15/12/13

ΚΚΕ | Επαναστάσεις χωρίς στρατηγική για νίκη

Στην εκδήλωση για τα 95 χρόνια του κόμματος ο γενικός γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ έκλεισε την ομιλία του λέγοντας ότι ο 21ος αιώνας θα είναι αιώνας νέων επαναστάσεων.  Το θέμα βέβαια είναι πώς θα φτάσουμε εκεί.  Με ποιο πολιτικό πρόγραμμα, ποιες συμμαχίες, ποια τακτική...  Στις σημερινές συνθήκες η εργατική τάξη μπορεί να θέσει κατευθείαν το στόχο της δικής της εξουσίας;  "Όχι" απάντησε το 19ο συνέδριο.  Πρέπει να κάνει ένα συμβιβασμό.  Να συμμαχήσει με τα λαϊκά στρώματα που είναι δίπλα της, σε μια λαϊκή συμμαχία με στόχο μια αντικαπιταλιστική  ανατροπή.  Αυτή η ανατροπή ονομάζεται λαϊκή εξουσία.

Ωστόσο από την καθημερινή πρακτική του ΚΚΕ φαίνεται ότι ταυτίζει τη λαϊκή εξουσία με την εργατική εξουσία.  "Λαϊκή συμμαχία για την ανατροπή, τη λαϊκή εξουσία" λέει το σύνθημα, αλλά εφόσον αποκλείονται οι πολιτικές συμμαχίες το σύνθημα θα μπορούσε να λέει "ΚΚΕ για την ανατροπή, την εργατική εξουσία".  Στην ομιλία του ο γεν. γραμματέας παρουσίασε το "κυβερνητικό πρόγραμμα" του ΚΚΕ, που έχει στην καρδιά του την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων.  Μίλησε για εργατική-λαϊκή εξουσία και φιλολαϊκή ανάπτυξη με κεντρικό σχεδιασμό.  Στάθηκε ιδιαίτερα στο θέμα της αποδέσμευσης από την ΕΕ με σοσιαλιστική διεθνιστική προοπτική. 

Παρουσίασε τη Λαϊκή Συμμαχία ως "κοινωνική συμμαχία της πλατιάς λαϊκής πλειοψηφίας που παλεύει με αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή γραμμή για την εργατική - λαϊκή εξουσία".  Σήμερα το ΚΚΕ παλεύει κυρίως ενάντια στη φαντασιακή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν υπάρχει ακόμα, και βάζει πάνω από τους αντικαπιταλιστικούς στόχους πάλης το στόχο της εργατικής λαϊκής εξουσίας.  Ακυρώνει κάθε προσπάθεια μετώπου ρήξης και ανατροπής και με ύφος Σάντσο Πάντσα διακηρύσσει:  "'Οσο ο λαός θα βρίσκεται στην αντιπολίτευση, το κόμμα θα είναι κι αυτό στην αντιπολίτευση".  Φοβερή διαλεκτική!  Όταν ο λαός αποφασίσει να κινηθεί προς τη μεριά μας, θα κάνουμε ένα βήμα να τον προϋπαντήσουμε.

Παρότι τελευταία εμφανίζεται πιο ανοιχτό σε ορισμένες κριτικές επισημάνσεις, εξακολουθεί να δίνει την εντύπωση ότι θέλει να οδηγήσει την εργατική τάξη προς τα πίσω:  Σε ένα σοσιαλισμό με βελτιώσεις πάνω στο αρχικό πρότυπο της ΕΣΣΔ.  Για ένα σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης που σήμερα πλήττεται από την ανεργία και τη φτώχεια αυτή η στρατηγική υπόσχεση έχει νόημα.  Γιατί ο "σοσιαλισμός που γνωρίσαμε" έλυσε σε μεγάλο βαθμό αυτά τα προβλήματα.  Αλλά, για τα πιο μορφωμένα και δυναμικά τμήματα της εργατικής τάξης, που θα παίξουν πρωτοπόρο ρόλο στη μεταβατική κοινωνία, η υπόσχεση ενός τέτοιου μέλλοντος δεν λέει τίποτα.

