Απόφαση Πανελλαδικού Σώματος ΝΑΡ

ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ - ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΓΙΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΛΟΝΙΣΜΟ ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ Βρισκόμαστε σε μια πραγματικά νέα κατάσταση που δημιουργείται από την καπιταλιστική κρίση και τη νέα κλιμάκωση της αντεργατικής αντιδραστικής εκστρατείας του κεφαλαίου, των κυβερνήσεων του και της ΕΕ για την αντιμετώπισή της. Με τρόπο επείγοντα και επιτακτικό αναδείχνεται το ζήτημα μιας πολιτικής εργατικής απάντησης και αντεπίθεσης, γιατί συσσωρεύονται αλλαγές σε όλα τα επίπεδα, κοινωνικό – πολιτικό - ιδεολογικό, που αποκαλύπτουν μια νέα δυνατότητα και ελπίδα -παράλληλα με τις νέες δυσκολίες βέβαια- στη νέα περίοδο που ανοίγεται μπροστά μας, για να καταγραφεί στην ταξική πάλη μια στροφή στους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς υπέρ της εργατικής πολιτικής. H κρίση και η αστική απάντηση σε αυτή θέτουν σε μεγάλη δοκιμασία την Αριστερά συνολικά, την πολιτική της φυσιογνωμία και γραμμή, την ιδεολογική της ταυτότητα, την κινηματική «αξία χρήσης» της. Θέτει σε δοκιμασία και, κυρίως, σε μεγάλες προκλήσεις και τη δική μας πολιτική προσπάθεια για ένα άλλο επαναστατικό ρεύμα, για ένα μέτωπο-πόλο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, που θα μπορέσει να οικοδομηθεί όχι κυρίως κάνοντας κριτική στο ΚΚΕ και τον ΣΥΝ και στην ανικανότητά τους, αλλά αποδεικνύοντας ότι αναζητά και πράττει με τρόπο αποτελεσματικό για τους εργαζόμενους απέναντι στην αντεργατική πολιτική και στο ίδιο το σύστημα συνολικά. 1. Η ΚΡΙΣΗ ΠΟΥ ΠΛΗΤΤΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΣΜΟ δεν είναι μια συνηθισμένη διακύμανση του καπιταλιστικού κύκλου, ούτε μια κρίση μόνο της «ασύδοτης αγοράς» και του «καπιταλισμού καζίνο». Αντίθετα, τα ως τώρα δεδομένα συγκλίνουν στο ότι ο σύγχρονος καπιταλισμός βρίσκεται αντιμέτωπος όχι με μια απλή χρηματοπιστωτική, αλλά με μια βαθύτερη κρίση που εδράζεται στο «σκληρό πυρήνα» των σχέσεων παραγωγής και των συνολικότερων όρων αναπαραγωγής του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι φανερό ότι η παρούσα κρίση είναι μια κρίση-σταθμός, μια κρίση με μακροπρόθεσμες συνέπειες στην εξέλιξη της ταξικής πάλης και όχι εφήμερη τροποποίηση των δεδομένων της. Οριοθετούμαστε τόσο από την «αφασία» του γραφειοκρατικού Κ.Κ. ότι είναι μια συνηθισμένη κυκλική κρίση, αλλά και από τις ρεφορμιστικές προσεγγίσεις ότι πρόκειται για κρίση απλώς της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης. Η παρούσα κρίση είναι μια κρίση των όρων συνολικής αναπαραγωγής του συστήματος στην εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Από οικονομική άποψη, είναι μια κρίση υπερσυσσώρευσης, που έχει στη βάση της τη δυναμική επανεμφάνιση των τάσεων πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους. Μέσα από τη χρεοκοπία του νεοφιλελευθερισμού και των δογμάτων της «αυτορρυθμιζόμενης» αγοράς, μέσα από την κατάρρευση του «απορυθμισμένου» χρηματοπιστωτικού συστήματος, τη βαθιά ύφεση στην «πραγματική» παραγωγή υλικών προϊόντων και τη ρωγμή στην καπιταλιστική πολιτική ηγεμονία, εκδηλώνεται η κρίση των αντιδραστικών κοινωνικών και πολιτικών μετασχηματισμών, που επιβλήθηκαν από τα μέσα της δεκαετίας του ’70: Στους συνδυασμούς απόσπασης υπεραξίας, στις εργασιακές σχέσεις παραγωγής. Στις μορφές ιδιοκτησίας του πολυεθνικού – πολυκλαδικού – χρηματιστηριακού μονοπωλίου. Στη μεταφορά και διακίνηση προϊόντων και κεφαλαίων. Στην τάση καθολικής εμπορευματοποίησης όλων των κοινωνικών αναγκών. Στο ιμπεριαλιστικό ξαναμοίρασμα του «ολοκληρωμένου» καταμερισμού της διεθνούς εκμετάλλευσης της εργασίας και των αγορών. Στη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση και στις καπιταλιστικές ολοκληρώσεις. Στον αντιδραστικό πολιτικό συνασπισμό εξουσίας. Στις σχέσεις ανθρώπου – φύσης. Πρόκειται για κρίση των υπερσυσσωρευμένων κερδών των σύγχρονων μονοπωλίων, της μεγα-συγκέντρωσης και των αντίστοιχων μορφών υπερεκμετάλλευσης. Από αυτή τη σκοπιά, πρόκειται για κρίση του «υπαρκτού καπιταλισμού» της εποχής μας. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οδηγούμαστε σε κατάρρευση του νεοφιλελευθερισμού ή πολύ περισσότερο του καπιταλισμού. Γι΄ αυτό αποφασίζει η ταξική πάλη. Όσο επιτακτικό είναι να εξαχθούν θεμελιακά συμπεράσματα για τον χαρακτήρα της κρίσης και να εξοπλιστεί το εργατικό κίνημα και η αντικαπιταλιστική Αριστερά με μια μάχιμη πολιτική γραμμή, άλλο τόσο θα ήταν πρόωρο να κλείσουμε βιαστικά όλα τα ζητήματα για τα βαθύτερα χαρακτηριστικά της. Θα χρειασθεί παραπέρα συλλογική μελέτη της κρίσης σε βάθος, με όπλο την μαρξιστική θεωρία και το συλλογικό θεωρητικό κεκτημένο του ΝΑΡ (που πρέπει να αναπτυχθεί), με ανοικτή παρουσίαση - συζήτηση διαφορετικών προσεγγίσεων (τόσο εντός του ΝΑΡ, όσο και στο μαχόμενο επαναστατικό δυναμικό της θεωρίας και της πράξης) στο πλαίσιο της πορείας προς την προγραμματική συνδιάσκεψη και το 3ο Συνέδριο. 