Αφετηρία η απεργία της 18ης Οκτώβρη για ένα αγωνιστικό μπαράζ

Έτοιμοι να κτυπήσουν είναι πλέον οι «οικονομικοί δολοφόνοι» κυβέρνησης – τρόικας. Αφού πήραν το πράσινο φως από την Μέρκελ και τις ντιρεκτίβες από το Γιούρογκρουπ για την ανάγκη να έχουν κλείσει μέχρι 18 Οκτώβρη οι περικοπές των 14 δις και τα 89 διαρθρωτικά μέτρα, έρχονται πια -σαραβαλιασμένοι αλλά ντοπαρισμένοι από την ελληνική ολιγαρχία και την ΕΕ- να περάσουν το άγριο πακέτο. Τι κι αν η ανεργία έχει φτάσει επισήμως στο 25% μέσα στον Ιούλιο(!), στο 30% σύμφωνα με τη ΓΣΕΕ.

Οι μεγάλες διαδηλώσεις κατά της επίσκεψης Μέρκελ, συνέχεια της μεγάλης απεργίας της 26ης Σεπτέμβρη, έδειξαν ότι μεγάλο τμήμα του λαού κινείται. Αλλά ακόμα δεν έχει πάρει χαρακτηριστικά χιονοστιβάδας, η θερμοκρασία ανεβαίνει, αλλά το καπάκι δεν έχει πεταχτεί ακόμα. Μην μας γελάει η δυσκολία να βγουν τα εκατομμύρια ακόμα στο δρόμο. Η δυσαρέσκεια, η αγανάκτηση, η οργή σαρώνει στον κόσμο της εργασίας και στη νέα φτωχολογιά, και δυστυχώς συχνά ντύνεται στα μαύρα του νεοναζισμού. Από την άλλη, κρατάει δεμένο τον κόσμο ο φόβος για το αύριο, η αυταπάτη κάποιας ατομικής λύσης, παρότι υπονομεύονται δραματικά από την άγρια και καθολική επίθεση.

Τι θα πάρει κεφάλι; Η τάση της υποταγής ή η τάση της ρήξης και της ανατροπής; Η θετική απάντηση μπορεί να έρθει μόνο από μια νέα έμπνευση. Να δει ο εργαζόμενος κόσμος μια δύναμη, ένα αντίπαλο δέος στο κανιβαλικό σύστημα, που δεν πάει με μία από τα ίδια, όχι πάλι με το γνωστό παρακαλετό των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, ούτε με κομματικά ραντεβού στο ανέφελο δήθεν μέλλον μιας αντιμνημονιακής κυβέρνησης της νέας «δημοκρατικής παράταξης» ή στη θολή λαϊκή εξουσία.

Σήμερα, εδώ και τώρα, οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος πρέπει να ορθώσουν μία βασική θέση – πύργο ατίθασο: το νέο εξοντωτικό και σκληρά ταξικό πακέτο μέτρων δεν πρέπει να περάσει και δεν θα περάσει! Ότι πρέπει να αποκρουστεί η επίθεση με ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό και λαϊκό κίνημα, με τη δυναμική παρουσία της νεολαίας και των ανέργων. Αυτή η απαίτηση αποκτά εκρηκτική δύναμη όταν εξοπλίζεται με τη διεκδίκηση ενός άλλου δρόμου, που απαιτεί άμεσα αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις και γενικότερα άμεση απόσπαση πλούτου από τους καπιτα-ληστές προς όφελος των εργαζόμενων παραγωγών, μονομερή κατάργηση μνημονίων και δανειακών συμβάσεων, σπάσιμο της χρεομηχανής – διαγραφής του χρέους, έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, πέρασμα στο δημόσιο, υπό εργατικό έλεγχο και χωρίς αποζημίωση, τραπεζών, ΔΕΚΟ και όλων των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας. Ένα τέτοιο πολιτικό πλαίσιο περνά μέσα από την ανατροπή της κυβέρνησης και την επιβολή αυτών των μέτρων από ένα πολιτικοποιημένο μαζικό κίνημα, που θα πάρει και θα κρατήσει την πρωτοβουλία των κινήσεων.

Η ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, ευρύτερα ο υποταγμένος συνδικαλισμός, παρά τις αγωνιστικές κορώνες κινούνται με μια συγκεκριμένη λογική ήττας, με ένα πρόγραμμα εκτόνωσης του αγωνιζόμενου κόσμου, που δεν συγκεντρώνει και δεν κλιμακώνει την πίεση. Η 24ωρη πανελλαδική απεργία στις 18 Οκτώβρη, και η προοπτική άλλης μίας 24ωρης όταν τα μέτρα πάνε στη Βουλή, σηματοδοτούν μια λογική διαμαρτυρίας, αλλά όχι ένα αναγκαίο μέτωπο σύγκρουσης για να μην περάσουν τα μέτρα. Δυστυχώς, το ΠΑΜΕ δεν διαφοροποιήθηκε στο σχεδιασμό, ενώ η Αυτόνομη Παρέμβαση μέσα στα όργανα της ΓΣΕΕ κατέθεσε την πρόταση για 48ωρη σε συνδυασμό με την κατάθεση των μέτρων.

