"ΧΟΥΝΤΑ" ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ - ΕΕ - ΔΝΤ Απειθαρχία στο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, πάλη για ανατροπή του.
"Σε τέτοιες συνθήκες η χώρα χρειάζεται μια αξιόπιστη θεσμική αντιπολίτευση, που δεν βουλιάζει στην ανυποληψία μαζί με το σύστημα που καταρρέει Δεν μπορούμε να ακούγεται στη χώρα, ως μοναδική αντιπολίτευση, η φωνή των διαδηλωτών στο πεζοδρόμιο". Ο Α Σαμαράς, μιλώντας στη συνέλευση του ΣΕΒ εξέφρασε καθαρά την αγωνία του αστικού πολιτικού συστήματος από την εμφάνιση ενός μεγάλου κινήματος που διεκδικεί πολιτικό ρόλο, που διεκδικεί να είναι η μόνη, η πραγματικά μεγάλη και ανατρεπτική αντιπολίτευση στη χώρα. Αυτό που είναι ο φόβος των "πάνω" είναι το πρώτιστο άμεσο καθήκον της Αριστεράς.
Ακόμα αντηχούν οι δρόμοι της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων από τις συγκλονιστικές διαδηλώσεις της Τετάρτης 5 Μάη, όταν πάνω από 350.000 εργαζόμενοι σε όλη την Ελλάδα ξεσηκώθηκαν κατά του σφαγείου κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ. μπορεί η δημιουργική κοινωνική θύελλα να κόπασε λίγο, ύστερα από τη δολοφονική εγκληματική ενέργεια στην Μαρφίν (την πιο μεγάλη μεταπολιτευτική προβοκάτσια), αλλά το βαρύ αποτύπωμα του κινήματος έχει ήδη σφραγίσει συνειδήσεις. Ανέδειξε τη δύναμη του αφυπνισμένου κοινωνικού γίγαντα. Φώτισε τις δυνάμεις ανατροπής της πρωτοφανούς αντεργατικής επιδρομής.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η ενεργητική αγωνιστική παρουσία είναι δεδομένη. Γιατί αυτό που ζήσαμε στις 5 Μάη ήταν ένα αναγεννητικό ξέσπασμα, το οποίο βεβαίως προετοιμάστηκε από τη σκληρή επίμονη απεργιακή και αγωνιστική παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων από τις 17 Δεκέμβρη κιόλας, αλλά δεν πατά ακόμα στα δικά του πόδια, σε ένα δικό του εργατικό πρόγραμμα "σωτηρίας" και ανατρεπτικής αντικαπιταλιστικής απάντησης στην κρίση, στα δικά του ανεξάρτητα όργανα αγώνα.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και το πολιτικό σύστημα, με βαθιά τραυματισμένη την πολιτική τους κυριαρχία προσπαθούν να αντεπιτεθούν σε πολιτικό επίπεδο. Η σύσκεψη των Παπανδρέου, Σαμαρά, Καρατζαφέρη, υπό τον Παπούλια και η γραμμή της εθνικής πολιτικής συνεννόησης υπό τη χούντα ΕΕ - ΔΝΤ, η ξαναζεσταμένη σούπα της κάθαρσης, μαζί με την επίθεση στο κίνημα και την Αριστερά (που προς το παρόν έχει βγει από το κάδρο της συναίνεσης) αποτελούν βασικά σημεία. Ειδικά η επίθεση στην Αριστερά επιδιώκει την ανακοπή μετατοπίσεων ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ προς τα αριστερά και τη συμμόρφωση ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ εντός του πλαισίου της αστικής νομιμότητας, κατά τα πρότυπα του Δεκέμβρη του 2008.
Στόχος; Να ξαναγυρίσει ο κόσμος στο σπίτι αποδεχόμενος την ήττα του ή έστω καταφεύγοντας σε αμυντικές επιμέρους διεκδικήσεις, κλειδώνοντας τον ανεξάρτητο πολιτικό ρόλο του κινήματος στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Κι όμως το κίνημα μπορεί να ανατρέψει αυτό το σχεδιασμό, παλεύοντας για την αποτίναξη του αφόρητου κεφαλαιοκρατικού ζυγού κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ. Πώς; Με νέο απεργιακό σεισμό την Πέμπτη και απαίτηση να πάρουν πίσω το αντιασφαλιστικό τερατούργημα Δηλώνοντας καθαρά ότι δεν πειθαρχεί στο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα ψήφισης του "μηχανισμού στήριξης" και παλεύοντας επίμονα για να ακυρωθεί, για να σπάσει η συμφωνία με ΕΕ - ΔΝΤ, για την επιβολή αντικαπιταλιστικών απαντήσεων (παύση πληρωμών στους τοκογλύφους, διαγραφή του χρέους, αυξήσεις στους μισθούς, απαγόρευση των απολύσεων, εθνικοποίηση / κοινωνικοποίηση των τραπεζών κ.λπ.).