2. Η ΑΣΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ και η νέα αστική στρατηγική που θα οικοδομηθεί γύρω από αυτή, εμφανίζει ήδη τους κομβικούς της πυλώνες. Με στόχο την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας και την πολιτική θωράκιση της αστικής τάξης πραγμάτων δεν προωθείται μια γραμμή υπέρβασης του λεγόμενου νεοφιλελευθερισμού, ούτε επανόδου στον κεϊνσιανισμό ή σε κάποια άλλη πιο φιλολαϊκή διαχείριση. Αντίθετα, προωθείται ένας νέος κανιβαλικός γύρος λεηλασίας των εργατικών αναγκών, μια νέα φάση επιθετικότερης προώθησης των αναδιαρθρώσεων του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, μια επιχείρηση φορτώματος, δηλαδή, των βαρών της κρίσης στους εργαζόμενους. * Με μια άγρια βουτιά στην εκμετάλλευση των εργαζομένων (λιτότητα, συμπίεση των μισθών, βάρβαρες μέθοδοι απόσπασης απόλυτης υπεραξίας, δραματική συρρίκνωση κοινωνικών παροχών), η οποία μπορεί να συνοδεύεται από επιλεγμένα, αναιμικά «ψίχουλα» πρόσκαιρης «ανακούφισης» ιδιαίτερα χτυπημένων κομματιών (Ταμείο Φτώχειας η ΝΔ, έκτακτο βοήθημα το ΠΑΣΟΚ κ.λπ.). * Με ένταση της επίθεσης στις λαϊκές ελευθερίες, για το τσάκισμα του εργατικού, λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος, ως προϋπόθεση για τη διαχείριση και την υπέρβαση της κρίσης και τις ευρύτερες ανακατατάξεις στο αστικό πολιτικό σύστημα. Με σκοπό την πολιτική θωράκιση του αστικού καθεστώτος σε μια περίοδο που δεν μπορούν να διαμορφωθούν μαζικά κοινωνικά συμβόλαια κεϊνσιανού τύπου. Που κλονίζονται δραματικά οι κοινωνικές συμμαχίες που στήριξαν τις προηγούμενες δεκαετίες τη «νεοφιλελεύθερη» διαχείριση. Που συγκλίνουν με πρωτοφανή τρόπο σοσιαλδημοκρατία-παραδοσιακή Δεξιά. Που απαξιώνονται τα υπάρχοντα κόμματα και συνδικάτα και οι μάζες αποστοιχίζονται από αυτά, που αυξάνουν οι πιθανότητες ανεξέλεγκτων κοινωνικών εκρήξεων και καταγράφεται μια κρίσιμη ιδεολογική φθορά των νεοφιλελεύθερων ιδεών και ο καπιταλισμός δεν μπορεί να συνδεθεί με ένα ελπιδοφόρο όραμα. * Με την όξυνση των ενδοκαπιταλιστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που οδηγούν και σε παροξυσμό των πολεμικών συγκρούσεων. Στον πόλεμο βρίσκει διέξοδο η αστική ανάγκη για μαζική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, η ανάγκη για τροφοδότηση της κερδοφορίας ενός πλήθους κλάδων της καπιταλιστικής οικονομίας, η ανάγκη για εξασφάλιση νέων ζωνών εκτατικής ανάπτυξης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, καθώς και η ανάγκη για αποτελεσματικότερη καθυπόταξη του «εσωτερικού εχθρού». * Με μια ορισμένη αναδιάταξη των μορφών της κρατικής παρέμβασης, με την έννοια κυρίως ότι το αστικό κράτος παρεμβαίνει για τη συνολική σωτηρία του συστήματος. * Με αλλαγές στο διεθνές σύστημα του κεφαλαίου, με την οικονομική-πολιτική υποχώρηση των ΗΠΑ (που θα προσπαθήσει να αντιστρέψει η προεδρία Ομπάμα), την αντιφατική τάση ενίσχυσης άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων (μεταξύ αυτών και η ΕΕ), την ενίσχυση μορφών αστικής διεθνούς συνεργασίας και ενοποίησης (G20, ιδέες για νέο Μπρέτον Γουντς, κ.ά.), ενώ ο αστικός εμφύλιος αναβαθμίζεται. * Με ένα χωρίς προηγούμενο γύρο λεηλασίας της φύσης και του περιβάλλοντος, όξυνσης των κλιματικών και οικολογικών προβλημάτων. Οι κοινωνικές συνέπειες στους εργαζόμενους θα είναι ιδιαίτερα σημαντικές, καθώς αντιμετωπίζουν το φάσμα της απόλυτης επιδείνωσης της θέσης τους. Μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης ακόμα και του αναπτυγμένου δυτικού καπιταλιστικού κόσμου ωθούνται στα όρια της απόλυτης εξαθλίωσης και στο φυσικό όριο επιβίωσης –ή και κάτω από αυτό-. Στη βάση αυτή προκαλούνται καίριες κοινωνικοπολιτικές διεργασίες: Καταλυτική σημασία για τη συνείδηση και τη συμπεριφορά των εργαζομένων αποκτά το «κοινωνικό ζήτημα» και η στάση απέναντι σε αυτό. Με βάση αυτό –πολύ περισσότερο από ποτέ- θα κρίνονται πολιτικές δυνάμεις, συνδικάτα, ιδεολογικά ρεύματα, πολιτικές και στρατηγικές προτάσεις. Πρέπει πιο αποφασιστικά από ποτέ να γίνει επίκεντρο της δράσης μας. Το ζήτημα της επιβίωσης αποκτά μεγάλη βαρύτητα και πιεστικότητα για εκτεταμένα τμήματα των εργαζομένων, προκαλώντας οξύτατη πολιτική και ιδεολογική διαπάλη, η οποία αναπόφευκτα θα διασχίζει τις εργατικές συλλογικότητες και την Αριστερά: Πώς θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα