Την ώρα που οι μηχανοκίνητες ορδές του Χρυσοχοΐδη χτυπούσαν τους διαδηλωτές και στέλνανε βαριά τραυματισμένη την συντρόφισσα Αγγελική Κουτσουμπού στο νοσοκομείο, ανακοινώνονταν από την Φιτς και την Στάνταρτς εντ Πούαρ η υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της υπερχρεωμένης Ελλάδας στη θέση +ΒΒΒ. Αυτό σημαίνει σε απλά ελληνικά, ότι εάν η Ελλάδα δεν βρει δάνεια 25 δις ευρώ (κατ’ άλλους 50) τους επόμενους μήνες, το 2010, τα κρατικά της ομόλογα δεν θα καλύπτονται πια από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και η χώρα θα πάει στο ΔΝΤ ή θα κηρύξει και επισήμως παύση πληρωμών, χρεοστάσιο.
Ήδη οι διεθνείς τραπεζίτες κι οι «επιτηρητές» της ΕΕ και του ΔΝΤ είναι εδώ, κι όπως έγραφαν οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς (8/12/09) «χρειάστηκαν για να πάνε στα ξενοδοχεία τους στο Σύνταγμα να περάσουν μέσα από τα αστυνομικά μπλόκα και τη νεολαία που πέταγε πέτρες».
Η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη μπαίνει πια σε αμφισβήτηση αλλά κι η τύχη της ίδιας της ΕΕ και του ευρώ μπαίνει στη ζώνη των θυελλών. Δεν είναι η τύχη της Ελλάδας που τους ενδιαφέρει, πολύ λιγότερο ο λαός της. Για πρώτη φορά, μια χώρα της Ευρωζώνης βλέπει να υποβαθμίζεται η πιστοληπτική της ικανότητα κι άλλες χώρες έχουν σειρά στο χείλος της χρεοκοπίας: η Ιρλανδία, η Ισπανία, η Ιταλία… Η Ευρωπαϊκή Νομισματική Ένωση κι η ίδια η ιμπεριαλιστική ΕΕ βλέπουν τη συνοχή τους να χάνεται.
Ο Τρισέ απαίτησε «γενναία μέτρα», με άλλα λόγια ένα σφαγείο των μισθών, των θέσεων εργασίας και των κοινωνικών δαπανών. Απαιτούν την εφαρμογή και στην Ελλάδα των άγριων μέτρων που πήρε πρόσφατα η Ιρλανδία, ή ακόμα χειρότερα κι ακριβέστερα, η χρεοκοπημένη Λετονία- η οποία περιέκοψε κατά 35% τους μισθούς! Είναι η εντολή-συνταγή μιας κοινωνικής καταστροφής.
Ο Παπανδρέου στο Υπουργικό Συμβούλιο έσπευσε να συνταχθεί με τους αφέντες του. Είπε: «Ή θα αφανίσουμε το χρέος ή θα αφανίσει το χρέος την χώρα». Μ’ άλλα λόγια απαιτεί για να «αφανίσει»(;;!!) το χρέος των κεφαλαιοκρατών να αφανίσει τον λαό με την πείνα, την ανεργία και τους μηχανοκίνητους φονιάδες του Χρυσοχοϊδη… Καθόλου τυχαία οι Πρετεντέρηδες μιλάνε για εμφύλιο πόλεμο.
Οι 850 προσαγωγές, οι κακουργηματικές διώξεις διαδηλωτών με τον κουκουλονόμο Δένδια, οι ξυλοδαρμοί κι οι εξευτελισμοί μικρών παιδιών, αγοριών και κοριτσιών από τους Κορκονέες των ΜΑΤ, η πρωτοφανής αστυνομοκρατία που έχει να δει αυτός ο τόπος από το Πολυτεχνείο του 1973, δείχνουν τις ετοιμασίες αλλά και τον φόβο των κρατούντων για τον επερχόμενο εργατικό Δεκέμβρη.
Η προσπάθεια της νεοεκλεγμένης κυβέρνησης να συνδυάσει το καρότο με το ρόπαλο απέτυχε. Τώρα μας παίρνουν το καρότο για να φάμε μόνο ρόπαλο. Μόνο που δεν το «μασάμε». Το ΕΕΚ απέδειξε έμπρακτα ότι ούτε η Ομάδα Δέλτα, οι μοτοσικλέτες και τα ρόπαλα των ΜΑΤ το φοβίζουν, ούτε τρώει τα καρότα της υποκρισίας, πετώντας έξω τον υφυπουργό Βούγια που τόλμησε να «επισκεφθεί» την σ. Αγγελική στο νοσοκομείο που οι υφιστάμενοί του την έστειλαν. Και δεν είμαστε μόνοι: όλη η πρωτοπορία της εργατικής τάξης και της νεολαίας στέκεται στο πλευρό μας και σε θέση μάχης.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου- Χρυσοχοϊδη- Τρισέ αποδείχνει, πριν περάσουν 100 μέρες από την εκλογή της, ότι είναι τύραννος για το λαό και δούλος στο μεγάλο κεφάλαιο που υπηρετεί.
Γιατί να μην πληρώσουν για την κρίση οι κεφαλαιοκράτες; Γιατί να πληρώσουν τα θύματα της εκμετάλλευσης για τους θύτες τους; Γιατί να μην απαλλοτριωθούν τα ληστρικά τους πλούτη και να φάει ψωμί ο λαός; Γιατί να μην παγώσει το εξωτερικό χρέος στους διεθνείς τοκογλύφους, να απαλλοτριωθούν οι τράπεζες, τα γκόλντεν μποόϋς, οι μεγαλοβιομήχανοι, τα παράσιτα του χρηματιστικού κεφαλαίου, χωρίς αποζημίωση, κάτω από εργατικό έλεγχο; Υπάρχει λύση - αλλά αυτή περνάει μέσα από τη συντριβή του καπιταλισμού και την αναδιοργάνωση της οικονομίας σε σοσιαλιστικές βάσεις.
Το δίλημμα μπαίνει εντελώς διαφορετικό από εκείνο που ο ολίγιστος Γιωργάκης διατυπώνει με θράσος. Το ΕΕΚ λέει:
Ή θα μας αφανίσει το καπιταλιστικό σύστημα που υπηρετούν ο Παπανδρέου κι ο Μουσολίνι Υπουργός Προστασίας του κεφαλαίου ή θα αφανίσει η εργατική τάξη μαζί με όλους τους καταπιεσμένους το σύστημα και τις κυβερνήσεις του παίρνοντας την εξουσία κι ανοίγοντας μια σοσιαλιστική διέξοδο στο αδιέξοδο της χρεοκοπίας του καπιταλισμού.