Ταυτόχρονα, ωριμάζει η ανάγκη να τεθεί το ζήτημα της ανατροπής της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, της ήττας - ανατροπής ολόκληρου του αστικού πολιτικού κατεστημένου και κάθε επίδοξου διαχειριστή ή σωτήρα της ίδιας πολιτικής, για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης. Στόχος που απαιτεί την αντικαπιταλιστική ρήξη και αποδέσμευση από το ΔΝΤ και την ΟΝΕ - ΕΕ.
Τι μπορεί να γίνει; Το κίνημα των εργαζομένων, με συνελεύσεις πρωτοβάθμιων σωματείων, με δημιουργία επιτροπών αγώνα στους χώρους δουλειάς, μα ανοικτές λαϊκές συνελεύσεις σε γειτονιές και πόλεις, στους φοιτητικούς συλλόγους θα πρέπει να συγκροτήσει ένα αντίπαλο δέος, μια "βουλή των από κάτω", δηλαδή ένα κέντρο πολιτικού πανελλαδικού αγώνα του λαού και της νεολαίας, ανεξάρτητο και ανταγωνιστικό προς τον υποταγμένο συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, που θα υπερβαίνει ενωτικά και ταξικά την κομματική διαμαρτυρία του ΠΑΜΕ. Πρώτο βήμα και πυρήνας σε αυτό το κέντρο αγώνα αναδεικνύεται ο Συντονισμός των Πρωτοβάθμιων Σωματείων και που πρέπει να διευρύνει τις συμμετοχές και να βαθύνει - σταθεροποιήσει την πολιτική του συμφωνία.
Ένα τέτοιο κέντρο κοινωνικής και πολιτικής αντιπολίτευσης του κινήματος μπορεί να αναδειχθεί σε παντοδύναμο μέσο, που θα σαρώσει την αντιδραστική τομή και θα κλονίσει συνολικά την αστική κυριαρχία. Με αυτή τη λογική, ήδη από τώρα τα αγωνιζόμενα κέντρα του κινήματος πρέπει να καλούν σε απειθαρχία, σε μη εφαρμογή των μέτρων, σε ανταρσία παντού. Κάθε προσπάθεια εφαρμογής του μνημονίου σύνθλιψης πρέπει να ξεσηκώνει μάχη (π.χ. προσλήψεις κάτω από τη σύμβαση). Απαιτείται αγώνας για να επιβάλλονται "μονομερώς" κατακτήσεις, διαρκής αγωνιστική αναταραχή, κινηματικό αντάρτικο και αγωνιστικές - πολιτικές κορυφώσεις για να τα πάρουν όλα πίσω και να φύγουν όλοι τους μαζί!
Στη διαμόρφωση ενός τέτοιου πολιτικού κινήματος ανατροπής και των αντίστοιχων ενωτικών κέντρων αγώνα πρέπει να συμβάλει η Αριστερά με την κοινή της δράση. Σε αυτή τη μάχη θα κριθεί η αντικαπιταλιστική Αριστερά, το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αλλά και το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ θα κριθούν από το εάν θα συμβάλουν σε αυτή την κατεύθυνση, εγκαταλείποντας τις κοινοβουλευτικές - θεσμικές αυταπάτες, τα όρια της ΕΕ και του πατριωτισμού, τον καταστρεπτικό ενδοαριστερό μικροκομματικό εμφύλιο. Η απάντηση δεν δίνεται από το "έλα στο ΚΚΕ" για να "μετρηθούμε" στο Πεδίο του Άρεως, ούτε μέσω του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και των αντιμαχόμενων μερίδων του.
Όλα αυτά, όσο θεμιτή είναι η παρέμβαση κάθε κόμματος, είναι τελικά πολύ λίγα μπροστά στο στόχο της διαμόρφωσης του εργατικού αντίπαλου δέους.