αυτό; Με «ρεαλιστικά» αιτήματα ή με αιτήματα με βάση τις ανάγκες; Ατομικά, δουλεύοντας δεύτερη και τρίτη δουλειά, υποκύπτοντας στις ορέξεις των αφεντικών, ανεχόμενοι κάθε μορφή ελαστικής εργασίας, διεκδικώντας επιδοματικά ψίχουλα, να σωθούμε εμείς και η επιχείρησή μας και ας καούν οι άλλοι, οξύνοντας τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργαζομένων ή αγωνιστικά και συλλογικά, με διεκδικήσεις σύμφωνα με τα εργατικά συμφέροντα και αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο; Πάνω σε αυτά τα διλήμματα θα δοκιμάζονται καθημερινά η πολιτική και η πρακτική μας, οι απόψεις μας για το εργατικό κίνημα και για τη σύνδεση τακτικής και στρατηγικής, η δυνατότητά μας να μετατραπούμε σε μαζικό πολιτικό ρεύμα. Συνολικά σε αυτή την περίοδο, αν και η τάση της υποταγής φαντάζει επί του παρόντος συντριπτικά κυρίαρχη, η τάση της ρήξης και της χειραφέτησης, που είναι σήμερα μειοψηφική, έχει τη δυνατότητα να οικοδομηθεί πιο σταθερά, πιο ουσιαστικά και με μεγαλύτερο πολιτικό και στρατηγικό βάθος (συχνά και πιο γρήγορα), καθώς γίνεται πιο εμφανές ότι μόνο ο επαναστατικός αγώνας, μόνο μια πολιτική αντικαπιταλιστικού εργατικού μετώπου είναι ικανή και να αποκρούσει την αντεργατική καταιγίδα, να απαντήσει στις άμεσες και μακροπρόθεσμες ανάγκες των εργαζομένων. Η κρίση και η αστική απάντηση σε αυτή κλονίζουν δραματικά το κοινωνικοπολιτικό μπλοκ και τις κοινωνικές συμμαχίες στις οποίες στηρίχτηκε η ανοχή ή η στήριξη που παρείχαν στις αναδιαρθρώσεις του ολοκληρωτικού καπιταλισμού τμήματα των εργαζομένων και των μεσαίων στρωμάτων. Η εξέλιξη αυτή βρίσκεται στη βάση της πολιτικής αναστάτωσης που ταλανίζει το αστικό πολιτικό σύστημα, της αποστοίχισης από τα επίσημα πολιτικά κόμματα, των πολιτικών πειραματισμών τύπου «μεγάλου συνασπισμού» ή άλλων που προωθούν τα κέντρα εξουσίας. Από αυτή την άποψη, η δυνατότητα της επαναστατικής Αριστεράς να μετατραπεί πολιτικά από μια ισχνή μειοψηφία σε ένα σχετικά μαζικό και αισθητό πολιτικό ρεύμα θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό στο αν και κατά πόσο θα συνδεθεί με πραγματικά εργατικά συμφέροντα και ανάγκες, αν δώσει σε αυτά κινηματική, πολιτική και ιδεολογική «διέξοδο», αν συγκροτήσει αυτοτελές κοινωνικοπολιτικό μέτωπο και πόλο. Οι πολιτικές επιπτώσεις της κρίσης δεν οδηγούν μονοσήμαντα σε μια κατεύθυνση. Καθώς ενισχύεται η απειλή τσακίσματος του εργατικού κινήματος από τη «σιδερένια φτέρνα» του συστήματος, υπάρχουν δυνατότητες να ισχυροποιείται ταχύτερα και βαθύτερη η επαναστατική αντικαπιταλιστική δυναμική, η αναγκαιότητα και η δυνατότητα της αντικαπιταλιστικής επανάστασης και της κομμουνιστικής απελευθέρωσης να έρχονται στο προσκήνιο. 3. Η ΚΡΙΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΗΣΗΣ που εκδηλώνεται στην Ελλάδα, ήδη το τελευταίο διάστημα, αναμένεται να ενταθεί, καθώς ο ελληνικός καπιταλισμός μπαίνει σε ύφεση και αντιμετωπίζει ένα κουβάρι άλυτων αντιθέσεων. Η κυβέρνηση της ΝΔ προχωρά σε κλιμάκωση της επίθεσης. Ψηφίζει έναν προϋπολογισμό-σφαγείο των εργατικών αναγκών προβλέπει νέα αύξηση της φορολογικής αφαίμαξης των εργαζομένων, μηδενικές ουσιαστικά αυξήσεις και συρρίκνωση των κοινωνικών δαπανών, ενώ το Ταμείο για τη φτώχεια έμεινε πάμφτωχο με μόλις 100 εκατ. ευρώ. Προωθεί τη νέα φάση της επίθεσης στο ασφαλιστικό (Βαρέα και Ανθυγιεινά, προχώρημα της αντιδραστικής «ενοποίησης» των ταμείων), την νέα φουρνιά των ιδιωτικοποιήσεων (αεροδρόμια, λιμάνια, ταχυδρομεία, ΣΔΙΤ), την αντιδραστική και επιχειρηματική αναμόρφωση του κράτους. Βασικό της όπλο γίνεται η καλλιέργεια φόβου για την κρίση στους εργαζόμενους, με την εμφάνιση του Καραμανλή ως ασπίδας προστασίας. Το ΠΑΣΟΚ ακολουθεί ξεκάθαρη πολιτική συναίνεσης και εξαντλείται σε ορισμένα αποσπασματικά μέτρα ανακούφισης των πιο «ριγμένων» λαϊκών στρωμάτων, χωρίς να διαφοροποιείται από τη συνολική αστική στρατηγική, ενώ περιμένει να κεφαλαιοποιήσει εκλογικά-πολιτικά την αυξανόμενη κοινωνική δυσαρέσκεια. Συμφωνεί και στηρίζει τα μέτρα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στηρίζει την επαίσχυντη σύμβαση ΓΣΕΕ-ΣΕΒ (ακόμα και τώρα). Το ΠΑΣΟΚ, σαν καθεστωτικό κόμμα, θα κάνει τα πάντα για να στηρίξει το σύστημα σε αυτή τη συγκυρία, και πολιτικά, αλλά και μπλοκάροντας και υπονομεύοντας κάθε αγώνα, που πάει να ξεφύγει από τον υποταγμένο συνδικαλισμό. Γι’ αυτό προσφέρει εξαιρετικά κακή υπηρεσία στο κίνημα και την Αριστερά η αντίληψη που θεωρεί το ΠΑΣΟΚ τμήμα της «δημοκρατικής αντιπολίτευσης», που διαμορφώνει σχέσεις «πολιτικής απεύθυνσης» με την ηγεσία του, που μιλάει για τη δυνατότητα ενός «άλλου ΠΑΣΟΚ». Δεν επιτρέπεται καμία αυταπάτη για το ΠΑΣΟΚ, καμία λογική