μέρες παραξενες…
Μέρες επίθεσης σε κοινωνικές κατακτήσεις και εργασιακά δικαιώματα, από την κυβέρνηση και την Ε.Ε., μέσω του «Προγράμματος Σταθερότητας». Μέρες με άρωμα «εθνικής συναίνεσης», μέρες που «πρέπει όλοι να «βοηθήσουμε και να κόψουμε τις σπατάλες» (!), μέρες που καλούμαστε να πληρώσουμε μια κρίση που δεν δημιουργήσαμε εμείς. Μέρες που «πρέπει» να σώσουμε απ’την κρίση μιαν ανάπτυξη από την οποία δεν κερδίσαμε εμείς. Και μέρες που τόσο αγωνιούν για να τη σώσουμε εμείς, που προτιμούν να ξοδεύουν 2.5 δις ευρώ για έξι γαλλικές φρεγάτες, φωνάζοντας κατά τα άλλα υστερικά ότι «η Ευρώπη επιβάλλει την περικοπή του 14ου μισθού»… Μέρες που, μολονότι η οικονομική ύφεση είναι, εδώ, μικρότερη από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, η ανεργία αυξάνεται κατά 2% και οι άνεργοι γίνονται 531.953, 1 στους 10 (βλ. πραγματική ανεργία πάνω από 15%).
μέρες «Προγράμματος Σταθερότητας»: σκέτος σοσιαλισμός…
Περικοπές μισθών και συντάξεων, άρση της μονιμότητας (δηλαδή απελευθέρωση των απολύσεων), κατάργηση συλλογικών συμβάσεων (δηλαδή μόνοι απέναντι σ’ έναν εργοδότη που δεν φοβάται τίποτα), κατεδάφιση του δημόσιου και κοινωνικού ασφαλιστικού συστήματος (για χάρη της ιδιωτικής ασφάλισης). Μέρες διάλυσης του κοινωνικού κράτους και ενίσχυσης της εργασιακής επισφάλειας (δηλαδή μιας εργασίας που δεν μας επιτρέπει να σχεδιάσουμε τη ζωή μας). Μέρες που συκοφαντούνται ως προνομιούχοι όσοι ζουν με περισσότερα από 700 ευρώ το μήνα (δηλαδή να εξισωθούμε όλοι προς τα κάτω): έτσι θα βοηθήσουμε «όλοι», αυτή ειναι η μόνιμη επωδος κυβερνησης κι εργοδοσίας για «διέξοξο από την κρίση».
θυμάστε πριν από την κρίση πότε δεν είχαμε λιτότητα;
Οι μέρες αυτές δεν άρχισαν σήμερα: η επίθεση στις εργασιακές σχέσεις και συνολικα στους όρους ζωής της κοινωνικής πλειοψηφίας δεν ειναι κάτι καινούριο, αλλά προϋπάρχει της κρίσης, έχει επικρατήσει ήδη πριν από αυτήν. Η εργασιακή επισφάλεια (δηλαδή μισή δουλειά, με μισά δικαιώματα και χωρίς άμυνες απέναντι στην εργοδοσία) είναι, σε τελική ανάλυση, αποτέλεσμα της πάγιας πολιτικής του κράτους και του κεφαλαίου την τελευταία εικοσαετία, μιας πολιτικής με ιερό στόχο την αύξηση της κερδοφορίας και την πειθάρχηση των εργαζομένων. Δεν ήταν και δεν είναι «μια μπόρα που θα περάσει»...
από την επισφαλή εργασία στην «απελευθέρωση» των τηλεπικοινωνιών και, αποκεί, στην Deutche Tekekom: ο ΟΤΕ και οι κρίσεις πριν από την κρίση
Η «μπόρα» αυτή αφορά, προφανώς, και τον ΟΤΕ –και με το παραπάνω. Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ‘80, με τις πρώτες μετοχοποιήσεις του Οργανισμού, έκανε την εμφάνιση του ένας νέος τρόπος οργάνωσης της εργασίας («δουλέψτε, ήρθαν οι τεχνοκράτες»). Εν συνεχεία, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, προωθήθηκε η απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών, που οδήγησε στην ένταση της εργασιακής επισφάλειας, μέσω της συνεχούς εντατικοποίησης της εργασίας («δουλέψτε, ήρθαν οι ανταγωνιστές»).
