Το συνέδριο του εργατικού κέντρου γίνεται σε μια περίοδο όπου η κυβέρνηση της Ν.Δ σε αγαστή σύμπνοια με την Ευρωπαϊκή Ένωση και την άρχουσα τάξη των τραπεζιτών και των βιομηχάνων εξαπέλυσε μια λυσσαλέα επίθεση στην εργατική τάξη της χώρας μας που στόχο έχει την παραπέρα συρρίκνωση των ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων.
Πριν λίγες μέρες η κυβέρνηση παρουσίασε το ασφαλιστικό της νομοσχέδιο, ένα νομοσχέδιο έκτρωμα ,που κινείται στην ίδια γραμμή των νόμων Σιούφα, Σουφλιά και Ρέππα και αν η εργατική τάξη το επιτρέψει να γίνει νόμος του κράτους τότε βάζει στη λαιμητόμο όλα τα ασφαλιστικά της δικαιώματα που καταχτήθηκαν με πολύχρονους και αιματηρούς αγώνες από γενιές ολόκληρες της εργατικής τάξης.
Τα τρία ΔΕΝ του πρωθυπουργού: 1) ΔΕΝ θα ανεβούν τα όρια συνταξιοδότησης, 2) ΔΕΝ θα μειωθούν οι συντάξεις 3) Δεν θα αυξηθούν οι εισφορές, απόδειξαν περίτρανα ότι πλέον έγινε καθεστώς να λες μεγάλα ψέματα προεκλογικά χωρίς καν να χρειάζεται να απολογηθείς όταν μετεκλογικά αποδεικνύεται το μέγεθος της απάτης και της κοροϊδίας των εργαζομένων.
Συγκεκριμένα με το νέο νομοσχέδιο:
- Γίνονται ενοποιήσεις ταμείων, εξισώνονται προς τα κάτω οι όροι συνταξιοδότησης και μειώνονται σημαντικά οι παροχές προς τους ασφαλισμένους.
- Αυξάνεται στα 55 το όριο ηλικίας για συνταξιοδότηση μητέρας με ανήλικο παιδί. Οι επικουρικές συντάξεις καθηλώνονται στο 20% των συντάξιμων αποδοχών, πράγμα που σημαίνει δραστική μείωση των συντάξεων. Σε πολλούς κλάδους η μείωση των συντάξεων θα φτάσει μέχρι και το 40%.
- Αυξάνονται τα όρια ηλικίας για σύνταξη: Το όριο ηλικίας με 35ετία για ασφαλισμένους πριν το 1992 ανεβαίνει από τα 58 στα 60 σταδιακά από το 2013. Η σύνταξη με 37ετία προϋποθέτει ηλικία 58 ετών, ενώ μέχρι τώρα ήταν χωρίς όριο ηλικίας. Αυξάνεται στα 57 από τα 55 το όριο ηλικίας για σύνταξη εφόσον κάποιος έχει συμπληρώσει 25 χρόνια βαρέα και ανθυγιεινά.
- Στην αύξηση και των γενικών ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης στοχεύει και η «εθελούσια» παράταση του εργάσιμου βίου μέχρι τα 68 χρόνια, με αύξηση της σύνταξης κατά 3,3% ανά έτος, για τους μετά το 1993 ασφαλισμένους, που έχουν συμπληρώσει 35 χρόνια ασφάλισης σε όλα τα Ταμεία
- Αυξάνονται από 50 σε 100 τα ένσημα για να πάρουμε βιβλιάριο ασθενείας. Αυξάνονται από 100 σε 120 μέρες οι ημέρες εργασίας με βάση τις οποίες κάποιος δικαιούται επίδομα ασθενείας. Με αυτές τις απάνθρωπες ρυθμίσεις όσοι έχουν μεγάλα διαστήματα ανεργίας ή εργάζονται σε συνθήκες επισφάλειας θα μένουν χωρίς ιατροφαρμακευτική κάλυψη. (υπολογίζονται περίπου σε 400.000 εργαζόμενοι)
- Με το «Ασφαλιστικό Κεφάλαιο Αλληλεγγύης Γενεών» θα ενισχυθεί και το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, μέσα από έσοδα των αποκρατικοποιήσεων - ιδιωτικοποιήσεων, η κλοπή των αποθεματικών των «υγιών» ταμείων και η αύξηση του ΦΠΑ (που θα σημάνει νέο τεράστιο κύμα ακρίβειας σε βάρος του ήδη λεηλατημένου εργατικού εισοδήματος).
