Οι μετανάστες γίνονται το πειραματόζωο πάνω στο οποίο θα δοκιμαστούν όλες οι οικονομικές, κοινωνικές και αστυνομικές επιθέσεις του ελληνικού καπιταλισμού, αλλά και το "βαρύ χαρτί" για την πρόκληση εργατικού εμφυλίου, τη διάσπαση του ίδιου του εργατικού κινήματος. Από την άλλη όμως, η εμφάνιση τον Δεκέμβρη μιας τάσης συνάντησης των μεταναστών με τμήματα της νεολαίας δείχνει τη δυνατότητα διαμόρφωσης ενός κοινού μετώπου πάλης και ανατροπής.
Κράτος και κεφάλαιο έχουν συγκεκριμένη μεθοδολογία ανάπτυξης αλλά και υπέρβασης της κρίσης. Οι μετανάστες - που προκαλεί η "ανθρωπιστική δράση" του διεθνούς πλέγματος του κεφαλαίου, των ντόπιων καθεστώτων, ΝΑΤΟ / ευρωστρατού - ήταν "καλοδεχούμενοι" όσο οι ανάγκες της ελληνικής οικονομίας χρειάζονταν επιτακτικά τη μαύρη εργασία τους, όσο χρειάζονταν για τα κάτεργα των ολυμπιακών έργων και των "αναπτυσσόμενων" τομέων της οικοδομής και του τουρισμού. Είναι χρήσιμοι όταν στηρίζουν τα ασφαλιστικά ταμεία, πληρώνοντας οι ίδιοι τις κλεμμένες (από τους εργοδότες) εισφορές, όταν αποτελούν αντικείμενα δουλεμπορίου των εταιρειών "trafficking". Είναι χρήσιμοι όταν συναντώνται με την απλήρωτη και ανασφάλιστη νεολαία των 500 ευρώ, των εταιρειών ενοικίασης τύπου ADECCO, την ΟΙΚΟΜΕΤ, τους εργολάβους σε οικοδομές, έργα της ΔΕΗ, ελληνικό δημόσιο, τα στέιτζ.
Οι μετανάστες πρέπει να γίνουν το πειραματόζωο όπου θα δοκιμαστούν όλες οι οικονομικές - κοινωνικές και αστυνομικές επιθέσεις του ελληνικού καπιταλισμού, αλλά και το "βαρύ χαρτί" για την πρόκληση εργατικού εμφυλίου, τη διάσπαση του ίδιου του εργατικού κινήματος. Βασική προϋπόθεση γι' αυτό είναι η ουσιαστική υπαγωγή τους σε καθεστώς απάνθρωπης εκμετάλλευσης, η γενίκευση του ελέγχου των μετακινήσεων και της ίδιας της βιολογικής τους υπόστασης.
Όμως, το ρήγμα του ελληνικού Δεκέμβρη αποτελεί εφιάλτη. Η σύγκλιση των μεταναστών με μαζικά τμήματα νέων εργαζομένων, στη βάση ενός κοινού, βάρβαρου (με διάφορες διαβαθμίσεις) μέλλοντος, δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα, επικίνδυνο για την "τάξη και ασφάλεια" των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Νεολαία, εργαζόμενοι, άνεργοι, μετανάστες αναδύονται ως "νέος εχθρός" που πρέπει να υποταχθεί στον οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό οδοστρωτήρα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού
Στους δρόμους της Αθήνας εμφανίστηκε, με νέα ποιότητα, ένα εκρηκτικό κοινωνικό μίγμα που αντιμετωπίζει - σε παρόν και μέλλον - την "έρημο του πραγματικού". Μια νέα γενιά που, χωρίς αυταπάτες πια, βλέπει το μέλλον της να είναι ριζικά χειρότερο από το παρελθόν των γονιών της, τα κύματα των αποκλεισμένων, που βιώνουν αυτό το μέλλον σήμερα με τους χειρότερους όρους, και η τεράστια μάζα των βίαια προλεταριοποιημένων στρωμάτων, που αντικρίζει την καθημερινή επιδείνωση των όρων ζωής της, συνιστά το ψηφιδωτό της πρώτης εξέγερσης στην παγκόσμια κρίση. Μπορεί το πολιτικό σχέδιο να ήταν εξαιρετικά αδύναμο, όμως η κοινωνιολογική σύνθεση αποτελεί εικόνα του μέλλοντος για ένα καθολικό σχέδιο χειραφέτησης - και αυτό είναι που τρομάζει τις αστικές τάξεις σε όλο τον κόσμο.
