Οι εκλογές που προκήρυξε για τις 4 Οκτώβρη ο Καραμανλής βρίσκουν τη χώρα και το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου σε βαθιά οικονομική κρίση. Για την Ελλάδα ιδιαίτερα, τα προβλήματα στην οικονομία είναι εκρηκτικά. Το δημόσιο χρέος έχει φτάσει στα ύψη, οι επιχειρήσεις παρουσιάζουν -πραγματικά ή φανταστικά- προβλήματα, η εργατική τάξη βρίσκεται σε διαρκή πίεση, αλλά οι καπιταλιστές παραμένουν πάμπλουτοι. Τα προηγούμενα χρόνια η αστική τάξη και τα κόμματα της, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, στην προσπάθεια τους να «νοικοκυρέψουν» την οικονομία και να διαμορφώσουν καινούριες κοινωνικές ισορροπίες ώστε να διαιωνίσουν το σύστημα, ακολούθησαν πολιτικές που στην ουσία οδήγησαν...
στο ξεζούμισμα της εργατικής τάξης και άλλων λαϊκών στρωμάτων, στη φορολογική αφαίμαξη των φτωχών στρωμάτων, στο πάρσιμο κατακτήσεων του εργατικού κινήματος.
Κατάργησαν στην πράξη το 8ωρο, απορύθμισαν τις εργασιακές σχέσεις με την ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας.
Έκαναν καθεστώς την ανασφάλιστη εργασία, αποδόμησαν πλήρως το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης
Αδιαφόρησαν πλήρως για τους κανόνες υγιεινής και ασφάλειας στους τόπους δουλειάς με αποτέλεσμα να έχουμε ένα θανατηφόρο εργατικό ατύχημα σχεδόν κάθε 2,5 μέρες.
Κατέστρεψαν τα δημόσια νοσοκομεία μ’ αποτέλεσμα ο εργαζόμενος να θέλει για υγεία και περίθαλψη πακτωλό χρημάτων.
Απαξίωσαν συστηματικά τη δημόσια παιδεία μ’ αποτέλεσμα η ελληνική οικογένεια να θέλει το μισό προϋπολογισμό της για να σπουδάσει τα παιδιά της.
Έριξαν το βιοτικό επίπεδο των εργαζόμενων μ’ αποτέλεσμα πάνω από ένα εκατομμύριο Έλληνες να εργάζονται για μισθό 700-800 ευρώ και πάνω από 2,5 εκατομμύρια να ζουν με μισθούς και μεροκάματα κάτω απ’ το όριο φτώχειας.
Ανέβασαν την ανεργία στο 15%. Ιδιαίτερα στους νέους, τις γυναίκες και τους μεσήλικες όπου πλέον υπάρχουν μακροχρόνια άνεργοι.
Ξεπούλησαν στα μονοπώλια τον κοινωνικό πλούτο για ένα κομμάτι ψωμί αφού πρώτα κάνουν τα πάντα για να τον απαξιώσουν. Βγήκαν στο σφυρί αεροδρόμια, λιμάνια, δρόμοι, δάση, ο ορυκτός πλούτος ακόμα και το νερό. Καταστρέφουν με την πλήρη αδιαφορία τους και την ανορθολογική εκμετάλλευση τον φυσικό πλούτο της χώρας.
Συνεχίζουν να μετέχουν στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ και τις ΕΕ που οργανώνουν εκστρατείες και πολέμους για το μοίρασμα και ξαναμοίρασμα χωρών και αγορών και τη καταλήστευση λαών και εθνών, παίρνοντας κι αυτοί το μερίδιο τους. Συνεχίζουν να δίνουν στους Αμερικάνους βάσεις για τις στρατιωτικές εκστρατείες τους στα Βαλκάνια, το Ιράκ, τη Γεωργία, το Αφγανιστάν.
Οργανώνουν την καταστολή απέναντι στο εργατικό κίνημα και καταναλώνουν μεγάλα χρηματικά ποσά για την παρακολούθηση του «εχθρού λαού».
Περνούν νόμους που φτάνουν μέχρι του σημείου ο απεργός, αυτός που διεκδικεί, αυτός που συμμετέχει σε μια πορεία, να χαρακτηρίζεται ύποπτος και «εχθρός της δημοκρατίας» και με μια απλή εισαγγελική πράξη να οδηγείται στη φυλακή.