Η κατάθεση του νομοσχεδίου φέρνει ολόκληρο το συνδικαλιστικό κίνημα μπροστά στην εύθηνη να ανατραπεί η αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση.
Ωστόσο η πυροσβεστική λογική του υποταγμένου συνδικαλισμού είναι πλέον κραυγαλέα!!! Οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ ακόμα και τώρα που κατατίθεται το νομοσχέδιο δεν έχουν κανένα σχέδιο κλιμάκωσης και αγώνα. Είναι οι ίδιες ηγεσίες που άφησαν να μεσολαβήσουν δύο ολόκληροι μήνες απραξίας μεταξύ των δύο προηγούμενων απεργιών. Όχι μόνο δεν έχουν καμιά έμπρακτη συμπαράσταση στους κλάδους που αγωνίζονται αλλά αποκλιμακώνουν τον αγώνα με μια τυπική απεργία στην ψήφιση …
Δεν μπορεί να πάμε έτσι !!!
Χρειάζονται αγώνες που να έχουν πραγματικό κόστος για την κυβέρνηση και τους εργοδότες. Το δρόμο το δείχνουν οι εργαζόμενοι στην Τράπεζα της Ελλάδος, στη ΔΕΗ, στους ΟΤΑ, στα Λιμάνια, στους μηχανικούς, που προχωράνε σε κλιμακούμενους αγώνες. Τώρα είναι η στιγμή να πάμε σε όλους τους κλάδους, στη βάση των σωματείων, να γίνει μαζικές γενικές συνελεύσεις και να αποφασιστούν απεργιακοί αγώνες με κλιμάκωση και διάρκεια, αγώνες που θα είναι στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων. Ήρθε η ώρα να δείξουμε την αξία της αλληλεγγύης σε όλους τους κλάδους που κινητοποιούνται, την ανάγκη της ανυποχώρητης κινητοποίησης. Η κυβέρνηση θα υποχωρήσει, εάν βρεθεί αντιμέτωπη με μια παρατεταμένη απεργιακή θύελλα που να «κατεβάζει διακόπτες» σε όσο το δυνατόν περισσότερους κλάδους.
Ο απεργιακός συντονισμός των μαχόμενων κλάδων, η κλιμάκωση του απεργιακού αγώνα παντού και η πάλη για πανεργατικές διεκδικήσεις είναι μόνη απάντηση στην αντιασφαλιστική λαίλαπα της κυβέρνησης:
Στον Ν. Κοζάνης (ακόμα περισσότερο από την υπόλοιπη Ελλάδα) οι εργαζόμενοι στις διάφορες επιχειρήσεις αλλά κυρίως στους εργολάβους και στο «δουλεμπόριο» στενάζουν από την υπερεκμετάλλευση και την ανυπαρξία στοιχειωδών κανόνων εργατικού δικαίου καθώς και μέτρων Υγιεινής και Ασφάλειας. Η ιδιότυπη πολιτική μαφία του νομού η οποία αποτελείται από εργολάβους πολιτικούς, στελέχη της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και ξεπουλημένους συνδικαλιστές επέβαλε τους δικούς της κανόνες που έγιναν σεβαστοί από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς αλλά και από την πλειοψηφία του συνδικαλιστικού κινήματος. Οι εργαζόμενοι στους εργολάβους αντιμετωπίζονται σαν σκλάβοι χωρίς στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα με αμοιβές των 600 και 500 ΕΥΡΩ, ωράρια λάστιχο και σε πολλές περιπτώσεις ανασφάλιστοι ή «μερικώς ασφαλισμένοι».
Στο «δουλεμπόριο» όπου δουλεύουν γύρω στα 700 άτομα και καλύπτουν πάγιες και διαρκεί ανάγκες της ΔΕΗ, εργάζονται όλοι με καθεστώς μερικής απασχόλησης, ακόμα και στις βάρδιες που ως γνωστόν καλύπτουν ολόκληρο το 24ώρο (3χ8=24) με το κόλπο της αφαίρεσης του χρόνου για φαγητό, για πλύσιμο, για καφέ κλπ !!! Παρότι οι περισσότεροι δουλεύουν στο ίδιο πόστο 10, 12, και 15 χρόνια δεν έχουν καμία τριετία γιατί οι δουλέμποροι αλλάζουν συχνά κάνοντας κύκλο στους ΑΗΣ και στα Ορυχεία ή αλλάζουν ειδικότητα στους εργαζόμενους με αποτέλεσμα να υπάρχουν εργαζόμενοι 55 και 60 χρονών που δουλεύουν σ’ όλη τη ζωή τους αλλά δεν έχουν ούτε μια τριετία !!!