Η διπλή μετάλλαξη και σύγκλιση των καθηκόντων αστυνομίας και στρατού εντάσσεται στην αντιμετώπιση και διάσπαση αυτού του "εσωτερικού εχθρού", στη διάλυση ενός επαναστατικού πολιτικού σχεδίου επέμβασης εν τη γενέσει του: από τις απόπειρες επέμβασης του στρατού το Δεκέμβρη και το ενδεχόμενο αποστολής ξένων δυνάμεων - διακηρυγμένο πλέον δόγμα του "νέου ΝΑΤΟ" σε κάθε χώρα με κοινωνικοπολιτική αστάθεια - ως τα νομοσχέδια για ανάληψη βασικού ρόλου από το στρατό σε εκτεταμένες συγκρούσεις.
Οι πλωτές φυλακές, οι ζώνες αναμονής, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι περιπολίες μισθοφορικών μονάδων στα αστικά κέντρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης επανεγγράφουν τα σύνορά της. Το "καθεστώς των συνόρων" διαπερνά την καθημερινότητα των ευρωπαϊκών μητροπόλεων. Αντίστοιχα, η επέκταση του ελέγχου σε κράτη - "υπεργολάβους", σε Μαρόκο - Λιβύη - Αίγυπτο, επεκτείνει την εδαφική επικράτεια των κρατών - μελών, έξω κι από τη νομοθεσία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε ένα διαρκές καθεστώς πολέμου άνευ όρων.
Ποιος εκπλήσσεται με τον - αναπάντητο ως τώρα - σημερινό "ρατσιστικό κατήφορο"; Μάλλον όσοι ξεχνούν, στο λόγο ή τη δράση, πως η ΝΔ ολοκληρώνει στις σημερινές συνθήκες (κινητοποιώντας μηχανισμούς - απογόνους του μετεμφυλιακού κράτους) ό,τι ξεκίνησε το ΠΑΣΟΚ με το νομοσχέδιο του 2001 για τους μετανάστες και την υπογραφή της συνθήκης του Δουβλίνου. Εκεί εξάλλου αποφασίστηκε η ανάδειξη της Ελλάδας (και άλλων κρατών) σε σημείο στρατιωτικού ελέγχου των μεταναστευτικών ρευμάτων.
Όμως, η πλειοψηφία της Αριστεράς και της συνδικαλιστικής εκπροσώπησης δείχνει ανίκανη να απαντήσει σε αυτό το (γιγάντιο) "ταγκό" της ταξικής πάλης. Κυρίως είναι ανίκανη να οδηγήσει σε οποιαδήποτε επαναστατική προοπτική, πέρα από τις αποσπασματικές και βίαιες εκρήξεις που γεννά η ανάπτυξη και η κρίση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού
Ο ΣΥΝ δεν μπορεί να ξεφύγει από την ενσωμάτωσή του στην υπεράσπιση της σημερινής ευρωπαϊκής προοπτικής. Με το κοινωνικό και πολιτικό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ, σύρεται στις αυταπάτες μιας νέας σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης. Αγνοεί επιδεικτικά το γεγονός πως, τη σημερινή ακροδεξιά ατζέντα την επέβαλε η κυβερνητική, ευρωπαϊκή "σοσιαλιστική Αριστερά" ήδη από το '90.
