Καραμανλής, τέλος
Ο Παπανδρέου μπροστά
στα χειρότερα
Δεν αλλάζουμε πορεία: την διέξοδο θα την δώσει η εργατική τάξη!
Η Δεξιά της μαζικής ανεργίας, των Βατοπεδινών και των κουμπάρων, της αστυνομικής βίας και της «ζαρντινιέρας» σαρώθηκε, στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου, γνωρίζοντας την χειρότερη εκλογική της ήττα σ’ ολόκληρη την ιστορία της μεταπολίτευσης. Ο Καραμανλής ο Μικρός, που μετά πεντέμισι χρόνια αντιλαϊκής πολιτικής και σκανδάλων είχε το θράσος να ζητήσει «νωπή εντολή» για να μας γδάρει τα επόμενα δύο χρόνια, πήρε την απάντηση που του άξιζε: ο λαός τον βούτηξε στη πίσσα και τα πούπουλα και τον έστειλε στα αζήτητα.
Η λαϊκή πλειοψηφία προσπάθησε με την ψήφο να αποτρέψει τα χειρότερα. Τώρα, όμως, είναι ο νέος πρωθυπουργός Γιώργος ή Γιωργάκης Παπανδρέου που έρχεται να διαχειριστεί τα χειρότερα. Η παγκόσμια κρίση που συνέθλιψε τον Καραμανλή και τις κυβερνήσεις του δεν θα εξαφανιστεί με πράσινα ξόρκια ούτε με την μετάκληση στην Ελλάδα «αστέρων» του χρεοκοπημένου νεοφιλελευθερισμού και της Παγκόσμιας Τράπεζας, σαν αυτούς που μπήκαν στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΠΑΣΟΚ και προαλείφονται για υπουργοί.
Η άρχουσα τάξη, μέσα στην καθεστωτική κρίση του πολιτικού της συστήματος, δεν είχε εναλλακτική λύση παρά να αναθέσει το τιμόνι της κυβερνητικής εξουσίας σ’ αυτόν που μόλις πριν λίγο διαπόμπευε, και το 2007 του ζητούσε να παραιτηθεί, ενώ τώρα τον μεταμορφώνει από «Γιωργάκη» σε «Γιώργο» και πρωτοκαπετάνιο στη γαλέρα της.
Ο «νέος καπετάνιος» δεν ακολουθεί απλώς την ίδια ρότα, όπως είπε η Παπαρήγα, αλλά αναλαμβάνει το πηδάλιο σε ένα καράβι που ήδη βουλιάζει και καλείται να σώσει μόνο τους προνομιούχους επιβάτες της πρώτης θέσης.
Το νέο σοκ από την παγκόσμια κρίση πάνω στην ντε φάκτο χρεοκοπημένη Ελλάδα και το νέο κύμα αντιλαϊκών μέτρων από τη νέα κυβέρνηση δεν αργούν. Κι ούτε η εργατική τάξη κι οι λαϊκές μάζες πρέπει να αργήσουν στη δικιά τους ετοιμασία, την αυτο-οργάνωσή τους τον πολιτικό-προγραμματικό εξοπλισμό τους για τους κρίσιμους αγώνες που βρίσκονται μπροστά μας. Δεν αποτινάξανε την Δεξιά για να δεχτούν την καταστροφική πολιτική της με πράσινο περιτύλιγμα.
Τα αποτελέσματα δεν αντανακλούν καμιά «δεξιά μετατόπιση» κατά την παράλογη δήλωση της Λιάνας Κανέλλη του ΚΚΕ. Η Δεξιά γνώρισε Βατερλό, ενώ, στην ίδια, κλονιζόμενη από τον κοινωνικό προσεισμό «πολυκατοικία», ο Καρατζαφέρης, αν και αύξησε την κοινοβουλευτική του δύναμη σε σχέση με το 2007, αποδείχτηκε, για την ώρα πολύ κατώτερος των εντυπώσεων και των απειλών που έσπειρε.
Η λαϊκή ψήφος, μαζί και ένα σημαντικό τμήμα της αριστερής ψήφου στράφηκε στο «μικρότερο κακό», στο ΠΑΣΟΚ, γιατί δεν βλέπει καμιά εναλλακτική πρόταση εξουσίας και διεξόδου από την κρίση στα αριστερά. Η «τρίτη θέση» του ΚΚΕ δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός ότι έχασε και σε ποσοστό 0,61% και σε αριθμό περίπου 70.000 ψηφοφόρους, ενώ η κοινοβουλευτική επιβίωση του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δεν σβήνει το γεγονός ότι έχασε περίπου 50.000 ψηφοφόρους, και 0,44% σε ποσοστό συγκριτικά με τις εκλογές του 2007. Αντί να κατηγορούν το λαό σαν «καθυστερημένο», τα κόμματα της καθεστωτικής Αριστεράς ας αναζητήσουν στην πολιτική τους τούς λόγους που κάνουν να τα εγκαταλείπουν απογοητευμένοι οι οπαδοί τους και, έτσι, μετά από κάθε μικρή τους άνοδο να ακολουθεί το βάλτωμα ή το βούλιαγμα.