Και έρχονται τώρα μετά το μεγάλο φαγοπότι των Ολυμπιακών, τις μίζες για την προνομιακή μεταχείριση των ξένων και ντόπιων μονοπωλίων να μας πουν: «έχουμε οικονομική κρίση, χρειάζεται να κάνουμε θυσίες, να βάλουμε όλοι πλάτη για να ξεπεραστεί.» Ποιος όμως φταίει για την κρίση, μαζί μοιραζόμαστε τα κέρδη τα προηγούμενα χρόνια;
Η εργατική τάξη, χρειάζεται το «φτάνει πια» που ακούγεται από τα χείλη χιλιάδων, που εκφράστηκε και με αγώνες το προηγούμενο διάστημα, να το μετουσιώσει σε πάλη και αγώνα για να αποκρούσει την επίθεση. Την κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές.
Ενιαίο εργατικό μέτωπο ενάντια στην αστική πολιτική
Αυτό προϋποθέτει την ανασύνταξη του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος, το ενιαίο μέτωπο πάλης της εργατικής τάξης. Όλοι οι εργάτες στα σωματεία τους, στη δράση στους τόπους δουλειάς, εκεί που συντελείται στο μέγιστο βαθμό η εκμετάλλευση και ασκείται η δικτατορία των αφεντικών. Να διώξουμε τους πράκτορες της εργοδοσίας απ’ τα σωματεία, να τα αποδεσμεύσουμε απ’ τον ασφυκτικό έλεγχο και παρέμβαση των κρατικών μηχανισμών. Να μη δεχτούμε καμία καταστρατήγηση των δικαιωμάτων μας που κατακτήθηκαν με αγώνες και θυσίες. Δε δεχόμαστε καμία απόλυση συναδέλφου, μόνιμου ή συμβασιούχου, ατομικές συμφωνίες και ελαστικοποίηση του χρόνου εργασίας. Αγωνιζόμαστε για συλλογικές συμβάσεις που θα καλύπτουν τις πραγματικές ανάγκες μας, για αυξήσεις σε μισθούς, μεροκάματα και συντάξεις, για μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, για δημόσια δωρεάν υγεία και παιδεία.
Απέναντι στην τακτική των αφεντικών χρειάζεται να απαντήσουμε: με τη δική μας ενότητα, με την αλληλεγγύη όλων των εργατών με τη δημιουργία σχέσεων με τους μετανάστες εργάτες και το τράβηγμα τους, στο σωματείο, στον αγώνα, στην απεργία. Να αποκρούσουμε τη διάσπαση στις γραμμές της εργατικής τάξης. Διάσπαση που τη φέρνει πρώτη η ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος (ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ με τη στήριξη της Αυτόνομης Παρέμβασης):
-
Υποτάσσοντας τις εργατικές ανάγκες στα συμφέροντα των καπιταλιστών, διαδίδοντας αυταπάτες για τη δυνατότητα αρμονικής συνεργασίας των τάξεων, κάνοντας «υπεύθυνες προτάσεις» για την αντιμετώπιση της κρίσης τη στιγμή που χρειάζεται προετοιμασία για σύγκρουση με τους καπιταλιστές.
-
Αφήνοντας τους αγώνες ασυντόνιστους και τον κάθε κλάδο, το κάθε σωματείο να παλεύει μόνο του, παραδίδοντας τους αγωνιζόμενους συναδέλφους μας βορά στις διαθέσεις των αφεντικών.
Η επίθεση διαρκείας στην εργατική τάξη, οι αλλεπάλληλες ήττες του κινήματός της και η κατακρεούργηση των δικαιωμάτων μας, δείχνουν ότι είναι ζωτική ανάγκη να απεγκλωβιστούν τα συνδικάτα από τους πράκτορες της εργοδοσίας και τους κυβερνητικούς συνδικαλιστές. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με τις διασπαστικές πρακτικές που ακολουθεί το ΠΑΜΕ και άλλες ομάδες της Αριστεράς και οι οποίες ενισχύουν τελικά τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
Αυτό που χρειάζεται είναι ένας γενικός αναπροσανατολισμός της συνδικαλιστικής δράσης, αναπροσανατολισμός αιτημάτων, στόχων και μορφών πάλης. Αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο στα πλαίσια της ενωτικής πάλης για τα δικαιώματά μας. Να τελειώνουμε με τη συγχυσμένη παρέμβαση της σημερινής Αριστεράς που μεταφέρει τη σύγχυση της στο πρακτικό εργατικό κίνημα και το εμποδίζει να απεμπλακεί απ’ την καταστροφική αστική επιρροή.
Με τη δημιουργία ενιαίου μετώπου στη βάση των προβλημάτων που γεννάει και ξαναγεννάει ο καπιταλισμός, για να γίνει η εργατική τάξη, τάξη για τον εαυτό της, για την απελευθέρωση της από τα καπιταλιστικά δεσμά, για να πάψει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Επαναστατική έξοδος από την κρίση
Σοσιαλιστική επανάσταση – εργατική εξουσία: Ο μόνος δρόμος για το σοσιαλισμό-κομμουνισμό
«Οι κομμουνιστές θεωρούν ανάξιο τους να κρύβουν τις απόψεις και τις προθέσεις τους. Δηλώνουν ανοιχτά ότι οι σκοποί τους μπορούν να πραγματοποιηθούν μονάχα με τη βίαιη ανατροπή όλου του σημερινού κοινωνικού καθεστώτος» (Μαρξ–Ένγκελς: Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος).