"Σε τέτοιες συνθήκες η χώρα χρειάζεται μια αξιόπιστη θεσμική αντιπολίτευση, που δεν βουλιάζει στην ανυποληψία μαζί με το σύστημα που καταρρέει Δεν μπορούμε να ακούγεται στη χώρα, ως μοναδική αντιπολίτευση, η φωνή των διαδηλωτών στο πεζοδρόμιο". Ο Α Σαμαράς, μιλώντας στη συνέλευση του ΣΕΒ εξέφρασε καθαρά την αγωνία του αστικού πολιτικού συστήματος από την εμφάνιση ενός μεγάλου κινήματος που διεκδικεί πολιτικό ρόλο, που διεκδικεί να είναι η μόνη, η πραγματικά μεγάλη και ανατρεπτική αντιπολίτευση στη χώρα. Αυτό που είναι ο φόβος των "πάνω" είναι το πρώτιστο άμεσο καθήκον της Αριστεράς.
Ακόμα αντηχούν οι δρόμοι της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων από τις συγκλονιστικές διαδηλώσεις της Τετάρτης 5 Μάη, όταν πάνω από 350.000 εργαζόμενοι σε όλη την Ελλάδα ξεσηκώθηκαν κατά του σφαγείου κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ. μπορεί η δημιουργική κοινωνική θύελλα να κόπασε λίγο, ύστερα από τη δολοφονική εγκληματική ενέργεια στην Μαρφίν (την πιο μεγάλη μεταπολιτευτική προβοκάτσια), αλλά το βαρύ αποτύπωμα του κινήματος έχει ήδη σφραγίσει συνειδήσεις. Ανέδειξε τη δύναμη του αφυπνισμένου κοινωνικού γίγαντα. Φώτισε τις δυνάμεις ανατροπής της πρωτοφανούς αντεργατικής επιδρομής.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η ενεργητική αγωνιστική παρουσία είναι δεδομένη. Γιατί αυτό που ζήσαμε στις 5 Μάη ήταν ένα αναγεννητικό ξέσπασμα, το οποίο βεβαίως προετοιμάστηκε από τη σκληρή επίμονη απεργιακή και αγωνιστική παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων από τις 17 Δεκέμβρη κιόλας, αλλά δεν πατά ακόμα στα δικά του πόδια, σε ένα δικό του εργατικό πρόγραμμα "σωτηρίας" και ανατρεπτικής αντικαπιταλιστικής απάντησης στην κρίση, στα δικά του ανεξάρτητα όργανα αγώνα.
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και το πολιτικό σύστημα, με βαθιά τραυματισμένη την πολιτική τους κυριαρχία προσπαθούν να αντεπιτεθούν σε πολιτικό επίπεδο. Η σύσκεψη των Παπανδρέου, Σαμαρά, Καρατζαφέρη, υπό τον Παπούλια και η γραμμή της εθνικής πολιτικής συνεννόησης υπό τη χούντα ΕΕ - ΔΝΤ, η ξαναζεσταμένη σούπα της κάθαρσης, μαζί με την επίθεση στο κίνημα και την Αριστερά (που προς το παρόν έχει βγει από το κάδρο της συναίνεσης) αποτελούν βασικά σημεία. Ειδικά η επίθεση στην Αριστερά επιδιώκει την ανακοπή μετατοπίσεων ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ προς τα αριστερά και τη συμμόρφωση ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ εντός του πλαισίου της αστικής νομιμότητας, κατά τα πρότυπα του Δεκέμβρη του 2008.
Στόχος; Να ξαναγυρίσει ο κόσμος στο σπίτι αποδεχόμενος την ήττα του ή έστω καταφεύγοντας σε αμυντικές επιμέρους διεκδικήσεις, κλειδώνοντας τον ανεξάρτητο πολιτικό ρόλο του κινήματος στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Κι όμως το κίνημα μπορεί να ανατρέψει αυτό το σχεδιασμό, παλεύοντας για την αποτίναξη του αφόρητου κεφαλαιοκρατικού ζυγού κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ. Πώς; Με νέο απεργιακό σεισμό την Πέμπτη και απαίτηση να πάρουν πίσω το αντιασφαλιστικό τερατούργημα Δηλώνοντας καθαρά ότι δεν πειθαρχεί στο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα ψήφισης του "μηχανισμού στήριξης" και παλεύοντας επίμονα για να ακυρωθεί, για να σπάσει η συμφωνία με ΕΕ - ΔΝΤ, για την επιβολή αντικαπιταλιστικών απαντήσεων (παύση πληρωμών στους τοκογλύφους, διαγραφή του χρέους, αυξήσεις στους μισθούς, απαγόρευση των απολύσεων, εθνικοποίηση / κοινωνικοποίηση των τραπεζών κ.λπ.).
