Οι εργαζόμενοι στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, άνοιξαν έναν γύρο αγώνων με αφορμή και κεντρικό ζήτημα τις Συλλογικές Συμβάσεις. Ενάντια στην κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και συμβάσεων και την συμπίεση των μισθών τους. Το ζήτημα των Συλλογικών Συμβάσεων, αποτελεί για ολόκληρη την εργατική τάξη κομβικό ζήτημα για την επιβίωση, τους όρους δουλειάς και ζωής της.
Στις 31.12.2012 έληξε η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και στις 30/3/2013 λήγει η τρίμηνη μετενέργειά της. Αυτό θα σηματοδοτήσει έναν ακόμα γύρο χειροτέρευσης της θέσης των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, με πλήρη ασυδοσία των εργοδοτών και προσπάθεια οριζόντιας περικοπής μισθών, κατάργησης επιδομάτων, αναστολή θεσμικών κατακτήσεων, που απέρρεαν από τις ΣΣΕ.
Τώρα στη μάχη μπαίνουν με απεργιακούς αγώνες στις 31 Γενάρη αλλά και άλλες κινητοποιήσεις οι ναυτεργάτες, οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ και των ναυπηγείων, οι υγειονομικοί, αλλά και οι αγρότες. Το ζητούμενο για το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα είναι, πως θα μπορέσουν οι εργαζόμενοι να αντισταθούν και να παλέψουν αποτελεσματικά απέναντι στην βάρβαρη πολιτική της κυβέρνησης, του κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΔΝΤ. Η πολύ πρόσφατη εμπειρία δείχνει, ότι ο καθένας μόνος του, στο χώρο δουλειάς ή σε έναν κλάδο, δεν μπορεί να «σπάσει» την κυβερνητική πολιτική. Οι εργαζόμενοι έχουν απέναντί τους όχι μόνο μια κυβέρνηση αδίστακτης σκληρότητας και αυταρχισμού, αλλά ένα μέτωπο: την εργοδοσία και το κεφάλαιο, πολυεθνικό και ντόπιο, την συμμαχία τους, δηλαδή την ΕΕ και το ΔΝΤ, τις πολιτικές δυνάμεις του συστήματος, το κράτος και τους μηχανισμούς του. Απέναντι σε αυτό, οι εργαζόμενοι πρέπει να δημιουργήσουν το δικό τους πανίσχυρο μέτωπο ρήξης και ανατροπής της επίθεσης.
Η κυβέρνηση, με τις επιστρατεύσεις και την καταστολή, με την πολιτική του «νόμου και της τάξης», θέλει να τσακίζει κάθε αγώνα ξεχωριστά και συνολικά τις αντιστάσεις, ώστε η δυσαρέσκεια, η οργή, η αγανάκτηση (που βεβαίως θα συνεχίσουν να αναπτύσσονται) να μην βρίσκουν δρόμους αγωνιστικής – συλλογικής έκφρασης και να κλείνονται στον ατομικό αγώνα για την επιβίωση, σε ρατσιστικές, φασιστικές ή αντιδραστικές απαντήσεις.
Οι ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα και οι μαχόμενες δυνάμεις της αριστεράς, θα κριθούν το αμέσως επόμενο διάστημα ακριβώς πάνω σε αυτό το δύσκολο καθήκον: την ανάπτυξη της αγωνιστικής δράσης των εργαζομένων και του λαού, για την εργατική αντεπίθεση με στόχο τη γενίκευση του αγώνα. Με πρώτο σημείο την οργάνωση της πάλης για την επιβίωση και την ανατροπή της βάρβαρης αντιλαϊκής πολιτικής. Η μάχη της επιβίωσης της εργατικής τάξης και του λαού, ενάντια στην εξαθλίωση, το ξεδίπλωμα της εργατικής πάλης και του συνολικού πολιτικού αγώνα για το κοινωνικό ζήτημα, αναδεικνύονται στο πιο άμεσο και κρίσιμο μέτωπο. Μάχη για τις Συλλογικές Συμβάσεις, μάχη για την επιβίωση των άνεργων, μάχη για την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών ενάντια στο ξεπούλημα.
Σε αυτή την κατεύθυνση, χρειάζεται πανεργατική απάντηση και συνολικός αγώνας. Συντονισμένα, όχι κάθε κλάδος ξεχωριστά. Με μάχιμο περιεχόμενο την ανατροπή της πολιτικής κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ-κεφαλαίου και όχι εξαίρεσεις του κάθε κλάδου από αυτήν, που είναι αυταπάτη και οδηγεί σε υποχωρήσεις και ήττες.
Γι΄ αυτό, χρειάζεται πρώτα απ΄ όλα, το περιεχόμενο ανατροπής της επίθεσης και της αντιλαϊκής πολιτικής αλλά και της μάχης για την επιβίωση, να «γεμίσει» τη δράση των συνδικάτων και των μαζικών συλλογικοτήτων του αγώνα και του λαού. Περιεχόμενο και κατεύθυνση που θα δώσει νέα ώθηση στους αγώνες, θα ενοποιήσει και συνολικοποιήσει τις διεκδικήσεις και τον αγώνα της εργατικής τάξης, των άνεργων, της νεολαίας και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Οι μορφές του συνολικού αγώνα δεν μπορούν να είναι μόνο κάποια απεργιακά γεγονότα και ξεσπάσματα, αλλά μια μεγάλη κίνηση και διαρκή προσπάθεια με σταθμούς, μέσα στο επόμενο δίμηνο, που θα περιλαμβάνει πανελλαδικές κινητοποιήσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις, απεργίες, δράσεις σε χώρους δουλειάς και γειτονιές, εκδηλώσεις ενημέρωσης και οργάνωσης της πάλης, καμπάνια σε χώρους δουλειάς και κλάδους, συσκέψεις σωματείων και συντονισμών, οργάνωση και κοινή δράση μεγάλων τμημάτων εργαζομένων, ενιαίο σχέδιο και δράσεις.
Τον αγώνα αυτό, δεν μπορούν να τον οργανώσουν οι δυνάμεις της ταξικής υποταγής και ήττας, η ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Απουσίασαν στις δύσκολες μάχες, όταν οι απεργοί στις συγκοινωνίες έδιναν μάχη ενάντια στην επιστράτευση και την επέμβαση των δυνάμεων καταστολής. Δεν οργάνωσαν την εργατική αντίσταση και δεν συνολικοποίησαν τον αγώνα. Δεν θέλουν και δεν μπορούν. Σε αυτή την μάχη και το επόμενο διάστημα θα κριθούν και οι οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του ΚΚΕ, οι οποίες, με διαφορετικό τρόπο και από άλλη σκοπιά, δεν κλιμακώνουν, δεν συμβάλλουν στη συγκρότηση ισχυρού μετώπου για να νικήσουν οι αγώνες.
Στις σημερινές συνθήκες η αντικαπιταλιστική Αριστερά και το ταξικό εργατικό κίνημα πρέπει να συμβάλλουν για να σπάσει η εφιαλτική προσπάθεια σταθεροποίησης της κυβέρνησης και της επίθεσης (που σημαίνει αποσταθεροποίηση όλης της κοινωνίας). Για να περάσει η πρωτοβουλία κινήσεων στο μαζικό κίνημα ενάντια σε λογικές εκλογικής ή άλλης αναμονής.
Για να μπει φραγμός στον μνημονιακό εφιάλτη, για την ανατροπή της πολιτικής και της άθλιας συγκυβέρνησης, για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης.
ΠΗΓΗ: narnet.gr
.png)