Τελευταία με αφορμή τις εκλογές στο συνδικάτο Εργατοτεχνιτών και Ιδιωτικών Υπαλλήλων, φάνηκε στο έπακρο η διαπλοκή της συνδικαλιστικής νομενκλατούρας με τους εργολάβους και τους υπόλοιπους εργοδότες του νομού, αφού πολλές εγγραφές εργαζομένων έγιναν από τους ίδιους τους εργολάβους οι οποίοι υποχρέωσαν τους υπαλλήλους τους να ψηφίσουν συγκεκριμένες παρατάξεις και συγκεκριμένους υποψήφιους.
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
Την αντεργατική επίθεση που βρίσκεται τα τελευταία χρόνια σε εξέλιξη δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει το συνδικαλιστικό κίνημα το οποίο διέρχεται μια παρατεταμένη κρίση, αποτέλεσμα της υποταγής του στις λογικές της αναπτυξιολογίας της Ελληνικής οικονομίας, της ενσωμάτωσής του στις εκάστοτε κυβερνητικές επιλογές, τις πολιτικές των εργοδοτών και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στις λογικές της κομματικής περιχαράκωσης. Τα περισσότερα σωματεία που η ίδρυση τους και ιστορικά ήταν η υπεράσπιση των άμεσων και στρατηγικών συμφερόντων των εργαζομένων έχουν χάσει αυτόν τον στόχο και τον προσανατολισμό. Έχουν μετατραπεί σε γραφειοκρατικούς μηχανισμούς εξυπηρέτησης κομματικών και προσωπικών συμφερόντων σε ανοιχτή συνεργασία πολλές φορές με την εργοδοσία και την κυβέρνηση ενάντια στα συμφέροντα των εργαζομένων που εκπροσωπούν. Η έλλειψη διαδικασιών βάσης, η πολυδιάσπαση σε βάση κομματική, κλαδική, εσωκομματική δημιουργεί συνθήκες που δύσκολα ανατρέπονται.
Η ΠΑΣΚΕ η οποία είχε μεγάλη παράδοση στον μαχητικό, αγωνιστικό ρεφορμισμό κύρια στην δεκαετία του 80, πέρασε στην δεκαετία του 90 στον πιο άχαρο και άγριο κυβερνητικό, εργοδοτικό συνδικαλισμό με τα κυριότερα συνδικαλιστικά της στελέχη να εξαγοράζονται με κυβερνητικές και κρατικές θέσεις αλλά και άμεσα υλικά ανταλλάγματα για να μπορέσει ο κομματικός της φορέας να περάσει την πιο άγρια αντεργατική πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, των ελαστικών μορφών απασχόλησης, την αποδόμηση του ασφαλιστικού συστήματος και των εργασιακών σχέσεων.
Η ΔΑΚΕ η οποία δεν είχε στην ουσία καμιά σοβαρή συνδικαλιστική παράδοση εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων υπάκουσε στην πολιτική της ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ που ως αντιπολίτευση συμφωνούσε με την πολιτική του ΠΑΣΟΚ γι αυτό και δεν αντέδρασε στην αντεργατική λαίλαπα της τελευταίας δεκαετίας, για να έρθει σήμερα να παίξει ένα υπάκουο, κυβερνητικό, εργοδοτικό ρόλο μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Οι διάφορες παρατάξεις και τα περισσότερα στελέχη του ΣΥΝ ενσωματώθηκαν στην ΠΑΣΚΕ μέσα από τις διάφορες συνεργασίες των τελευταίων χρόνων που δήθεν θα «άλλαζαν» την ΠΑΣΚΕ από μέσα, τελικά μετάλλαξαν τους πρώην αριστερούς σε νυν κρατικοδίαιτους γραφειοκράτες.