Αποκορύφωμα αυτής της κατάστασης υπήρξε το ξεπούλημα του –κεροδοφόρου- ΟΤΕ στην Deutsche Telecom («δουλέψτε, ήρθαν οι Γερμανοί»). Πρακτικά, αυτό οδήγησε σε γενίκευση του φαινομένου της επισφάλειας της εργασίας, στη δημιουργία εργαζομένων πολλών ταχυτήτων (μόνιμοι, έκτακτοι με σύμβαση ΟΤΕ, έκτακτοι με σύμβαση ΟΤΕPLUS κ.ο.κ), στη σύνδεση του μισθού με την «παραγωγικότητα» και στο κυνήγι εξωπραγματικών στόχων, στην «αξιολόγηση», σε πειθαρχικά μέτρα (κλήσεις σε απολογία, τιμωρίες…) και γενικότερα στην τρομοκράτηση των εργαζομένων. Στην περίοδο αυτή, και παρά τα τεράστια κέρδη του (μόνο για το 2008, τα καθαρά κέρδη του Οργανισμού ξεπέρασαν τα 600 εκ ευρώ…), ο ΟΤΕ εντείνει αυτές τις πρακτικές, με πρόσχημα την κρίση και με στόχο την περαιτέρω αύξηση της κερδοφορίας του («δουλέψτε, ήρθε η κρίση»). Θα πρέπει να το πούμε: ρόλο στην διαμόρφωση της κατάστασης που περιγράψαμε παραπάνω, είχαν οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες στην ΟΜΕ-ΟΤΕ και την ΓΣΕΕ: η εθελούσια έξοδος που επιβάρυνε τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων, τα “golden boys”, ο κατακερματισμός και η αποδοχή της διαίρεσης των εργαζόμενων σε "παλιούς" και "νέους", η ανοχή στην εξάπλωση της ελαστικής εργασίας στα τηλεφωνικά κέντρα και τις θυγατρικές του ΟΤΕ και η απουσία από σημαντικά κινήματα και αγώνες (από την αλληλεγγύη στην Κ. Κούνεβα ως τα δεκάδες κρούσματα εργοδοτικής αυθαιρεσίας στις «υπηρεσίες» γενικά και τις τηλεπικοινωνίες ειδικότερα), είχαν συστηματικά την ανοχή ή την υπογραφή τους. Δεν ήξεραν άραγε την απάντηση, όταν επί χρόνια αναρωτιούνταν «Ο ΟΤΕ ΠΩΛΕΙΤΑΙ: ΓΙΑΤΙ;»;.
δεν είμαστε οι μόνοι…
Τα πράγματα είναι τα ίδια και χειρότερα στις εταιρείες τηλεπικοινωνιών, όπου κοντά στα παραπάνω, παρατηρούνται διώξεις και απολύσεις λόγω συνδικαλιστικής δράσης (βλ. Wind και Vodafone).
ωραία, αλλά τι να κάνουμε;
Στο ερώτημα «τι να κάνουμε;», η πρώτη απάντηση που δίνουμε είναι «να μην κάνουμε σα να μη συμβαίνει τίποτα». Η δεύτερη απάντηση είναι «να μην τους αφήσουμε να μας κάνουν France Telecom» -εκεί που τόσα και τόσα «παιδιά» (δηλαδή εργαζόμενοι/ες) είδαν τη ζωή τους να συνθλίβεται στα πλάνα των τεχνοκρατών και αποφάσισαν να της δώσουν τέρμα. Η τρίτη απάντηση είναι να σκεφτούμε πως η οργάνωση είναι το αντίθετο της επισφάλειας: η εργασία που δεν μας επιτρέπει να σχεδιάσουμε τη ζωή μας, επιβλήθηκε εκεί όπου δεν υπήρχαν σωματεία να φρενάρουν την εργοδοσία και να αντιπαραθέσουν τις ανάγκες και τα συμφέροντά μας.
Να αντισταθούμε, λοιπόν. Να βγούμε στο δρόμο: δεν είναι πλέον ντεμοντέ. Αντίθετα, είναι και αποτελεσματικό: οι εργαζόμενοι/ες της Wind και της Vodafone, που κατάφεραν ανακλήσεις απολύσεων, είναι ένα μόνο επιχείρημα γι’αυτό.
Η πανεργατική απεργία στις 24 Φλεβάρη μας αφορά όλους και πρέπει να είναι η απάντηση μας στο μέλλον που μας ετοιμάζουν.
Ως σωματείο εργαζομένων στα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ καλούμε τους συναδέλφους να στηρίξουν την απεργία. Κατεβαίνουμε στο δρόμο σε συντονισμό με τα πρωτοβάθμια σωματεία στις τηλεπικοινωνίες, τους εργαζομένους και την νεολαία, τα συμφέροντα των οποίων πλήττονται. Στα συλλογικά μας προβλήματα δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις-στηρίζουμε την δράση του σωματείου μας!