συνεργασίας μαζί του! Ο ΛΑΟΣ πλασάρεται ως δυνάμει κυβερνητικό εταίρος της ΝΔ. Δεν αποκλείεται να γίνει δέκτης διαμαρτυρίας ειδικά μικρών και μεσαίων συντηρητικών αστικών στρωμάτων που πλήττονται βάναυσα από την πολιτική της ΝΔ. Απαιτείται να έχουμε συνεχώς ανοιχτό το μέτωπο στις ακροδεξιές, ξενοφοβικές και εθνικιστικές του απόψεις. Υπάρχει αδυναμία των αστικών δυνάμεων να οικοδομήσουν ένα πειστικό, πολιτικό ρεύμα, μια «αξιόπιστη εναλλακτική λύση» και ένα μπλοκ κοινωνικών δυνάμεων που θα τη στηρίξει. Όποια κυβέρνηση κι αν προκύψει από τις επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, θα είναι κυβέρνηση αντιδραστική, όχι απλά διαχείρισης, αλλά κλιμάκωσης της επίθεσης στους εργαζόμενους, ως γραμμή αντιμετώπισης της κρίσης. Το αν αυτή η ουσιαστική κρίση εκπροσώπησης θα μετεξελιχθεί σε κρίση διακυβέρνησης και πολιτική κρίση δεν εξαρτάται μόνο από τους αστικούς σχεδιασμούς αλλά πάνω από όλα από την ανάπτυξη της ταξικής πάλης και το αν η παρέμβαση της Αριστεράς θα κινηθεί σε κατεύθυνση σταθεροποίησης ή ανατροπής. Η ρεφορμιστική και διαχειριστική Αριστερά στη χώρα μας ανέδειξε με το ξέσπασμα της κρίσης όλες τις ανεπάρκειές της. Το ΚΚΕ αντιμετωπίζει τη σημερινή κρίση με την «αιώνια νηφαλιότητα» του γραφειοκράτη, ως «μια ακόμα» κρίση του καπιταλισμού, χωρίς κάποιο ιδιαίτερο και ιστορικό χαρακτήρα, ενώ απαντά με ορισμένες σωστές γενικά διεκδικήσεις, αλλά χωρίς συνολικό πολιτικό πρόγραμμα και στόχο ανατροπής, χωρίς στρατηγική αντικαπιταλιστικής επανάστασης – κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Παραμένει στη μικροαστική γραμμή της λαϊκής εξουσίας-λαϊκής οικονομίας και του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε – εσχάτως με ισχυρότατες δόσεις γραφειοκρατικής αγκύλωσης, επιλέγοντας, παράλληλα, να ανοίξει νέα μέτωπα εχθρικής και συχνά χυδαίας αντιπαράθεσης στις θεωρητικές, κινηματικές και πολιτικές τάσεις που κινούνται αριστερά του. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύει ως αιτία της κρίσης την «αχαλίνωτη αγορά» και το νεοφιλελευθερισμό, αφήνοντας ουσιαστικά εκτός κριτικής τον καπιταλισμό της εποχής μας συνολικά. Εμφανίζεται με προτάσεις για μια «νέα ρύθμιση», ενώ παραμένει σταθερός στην ευρωλάγνα λογική του μιλώντας για νέο «Ευρωπαϊκό Σύμφωνο Ανάπτυξης και Αλληλεγγύης», στη θέση του κτυπημένου Συμφώνου Σταθερότητας. Πίσω από τους υψηλούς αντιπολιτευτικούς τόνους κρύβεται η μετατόπιση σε θέσεις σοσιαλδημοκρατικές, νεοκεϊνσιανές και διαχείρισης. Ακόμα δεξιότερες είναι οι θέσεις του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς. 4. Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΔΙΟΡΘΩΣΗ, ΑΛΛΑ ΑΝΑΤΡΟΠΗ! Η οξύτατη οικονομική κρίση αποκαλύπτει στα εμβρόντητα μάτια εκατοντάδων εκατομμυρίων εργαζομένων ότι ο καπιταλισμός δεν είναι το αδιατάρακτο, αιώνιο όχημα για την ευημερία. Τίθεται πλέον ξανά το ζήτημα της υπέρβασής του, της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και επανάστασης. Αλλά εργατικός επαναστατικός παράγοντας δεν έχει διαμορφωθεί, η ρεφορμιστική Αριστερά είναι σε άλλη κατεύθυνση, οι σκόρπιες δυνάμεις της επαναστατικής Αριστεράς βρίσκονται σε αδυναμία, κατακερματισμό, συχνά κλεισμένες στον εαυτό τους, ενώ το εργατικό κίνημα και η εργατική τάξη είναι σε αμηχανία. Η δημιουργία του επαναστατικού υποκειμένου (σε όλα τα επίπεδα: οργάνωση – κόμμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης, μέτωπο, κίνημα), η επαναστατική απάντηση στην πρόκληση της αντικαπιταλιστικής ανατροπής είναι έτσι το κρίσιμο καθήκον όσων διεκδικούν να βρίσκονται στην πρωτοπορία. Το ΝΑΡ προσπαθεί στη βάση των αποφάσεων του 2ου Συνεδρίου και στο μέτρο των δυνατοτήτων του, να συμβάλλει στην προώθηση αυτού του καθήκοντος οργανώνοντας ταυτόχρονα μια πιο βαθιά, τολμηρή και αυτοκριτική θεωρητική και πολιτική συζήτηση, στην πορεία προς την Προγραμματική Συνδιάσκεψη και το 3ο Συνέδριο. Ειδικότερα συμβάλει με τη γραμμή: για Νέο Εργατικό Κίνημα, που είναι το βάθρο της πολιτικής του λογικής, για Αντικαπιταλιστικό Εργατικό Μέτωπο και ανεξάρτητο πόλο της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, για επαναστατική οργάνωση της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης. Αλλά είναι φανερό ότι με βάση το κριτήριο της πράξης, είμαστε πολύ πίσω από τις πρωτοφανέρωτες προκλήσεις. Πως θα απαντήσουμε λοιπόν σε μια κρίσιμη στιγμή που αποκαλύπτεται ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί, ότι η αντικαπιταλιστική επανάσταση-κομμουνιστική απελευθέρωση είναι πιο αναγκαία από ποτέ, αλλά για τους εργαζόμενους φαίνεται μακρινή; Πως θα υποδεχτούμε τις νέες μαζικές τάσεις αμφισβήτησης του συστήματος, που αποκτούν πρωτόλεια, μερικά