Συναδέλφισσες, συνάδελφοι
- Το μεγαλειώδες κίνημα ενάντια στην ψήφιση του αντιασφαλιστικού νόμου της κυβέρνησης της ΝΔ σπάει τη σιωπή χρόνων και ανοίγει μια νέα σελίδα στο κίνημα των εργαζομένων. Οι τρεις 24ωρες απεργίες, οι απεργίες της ΔΕΗ, των ΟΤΑ, τα τεράστια συλλαλητήρια –με αποκορύφωμα αυτό της 19ης Μάρτη- θύμισαν σε όλους τι σημαίνει η μαζική λαϊκή κινητοποίηση που γεμίζει τους δρόμους της χώρας.
- Μετά από αυτό, το σύστημα και η κυβέρνηση -παρά την ψήφιση του νόμου- είναι υποχρεωμένοι να αναγνωρίσουν ότι θα βρεθούν αντιμέτωποι με τη λαϊκή αντίσταση όλο και πιο έντονη την επόμενη περίοδο. Γι’ αυτό και η ένταση της κρατικής (αστυνομικής και δικαστικής) τρομοκρατίας.
- Ο νέος αντιασφαλιστικός νόμος είναι καταδικασμένος στη συνείδηση της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Παρά τις λυσσασμένες συκοφαντίες των Μέσων Μαζικής Παραπληροφόρησης στους απεργούς, οι εργαζόμενοι της χώρας έμειναν σταθερά στη σωστή όχθη της ταξικής αλληλεγγύης και αχρήστευσαν τα όνειρα της κυβέρνησης για φαινόμενα κοινωνικού αυτοματισμού.
- Η ψήφιση του νόμου αποτελεί μια αρνητική έκβαση της μάχης αυτής. Για την αρνητική αυτή εξέλιξη, τις σημαντικότερες ευθύνες την έχει η συνδικαλιστική ηγεσία των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Μια ηγεσία που όχι μόνο δεν έκανε αυτά που έπρεπε, αλλά έκανε ό,τι μπορούσε για να μη νικήσει το κίνημα. Αποδέχτηκε την κυβερνητική προπαγάνδα περί δήθεν προβλήματος των ασφαλιστικών ταμείων, συμβάλλοντας στη σύγχυση και τον αποπροσανατολισμό. Άφησε το δίμηνο από τα μέσα Δεκέμβρη μέχρι τα μέσα Φλεβάρη αδρανές. Μετέτρεψε την 24ωρη απεργία της 12 Μάρτη σε τρίωρη στάση. Περίμενε την τελευταία μέρα να κάνει απεργία. Με δυο λόγια αποδείχτηκε περίτρανα ο καθαρός ρόλος της ως μακρύ χέρι του συστήματος μέσα στο κίνημα των εργαζομένων. Ενώ τα αυτάρεσκα «ταξικά σωματεία» του ΠΑΜΕ δεν ήταν σε θέση (ή δε θέλησαν) να προετοιμάσουν ούτε μια απεργία χωρίς να την κηρύξει η ΓΣΕΕ, αλλά ήταν σε θέση να ψάχνουν άλλες πλατείες και να μη συνεννοούνται με κανέναν έξω απ’ τον εαυτό τους.
Και επειδή αυτή η ηγεσία θέλει εκ των υστέρων να συγκαλύψει τις ευθύνες της, πετάει το πυροτέχνημα του δημοψηφίσματος. Ενώ ξέρει ότι οι εργαζόμενοι έχουν ψηφίσει στους δρόμους και στις απεργίες. Ενώ ξέρει ότι ο συσχετισμός κρίνεται στο κίνημα (αυτό που υπονόμευσε). Ενώ ξέρει ότι δημοψήφισμα δε θα γίνει. Ενώ ξέρει ότι δουλειά της (θεωρητικά) είναι η συγκρότηση του πραγματικού κινήματος και όχι η μετατροπή του σε κίνημα για τη… διοργάνωση δημοψηφισμάτων.