Μέρες επίθεσης σε κοινωνικές κατακτήσεις και εργασιακά δικαιώματα, από την κυβέρνηση και την Ε.Ε., μέσω του «Προγράμματος Σταθερότητας». Μέρες με άρωμα «εθνικής συναίνεσης», μέρες που «πρέπει όλοι να «βοηθήσουμε και να κόψουμε τις σπατάλες» (!), μέρες που καλούμαστε να πληρώσουμε μια κρίση που δεν δημιουργήσαμε εμείς. Μέρες που «πρέπει» να σώσουμε απ’την κρίση μιαν ανάπτυξη από την οποία δεν κερδίσαμε εμείς. Και μέρες που τόσο αγωνιούν για να τη σώσουμε εμείς, που προτιμούν να ξοδεύουν 2.5 δις ευρώ για έξι γαλλικές φρεγάτες, φωνάζοντας κατά τα άλλα υστερικά ότι «η Ευρώπη επιβάλλει την περικοπή του 14ου μισθού»… Μέρες που, μολονότι η οικονομική ύφεση είναι, εδώ, μικρότερη από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, η ανεργία αυξάνεται κατά 2% και οι άνεργοι γίνονται 531.953, 1 στους 10 (βλ. πραγματική ανεργία πάνω από 15%).
μέρες «Προγράμματος Σταθερότητας»: σκέτος σοσιαλισμός…
Περικοπές μισθών και συντάξεων, άρση της μονιμότητας (δηλαδή απελευθέρωση των απολύσεων), κατάργηση συλλογικών συμβάσεων (δηλαδή μόνοι απέναντι σ’ έναν εργοδότη που δεν φοβάται τίποτα), κατεδάφιση του δημόσιου και κοινωνικού ασφαλιστικού συστήματος (για χάρη της ιδιωτικής ασφάλισης). Μέρες διάλυσης του κοινωνικού κράτους και ενίσχυσης της εργασιακής επισφάλειας (δηλαδή μιας εργασίας που δεν μας επιτρέπει να σχεδιάσουμε τη ζωή μας). Μέρες που συκοφαντούνται ως προνομιούχοι όσοι ζουν με περισσότερα από 700 ευρώ το μήνα (δηλαδή να εξισωθούμε όλοι προς τα κάτω): έτσι θα βοηθήσουμε «όλοι», αυτή ειναι η μόνιμη επωδος κυβερνησης κι εργοδοσίας για «διέξοξο από την κρίση».
θυμάστε πριν από την κρίση πότε δεν είχαμε λιτότητα;
Οι μέρες αυτές δεν άρχισαν σήμερα: η επίθεση στις εργασιακές σχέσεις και συνολικα στους όρους ζωής της κοινωνικής πλειοψηφίας δεν ειναι κάτι καινούριο, αλλά προϋπάρχει της κρίσης, έχει επικρατήσει ήδη πριν από αυτήν. Η εργασιακή επισφάλεια (δηλαδή μισή δουλειά, με μισά δικαιώματα και χωρίς άμυνες απέναντι στην εργοδοσία) είναι, σε τελική ανάλυση, αποτέλεσμα της πάγιας πολιτικής του κράτους και του κεφαλαίου την τελευταία εικοσαετία, μιας πολιτικής με ιερό στόχο την αύξηση της κερδοφορίας και την πειθάρχηση των εργαζομένων. Δεν ήταν και δεν είναι «μια μπόρα που θα περάσει»...
από την επισφαλή εργασία στην «απελευθέρωση» των τηλεπικοινωνιών και, αποκεί, στην Deutche Tekekom: ο ΟΤΕ και οι κρίσεις πριν από την κρίση
Η «μπόρα» αυτή αφορά, προφανώς, και τον ΟΤΕ –και με το παραπάνω. Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ‘80, με τις πρώτες μετοχοποιήσεις του Οργανισμού, έκανε την εμφάνιση του ένας νέος τρόπος οργάνωσης της εργασίας («δουλέψτε, ήρθαν οι τεχνοκράτες»). Εν συνεχεία, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, προωθήθηκε η απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών, που οδήγησε στην ένταση της εργασιακής επισφάλειας, μέσω της συνεχούς εντατικοποίησης της εργασίας («δουλέψτε, ήρθαν οι ανταγωνιστές»).