Ταυτόχρονα, ωριμάζει η ανάγκη να τεθεί το ζήτημα της ανατροπής της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, της ήττας - ανατροπής ολόκληρου του αστικού πολιτικού κατεστημένου και κάθε επίδοξου διαχειριστή ή σωτήρα της ίδιας πολιτικής, για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης. Στόχος που απαιτεί την αντικαπιταλιστική ρήξη και αποδέσμευση από το ΔΝΤ και την ΟΝΕ - ΕΕ.
Τι μπορεί να γίνει; Το κίνημα των εργαζομένων, με συνελεύσεις πρωτοβάθμιων σωματείων, με δημιουργία επιτροπών αγώνα στους χώρους δουλειάς, μα ανοικτές λαϊκές συνελεύσεις σε γειτονιές και πόλεις, στους φοιτητικούς συλλόγους θα πρέπει να συγκροτήσει ένα αντίπαλο δέος, μια "βουλή των από κάτω", δηλαδή ένα κέντρο πολιτικού πανελλαδικού αγώνα του λαού και της νεολαίας, ανεξάρτητο και ανταγωνιστικό προς τον υποταγμένο συνδικαλισμό των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, που θα υπερβαίνει ενωτικά και ταξικά την κομματική διαμαρτυρία του ΠΑΜΕ. Πρώτο βήμα και πυρήνας σε αυτό το κέντρο αγώνα αναδεικνύεται ο Συντονισμός των Πρωτοβάθμιων Σωματείων και που πρέπει να διευρύνει τις συμμετοχές και να βαθύνει - σταθεροποιήσει την πολιτική του συμφωνία.
Ένα τέτοιο κέντρο κοινωνικής και πολιτικής αντιπολίτευσης του κινήματος μπορεί να αναδειχθεί σε παντοδύναμο μέσο, που θα σαρώσει την αντιδραστική τομή και θα κλονίσει συνολικά την αστική κυριαρχία. Με αυτή τη λογική, ήδη από τώρα τα αγωνιζόμενα κέντρα του κινήματος πρέπει να καλούν σε απειθαρχία, σε μη εφαρμογή των μέτρων, σε ανταρσία παντού. Κάθε προσπάθεια εφαρμογής του μνημονίου σύνθλιψης πρέπει να ξεσηκώνει μάχη (π.χ. προσλήψεις κάτω από τη σύμβαση). Απαιτείται αγώνας για να επιβάλλονται "μονομερώς" κατακτήσεις, διαρκής αγωνιστική αναταραχή, κινηματικό αντάρτικο και αγωνιστικές - πολιτικές κορυφώσεις για να τα πάρουν όλα πίσω και να φύγουν όλοι τους μαζί!
Στη διαμόρφωση ενός τέτοιου πολιτικού κινήματος ανατροπής και των αντίστοιχων ενωτικών κέντρων αγώνα πρέπει να συμβάλει η Αριστερά με την κοινή της δράση. Σε αυτή τη μάχη θα κριθεί η αντικαπιταλιστική Αριστερά, το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αλλά και το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ θα κριθούν από το εάν θα συμβάλουν σε αυτή την κατεύθυνση, εγκαταλείποντας τις κοινοβουλευτικές - θεσμικές αυταπάτες, τα όρια της ΕΕ και του πατριωτισμού, τον καταστρεπτικό ενδοαριστερό μικροκομματικό εμφύλιο. Η απάντηση δεν δίνεται από το "έλα στο ΚΚΕ" για να "μετρηθούμε" στο Πεδίο του Άρεως, ούτε μέσω του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και των αντιμαχόμενων μερίδων του.
Όλα αυτά, όσο θεμιτή είναι η παρέμβαση κάθε κόμματος, είναι τελικά πολύ λίγα μπροστά στο στόχο της διαμόρφωσης του εργατικού αντίπαλου δέους.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΛΑΦΡΟΣ
ΠΡΙΝ 16/05/2010
ΠΡΙΝ 16/05/2010