Το απεργιακό κίνημα ενόχλησε πολλούς. Ηγεσίες συνδικάτων, αστικών και ρεφορμιστικών κομμάτων ένιωθαν τη θηλιά της λαϊκής αγανάκτησης και των τεράστιων διαδηλώσεων. Εψαχναν από την αρχή σχέδια απαγκίστρωσης από το κίνημα. Και την απαγκίστρωση αυτή τη «βρήκαν» με δύο τρόπους: Στέλνοντας τα σωματεία να κάνουν προσφυγές στα «ανεξάρτητα» δικαστήρια και μαζεύοντας υπογραφές για το περιβόητο δημοψήφισμα. Επιτέλους, να τελειώνουν με το βραχνά της ταξικής σύγκρουσης… Η λαϊκή δυσαρέσκεια να αδειάσει τους δρόμους των πόλεων και να μπει στα ανώδυνα θεσμικά σαλόνια.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι
Είναι φανερό ότι διανύουμε μια κρίσιμη περίοδο. Μια περίοδο όπου το κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό έχουν κηρύξει τον πόλεμο σε κάθε κατάκτηση των εργαζομένων.
Μετά την ψήφιση του αντιασφαλιστικού νόμου, παρά το σοβαρό τραυματισμό της, η κυβέρνηση θα προχωρήσει στην εξειδίκευση των αντιασφαλιστικών διατάξεων κατά χώρους (και στο δημόσιο). Στη συγκυρία αυτή πρέπει να γίνουν τρία πράγματα:
1. Να προετοιμάσουμε την αντίσταση σε κάθε νέο νόμο-υπουργική απόφαση που θα εξειδικεύει τον αντιασφαλιστικό νόμο.
2. Κάθε μας κίνηση να προβάλει χωρίς εκπτώσεις το γενικό στόχο της ανατροπής του νέου αντιασφαλιστικού νόμου μαζί με εκείνους των Σιούφα-Ρέππα.
3. Να είμαστε σε εγρήγορση για τα νέα μέτωπα που θα ανοίξει η κυβέρνηση τόσο σε σχέση με τις ιδιωτικοποιήσεις όσο και στο χώρο της εκπαίδευσης.
Οι συγκρούσεις τέτοιου ταξικού-πολιτικού χαρακτήρα προϋποθέτουν την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για μια τέτοια αναμέτρηση, από εκείνες τις δυνάμεις στις οποίες υποτίθεται ότι ανήκει αυτός ο ρόλος.
Όχι ρητορικά, όχι στις τηλεοράσεις, όχι προτάσσοντας την πρεμούρα τους για τα εκλογικά τους ποσοστά και άλλα τέτοια που δεν αποτελούν παρά αξιοθρήνητες «διαφυγές» από το πραγματικά ζητούμενο.
Μπροστά μας υπάρχει νέα επίθεση. Μπροστά μας υπάρχουν νέες αναγκαιότητες.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι
· Από τον αγώνα που έγινε να κρατήσουμε τα συλλαλητήρια των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων στους δρόμους της χώρας.
· Να κρατήσουμε τον τρόμο της κυβέρνησης όταν κλιμακωνόταν η απεργία των ΟΤΑ και της ΔΕΗ.
· Να κρατήσουμε την υστερία των καναλιών ενάντια στους απεργούς και το όργιο δικαστικής τρομοκρατίας.
· Να κρατήσουμε την… επάρκεια της συνδικαλιστικής ηγεσίας στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του αντιπάλου.
· Να κρατήσουμε την ανάγκη για κοινή δράση των δυνάμεων που λένε ότι θέλουν να υπηρετούν τα συμφέροντα των εργαζομένων. Γιατί όπως οι δυνάμεις του συστήματος δρουν συντονισμένα όταν επιτίθενται, το ίδιο πρέπει να κάνουν και όσοι δηλώνουν πως είναι σε αυτή τη μεριά της όχθης.
Και να προχωρήσουμε… Γιατί νέοι αγώνες θα έρθουν σύντομα… Όχι επειδή το σχεδιάζουμε εμείς, αλλά επειδή το επιβάλλει η αντιδραστική καταιγίδα που χαρακτηρίζει την εποχή μας…
Και οι νέοι αυτοί αγώνες θα είναι νικηφόροι…
Όλοι στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από τη Βουλή
Τετάρτη 26/3/2008 ώρα 6μμ.
http://deltioake.blogspot.com, 25/3/2008
.png)