Αποκορύφωμα αυτής της κατάστασης υπήρξε το ξεπούλημα του –κεροδοφόρου- ΟΤΕ στην Deutsche Telecom («δουλέψτε, ήρθαν οι Γερμανοί»). Πρακτικά, αυτό οδήγησε σε γενίκευση του φαινομένου της επισφάλειας της εργασίας, στη δημιουργία εργαζομένων πολλών ταχυτήτων (μόνιμοι, έκτακτοι με σύμβαση ΟΤΕ, έκτακτοι με σύμβαση ΟΤΕPLUS κ.ο.κ), στη σύνδεση του μισθού με την «παραγωγικότητα» και στο κυνήγι εξωπραγματικών στόχων, στην «αξιολόγηση», σε πειθαρχικά μέτρα (κλήσεις σε απολογία, τιμωρίες…) και γενικότερα στην τρομοκράτηση των εργαζομένων. Στην περίοδο αυτή, και παρά τα τεράστια κέρδη του (μόνο για το 2008, τα καθαρά κέρδη του Οργανισμού ξεπέρασαν τα 600 εκ ευρώ…), ο ΟΤΕ εντείνει αυτές τις πρακτικές, με πρόσχημα την κρίση και με στόχο την περαιτέρω αύξηση της κερδοφορίας του («δουλέψτε, ήρθε η κρίση»). Θα πρέπει να το πούμε: ρόλο στην διαμόρφωση της κατάστασης που περιγράψαμε παραπάνω, είχαν οι συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες στην ΟΜΕ-ΟΤΕ και την ΓΣΕΕ: η εθελούσια έξοδος που επιβάρυνε τα ασφαλιστικά ταμεία των εργαζομένων, τα “golden boys”, ο κατακερματισμός και η αποδοχή της διαίρεσης των εργαζόμενων σε "παλιούς" και "νέους", η ανοχή στην εξάπλωση της ελαστικής εργασίας στα τηλεφωνικά κέντρα και τις θυγατρικές του ΟΤΕ και η απουσία από σημαντικά κινήματα και αγώνες (από την αλληλεγγύη στην Κ. Κούνεβα ως τα δεκάδες κρούσματα εργοδοτικής αυθαιρεσίας στις «υπηρεσίες» γενικά και τις τηλεπικοινωνίες ειδικότερα), είχαν συστηματικά την ανοχή ή την υπογραφή τους. Δεν ήξεραν άραγε την απάντηση, όταν επί χρόνια αναρωτιούνταν «Ο ΟΤΕ ΠΩΛΕΙΤΑΙ: ΓΙΑΤΙ;»;.
δεν είμαστε οι μόνοι…
Τα πράγματα είναι τα ίδια και χειρότερα στις εταιρείες τηλεπικοινωνιών, όπου κοντά στα παραπάνω, παρατηρούνται διώξεις και απολύσεις λόγω συνδικαλιστικής δράσης (βλ. Wind και Vodafone).
ωραία, αλλά τι να κάνουμε;
Στο ερώτημα «τι να κάνουμε;», η πρώτη απάντηση που δίνουμε είναι «να μην κάνουμε σα να μη συμβαίνει τίποτα». Η δεύτερη απάντηση είναι «να μην τους αφήσουμε να μας κάνουν France Telecom» -εκεί που τόσα και τόσα «παιδιά» (δηλαδή εργαζόμενοι/ες) είδαν τη ζωή τους να συνθλίβεται στα πλάνα των τεχνοκρατών και αποφάσισαν να της δώσουν τέρμα. Η τρίτη απάντηση είναι να σκεφτούμε πως η οργάνωση είναι το αντίθετο της επισφάλειας: η εργασία που δεν μας επιτρέπει να σχεδιάσουμε τη ζωή μας, επιβλήθηκε εκεί όπου δεν υπήρχαν σωματεία να φρενάρουν την εργοδοσία και να αντιπαραθέσουν τις ανάγκες και τα συμφέροντά μας.
Να αντισταθούμε, λοιπόν. Να βγούμε στο δρόμο: δεν είναι πλέον ντεμοντέ. Αντίθετα, είναι και αποτελεσματικό: οι εργαζόμενοι/ες της Wind και της Vodafone, που κατάφεραν ανακλήσεις απολύσεων, είναι ένα μόνο επιχείρημα γι’αυτό.
Η πανεργατική απεργία στις 24 Φλεβάρη μας αφορά όλους και πρέπει να είναι η απάντηση μας στο μέλλον που μας ετοιμάζουν.
Ως σωματείο εργαζομένων στα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ καλούμε τους συναδέλφους να στηρίξουν την απεργία. Κατεβαίνουμε στο δρόμο σε συντονισμό με τα πρωτοβάθμια σωματεία στις τηλεπικοινωνίες, τους εργαζομένους και την νεολαία, τα συμφέροντα των οποίων πλήττονται. Στα συλλογικά μας προβλήματα δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις-στηρίζουμε την δράση του σωματείου μας!
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΙΣ 24 ΦΛΕΒΑΡΗ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ, ΣΤΙΣ 10:30πμ
Επικοινωνία: www.swmateiostonote.blogspotcom, swmateiostonote@gmail.com
.png)
