Είναι κοινός τόπος ότι το ξέσπασμα της κρίσης στην Ελλάδα και η λαίλαπα των αντεργατικών μέτρων που ακολούθησε και συνεχίζεται μέχρι σήμερα έχει δημιουργήσει ένα νέο κοινωνικό και πολιτικό τοπίο. Η χρεοκοπία του εργατικού κινήματος όπως το γνωρίσαμε μέχρι τώρα και μαζί της αριστεράς που το διαμόρφωσε και το εκπροσωπούσε οδήγησε στην ατέλειωτη σειρά από ήττες σε όλα τα μέτωπα, χωρίς όμως να κοπάσει η κοινωνική αγανάκτηση και αμφισβήτηση που δημιουργεί η σημερινή βαρβαρότητα.
Ξεκινάει μια νέα εποχή, με την σημερινή πραγματικότητα του ενός εκατομμυρίου ανέργων, της κατάργησης των συλλογικών συμβάσεων και κάθε πλευράς «κοινωνικής πολιτικής», της κοινοβουλευτικής χούντας, της ανυπαρξίας άλλης λύσης για τον ελληνικό καπιταλισμό πέρα από την βαρβαρότητα των μνημονίων χωρίς τέλος. Ξεκινάει μια νέα εποχή, όπου το ζητούμενο της συμβολής στη δημιουργία ενός επαναστατικού ρεύματος στην ελληνική κοινωνία, στη θεωρία, την πολιτική και κυρίως στο εργατικό κίνημα γίνεται όρος όχι μόνο για την προοπτική των αγώνων αλλά για την αξιοπρεπή ζωή και επιβίωση.
Είναι φανερό ότι τα ερωτήματα, σε σχέση με την προ ΔΝΤ εποχή έχουν αλλάξει. Γιατί αν πέρυσι συζητάγαμε για την απάντηση του εργατικού κινήματος στην κρίση και τα χαρακτηριστικά της, τώρα υπάρχει μια μεγάλη εμπειρία εργατικών αγώνων και πολιτικών πρωτοβουλιών αλλά και μια νέα κοινωνική πραγματικότητα. Σε αυτήν την πραγματικότητα καλούμαστε όλοι μας σήμερα να δράσουμε και να επανεκτιμήσουμε και τη δική μας συμβολή.
Πιστεύουμε ότι η νέα σημερινή πραγματικότητα έχει ξεπεράσει σε μεγάλο βαθμό την υπάρχουσα αριστερά που συνεχίζει να αναπαράγει τα προ της κρίσης θεωρητικά και πολιτικά σχήματα αλλά και τις αντίστοιχες προτάσεις στο κίνημα.
Σήμερα το ζητούμενο δεν είναι μόνο η κυρίως η ενδοαριστερή τοποθέτηση και διαμάχη για την ορθότητα της μίας ή της άλλης γραμμής, την ενότητα ή τη διάσπασή της. Είναι κυρίως η συμβολή σε μια ευρύτερη προσπάθεια με καρδιά τη δημιουργία κοινωνικοπολιτικών χώρων και πολιτικών πρωτοβουλιών που θα φέρνουν στο προσκήνιο την συνολική αμφισβήτηση του καπιταλισμού της εποχής μας και την επικαιρότητα του κομμουνισμού. Που θα αποτελούν την καρδιά του εργατικού μετώπου της εποχής μας, των πολιτικών στόχων, του περιεχομένου και της πρακτικής του.
Στο ΝΑΡ και τη ν.Κ.Α, μια σειρά κρίσιμα ζητήματα βρέθηκαν στο επίκεντρο όχι μόνο του εσωκομματικού διαλόγου αλλά και στην κρίση της ίδιας της ταξικής πάλης. Στην προσπάθεια αυτή συνέβαλε και η συγκρότηση της Τάσης συμβολής στην κομμουνιστική επαναθεμελίωση, στην προσπάθεια να υπάρξει διάλογος με όρους ανοιχτής κατάθεσης απόψεων στο σύνολο της οργάνωσης.
Αυτή η προσπάθεια βρέθηκε, παρά την όποιες θετικές συμβολές της, μπροστά σε μια σειρά αντιφάσεις. Αντιφάσεις που προερχόντουσαν τελικά από τα στρατηγικά ερωτήματα που έθεσε και θέτει με πρωτόγνωρο τρόπο η ίδια η ταξική πάλη. Η νέα πραγματικότητα που διαμορφώθηκε ξεπέρασε τελικά και την προσπάθεια της Τάσης σαν πλευρά της ευρύτερης αδυναμίας της αριστεράς –σε όλες της τις εκδοχές– να απαντήσει πειστικά και ολοκληρωμένα στα νέα ερωτήματα που τέθηκαν.