Από την άλλη, το ΚΚΕ επιλέγει να μετατρέψει τους μετανάστες σε μοχλό (και μόνο) της ανάπτυξης του ΠΑΜΕ, αγνοώντας την ανάγκη κοινών ταξικών αγώνων. Ακόμα χειρότερα, ενσωματώνεται στο λόγο του Καρατζαφέρη! Όταν η Παπαρήγα δηλώνει "να ανοίξουν τα σύνορα για όσους θέλουν να φύγουν(!) και να μείνουν όσοι θέλουν", το ΛΑΟΣ απαιτεί "να δοθεί πολιτικό άσυλο και χρήματα στους μετανάστες και να ανοίξουν τα σύνορα προς την Ευρώπη".
Ο κρατικοδίαιτος, γραφειοκρατικός συνδικαλισμός, που δεν μπορεί - ούτε θέλει - να υπερασπιστεί τις εργάτριες που η εργοδοσία έκλεισε σε ψυγεία για να μην τις βρει η Επιθεώρηση Εργασίας, που δεν τόλμησε να βάλει πορεία στις 10/12/08, που έφερνε τα ΜΑΤ να εμποδίσουν τους φοιτητές από το συνέδριο της ΓΣΕΕ, στο φοιτητικό κίνημα του '06-'07, είναι ανίκανος να συμβάλει στη συγκρότηση ενός δυναμικού, μαζικού εργατικού κινήματος. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία είναι οργανικά υπεύθυνη για την Κ. Κούνεβα, τον εσωτερικό εμφύλιο των εργαζομένων, ενσωματωμένη στα δόγματα της εθνικής ανάπτυξης και της παραγωγικότητας
Η αντικαπιταλιστική Αριστερά οφείλει να συμβάλει στη μετατροπή της οργής και της απόγνωσης του Δεκέμβρη σε ένα ελπιδοφόρο πολιτικό - κοινωνικό ρεύμα ανατροπής. Οφείλει να συμβάλει στην ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, που θα υπερβεί όλες τις αριστερές και σοσιαλδημοκρατικές εκδοχές της ενσωμάτωσης. Οφείλει να αναδείξει τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης, όχι μόνο ως πυρήνα που δέχεται την αντεργατική επίθεση, αλλά και ως δύναμη επαναστατικής ανατροπής και μαζικού πολιτικού εκβιασμού.
Κράτος και κεφάλαιο έχουν συγκεκριμένη μεθοδολογία ανάπτυξης αλλά και υπέρβασης της κρίσης. Οι μετανάστες - που προκαλεί η "ανθρωπιστική δράση" του διεθνούς πλέγματος του κεφαλαίου, των ντόπιων καθεστώτων, ΝΑΤΟ / ευρωστρατού - ήταν "καλοδεχούμενοι" όσο οι ανάγκες της ελληνικής οικονομίας χρειάζονταν επιτακτικά τη μαύρη εργασία τους, όσο χρειάζονταν για τα κάτεργα των ολυμπιακών έργων και των "αναπτυσσόμενων" τομέων της οικοδομής και του τουρισμού. Είναι χρήσιμοι όταν στηρίζουν τα ασφαλιστικά ταμεία, πληρώνοντας οι ίδιοι τις κλεμμένες (από τους εργοδότες) εισφορές, όταν αποτελούν αντικείμενα δουλεμπορίου των εταιρειών "trafficking". Είναι χρήσιμοι όταν συναντώνται με την απλήρωτη και ανασφάλιστη νεολαία των 500 ευρώ, των εταιρειών ενοικίασης τύπου ADECCO, την ΟΙΚΟΜΕΤ, τους εργολάβους σε οικοδομές, έργα της ΔΕΗ, ελληνικό δημόσιο, τα στέιτζ.
