Δήλωση για το περιστατικό της Κυριακής 30/3 στα Γιάννενα (τραμπουκισμός από τον Καμπέρη)

Το βράδυ της Κυριακής 30/3/2008 δέχτηκα επίθεση στο κέντρο της πόλης από τους επιχειρηματίες Γιάννη και Αντρέα Καμπέρη έξω από το κατάστημα γρήγορου φαγητού στο οποίο εργάζομαι ως διανομέας και όπου μου είχαν στήσει ενέδρα. Αποτέλεσμα της επίθεσης ο ακρωτηριασμός του αριστερού μου αυτιού. Λίγα λόγια λοιπόν για αυτό το γεγονός που δεν αποτελεί επεισόδιο, όπως ατυχώς το χαρακτήρισαν τοπικά ΜΜΕ, παρά μόνο στο βαθμό που αποτελεί στιγμή ενός σήριαλ που παίζεται στην «αναπτυσσόμενη», κάτω από τόνους τσιμέντου και κομμένων δέντρων, πόλη των Ιωαννίνων εδώ και τρία περίπου χρόνια –«σήριαλ» άλλωστε το χαρακτήριζε κυνικά και αφισάκι που κυκλοφορούσε στην πόλη και αποτέλεσε, όπως μου ειπώθηκε από τους ίδιους τους επιτιθέμενους, την αφορμή για την επίθεση εναντίον μου. Αφισάκι που καλούσε την επομένη 31/3 στα δικαστήρια, όπου εκδικάζονταν δύο από τα τρία συνολικά περιστατικά επιθέσεων και τραμπουκισμών εναντίον πολιτών που κατέληξαν σε μηνύσεις με κατηγορούμενο τον Ανδρέα Καμπέρη. Ας τελειώνουμε όμως, καταρχήν, με τους χαρακτηρισμούς της επίθεσης ως βάναυσης, απρόκλητης και άνανδρης, γιατί δεν ήταν στην ουσία της τίποτα από όλα αυτά, όπως και με την αναφορά της φοιτητικής μου ιδιότητας, που άλλωστε είναι πλέον παρελθόν, χαρακτηρισμοί που απευθύνονται όχι σε ενήλικους και ώριμους πολίτες, αλλά σε «ευσυγκίνητα» αυτιά, ευαίσθητα σε φιλήσυχες μικροαστικές ηθικολογικές συχνότητες. Γιατί είναι βέβαιο πως ενόχλησα. Και ενόχλησα πολύ. Όχι μόνος μου, αλλά μαζί με εκατοντάδες συμπολίτες μου που βρεθήκαμε συλλογικά στις ανοιχτές λαϊκές συνελεύσεις και στο δρόμο προ τριών χρόνων, όταν μεθοδευόταν η defacto ιδιωτικοποίηση του Ξενία και το ξεπούλημα αυτού και του ενός από τα εναπομείναντα πάρκα της πόλης που το περιέβαλλε στο γνωστό επιχειρηματία Κώστα Μήτση, για να το αντικαταστήσει με το τερατούργημα του, ακόμη και σήμερα, παράνομου GrandSerai. Εμείς τότε αγωνιζόμασταν για τη διάσωση του δημόσιου και εν δυνάμει κοινωνικού χώρου, χώρου εκ των ουκ άνευ για την ανάπτυξη ελεύθερων και αυτόνομων ανθρώπων. Ο Ανδρέας Καμπέρης, υπάλληλος και συγγενής του Κώστα Μήτση, βρισκόταν κι αυτός εκεί ως καταδότης υποδεικνύοντας στην αστυνομία τους κατ’ αυτόν πρωταίτιους των διαμαρτυριών. Δεν ήταν μόνος του. Είχε την προστασία της ΕΛ.ΑΣ, τις πλάτες επιχειρηματικών κύκλων και των ντόπιων πολιτικών αρχών με επικεφαλής τη δημοτική αρχή Γκόντα και αργότερα την δικαστική ασυλία. Οι τελευταίες δηλώσεις του δημάρχου της πόλης για την υπόθεσή μου, η απουσία οποιασδήποτε αναφοράς στο συμβάν από τα δελτία της Αστυνομικής Διεύθυνσης Ηπείρου και η αντιστροφή της πραγματικότητας από μερίδα του τοπικού τύπου επιβεβαιώνουν ότι το καθεστώς ασυλίας και συγκάλυψης παραμένει ισχυρό. Η πόλη των ιδιοκτητών και των εισοδηματιών, των καταναλωτών και των ψηφοφόρων, τότε υπερίσχυσε. Και ήταν αυτή που έθρεψε τα φαινόμενα των τραμπουκισμών και των επιθέσεων, ανάμεσα στις οποίες και αυτές του Ανδρέα Καμπέρη εναντίον ακόμα τριών πολιτών που κατέληξαν σε μηνύσεις, υπό τις ίδιες πάντα πλάτες, υπό την ίδια πάντα προστασία. Η επίθεση εναντίον μου υπήρξε συμβολική και πραγματικός ο φόβος που θέλησε να προκαλέσει σε όσους αντιστέκονται, αμφισβητούν και προτάσσουν κάτι διαφορετικό σε αυτήν την πόλη με τους αγώνες ενάντια στη λεηλασία του δημόσιου χώρου, ενάντια στο νέο Νομο-Πλαίσιο και το Ασφαλιστικό, ενάντια στους τρομονόμους και τις διώξεις αγωνιστών, ενάντια στις παρελάσεις, ενάντια στο κολαστήριο των φυλακών Σταυρακίου. Δεν είναι μεμονωμένα γεγονότα και η βαναυσότητά τους δεν προκαλεί έκπληξη σε όσους έχουν μάτια και ώτα ανοιχτά, ώστε να αντιλαμβάνονται τον χαρακτήρα της συνεχούς και ανελέητης επίθεσης που διεξάγουν κράτος και κεφάλαιο ενάντια στην κοινωνία…
Η ιστορία συνεχίζεται. Εγώ θα είμαι παρών…
Μενέλαος Λώλας Ιωάννινα 4/4/2008