Αυτά τα στρώματα έχουν βέβαια αστικές επιρροές, για πολλούς λόγους, δεν έχουν προσανατολισμό, έχουν ακόμα ταξική σύγχυση.  Είναι αυτά όμως που θα παρασύρουν προς τα μπρος το σύνολο της εργατικής τάξης και των συμμάχων της στα μεγάλα άλματα της επανάστασης, γιατί είναι πιο κοντά στον παραγωγικό πυρήνα του σύγχρονου καπιταλισμού, την αντικειμενική βάση εκκίνησης του κομμουνισμού.  Αντί να τα προσεγγίζει, το ΚΚΕ τα βλέπει με καχυποψία - αν όχι εχθρικά.  Περιγράφει μάλλον μια συμμαχία της παλιάς μικροαστικής τάξης με το βιομηχανικό προλεταριάτο παρά μια συμμαχία της μισθωτής διανόησης και της μορφωμένης νεολαίας με την εργατική τάξη.

Η "συντεταγμένη υποχώρηση" των διοικητικών υπαλλήλων που οργάνωσαν ΠΑΜΕ και ΜΑΣ στο ΕΜΠ αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της πολιτικής την οποία ακολουθεί στο κίνημα το ΚΚΕ.  Ο αγώνας των διοικητικών πρέπει να αναζητήσει συμμάχους στην κατεύθυνση της ανατροπής της επίθεσης και της αντιδραστικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης στο πανεπιστήμιο, σύμφωνα με την επαναστατική τακτική που προτείνει το ΝΑΡ.  Σύμφωνα με τη λογική του ΚΚΕ, πρέπει να οδηγεί στην ενίσχυση του κόμματος για την εργατική - λαϊκή εξουσία και να μην αφήνει χώρο για κυβερνητικές αυταπάτες.

Έτσι το ΚΚΕ οδηγεί το κίνημα σε υποχώρηση σε ένα σημείο που σπάει η αδιαλλαξία της κυβέρνησης.  Δεν επιδιώκει την κλιμάκωση της πίεσης και μια καθαρή κυβερνητική ήττα.  Στήνει μάλιστα στον τοίχο τις πιο μαχητικές τάσεις του αγώνα που λένε:  "Καμία υποχώρηση: θα γυρίσουμε με ψηλά το κεφάλι στη δουλειά όταν κερδίσουμε συγκεκριμένα πράγματα".  Στοχοποιεί αγωνιστές και εξαπολύει χυδαίες προσωπικές επιθέσεις κατηγορώντας όποιον επιμένει σε πιο αγωνιστική γραμμή ότι ρίχνει νερό στο μύλο της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ (!).

Αυτή είναι όμως η πρακτική του ΚΚΕ, που αναιρεί τη δυνατότητα των σημερινών αγώνων να αναχαιτίσουν την επιδρομή, να αποσπάσουν κατακτήσεις, να επιφέρουν τακτικά ρήγματα στην πολιτική κυριαρχία του αντιπάλου.  Αρνείται ειδικά να μπει σε αγώνες σε κλάδους όπου θα αναγκαστεί να συμμαχήσει με τις αριστερές δυνάμεις, τις οποίες ονομάζει καταχρηστικά "οπορτουνιστικές".  Αρνείται να μπει σε διάλογο και κοινή δράση με αριστερές αντικαπιταλιστικές δυνάμεις, διότι βλέπει ως μοναδική πολιτική πρωτοπορία τον εαυτό του.  Η σεχταριστική τακτική του, που μαρτυρά πώς βλέπει και το μέλλον της οικοδόμησης του σοσιαλισμού - ως έργο της τάξης στο βαθμό που ακολουθεί το ένα και μοναδικό της κόμμα - κοστίζει στο ίδιο σε επιρροή, αλλά κυρίως κοστίζει στο λαϊκό κίνημα.

του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΦΡΑΝΤΖΗ

ΠΡΙΝ 15/12/2013

ΑΝΤΙΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ

Στους μεταγενέστερους - Μπ. ΜΠΡΕΧΤ