Οι μετανάστες πρέπει να γίνουν το πειραματόζωο όπου θα δοκιμαστούν όλες οι οικονομικές - κοινωνικές και αστυνομικές επιθέσεις του ελληνικού καπιταλισμού, αλλά και το "βαρύ χαρτί" για την πρόκληση εργατικού εμφυλίου, τη διάσπαση του ίδιου του εργατικού κινήματος. Βασική προϋπόθεση γι' αυτό είναι η ουσιαστική υπαγωγή τους σε καθεστώς απάνθρωπης εκμετάλλευσης, η γενίκευση του ελέγχου των μετακινήσεων και της ίδιας της βιολογικής τους υπόστασης.
Όμως, το ρήγμα του ελληνικού Δεκέμβρη αποτελεί εφιάλτη. Η σύγκλιση των μεταναστών με μαζικά τμήματα νέων εργαζομένων, στη βάση ενός κοινού, βάρβαρου (με διάφορες διαβαθμίσεις) μέλλοντος, δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα, επικίνδυνο για την "τάξη και ασφάλεια" των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Νεολαία, εργαζόμενοι, άνεργοι, μετανάστες αναδύονται ως "νέος εχθρός" που πρέπει να υποταχθεί στον οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό οδοστρωτήρα του ολοκληρωτικού καπιταλισμού
Στους δρόμους της Αθήνας εμφανίστηκε, με νέα ποιότητα, ένα εκρηκτικό κοινωνικό μίγμα που αντιμετωπίζει - σε παρόν και μέλλον - την "έρημο του πραγματικού". Μια νέα γενιά που, χωρίς αυταπάτες πια, βλέπει το μέλλον της να είναι ριζικά χειρότερο από το παρελθόν των γονιών της, τα κύματα των αποκλεισμένων, που βιώνουν αυτό το μέλλον σήμερα με τους χειρότερους όρους, και η τεράστια μάζα των βίαια προλεταριοποιημένων στρωμάτων, που αντικρίζει την καθημερινή επιδείνωση των όρων ζωής της, συνιστά το ψηφιδωτό της πρώτης εξέγερσης στην παγκόσμια κρίση. Μπορεί το πολιτικό σχέδιο να ήταν εξαιρετικά αδύναμο, όμως η κοινωνιολογική σύνθεση αποτελεί εικόνα του μέλλοντος για ένα καθολικό σχέδιο χειραφέτησης - και αυτό είναι που τρομάζει τις αστικές τάξεις σε όλο τον κόσμο.
Η διπλή μετάλλαξη και σύγκλιση των καθηκόντων αστυνομίας και στρατού εντάσσεται στην αντιμετώπιση και διάσπαση αυτού του "εσωτερικού εχθρού", στη διάλυση ενός επαναστατικού πολιτικού σχεδίου επέμβασης εν τη γενέσει του: από τις απόπειρες επέμβασης του στρατού το Δεκέμβρη και το ενδεχόμενο αποστολής ξένων δυνάμεων - διακηρυγμένο πλέον δόγμα του "νέου ΝΑΤΟ" σε κάθε χώρα με κοινωνικοπολιτική αστάθεια - ως τα νομοσχέδια για ανάληψη βασικού ρόλου από το στρατό σε εκτεταμένες συγκρούσεις.
Οι πλωτές φυλακές, οι ζώνες αναμονής, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και οι περιπολίες μισθοφορικών μονάδων στα αστικά κέντρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης επανεγγράφουν τα σύνορά της. Το "καθεστώς των συνόρων" διαπερνά την καθημερινότητα των ευρωπαϊκών μητροπόλεων. Αντίστοιχα, η επέκταση του ελέγχου σε κράτη - "υπεργολάβους", σε Μαρόκο - Λιβύη - Αίγυπτο, επεκτείνει την εδαφική επικράτεια των κρατών - μελών, έξω κι από τη νομοθεσία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε ένα διαρκές καθεστώς πολέμου άνευ όρων.