και αυθόρμητα αντικαπιταλιστικά χαρακτηριστικά, αλλά όχι μια συνειδητή επαναστατική πολιτική στάση; Η δική μας απάντηση στο σύνθετο αυτό πρόβλημα είναι η επαναστατική τακτική και στρατηγική από τη σκοπιά της αντικαπιταλιστικής επανάστασης-κομμουνιστικής απελευθέρωσης. Με τη στρατηγική στο τιμόνι, επεξεργαζόμαστε, προβάλλουμε και εργαζόμαστε με το κομμουνιστικό περιεχόμενο της εποχής μας (που αναβλύζει μέσα από τις δραματικές απειλές και τις εκρηκτικές δυνατότητες της εποχής μας) και την απάντηση στο πρόβλημα της εξουσίας, που δεν είναι άλλη από την αντικαπιταλιστική επανάσταση, για την εργατική δημοκρατία και το ριζικό μετασχηματισμό της κοινωνίας σε κατεύθυνση κομμουνιστικής διεθνιστικής απελευθέρωσης. Η αντικαπιταλιστική επανάσταση πρέπει να είναι διαρκώς παρούσα στην παρέμβασή μας. Δεν αποτελούν διέξοδο ούτε η αναβίωση της λογικής των σταδίων, ούτε η αριστερή κυβέρνηση, ούτε η λαϊκή εξουσία. Η γραμμή του Αντικαπιταλιστικού Εργατικού Μετώπου προσπαθεί να υπερβεί τόσο την αποκοπή της τακτικής από τη στρατηγική, όσο και την ταύτισή τους. Ούτε η ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής γίνεται πιο άμεση αν αποκοπεί από το «βαρίδι» της αντικαπιταλιστικής ανατροπής (απεναντίας η απειλή κλονισμού της αστικής κυριαρχίας και η διαρκής πάλη για την αντικαπιταλιστική επανάσταση μπορούν να προκαλέσουν ρωγμές και σήμερα), ούτε η αντικαπιταλιστική επανάσταση (και η εργατική εξουσία) έρχονται πιο κοντά, απλώς εάν έρθουν πιο μπροστά στη συνθηματολογία μας, ξεκομμένα από τις αγωνίες και τους αγώνες των εργαζομένων, έξω από τα επίδικα πολιτικά ζητήματα κάθε στιγμής. Το ζήτημα είναι να συνειδητοποιούνται οι εργαζόμενοι μέσα από την πείρα τους, μέσα από τους αγώνες τους. Οι μάχες που θα ξεσπάσουν θα γίνονται για την απόκρουση της διαρκούς και της νέας επίθεσης και την ανατροπή της, για τη βελτίωση της θέσης των εργαζομένων. Σε αυτές τις μάχες θα κριθούν οι συσχετισμοί και το αν θα ξεπεραστεί η κρίση με επώδυνο τρόπο για τους εργαζόμενους ή θα μετατραπεί σε κρίση εξουσίας. Εμείς παρεμβαίνουμε με κεντρικό πολιτικό στόχο την αντικαπιταλιστική πάλη για την ανατροπή της διαρκούς και της νέας επιδρομής του κεφαλαίου, για να πληρώσει το κεφάλαιο την κρίση και όχι οι εργαζόμενοι, για να πάρουμε πίσω τα κέρδη (την κλεμμένη από τους εργάτες υπεραξία), για να μοιράσουμε τον τεράστιο κοινωνικό πλούτο που δημιουργούμε (αλλάζοντάς τον κιόλας) και όχι τις ζημιές που δημιουργούν, για κατακτήσεις οικονομικές - κοινωνικές - πολιτικές, με όπλο τον επαναστατικό αγώνα. Για τον κλονισμό της αστικής κυριαρχίας και την αντικαπιταλιστική επανάσταση. Αυτός είναι ο δρόμος αλλαγής των κοινωνικοπολιτικών συσχετισμών, προσέγγισης προς την επανάσταση και ωρίμανσης των κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων που θα μπορούν να την κάνουν πράξη. Παρεμβαίνουμε με τη λογική του άμεσου επαναστατικού αγώνα, σε αντιπαράθεση μάλιστα με τον κοινοβουλευτικό δρόμο των ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ. Η αμεσότητά του εκφράζεται όχι βέβαια σε μια διαρκή φλυαρία για την επανάσταση, ούτε πολύ περισσότερο στο ότι «κάνει» άμεσα την επανάσταση, αλλά στο ότι ο επαναστατικός αγώνας παρεμβαίνει στο σήμερα, όχι σε κάποιο επαναστατικό αύριο, ακριβώς για να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις, να συγκεντρώσει και να προετοιμάσει δυνάμεις γι’ αυτό, αναδεικνύοντας την αναγκαιότητα και τη δυνατότητα της επανάστασης. Ο επαναστατικός αγώνας συνδέει τη βασική πλευρά των εργατικών συμφερόντων (που αμφισβητεί τη μισθωτή εργασία, την αγοραπωλησία της εργατικής δύναμης, το σύστημα της εκμετάλλευσης) με εκείνη των δευτερευόντων συμφερόντων (που μάχεται για καλύτερους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης, για άνοδο της αξίας της ή, έστω, για να μη χειροτερεύσει η θέση της), με κριτήριο την ηγεμονία των πρώτων. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες αναβαθμίζεται η αξία της γραμμής του Αντικαπιταλιστικού Εργατικού Μετώπου, σε μια περίοδο που φρέσκες δυνάμεις κινούνται προς τα αριστερά, ακόμα και σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Το ΑΕΜ ως ενότητα περιεχομένου, σκοπών, μέσων και μορφής, είναι η επαναστατική τακτική που συνδέει διαλεκτικά την πάλη για την απόκρουση και ανατροπή της αντεργατικής αντιδραστικής επίθεσης με την ανατροπή συνολικά της αστικής πολιτικής εξουσίας-κυριαρχίας. Το ΑΕΜ έχει ως στόχο του να διαμορφώνεται το πολιτικό μέτωπο των συνειδητών, ημισυνειδητών και αυθόρμητων αντικαπιταλιστικών τάσεων των εργαζομένων που αναπτύσσονται στο έδαφος της σύγχρονης ταξικής πάλης και στις οποίες δεσπόζουν εκείνες που ο προσανατολισμός τους είναι αντικαπιταλιστικός απελευθερωτικός κομμουνιστικός. 