Για τη ριζική λύση, λοιπόν, των προβλημάτων της εργατικής τάξης και του λαού, για μια ανθρώπινη και δημιουργική διαβίωση που στερείται σήμερα η πλειοψηφία του πληθυσμού, η επαναστατική ανατροπή είναι η μόνη λύση. Κανένας δεν μπορεί να μας απαλλάξει απ’ την ανεργία, τη φτώχεια, τους πολέμους και τη δυστυχία, στο έδαφος του καπιταλισμού, γιατί αυτά είναι αποτέλεσμα και εσωτερική ανάγκη του συστήματος. Δεν μπορούν να μας σώσουν ούτε οι καλοκάγαθες προθέσεις κάποιων αριστερών που βάλθηκαν να μοστράρουν τον καπιταλισμό νομίζοντας ότι μπορεί να υπάρξει στα πλαίσια του συστήματος πολιτική που, χωρίς να καταργεί το καπιταλιστικό κέρδος, θα βάζει τους ανθρώπους πάνω απ’ αυτό. Ούτε οι θολές διακηρύξεις περί λαϊκής εξουσίας και οικονομίας στα όρια του καπιταλισμού.
Η σοσιαλιστική προλεταριακή επανάσταση αποτελεί μονόδρομο για την επιβίωση της εργατικής τάξης και της ανθρωπότητας.
Σοσιαλιστική επανάσταση είναι η βίαιη ανατροπή της κυριαρχίας των μονοπωλίων, είναι το τσάκισμα του αστικού κράτους και των μηχανισμών του και η αντικατάσταση του απ’ την εργατική δημοκρατία, της δικτατορίας του προλεταριάτου. Την ανώτερη μορφή πολιτικής δημοκρατίας που μπορεί να υπάρξει και στηρίζεται στην αυτοοργάνωση και αυτοδιοίκηση της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών, που συγκροτούν τα όργανα και τους θεσμούς του κράτους τους σε εθελοντική βάση, με άμεση αιρετότητα και ανακλητότητα των εκπροσώπων και όλων των κρατικών λειτουργών και πληρωμή τους με το μέσο εργατικό μισθό. Η νικηφόρα εργατική τάξη αξιοποιεί την ταξική της κυριαρχία και εξουσία, απαλλοτριώνει την καπιταλιστική ιδιοκτησία, μεταφέρει τα μέσα παραγωγής στα χέρια του εργατικού κράτους, οργανώνει την παραγωγή στη βάση του κεντρικού κρατικού σχεδιασμού για την ολόπλευρη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και την αύξηση του κοινωνικού πλούτου. Βελτιώνει το βιοτικό και μορφωτικό επίπεδο των πλατιών λαϊκών μαζών, προσελκύει τους εργαζόμενους στο έργο της διακυβέρνησης. Κι όταν υπάρξουν όλες οι αναγκαίες προϋποθέσεις και η επανάσταση κυριαρχήσει παγκόσμια ή τουλάχιστον στις βασικές χώρες του καπιταλισμού οι επαναστατικοί μετασχηματισμοί οδηγούνται στο τέρμα τους, το κράτος απονεκρώνεται, οι τάξεις καταργούνται, κατακτιέται η σοσιαλιστική–κομμουνιστική κοινωνία των ελεύθερα συνεταιρισμένων παραγωγών.
Σήμερα στην Ελλάδα και στον κόσμο, όλο και περισσότερο προβάλλει στο προσκήνιο η ανάγκη να υπάρξει εκείνη η πολιτική δύναμη που θα οδηγήσει το κίνημα προς τα μπρος, θα το ενδυναμώσει ώστε να αρνηθεί τη βαρβαρότητα, θα ενδυναμώσει και θα προετοιμάσει την εργατική τάξη και θα καταστήσει το κίνημα της ικανό να οδηγήσει την ανθρωπότητα σε μια ανώτερη βαθμίδα εξέλιξης, σε μια ανώτερη κοινωνία, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.
Η δύναμη αυτή δεν θα είναι άλλη από ένα Κομμουνιστικό Κόμμα, στην Ελλάδα και διεθνώς, το επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης. Ένα κόμμα που βασιζόμενο στην επαναστατική κοσμοθεωρία του προλεταριάτου, τον επιστημονικό σοσιαλισμό, θα είναι αναπόσπαστο τμήμα της εργατικής τάξης και θα μετατρέψει αυτή τη θεωρία σε πρόγραμμα, αιτήματα, σε υλική δύναμη στα χέρια της εργατικής τάξης. Η δημιουργία ενός τέτοιου κόμματος είναι το βασικό πολιτικό ζητούμενο σήμερα.