Σε αυτά τα πλαίσια, αναπτύχθηκαν και μέσα στην Τάση μια σειρά κρίσιμων διαφορετικών προσεγγίσεων για τα ζητήματα της ερμηνείας της περιόδου, της τακτικής και της στρατηγικής, για την παρέμβαση στο εργατικό κίνημα και ιδιαίτερα στα εργατικά σωματεία, για την αναγκαιότητα ή όχι πολιτικών αιτημάτων ή στόχων, για τη συμμετοχή στις εκλογές, για την εργατική εξουσία-δημοκρατία, για το ρόλο και τη φυσιογνωμία της εργατικής οργάνωσης και της δομής της, για τη στάση και σχέση απέναντι σε άλλα πολιτικά ρεύματα της αριστεράς και της αναρχοαυτονομίας, για την εκτίμηση του χαρακτήρα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς και του ΝΑΡ ιδιαίτερα, για το ρόλο της κομμουνιστικής οργάνωσης και συλλογικότητας και της εργατικής δημοκρατίας στο εσωτερικό της, τη σχέση της με την θεωρία (και το Μαρξισμό συγκεκριμένα), την πολιτική, τη δράση και το εργατικό κίνημα.
Προφανώς σε όλα αυτά δεν μπορούσαν – και δεν μπορούν να υπάρξουν σήμερα – ολοκληρωμένες απαντήσεις λόγω των ατομικών μας ορίων αλλά και συνολικότερα της κατάστασης στο κίνημα και την αριστερά. Όμως αυτή η κατάσταση πρέπει να αποτελεί κίνητρο για να προσπαθήσουμε –όλοι μας– πιο έντονα να διατυπώσουμε απαντήσεις και προτάσεις που συμβάλουν στην συζήτηση και δράση του κινήματος και όχι πηγή παραλυτικών αβεβαιοτήτων χωρίς αντίκρισμα. Και εδώ προφανώς υπάρχουν και οι δικές μας ευθύνες και αυτοκριτική.
Ξεκαθαρίζουμε ότι σεβόμαστε απόλυτα τις απόψεις όλων των συντρόφων. Οι παραπάνω ωστόσο διαφωνίες –ανεξάρτητα από προθέσεις– κάνουν αδύνατη τη δική μας συμβολή χωρίς το κίνδυνο να επαναλάβουμε και εμείς μια σειρά αντιφάσεις για τις οποίες έχουμε επανειλημμένα ασκήσει κριτική σε μια σειρά επιλογές της οργάνωσης το τελευταίο διάστημα. Πολύ περισσότερο που δεν έγινε κατορθωτό, παρά τις επίμονες προσπάθειες που υπήρξαν, να διασφαλιστεί εντός της Τάσης ένα πλαίσιο συζήτησης και λειτουργίας που θα έχει σαν κριτήριο τη θεωρητική, πολιτική και κινηματική αποτύπωση των απόψεων και την έμπρακτη συμβολή τους στη συζήτηση της οργάνωσης και ευρύτερα. Πιστεύουμε συνεπώς ότι η παραμονή μας στην Τάση υπό αυτές τις συνθήκες θα υπονόμευε τη δυνατότητά μας να συμβάλλουμε στην ουσιαστική πολιτική συζήτηση πάνω στα κρίσιμα ζητήματα που αναδεικνύει σήμερα η ταξική πάλη και στην ανάγκη οι διαφορετικές προσεγγίσεις να δοκιμαστούν στην πράξη.
Για τους λόγους αυτούς αποχωρούμε από την Τάση συμβολής στην Κομμουνιστική Επαναθεμελίωση. Δηλώνουμε ότι θα συμβάλλουμε, μαζί με όλους τους συντρόφους, στο διάλογο που ανοίγει προς το 3ο συνέδριο του ΝΑΡ το οποίο αποτελεί κρίσιμο ορίζοντα για τη συζήτηση και δράση για το επαναστατικό ρεύμα της εποχής μας.
Γερονικολός Θανάσης
Γιαννοπούλου Αγγελίνα
Ζέρβας Βαγγέλης
Ζησιμόπουλος Γιάννης
Μιάμης Χρήστος
Οικονομάκης Γιώργος
Φάμελος Αντώνης