Ποιος εκπλήσσεται με τον - αναπάντητο ως τώρα - σημερινό "ρατσιστικό κατήφορο"; Μάλλον όσοι ξεχνούν, στο λόγο ή τη δράση, πως η ΝΔ ολοκληρώνει στις σημερινές συνθήκες (κινητοποιώντας μηχανισμούς - απογόνους του μετεμφυλιακού κράτους) ό,τι ξεκίνησε το ΠΑΣΟΚ με το νομοσχέδιο του 2001 για τους μετανάστες και την υπογραφή της συνθήκης του Δουβλίνου. Εκεί εξάλλου αποφασίστηκε η ανάδειξη της Ελλάδας (και άλλων κρατών) σε σημείο στρατιωτικού ελέγχου των μεταναστευτικών ρευμάτων.
Όμως, η πλειοψηφία της Αριστεράς και της συνδικαλιστικής εκπροσώπησης δείχνει ανίκανη να απαντήσει σε αυτό το (γιγάντιο) "ταγκό" της ταξικής πάλης. Κυρίως είναι ανίκανη να οδηγήσει σε οποιαδήποτε επαναστατική προοπτική, πέρα από τις αποσπασματικές και βίαιες εκρήξεις που γεννά η ανάπτυξη και η κρίση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού
Ο ΣΥΝ δεν μπορεί να ξεφύγει από την ενσωμάτωσή του στην υπεράσπιση της σημερινής ευρωπαϊκής προοπτικής. Με το κοινωνικό και πολιτικό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ, σύρεται στις αυταπάτες μιας νέας σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης. Αγνοεί επιδεικτικά το γεγονός πως, τη σημερινή ακροδεξιά ατζέντα την επέβαλε η κυβερνητική, ευρωπαϊκή "σοσιαλιστική Αριστερά" ήδη από το '90.
Από την άλλη, το ΚΚΕ επιλέγει να μετατρέψει τους μετανάστες σε μοχλό (και μόνο) της ανάπτυξης του ΠΑΜΕ, αγνοώντας την ανάγκη κοινών ταξικών αγώνων. Ακόμα χειρότερα, ενσωματώνεται στο λόγο του Καρατζαφέρη! Όταν η Παπαρήγα δηλώνει "να ανοίξουν τα σύνορα για όσους θέλουν να φύγουν(!) και να μείνουν όσοι θέλουν", το ΛΑΟΣ απαιτεί "να δοθεί πολιτικό άσυλο και χρήματα στους μετανάστες και να ανοίξουν τα σύνορα προς την Ευρώπη".
Ο κρατικοδίαιτος, γραφειοκρατικός συνδικαλισμός, που δεν μπορεί - ούτε θέλει - να υπερασπιστεί τις εργάτριες που η εργοδοσία έκλεισε σε ψυγεία για να μην τις βρει η Επιθεώρηση Εργασίας, που δεν τόλμησε να βάλει πορεία στις 10/12/08, που έφερνε τα ΜΑΤ να εμποδίσουν τους φοιτητές από το συνέδριο της ΓΣΕΕ, στο φοιτητικό κίνημα του '06-'07, είναι ανίκανος να συμβάλει στη συγκρότηση ενός δυναμικού, μαζικού εργατικού κινήματος. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία είναι οργανικά υπεύθυνη για την Κ. Κούνεβα, τον εσωτερικό εμφύλιο των εργαζομένων, ενσωματωμένη στα δόγματα της εθνικής ανάπτυξης και της παραγωγικότητας
Η αντικαπιταλιστική Αριστερά οφείλει να συμβάλει στη μετατροπή της οργής και της απόγνωσης του Δεκέμβρη σε ένα ελπιδοφόρο πολιτικό - κοινωνικό ρεύμα ανατροπής. Οφείλει να συμβάλει στην ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, που θα υπερβεί όλες τις αριστερές και σοσιαλδημοκρατικές εκδοχές της ενσωμάτωσης. Οφείλει να αναδείξει τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης, όχι μόνο ως πυρήνα που δέχεται την αντεργατική επίθεση, αλλά και ως δύναμη επαναστατικής ανατροπής και μαζικού πολιτικού εκβιασμού.
ΝΙΚΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ
ΠΡΙΝ 12/07/2009
ΠΡΙΝ 12/07/2009
