Αν μια εικόνα αξίζει χίλιες λέξεις, η τοποθέτηση π.χ. του κ. Πάγκαλου σε θέση αντιπροέδρου της κυβέρνησης εκπέμπει χιλιάδες μηνύματα. Θα είναι ο θεματοφύλακας της συνέχειας των επιθέσεων που απαιτεί το κεφάλαιο για να βγει από την κρίση, των μέτρων που συνάντησαν την αντίσταση των εργαζόμενων και της νεολαίας οδηγώντας τη ΝΔ στην κατάρρευση. Πρόκειται για τον κύριο εκφραστή των αντιαριστερών, αντικομμουνιστικών επιθέσεων από μεριάς του ΠΑΣΟΚ, για το πρόσωπο που είχε άμεση εμπλοκή στην παράδοση Οτσαλάν, για τον πολιτικό που πρωτοστατεί σε αντιδραστικές επιθέσεις κατά των εργαζομένων, των συνδικάτων, της αγωνιζόμενης νεολαίας, των μεταναστών κλπ. Αυτό είναι δείγμα, αν όχι απόδειξη για το προς τα πού θα κινηθεί η πολιτική του ΠΑΣΟΚ σε σχέση με τους εργαζόμενους και το κίνημα, αλλά και την αριστερά το επόμενο χρονικό διάστημα.
Ταυτόχρονα η ομιλία του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο πίσω από εύηχες φράσεις περί διαφάνειας, αξιοκρατίας, νοικοκυρέματος του κράτους (που είχαμε ακούσει και από τον απερχόμενο πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή), δεν μπορούν να κρύψουν ότι με τον όρο λιγότερο κράτος εννοούν συρρίκνωση του όποιου κοινωνικού χαρακτήρα του σε παιδεία, υγεία, πρόνοια, δημόσιους οργανισμούς. Ταυτόχρονα σημαίνει περισσότερο και πιο σκληρό κράτος καταστολής, αυταρχισμού και εξυπηρέτησης του κεφαλαίου και των επιχειρηματιών. Ότι νοικοκύρεμα του κράτους για αυτούς σημαίνει λιγότεροι εργαζόμενοι με σταθερή και μόνιμη σχέση εργασίας και περισσότεροι συμβασιούχοι, εργαζόμενοι με stage και ενοικιαζόμενοι εργαζόμενοι.Δεν είναι τυχαίο ότι τα πρώτα χαμόγελα για τη νέα κυβέρνηση ήρθαν από το ΣΕΒ, το Χρηματιστήριο και τα Εμπορικά και Βιομηχανικά Επιμελητήρια …
Οι εργαζόμενοι και η νεολαία ξέρουν ότι τίποτε θετικό δεν έχουν να περιμένουν από τη νέα κυβέρνηση. Δεν πρόκειται να αρκεστούν στις όποιες συμβολικές κινήσεις αλλά θα βάλουν μπροστά το δικό τους πρόγραμμα αγώνα για έξοδο από την κρίση. Γι΄ αυτό και ο αγώνας των λιμενεργατών είναι υπόθεση όλων μας, είναι μια πρώτη αναμέτρηση κατά των ιδιωτικοποιήσεων που πρέπει να νικήσει, να αγκαλιαστεί από όλο το εργατικό κίνημα.
Μόνο οι αγώνες των εργαζόμενων και η ενωτική μαχητική δράση της Αριστεράς μπορούν να επιβάλλουν μια άλλη πολιτική με κριτήρια τις εργατικές ανάγκες και δικαιώματα σε σύγκρουση με τα καπιταλιστικά συμφέροντα.Καμιά αναμονή, κανένας εφησυχασμός!
ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ, Αθήνα 7 Οκτώβρη 2009