5. ΜΕ ΜΙΑ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΛΟΓΙΚΗ για την ανάπτυξη ενός ισχυρού ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΜΑΧΗΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ απαντούμε την περίοδο αυτή, της καπιταλιστικής κρίσης, της όξυνσης της επίθεσης αλλά και των ανερχόμενων εργατικών αγωνιστικών δυνατοτήτων. Δεν χωράει καμιά επανάπαυση ή εκλογική αναμονή. Οι εργαζόμενοι και οι αγώνες τους χρειάζονται την αναμέτρηση και ανατροπή της διαρκούς και κλιμακούμενης αντεργατικής εκστρατείας και της νέας επιδρομής, της ίδιας της κυβέρνησης της ΝΔ και του αντιλαϊκού αστικού δικομματισμού. Που θα θέτει το πολιτικό πρόβλημα από τα κάτω και από αριστερά (όχι «εκλογικά και κοινοβουλευτικά», όπως κάνει η ρεφορμιστική Αριστερά). Που θα αναπτύσσει συνολική-βαθύτερη αντίθεση με τον αστικό συνασπισμό εξουσίας (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, ΕΕ, κεφάλαιο, ΜΜΕ), αλλά και με τα διάφορα σενάρια αναδόμησης του πολιτικού συστήματος είτε με συμμαχίες με το ρατσιστικό και εθνικιστικό ΛΑΟΣ είτε σε νέο-σοσιαλδημοκρατική και κεντροαριστερή κατεύθυνση. Που θα δημιουργεί ρήξεις και ανατροπές στην πολιτική του κεφαλαίου, της ΕΕ, της βάρβαρης και καταστροφικής εκμετάλλευσης της φύσης, της ελευθερίας των αγορών, της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και της πολεμικής Νέας Τάξης, θα δημιουργεί ρήγματα στην καπιταλιστική εκμετάλλευση και κυριαρχία, φέρνοντας πιο κοντά την αντικαπιταλιστική επανάσταση, που αποτελεί τον κρίκο σύνδεσης της επαναστατικής τακτικής με τη στρατηγική. Το ζητούμενο σήμερα είναι μια πολιτική πρόταση που θα μπορεί, σε περιεχόμενο και μορφή, να εκφράζει τα κοινωνικά συμφέροντα του κόσμου της δουλειάς, να συγκροτεί το αγωνιστικό δυναμικό, να γεννά νέες συλλογικότητες και να ενοποιεί τις ήδη υπάρχουσες σε στερεή βάση και ανώτερο επίπεδο, να τις εμφανίζει και στο εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα και να συνδέεται, όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη με την προοπτική συγκρότησης αντικαπιταλιστικού ρεύματος στην ελληνική κοινωνία. Το ΝΑΡ επιδιώκει να στηρίζεται αυτή η πολιτική: - Σε ένα ταξικά αναγεννημένο, πολιτικό εργατικό κίνημα - Στον ανεξάρτητο πόλο-μέτωπο της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς - Στην ενίσχυση-συγκρότηση των δυνάμεων της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης. Αυτή η γραμμή επιδιώκει να υπερβεί δημιουργικά την ανεπάρκεια και των δύο εκδοχών της επίσημης Αριστεράς και να θέσει με όρους κοινωνικούς-πολιτικούς το ζήτημα μιας άλλης Αριστεράς στην εποχή μας. Διότι τόσο η διαχειριστική αντίληψη του «νέου κοινωνικού συμβολαίου» που προβάλλει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, όσο και η προβολή του «τελικού σκοπού» της «λαϊκής οικονομίας-εξουσίας» από το ΚΚΕ, με παράλληλη άρνηση της ανάγκης των συνολικών πολιτικών στόχων πάλης (πολλές φορές με «αριστερή» φρασεολογία) έχουν ως κοινό τόπο την υποβάθμιση του πολιτικού αγώνα των εργαζόμενων, την καθήλωσή του εργατικού κινήματος σε αμυντικούς στόχους, τη διάσπαση ανά χώρο δουλειάς και κλάδο και τελικά την υποταγή στην αστική πολιτική και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Τέτοιες αντιλήψεις, στην περίοδο της κρίσης είναι καταδικασμένες να συντριβούν από το εύρος και το χαρακτήρα της επίθεσης. Για τη συμβολή σε αποφασιστικούς αγώνες ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική και στην αναγκαία μαχητική εργατική αντιπολίτευση, η αντικαπιταλιστική Αριστερά, με τη δική της αυτοτέλεια σε περιεχόμενο, μορφή και παρέμβαση, καλεί χωρίς προνομιακές ή επιλεκτικές επιλογές, με ανοιχτή και δημόσια συζήτηση- αντιπαράθεση μπροστά στους εργαζόμενους, σε κοινή δράση, στη βάση αρχών και προς όφελος του κινήματος, τις δυνάμεις του ΚΚΕ, του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, και σε επίπεδο βάσης και ηγεσίας. Καλεί ευρύτερα εργαζόμενους (ακόμα και από την εργατική βάση του ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο) που θέλουν να παλέψουν για την ανατροπή της επίθεσης και διαφοροποιούνται από τον δικομματισμό και τον υποταγμένο συνδικαλισμό. 