Το ΠΑΜΕ και οι συνδικαλιστικές κινήσεις του Κ.Κ.Ε εκφράζουν την αγωνιστική αντίσταση στους εργασιακούς χώρους και πρωτοστάτησαν στους αγώνες του προηγούμενου διαστήματος. Απέχουν πολύ όμως από το να γίνουν οι εκφραστές της κοινωνικής απελευθέρωσης ή έστω να οδηγήσουν τους αγώνες σε στοιχειώδες επιμέρους αμυντικές νίκες. Κι αυτό γιατί είναι καχύποπτοι σε ότι νέο και ριζοσπαστικό βγαίνει από τους ίδιους τους εργαζόμενους και δεν ελέγχεται απ΄ το κόμμα, που θέλει να έχει την πρωτοβουλία ακόμα και σε δευτερεύοντα ζητήματα. Η γραμμή της συμμετοχής τους στα προεδρεία με ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ- (αναλογικά) τους ταυτίζει στην ουσία με τις ηγεσίες των παρατάξεων που καταγγέλλουν μιας και ψηφίζουν τους εκπροσώπους τους για να πάρουν θέση στα προεδρεία. Αντίθετα όταν πρόκειται να βρεθούν με τη βάση αυτών των παρατάξεων για να γίνουν και οι πολιτικές ζυμώσεις και διαφοροποιήσεις, τότε απομονώνονται σε ξεχωριστές συγκεντρώσεις που τις βαφτίζουν ταξικές. Η άποψή μας η οποία απορρέει από την πρακτική εκατοντάδων χρόνων λειτουργίας και δράσης του εργατικού κινήματος, είναι ότι η πρωτοπορία δεν πρέπει να απομονώνεται από το κίνημα, αλλά να δρα μέσα του απεγκλωβίζοντας εργαζόμενους από την αστική ιδεολογία και παράλληλα να προσπαθεί να τραβήξει το κίνημα σε όλο και πιο ταξικές, εργατικές θέσεις και ενέργειες.
Η Ταξική Συσπείρωση Εργαζομένων Ν. Κοζάνης είναι μια ανεξάρτητη συνδικαλιστική συσπείρωση που συσπειρώνει εργαζόμενους που συμφωνούν σε ένα πολιτικό πλαίσιο σαφώς εργατικό, αντιεργοδοτικό, αντικυβερνητικό, σε αντίθεση με τα αστικά κόμματα και παρατάξεις. Δεν αρνούμαστε σε κανέναν την κομματική ένταξη πολύ δε περισσότερο την πολιτική τοποθέτηση και δράση. Οι θέσεις μας διαμορφώνονται με βάση τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και προϋποθέτουν μια άλλη πολιτική που θα βάζει στο κέντρο τον εργαζόμενο και όχι τα κέρδη και τα συμφέροντα της ολιγαρχίας του πλούτου.
Οι Βασικοί άξονες των θέσεων μας είναι:
- Ενιαία μόνιμη σταθερή δουλεία για όλους
- Κατώτερος μισθός τα 1400 ΕΥΡΩ
- Μείωση του χρόνου εργασίας, 5νθήμερο 7ώρο 35 ώρες την εβδομάδα 30ώρο στα Β.Α.Ε με προοπτική να γενικευθεί σε όλους τους εργαζόμενους.
- Κατάργηση όλων των ελαστικών μορφών απασχόλησης
- Αυξήσεις σε βασικούς μισθούς και μεροκάματα, ίση αμοιβή για ίση δουλειά, δραστική μείωση υπερωριών. Καθολική εφαρμογή εθνικών και κλαδικών συμβάσεων. Να ζούμε αξιοπρεπώς από μια δουλειά.
- Είμαστε αντίθετοι στις ιδιωτικοποιήσεις- μετοχοποιήσεις
- ΔΗΜΟΣΙΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ για όλους τους εργαζομένους
- Πλήρη δημόσια ασφαλιστική και υγειονομική κάλυψη όλου του λαού εργαζομένων και ανέργων οικονομικών και πολιτικών μεταναστών, χωρίς προϋποθέσεις.
- Κατάργηση της τριμερής χρηματοδότησης για το ασφαλιστικό. Να πληρώνουν μόνο οι εργοδότες και το κράτος.
- Να μην υπάρχει κενός χρόνος ασφάλισης λόγω ανεργίας κ.λ.π
- Άμεση νομιμοποίηση των μεταναστών και ένταξη τους στη κοινωνική ασφάλιση.
- Κατώτερη σύνταξη τα 22 μεροκάματα με προϋπόθεση το όριο ηλικίας και όχι το χρόνο ασφάλισης.
- Μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Ανώτερο όριο τα 55 για άνδρες, τα 50 για γυναίκες και Βαριά Ανθυγιεινά Επαγγέλματα (Β.Α.Ε.- Υ.Β.Α.Ε)
- Επίδομα ανεργίας ίσο με τον κατώτερο μισθό, άμεσα με την εγγραφή στους καταλόγους ανέργων του Ο.Α.Ε.Δ.
- Εργατικός έλεγχος στις διοικήσεις των επιχειρήσεων.
- Εργατική διοίκηση στα ασφαλιστικά ταμεία και στην διαχείριση των αποθεματικών τους.
- ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΒΕΤΟ ΣΤΟ ΔΙΕΥΘΥΝΤΙΚΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ.
.png)
