συναίνεσης που επιχειρεί.
2. Στην τοποθέτηση απέναντι στην κρίση της αριστεράς. Συμφωνούμε όλοι ότι η κρίση στο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ οξύνεται κυρίως λόγω της στάσης του απέναντι στον αστικό πολιτικό σχεδιασμό συνολικά και ειδικά απέναντι στην Ε.Ε., τη ΓΣΕΕ και στο ΠΑΣΟΚ. Με σαφή αποτυχία της τακτικής εκλογικής εκμετάλλευσης των μαζικών κινημάτων και ιδιαίτερα της νεολαίας που είναι αναντίστοιχη με την πραγματική του συνεισφορά στον πολιτικό προσανατολισμό του υπερ της ΕΕ και της αστικής πολιτικής γενικότερα. Από την άλλη μεριά το ΚΚΕ παίρνει πρωτοβουλίες στο εργατικό κίνημα μιλάει για αντεπίθεση χωρίς ανατρεπτική γραμμή μάχης. Παρά το πολιτικό του πλεονέκτημα σε σχέση με την ξεκάθαρη στάση του απέναντι στους βασικούς πυλώνες (ΠΑΣΟΚ, Ε.Ε., υποταγμένος συνδικαλισμός) δεν μπορεί να δημιουργήσει ρεύμα. Κι αυτό γιατί αντιμετωπίζει τον κόσμο σαν ακροατήριο προς ζύμωση, σαν target group και σαν ψηφοφόρο και όχι σαν ενεργό συλλογικό διαμορφωτή μιας γραμμής νικηφόρας αντεπίθεσης. Πολύ περισσότερο που κινείται μέσα στα όρια λογικής « λαϊκής εξουσίας», στρατηγικής «υπαρκτού» και μάλιστα σταλινικής περιόδου, αναζωπύρωσης εμφυλίου στο κίνημα και την αριστερά, άρνησης απογαλακτισμού από «Tζαννετακισμό».
Για την αριστερά όλων των εκδοχών, η κρίση και οι εξεγέρσεις δεν είναι «ευκαιρίες» για άμεσα κέρδη (όπως νομίζει ο ΣΥΡΙΖΑ), ούτε για δαιμονοποίηση (όπως κάνει το ΚΚΕ), αλλά σκληρή δοκιμασία των στρατηγικών και προγραμματικών εφοδίων της, της μαζικής προβολής και τριβής με τους εργαζόμενους του τακτικού πολιτικού στόχου της περιόδου. Σε αυτό το πεδίο οι πολιτικές απαντήσεις και πρακτικές της αριστεράς είναι εξαιρετικά φτωχές, τυπικές και προβλέψιμες. Κυοφορούνται ανακατατάξεις στον ευρύτερο χώρο της αριστεράς. Αποκτούν νέο βάθος και έκταση. Παράλληλα θα δυναμώσει η πίεση στο αντικαπιταλιστικό δυναμικό από τον ΣΥΡΙΖΑ «για να μπει στη βουλή, να μην κυριαρχήσουν οι ανανεωτές» αλλά και από το ΚΚΕ το οποίο διεκδικεί τη μονοκρατορία κι ας είναι υποβαθμισμένη η αριστερά και το κίνημα διότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος».
.
ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΡΕΜΒΟΥΜΕ ΣΕ ΑΥΤΑ;
Με αμήχανη και αμυντική ισορροπία ανάμεσα τους ή με την ενίσχυση κάποιου από τους δύο πόλους της και τη δορυφοροποίηση γύρω της; Χρειάζεται ετοιμότητα και ικανότητα των δυνάμεών μας για αποφασιστική παρέμβαση. Σε αυτές τις διεργασίες πρέπει να παρέμβουμε όχι ως φτωχοί συγγενείς. Αλλά από στάση αρχών, με τολμηρή τοποθέτηση όλων των ερωτημάτων που απασχολούν τους αγωνιστές και με σταθερές πρωτοβουλίες ανάπτυξης του αντικαπιταλιστικού πόλου σε όλα τα μέτωπα. Με κάλεσμα, χωρίς προνομιακές ή επιλεκτικές επιλογές, σε ανοιχτή και δημόσια συζήτηση - αντιπαράθεση μπροστά στους εργαζόμενους, σε κοινή δράση μέσα στο μαζικό κίνημα με αγωνιστές και δυνάμεις του ΚΚΕ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Με την διατύπωση της ανάγκης για μια άλλη ανατρεπτική Αριστερά. Που δεν θα πετάει στα σύννεφα, αλλά θα είναι μέσα στους εργαζόμενους και θα μπορεί να προκαλέσει ρωγμές σήμερα, να αποσπά νίκες, ακριβώς γιατί εμπνέεται από τη λογική της συνολικής ρήξης με τον καπιταλισμό.