6. ΠΛΑΙΣΙΟ ΠΑΛΗΣ ΤΗΣ ΜΑΧΗΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ. Σήμερα απαιτείται ένα πολιτικό πρόγραμμα πάλης που συνδυάζει τα μέτρα απόκρουσης και ανατροπής της επίθεσης με ευρύτερους πολιτικούς στόχους αναμέτρησης με τους πυλώνες της αστικής πολιτικής. Ένα πρόγραμμα που, πατώντας στο σημερινό επίπεδο συνείδησης και συγκρότησης του κινήματος, επιδιώκει μέσα από την πάλη, με τη γενίκευση της εμπειρίας και την ανάπτυξη των πολιτικών και ιδεολογικών στοιχείων του κινήματος (βοηθούσης και της παρέμβασης των επαναστατικών πρωτοποριών) να συγκροτούνται οι δυνάμεις που επιδιώκουν την αντικαπιταλιστική επανάσταση και την κομμουνιστική απελευθέρωση. Βασικοί άξονες ενός τέτοιου προγράμματος για την επόμενη φάση είναι: 1) Συνολικός πολιτικός εργατικός αγώνας για ριζική βελτίωση της κοινωνικής-πολιτικής θέσης των εργαζόμενων, για «κοινωνικοποίηση του κοινωνικού πλούτου, όχι των ζημιών», για «να πληρώσει την κρίση το κεφάλαιο που τη δημιούργησε» και για «να ανατρέψουμε τα μέτρα και το καθεστώς του εργασιακού μεσαίωνα κυβέρνησης-κεφαλαίου-ΕΕ, καλυτερεύοντας και αλλάζοντας τη ζωή μας». Για ανατροπή με τους λαϊκούς αγώνες της κυβέρνησης της ΝΔ και συνολικότερα της πολιτικής του αστικού συνασπισμού εξουσίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΕΕ, για τον κλονισμό και την αντικαπιταλιστική επαναστατική ανατροπή της κοινωνίας της αγοράς, της εκμετάλλευσης και της ατομικής ιδιοκτησίας. 2) Όχι στην πολιτική κρατικής ενίσχυσης των τραπεζιτών και λεηλασίας των εργαζόμενων. Να περιέλθουν στο δημόσιο οι τράπεζες λειτουργώντας με εργατικό-κοινωνικό έλεγχο και έξω από τους νόμους της αγοράς. Απειθαρχία στις δεσμεύσεις της ΟΝΕ και των δρακόντειων μέτρων που στο όνομα της «νομισματικής σταθερότητας» επιβάλλουν λιτότητα, ιδιωτικοποιήσεις, κλείσιμο επιχειρήσεων, ανεργία, στα πλαίσια της πάλης για την αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ. 3) Να γίνουν δημόσιοι οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας (τηλεπικοινωνιών, ενέργειας, συγκοινωνιών, φαρμακοβιομηχανιών, κατασκευών κ.λπ.) με εργατικό - κοινωνικό έλεγχο και με στόχο την υπηρέτηση των εργατικών – λαϊκών συμφερόντων (φτηνό ρεύμα, δωρεάν συγκοινωνίες κλπ) κόντρα στη λογική της αγοράς και του κέρδους στη λειτουργία τους, στα πλαίσια του πολιτικού αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική ιδιοκτησία, για τη συνολική κοινωνικοποίηση της παραγωγής. Να περιέλθουν στο δημόσιο χωρίς καμιά αποζημίωση στους καπιταλιστές, αλλά με δήμευση της περιουσίας τους, οι επιχειρήσεις που εγκαταλείπουν το κεφάλαιο και οι τράπεζες ως «μη κερδοφόρες». Σε μονάδες που εγκαταλείπουν οι ιδιοκτήτες τους και κλείνουν, ενώ παράγουν κοινωνικά αναγκαία προϊόντα να δοθεί δυνατότητα λειτουργίας με κρατική στήριξη, χωρίς επιδότηση των αφεντικών, με εργατικό έλεγχο και λειτουργία. Πάλη κατά του αντιδραστικού κύματος ιδιωτικοποιήσεων (ΔΕΚΟ, ΣΔΙΤ). Η πάλη αυτή δεν μπορεί να στρέφεται «απλώς» κατά των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά να περιλαμβάνει την αντίθεση: στο ευρύτερο πλέγμα της συνολικής εμπορευματοποίησης και της απελευθέρωσης των αγορών, του ρόλου της ΕΕ, καλώντας σε ανατροπή/απειθαρχία/μη εφαρμογή των ντιρεκτίβων της ΕΕ που προωθούν τις ιδιωτικοποιήσεις, το ρόλο των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, την αντιπαράθεση με τον καπιταλιστικό ρόλο του κράτους. Καθολική δημόσια υγεία και περίθαλψη. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι το αίτημα του εργατικού και κοινωνικού ελέγχου, που αρθρώνεται με όλα τα εργατικά αιτήματα, συνδέεται με τη δυνατότητα ανάπτυξης της χειραφέτησης της εργατικής τάξης και συνδέει το σήμερα με το αύριο, την κρίση του καπιταλισμού με τις νέες δυνατότητες για την αντικαπιταλιστική επανάσταση. 4) Δεν πληρώνουμε εμείς την κρίση του κεφαλαίου. Τα κέρδη της προηγούμενης περιόδου βγήκαν από την εκμετάλλευση των εργαζομένων, δεν θα πληρώσουμε και τις ζημιές. Θέλουμε πίσω τα κέρδη, αλλά δεν μας φτάνει αυτό. Θέλουμε να μειωθούν τα κέρδη των επιχειρήσεων, με αύξηση μισθών, μείωση ωρών εργασίας, ασφαλιστικά δικαιώματα. Διεκδίκηση ουσιαστικής βελτίωσης της θέσης των εργαζόμενων με απόκρουση της λιτότητας και του νέου προϋπολογισμού, με φορολογία στο κεφάλαιο. Διεκδικούμε όλο τον πλούτο που παράγουμε, γι’ αυτό παλεύουμε για μέσα παραγωγής σε κοινωνική ιδιοκτησία και έλεγχο. -Καταγγελία-επαναδιαπραγμάτευση της προδοτικής ΕΓΣΣΕ και του μισθολογίου φτώχειας που ετοιμάζουν από κοινού το κράτος και η ΑΔΕΔΥ. 1.400 ευρώ κατώτερο μισθό σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Αφορολόγητο όριο 20.000 € για κάθε μισθωτό και συνταξιούχο. Φορολόγηση στο κεφάλαιο και κατάργηση των φοροαπαλλαγών-«επενδυτικών κινήτρων» (συμπεριλαμβανομένης της εκκλησίας), φορολόγηση της μεγάλης ιδιοκτησίας και των ειδών πολυτελείας. Κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη βασικής ανάγκης και διατίμηση στα τρόφιμα και τα άλλα είδη πρώτης ανάγκης. Κατάργηση του ειδικού φόρου στα καύσιμα. 