Οι διάφοροι σχηματισμοί της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς πέτυχαν χαμηλά αποτελέσματα. Το ΚΚΕ(μ-λ) και το ΜΛ-ΚΚΕ γνώρισαν σημαντική πτώση από τις προηγούμενες εμφανίσεις τους στις εκλογές. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το πολιτικοεκλογικό μπλοκ 9 οργανώσεων, πήγε καλύτερα, παίρνοντας 24.733 ψήφους ξεπερνώντας κάπως το άθροισμα των ψήφων που πήραν μαζί το ΜΕΡΑ και το ΕΝΑΝΤΙΑ το 2007 αλλά και το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών (21900 ψήφοι).
Το ΕΕΚ που πρωτοπαρουσιάστηκε ανεξάρτητο, μετά από 20 χρόνια, στις Ευρωεκλογές του 2009 (6048 ψήφοι), στη δεύτερη μέσα σε λίγους μήνες εμφάνισή του στις εκλογές του Οκτωβρίου πήρε λιγότερους, αυτή την φορά, ψήφους, 4.536. Πέρα από την υπαρκτή διαφορά ανάμεσα στην «χαλαρότερη» ψήφο των Ευρωεκλογών και σ’ αυτήν των κοινοβουλευτικών εκλογών για κυβέρνηση, πέρα από υπαρκτές πολιτικο-οργανωτικές αδυναμίες μας, αναγνωρίζουμε το κυριότερο: υπάρχει αναμφίβολα απόσταση ανάμεσα σε μια αδιάλλακτη επαναστατική πολιτική και στο κοινωνικό έδαφος που αυτή πρέπει να ριζώσει, σε συνθήκες όπου οι μάζες ταλαντεύονται ανάμεσα στην αναζήτηση του «μικρότερου κακού» σαν διεξόδου και τις τρομερές πιέσεις μιας κρίσης που πυροδοτεί απρόβλεπτες εκρήξεις όπως την εξέγερση του Δεκέμβρη.
Ρίξαμε στις εκλογές μια τροχιοδεικτική βολή μέσα στο σκοτάδι της σύγχυσης δείχνοντας μια κατεύθυνση που συνοψίζεται στο σύνθημα: την κρίση να πληρώσουν οι κεφαλαιοκράτες, όλη η εξουσία στους εργάτες! Σχετικά μ’ αυτήν την στρατηγική κατεύθυνση, δεν αλλάζουμε πορεία. Υπεύθυνοι για την κρίση είναι οι κεφαλαιοκράτες και το σύστημά τους. Η διέξοδος από την παρούσα κρίση ή θα είναι σοσιαλιστική, με την ανατροπή του συστήματος ή θα γνωρίσουμε ολοένα καταστροφικότερους κύκλους της κρίσης με ανυπολόγιστες συνέπειες για τους προλετάριους κι όλους τους καταπιεσμένους. Για να υπάρξει μια τέτοια διέξοδος, το ζήτημα δεν είναι πιο αστικό κόμμα θα βρίσκεται στην κυβέρνηση αλλά ποια κοινωνική τάξη θα πάρει στα χέρια της τις τύχες της και τις τύχες της κοινωνίας. Και μια τέτοια απελευθερωτική δύναμη, για το ΕΕΚ, είναι μόνο η εργατική τάξη σε συμμαχία με τη φτωχολογιά της πόλης και της υπαίθρου.
Απαιτείται η ενότητα στη δράση των εργαζομένων και των οργανώσεών τους, για κάθε κοινωνικό και πολιτικό πρόβλημα. Αυτό, όμως, που τώρα περισσότερο από ποτέ απαιτείται είναι μια ταξική επαναστατική Αριστερά, η οποία δεν θα συναγελάζεται με τον γνωστό από τα παλιά Πασκίτικο κυβερνητικό συνδικαλισμό των εργατοπατέρων που στρογγυλοκάθονται στις καρέκλες της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ και των περισσότερων Εργατικών Κέντρων, αλλά που θα παλεύει να ανοίξει ένας ανεξάρτητος δρόμος αγώνα για το εργατικό κίνημα, καθώς η κυβέρνηση Παπανδρέου θέλει να προωθήσει την ατζέντα της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Τώρα περισσότερο από ποτέ, δεν θα υπάρξει κανένας συμβιβασμός με εκείνους που κηρύσσανε την «μηδενική ανοχή» στους μετανάστες ή που θα καλλωπίσουν τα ΜΑΤ, τις ζαρντινιέρες και τους Κορκονέες μετονομάζοντας το υπουργείο της δημόσιας τάξης και καταστολής σε «υπουργείο… προστασίας του πολίτη».
Τώρα περισσότερο από ποτέ, μέσα στα ζιγκζαγκ της ταξικής πάλης, απαιτείται μια επαναστατική μαρξιστική διεθνιστική οργάνωση μάχης που δεν θα υπνωτίζεται από τα κοινοβουλευτικά τερτίπια αλλά θα παλεύει στην πρώτη γραμμή με φαντασία, τόλμη και πρόγραμμα.
Χαιρετίζουμε όσους στηρίξανε το ΕΕΚ και σ’ αυτήν τη δύσκολη μάχη και τους καλούμε σε συστράτευση στους πολύ σημαντικότερους αγώνες που αρχίζουν τώρα.