3. Στο εργατικό κίνημα και οι αγώνες Αποκτά επείγοντα χαρακτήρα να ανοίξουν δρόμοι αγωνιστικής έκφρασης της διαμαρτυρίας και της διάθεσης αντίστασης, για πολιτικό εργατικό κίνημα, νέα ταξική ενότητα. Καμιά αυταπάτη δεν επιτρέπουν οι εξελίξεις, άλλωστε οι επιθέσεις στη συνδικαλιστική δράση, οι απειλές, οι πιέσεις στα σωματεία που αγωνίζονται αποκαλύπτουν το σχεδιασμό να δοθεί κτύπημα στο κίνημα και στις ταξικές αντικαπιταλιστικές του τάσεις. Ιδιαίτερα η επίθεση ενάντια στους μετανάστες και τη νεολαία αντανακλά την προσπάθεια των μηχανισμών ιδεολογικής χειραγώγησης – και κυρίως των ΜΜΕ – να μεταφερθεί η ταξική σύγκρουση στο εσωτερικό της εργατικής τάξης.
.
ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΡΕΜΒΟΥΜΕ;
Το ζητούμενο είναι να χαράξεις και να προσπαθείς να εφαρμόσεις στην πράξη μια γραμμή που θα αντιστρέφει, έστω σε μειοψηφικά τμήματα της τάξης, τον συσχετισμό, με στόχο να αναπτυχθούν αγώνες με πολιτικά χαρακτηριστικά, πράγμα που είναι το κύριο πρόβλημα και όχι μόνο στη χώρα μας.Έχουμε ανάγκη ένα αντικαπιταλιστικό εργατικό πρόγραμμα πάλης που θα μετασχηματίζει την πρωτόλεια, γενική και αφηρημένη αντίθεση στην εργοδοσία και τις κυβερνήσεις σε πάλη με σαφείς πολιτικές στοχεύσεις αναμέτρησης με πυλώνες της αστικής στρατηγικής. Με τη στήριξη, ενίσχυση και διεύρυνση των αριστερών κοινωνικοπολιτικών συσπειρώσεων στους χώρους δουλειάς, στη σπουδάζουσα νεολαία, στις γειτονιές, έτσι ώστε να αποτελέσουν την πρωτοπορία της πάλης ενάντια στις αντιλαϊκές πολιτικές.
Σήμερα, περισσότερο παρά ποτέ, χρειάζεται η ανασύσταση του εργατικού κινήματος σε νέα βάση. Για να ανοίξει σταθερό μέτωπο με τον γραφειοκρατικό, αστικοποιημένο και υποταγμένο συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ, που αναπαράγει τις λογικές συνδιαχείρισης και ενσωμάτωσης. Να βαθύνει η αντιπαράθεση με τη λογική του ΠΑΜΕ που αρνείται στην ουσία τον πολιτικό αγώνα του εργατικού κινήματος και με πρακτικές οργανωτικού ελέγχου επιτείνει τον κατακερματισμό των αγωνιζόμενων δυνάμεων. Οι εργαζόμενοι χρειάζονται συνδικάτα που να καλύπτουν τους συμβασιούχους, τους τετραωρίτες, τα stage, τους μετανάστες, όλα τα τμήματα της επισφαλούς εργασίας σε επιχειρησιακό και κλαδικό επίπεδο, με πλήρη συνδικαλιστικά δικαιώματα. Για την προώθηση πραγματικών, χωρίς τα γνωστά καπέλα, λαϊκών συνελεύσεων στις γειτονιές και τους χώρους δουλειάς. Την συγκρότηση δηλαδή ενός αποτελεσματικού ιστού οργάνων πάλης για τα δικαιώματα και τις ανάγκες των εργαζόμενων και των νέων. Κορυφαίο ζήτημα είναι να προωθήσουμε αποφασιστικά το συντονισμό των σωματείων και των επιτροπών αγώνα, μπροστά και στη ΔΕΘ, για να προβάλουμε πιο επιθετικά την ανάγκη απεργιακών αγώνων, με αιχμές την ανατροπή των νέων κυβερνητικών μέτρων, του Συμφώνου Σταθερότητας και της ΕΓΣΕΕ, τις απολύσεις, τις ιδιωτικοποιήσεις, τα ασφαλιστικά δικαιώματα και την ελαστική εργασία.
4. Στο ζήτημα των δημοκρατικών δικαιωμάτων και λαϊκών ελευθεριών στην εποχή μας που, όπως και το μεταναστευτικό, αποκτά εκρηκτικό χαρακτήρα καθώς το κατασταλτικό πογκρόμ γίνεται οργανικό συμπλήρωμα της αντεργατικής επίθεσης. Κρίσιμο θέμα εδώ είναι η ανάπτυξη των θεσμών του κινήματος και των οργάνων εργατικής πάλης, η ρήξη με την αστική επίθεση και η πάλη για την εργατική δημοκρατία. Μην ξεχνάμε ότι και στις ευρωεκλογές καταγράφηκε ένα βαθύ ρεύμα φθοράς των πολιτικών θεσμών συνολικά. Ειδικά το μέτωπο υπεράσπισης των ξένων εργατών και μεταναστών αποτελεί κορυφαίο ζήτημα ταξικής ενότητας που δεν αντιμετωπίζεται με την «πολυπολιτισμική γραμμή», την ανθρωπιστική αλληλεγγύη και τους αδιέξοδους ακτιβισμούς. Αποτελεί πεδίο σκληρής αντιπαράθεσης με την πολιτική της κυβέρνησης, του ΠΑΣΟΚ, του ΛΑΟΣ και της Ε.Ε., και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί πολιτικά με «αντιφασιστικά μέτωπα».