Αυτή η συζήτηση δεν έχει να κάνει με ένα αγωνιστικό πλειστηριασμό, ποιος θα προτείνει ...περισσότερες απεργίες. Εκφράζει πολιτική λογική, για το πως θα δοθεί νικηφόρα η μάχη. Το πρώτο βήμα είναι βεβαίως να πετύχει η απεργία στις 18 Οκτώβρη, να ξεχυθεί ένα μεγάλο μέρος της κοινωνικής λάβας στους δρόμους. Για το σκοπό αυτό δεν φτάνουν τα λόγια. Πρέπει όλα τα πρωτοβάθμια σωματεία, η ταξική αγωνιστική πτέρυγα του εργατικού κινήματος, αλλά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να δώσουν την μάχη για την απεργία, με εξορμήσεις παντού. Το βασικό είναι όμως να αναδειχθεί η συγκεκριμένη 24ωρη ως η έναρξη ενός αποφασιστικού αγώνα, ως πρώτο βήμα στο άνοιγμα ενός άλλου δρόμου στο εργατικό κίνημα. Ήδη σχήματα και συνδικαλιστές της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και της ταξικής πτέρυγας προτείνουν σε όλα τα πρωτοβάθμια σωματεία και σε ομοσπονδίες, η 18η Οκτώβρη να αποτελέσει το πρώτο βήμα ενός δεκαήμερου ξεσηκωμού, που θα κορυφωθεί στις 28 Οκτώβρη και θα συνεχισθεί μέχρι την κατάργηση του «πακέτου».

Σε αυτό το δεκαήμερο προτείνεται η χρησιμοποίηση όλων των μορφών πάλης, ανεβάζοντας την ένταση στα επίπεδα που απαιτεί η επιδρομή κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ. Απεργιακή καταιγίδα, μπλοκαρίσματα, καταλήψεις, αποκλεισμοί βουλής και άλλων κτιρίων, ο κόσμος ξανά στις πλατείες, απογευματινές διαδηλώσεις και πανελλαδική κινητοποίηση – σεισμό, πορείες στις γειτονιές και μετατροπή των παρελάσεων της 28^ης Οκτώβρη σε παρελάσεις του λαού για την απελευθέρωση από το σύγχρονο ζυγό, την επιδρομή στα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα από κράτος, εργοδοσία και φασισμό.

Για να προχωρήσει όμως ένα τέτοιο σχέδιο υπάρχουν δύο κρίσιμες προϋποθέσεις: Πρώτο, να περάσει ο αγώνας στα χέρια των εργατών, με συνελεύσεις – επιτροπές αγώνα – απεργιακές επιτροπές. Δεύτερο, να συγκροτηθεί ένα ανεξάρτητο κέντρο αγώνα, που θα πάρει την πρωτοβουλία κινήσεων από την ΓΣΕΕ και θα συσπειρώσει όλες τις δυνάμεις που θέλουν πραγματικά να παλέψουν. Από τα πρωτοβάθμια σωματεία και τους συντονισμούς τους, το ΠΑΜΕ (με τη θετική κίνηση να ανέβει στο Σύνταγμα την Τρίτη) και ομοσπονδίες που διαφοροποιούνται από το σχεδιασμό και το πολιτικό πλαίσιο της ΠΑΣΚΕ.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θέτει ανοικτά και ειλικρινά, ενωτικά και αποφασιστικά, αυτά τα κρίσιμα ζητήματα σε όλες τις μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς και του κινήματος (και στο ΚΚΕ και στις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ), ζητώντας να συμβάλλουν από κοινού -παρά τις διαφορές τους- σε αυτή την αναγκαιότητα.

Το βάθος της καπιταλιστικής κρίσης εγκυμονεί κολοσσιαίες και σκληρές αναμετρήσεις. Οι απαντήσεις δεν θα είναι εύκολες. Δεν θα πάει μακριά η διαχείριση και ο κυβερνητισμός, ούτε η αναπαλαίωση. Είναι εξαιρετικά επείγουσα ανάγκη η πολιτική συσπείρωση και αναβαθμισμένη κοινή δράση όλων των αντικαπιταλιστικών, αντιιμπεριαλιστικών, αντιΕΕ και αντιδιαχειριστικών δυνάμεων της Αριστεράς (τόσο οργανωμένων δυνάμεων όσο και αγωνιστών που διαφοροποιούνται από ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ ή ριζοσπαστικοποιούνται πολιτικά μέσα από το κίνημα), από τη σκοπιά του αναγκαίου αντικαπιταλιστικού πόλου – μετώπου της Αριστεράς. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συμβάλλει αποφασιστικά σε αυτή την κατεύθυνση.

Γιάννης Ελαφρός, εφημερίδα ΠΡΙΝ, 14/10/2012

ΠΗΓΗ: narnet.gr