17 Απριλίου 2008
Σε νέα έκθεση που δημοσιεύει σήμερα, η Διεθνής Αμνηστία αποκαλύπτει τις άγνωστες ιστορίες γυναικών που αναγκάζονται να ζουν, να ανατρέφουν τα παιδία τους και να μάχονται για δικαιοσύνη στις άνομες παραγκουπόλεις της Βραζιλίας.
«Η πραγματικότητα των γυναικών στις φτωχογειτονιές της Βραζιλίας είναι καταστροφική. Είναι τα κρυφά θύματα της εγκληματικής και αστυνομικής βίας που μαστίζει τις κοινότητες τους για δεκαετίες,» είπε ο Τιμ Καχίλ, ερευνητής της Διεθνούς Αμνηστίας για τη Βραζιλία.
Το κράτος στη Βραζιλία ουσιαστικά απουσιάζει από τις περιθωριοποιημένες κοινωνίες και συχνά η μόνη επαφή που έχουν οι άνθρωποι με την κυβέρνηση είναι μέσω των σποραδικών, στρατιωτικού τύπου επιδρομών της αστυνομίας.
Παρόλο που η ομοσπονδιακή κυβέρνηση έχει ξεκινήσει την υλοποίηση ενός σχεδίου που υπόσχεται ότι θα κάνει κάτι για τις δεκαετίες ολιγωρίας που έχουν επιτείνει την κατάσταση αυτή, έχουν γίνει λίγα για να αναλυθούν και να αντιμετωπιστούν οι συγκεκριμένες ανάγκες των γυναικών που ζουν στις κοινότητες αυτές.
«Αντί να παρέχει προστασία, η αστυνομία συχνά υποβάλει τις γυναίκες σε παράνομους ελέγχους από άνδρες αστυνομικούς, χρησιμοποιεί υβριστική και ρατσιστική γλώσσα εναντίον τους και τις εκφοβίζει, ειδικά όταν προσπαθήσουν να παρέμβουν για να προστατεύσουν κάποιον συγγενή τους» δήλωσε ο Τιμ Καχίλ.
Οι γυναίκες που μάχονται για δικαιοσύνη εκ μέρους των γιων τους ή των ανδρών τους καταλήγουν να βρίσκονται στο στόχαστρο, αντιμετωπίζοντας περαιτέρω απειλές και παρενόχληση από την αστυνομία.
«Με την απουσία του κράτους, οι έμποροι ναρκωτικών και οι αρχηγοί συμμοριών γίνονται ο νόμος στις περισσότερες παραγκούπολεις. Μοιράζουν ποινές και προστασία και χρησιμοποιούν τις γυναίκες σαν έπαθλα ή σαν αντικείμενα προς ανταλλαγή» είπε ο Τιμ Καχίλ.
Χρησιμοποιημένες σαν «μουλάρια» ή σαν δόλωμα από συμμορίες ναρκωτικών, οι γυναίκες αντιμετωπίζονται σαν αναλώσιμο αγαθό από τους εγκληματίες και από τους διεφθαρμένους αστυνομικούς.
Η Διεθνής Αμνηστία έχει ακούσει ιστορίες γυναικών που τους ξύρισαν το κεφάλι λόγω απιστίας και που τις υποχρέωναν να παρέχουν σεξουαλικές χάρες για την αποπληρωμή χρεών. Ένας αυξανόμενος αριθμός καταλήγει στις υπερπλήρεις και ανθυγιεινές φυλακές της Βραζιλίας όπου πέφτει θύμα σωματικής και ψυχολογικής βίας - και σε ορισμένες περιπτώσεις βιασμού.
Τα αποτελέσματα του εγκλήματος και της βίας, εξαπλώνονται σε ολόκληρες κοινότητες, καθώς επηρεάζουν σημαντικά την παροχή βασικών υπηρεσιών, όπως η υγεία και η εκπαίδευση. Εάν οι τοπικές κλινικές είναι μέσα σε περιοχή που ελέγχεται από αντίπαλη συμμορία, οι γυναίκες μπορεί να υποχρεωθούν να περπατήσουν χιλιόμετρα για να τις δει γιατρός. Υπηρεσίες μητρότητας, νηπιαγωγεία και σχολεία μπορεί να είναι κλειστά για μεγάλες περιόδους λόγω αστυνομικών επιχειρήσεων ή εγκληματικής βίας. Νοσηλευτικό προσωπικό και δάσκαλοι συχνά φοβούνται πολύ να δουλέψουν σε γειτονιές που μαστίζονται από την εγκληματικότητα. Οι γυναίκες σε φτωχές κοινότητες αντιμετωπίζουν φοβερό άγχος. Όπως είπε μια γυναίκα: «Ζω μαστουρωμένη. Παίρνω αυτό το diazepam για να κοιμηθώ. Επειδή αν είμαι νηφάλια δεν μπορώ να κοιμηθώ από το φόβο μου. Μαστουρωμένη, αρπάζω την κόρη μου και ξαπλώνω στο πάτωμα για να προστατευτώ από τους πυροβολισμούς και κοιμάμαι όλη νύχτα. Αν η κόρη μου χάσει τη κούκλα της θα κλαίει όλη τη νύχτα γιατί μετά τις οχτώ δεν βγαίνω από το σπίτι για κανένα λόγο.»
«Το κράτος παραβιάζει τα δικαιώματα αυτών των γυναικών με τρεις τρόπους. Υποστηρίζει πρακτικές αστυνόμευσης που οδηγούν σε φόνους, διαιωνίζει ένα σύστημα που διασφαλίζει ότι η πρόσβαση στη δικαιοσύνη είναι πολύ δύσκολή αν όχι ακατόρθωτη και καταδικάζει τις γυναίκες να ζουν σε πολύ δύσκολες συνθήκες» πρόσθεσε ο Τιμ Καχίλ.
Το κράτος της Βραζιλίας πήρε κάποιες θετικές πρωτοβουλίες, συμπεριλαμβανομένου της ενίσχυσης της προστασίας των γυναικών που υποφέρουν από ενδοοικογενειακή βία, με την υιοθέτηση του νόμου Μαρία ντα Πένια (Maria da Penha), αλλά ο νόμος δεν έχει ακόμα εφαρμοστεί πλήρως.
Χρειάζονται κατεπειγόντως μακροπρόθεσμες και μακρόπνοες πολιτικές που να στοχεύουν στο να βελτιώσουν τις ζωές των γυναικών στις περιθωριοποιημένες κοινότητες για να αντιμετωπιστεί η βία κατά των γυναικών. Σαν πρώτο βήμα, η Διεθνής Αμνηστία καλεί την κυβέρνηση της Βραζιλίας να εντάξει τις ανάγκες των γυναικών μέσα στο νέο σχέδιο δημόσιας ασφαλείας, το Εθνικό Δημόσιο Πρόγραμμα Δημόσιας Ασφάλειας και Ιθαγένειας (Programa Nacional de Seguran?a P?blica com Cidadania, PRONASCI).
.png)