Μόνο με την κατάκτηση ενός τέτοιου κόμματος πραγματοποιείται ο στόχος για επαναστατικό πόλο συσπείρωσης της εργατικής τάξης, μόνο τέτοια ενότητα της Αριστεράς στην υπηρεσία της εργατικής τάξης μπορεί να υπάρξει.
Απαιτείται γι’ αυτό σήμερα η οργάνωση μιας προσπάθειας επανάκτησης της επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής, υπεράσπισης, παραπέρα ανάπτυξης και διάδοσης του μαρξισμού–λενινισμού, που δεινοπάθησε και δεινοπαθεί ακόμα, μέσα στην εργατική τάξη και το λαϊκό κίνημα. Με όλους τους κομμουνιστές, που υπάρχουν σε όλα τα κόμματα, οργανώσεις της Αριστεράς επιδιώκουμε να οργανώσουμε την προσπάθεια της ενότητας των κομμουνιστών, τη διαμόρφωση ενός κομμουνιστικού πόλου συσπείρωσης στα πλαίσια του κινήματος.
Υπό αυτό το πρίσμα, είμαστε υπέρ της οργάνωσης μιας κοινής συντονισμένης παρέμβασης στο μαζικό λαϊκό και εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα με όλες τις δυνάμεις που, όπως και εμείς, επιδιώκουν τον εκδημοκρατισμό και την ενδυνάμωση του στην κατεύθυνση της ταξικής του ανασύνταξης.
Είμαστε υπέρ της οργάνωσης του διαλόγου για όλα τα ανοιχτά ζητήματα του κινήματος. Είμαστε υπέρ της πολιτικής συνεργασίας οργανώσεων στη βάση συγκεκριμένων στόχων και αρχών, προεκλογικά, εκλογικά και μετεκλογικά.
Σ’ αυτή την κατεύθυνση θα διαθέσουμε τις δυνάμεις μας, παράλληλα και στα πλαίσια συγκρότησης ενός μετώπου αντίστασης στην επίθεση και σύγκρουσης με την αστική τάξη και την πολιτική της.
Από αυτήν τη σκοπιά αντιμετωπίζουμε και τη μάχη των εκλογών. Δεν έχουμε καμία αυταπάτη για το αστικό κοινοβούλιο και το ρόλο του. Με τις εκλογές αλλάζουν κυβερνήσεις και πρόσωπα, αλλά δεν αλλάζει η τάξη που κατέχει την εξουσία. Και στην κάλπη ωστόσο, πρέπει να εκφραστεί η έλλειψη εμπιστοσύνης στο αστικό πολιτικό σύστημα. Να μαυρίσουμε τα κόμματα του κεφαλαίου (ΝΔ – ΛΑΟΣ – ΠΑΣΟΚ). Καμία εμπιστοσύνη στα κόμματα της Αριστεράς που έβαλαν πλάτη στο παρελθόν για να ξεπεράσει το σύστημα την κρίση του, χωρίς να έχουν κάνει καμία αυτοκριτική γι’ αυτό. Σαν κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ καλούμε σε ψήφο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ψηφοδέλτιο που παρόλη τη θολή προγραμματική του κατεύθυνση, εκφράζει μια προσπάθεια συνεργασίας των δυνάμεων που αναφέρονται στην επαναστατική πάλη και διακηρύσσουν την πρόθεση τους να παλέψουν ενάντια στο σύστημα.
Άλλωστε, οι δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά, που διακηρύσσουν ότι παλεύουν για τα δικαιώματα της εργατικής τάξης και το σοσιαλισμό, κρίνονται κάθε μέρα. Ιδιαίτερα την επόμενη κρίσιμη περίοδο, θα κριθούμε όλοι από το κατά πόσο θα συμβάλλουμε στην ανάπτυξη αγώνων και στην αποτελεσματική πάλη της εργατικής τάξης ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Με αυτόν το στόχο, επισημαίνουμε από σήμερα ότι πρέπει να πάψουν οι όποιες αυταπάτες για την πολιτική που θα ακολουθηθεί από την επομένη των εκλογών. Καμία περίοδος χάριτος στη νέα κυβέρνηση. Να μην υποταχτούμε στη μοιρολατρική αντίληψη ότι «δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα». Όλα εξαρτώνται από τη στάση μας, την οργάνωσή μας, τους αγώνες μας.
κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ
Νικηφόρου 8, 10437 Αθήνα
τηλ. 210-52411932
.png)