.
Σ/φοι και Σ/σσες
ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΞΟΝΕΣ ΕΙΝΑΙ:
- Η ενοποίηση σε ένα θεμελιώδες πολιτικό πρόγραμμα, σχέδιο και στόχους και όχι απλά μια τυπική συμφωνία και στην πράξη διάχυση στα κινήματα-μέτωπα κλπ, με το δικό του σχέδιο ο καθένας. Με μαζική μαχητική απάντηση στην κρίση, με αντικαπιταλιστικό εργατικό πρόγραμμα και μέτωπο. Οι σύγχρονοι πληβείοι του ολοκληρωτικού καπιταλισμού δεν έχουν ανάγκη από την αναποτελεσματική διαχειριστική αντίληψη του «νέου κοινωνικού συμβολαίου» ή της «λαϊκής οικονομίας-εξουσίας» αλλά από την πολιτική πρόταση ανατροπής της διαρκούς, επιδρομής του κεφαλαίου, μέσα από όλες τις μάχες της περιόδου, που συμπυκνώνεται στο πολιτικό σύνθημα : «Να πέσει απ’ τα κάτω και αριστερά η κυβέρνηση της ΝΔ. Όχι στο ΠΑΣΟΚ και τα κεντροαριστερά σενάρια. Ν’ απομονωθεί πλήρως πολιτικά το ακροδεξιό ΛΑΟΣ. Με την Αντικαπιταλιστική Αριστερά και ένα πολιτικό και κοινωνικό κίνημα ανατροπής!».
- Η ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ
Το ζήτημα της ανεξαρτησίας της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής αριστεράς από την αστική πολιτική αλλά και τον ρεφορμισμό αναδείχνεται με νέα ένταση. Όχι μόνο ιδεολογική και οργανωτική αλλά και πολιτική στα μέτωπα πάλης είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την αναγκαία κοινή δράση των αριστερών δυνάμεων με στόχο μια νέα ταξική ενότητα και ένα πολιτικό εργατικό κίνημα, για μια συνολική απάντηση στην αστική πολιτική. Αλλιώς δεν θα καθορίζει το πρόγραμμα τη δράση μας σε όλα τα μέτωπα αλλά το αντίστροφο. Οι δήθεν «άμεσες προτεραιότητες» θα διαλέγουν κάθε φορά συμμάχους και θα τροποποιούν στην πράξη τα περιεχόμενα της συμφωνίας. Έτσι θα αναπαράγεται ο κατακερματισμός, η αντικαπιταλιστική αριστερά συμπληρωματική δύναμη και η γραμμή “ακορντεόν” που θα ανοίγει και θα κλείνει ανάλογα με την περίσταση.
- Η μαζική εξόρμηση και εξωστρέφεια, ώστε οι επόμενοι μήνες να είναι μια περίοδος μεγάλων αγώνων και κοινωνικών συγκρούσεων για να ανατρέψουμε τις πολιτικές της κυβέρνησης, να την κάνουμε να πέσει υπό το βάρος της λαϊκής δυσαρέσκειας και των αγώνων, να κάνουμε καθαρό σε κάθε επίδοξο διαχειριστή ότι έχει να αντιμετωπίσει την ασφυκτική πίεση από το λαϊκό κίνημα και τους αγώνες.
- Η συσπείρωση των δυνάμεων και των αγωνιστών μιας νέας κομμουνιστικής προοπτικής, με την οργάνωση διαδικασιών θεωρητικού διαλόγου και κοινών προσπαθειών.
- Η γόνιμη επαφή με το ρεύμα της διαμαρτυρίας. Εξάλλου η υπόθεση του πόλου θα προχωρήσει ως κοινωνική-πολιτική διαδικασία ανώτερης συγκρότησης και μετασχηματισμού σε αντικαπιταλιστική-επαναστατική βάση όλου του δυναμικού της ριζοσπαστικής αριστεράς, των αγωνιστών των εργατικών, νεολαιίστικων, λαϊκών αγώνων και του Δεκέμβρη, της νέας ριζοσπαστικοποίησης. Γιατί τα βήματα στη συγκρότηση του πόλου δεν κρίνονται μόνο σε μια πολιτική και εκλογική συμμαχία των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
- Η δημοκρατική πολιτική - οργανωτική συγκρότηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Με ένα μοντέλο πραγματικών συνελεύσεων που θα συζητούν συγκεκριμένα θέματα και θα αποφασίζουν. Με «αιρετούς –ανακλητούς εκπροσώπους». Με τη δραστήρια εμπλοκή και η ανάληψη ευθυνών από το αντικαπιταλιστικό δυναμικό.
MIA TETOIA ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ.
.png)