5) Να μην πληρωθούν τα 12 δις. ευρώ ετήσιοι τόκοι για το δημόσιο χρέος! Στάση πληρωμών απέναντι στους δανειστές, καπιταλιστές, τοκογλύφους του χρέους, και όχι απέναντι στις κοινωνικές και λαϊκές ανάγκες. Γενναία αύξηση των δαπανών σε παιδεία, υγεία, κοινωνική ασφάλιση, δημιουργία νέων θέσεων εργασίας σε τομείς κοινωνικά χρήσιμους. 6) Πάλη ενάντια στα νέα αυξημένα εξοπλιστικά σχέδια και το πρόγραμμα μαμούθ των νέων αγορών του αιώνα για τις ανάγκες του ιμπεριαλισμού και του αναβαθμισμένου ρόλου της ελληνικής ολιγαρχίας στην περιοχή. Καμιά συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές εκστρατείες. Όχι στην στράτευση στα 18. Να κλείσουν οι βάσεις, έξω από ΝΑΤΟ και ευρωστρατό. 7) Γενικό πρόγραμμα διεκδικήσεων για σταθερή και αξιοπρεπή εργασία, ενάντια στην πολιτική γενίκευσης των ελαστικών σχέσεων εργασίας που προωθεί ακόμα πιο έντονα η κυβέρνηση στο όνομα της θωράκισης από την κρίση (προγράμματα stage, μαθητείας, τη μερική απασχόληση και τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου, για μονιμοποίηση των συμβασιούχων, το «μπλοκάκι») για την κατάργησή τους. - Απαγόρευση των απολύσεων - Μείωση του χρόνου εργασίας (6ωρο – 30ωρο), λιγότερη δουλειά – δουλειά για όλους. -Υπεράσπιση των ανέργων, επίδομα ανεργίας ίσο με τον βασικό μισθό που διεκδικούμε (ή τον μισθό απόλυσης), χωρίς προϋποθέσεις. Παραγραφή των δανείων τους. 8) Πάλη, από τη σκοπιά των σύγχρονων κοινωνικών ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζόμενων, για να καταργηθούν οι αντιασφαλιστικοί νόμοι ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Άμεση αποχώρηση των ταμείων από το χρηματιστήριο. Να επιστραφούν από το κράτος και τους τραπεζίτες όλα τα κλεμμένα από τα Ταμεία (65 δις. ευρώ), μαζί και αυτά που «χάθηκαν» στο χρηματιστηριακό τζόγο τα τελευταία δυο χρόνια (τουλάχιστον 5,5 δις). Πλήρης σύνταξη στα 30 χρόνια δουλειάς, μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης (58 για τους άνδρες, 55 για τις γυναίκες). Ασφαλιστική, υγειονομική κάλυψη σε όλους, έλληνες και μετανάστες, χωρίς κανένα περιορισμό ενσήμων. Να καταργηθεί άμεσα η προϋπόθεση των 100 ενσήμων, που θα αφήσει εκτός υγειονομικής κάλυψης 500.000 εργάτες (χωρίς τους μετανάστες που δουλεύουν ανασφάλιστοι) Πρωτοβουλίες για μέτωπο, πρώτα από όλα από τους κλάδους που θίγονται, για διεύρυνση και όχι κατάργηση της λίστας των ΒΑΕ. Επιδιώκουμε να δημιουργηθεί πλατιά επιτροπή σωματείων, από όλους τους κλάδους που θίγονται από τα μέτρα ή διεκδικούν την είσοδό τους στα ΒΑΕ. 9) Πάλη ενάντια στο νέο αστικό κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό, στο κράτος μπιγκ – μπράδερ, στην αστυνομοκρατία, την τρομοκρατία της «αντιτρομοκρατίας». Καταδίκη και αντίσταση στην τρομοκρατία της εργοδοσίας απέναντι στη συλλογική δράση και την ποινικοποίηση των αγώνων. 10) Πάλη ενάντια στην Κοινή Αγροτική Πολιτική, το χτύπημα της μικρής και μεσαίας αγροτιάς και της κυριαρχίας των πολυεθνικών των τροφίμων, της βιοτεχνολογίας, που καταστρέφουν τον άνθρωπο και την φύση. 11) Μέτωπο παιδείας – εργασίας: Ενάντια στην επιχειρηματική παιδεία της αγοράς και των ταξικών φραγμών, στο προχώρημα της αντιδραστικής μεταρρύθμισης στην εκπαίδευσης, της Μπολόνια και του Ενιαίου Ευρωπαϊκού Εκπαιδευτικού Χώρου. Παλεύουμε για Ενιαία Πανεπιστημιακή Εκπαίδευση, ενάντια στη νομιμοποίηση των ΚΕΣ, την υποβάθμιση σε βαθμό διάλυσης των ΤΕΙ, την κατάργηση των εργασιακών-επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων με την αποσύνδεσή τους από το πτυχίο. Για την κατάργηση της ταξικής βάσης του 10 και την ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Ενάντια στην εντατικοποίηση και τους ταξικούς φραγμούς, για τη μείωση της ύλης και των ωρών διδασκαλίας σε γυμνάσιο/λύκειο. Υπεράσπιση των μορφωτικών/επαγγελματικών δικαιωμάτων των μαθητών στην τεχνική εκπαίδευση - κατάργηση των διαφορετικών τύπων λυκείων, ενιαίο 12χρονο δημόσιο βασικό σχολείο. Στόχος μας είναι η ανάπτυξη αγώνα σε όλη την εκπαίδευση, με ανάδειξη του ενιαίου αντιδραστικού καπιταλιστικού χαρακτήρα των αλλαγών, και του ρόλου της ΕΕ, με πιο αποφασιστική απεύθυνση στην βάση των εκπαιδευτικών και των μαθητών. 12) Πάλη ενάντια στην εμπορευματοποίηση του χώρου και της φύσης, τη νέα γενιά «έργων», που καταστρέφουν την πόλη (επέκταση Αττικής Οδού) και το περιβάλλον (π.χ νέες μονάδες λιθάνθρακα). Πάλη για να μην υλοποιηθούν τα νέα αντιδραστικά χωροταξικά σχέδια. Συνολική πάλη ενάντια στην καταστροφική καπιταλιστική ανάπτυξη και τους νόμους του κέρδους. 13) Πάλη ενάντια στο ρατσισμό, τον εθνικισμό και την καταστολή. Ανατροπή του Συμφώνου για τη μετανάστευση, του τρομονόμου, του ευρωστρατού και της Ευρώπης – φρούριο. Να κλείσουν τα κέντρα κράτησης, να σταματήσουν οι επαναπροωθήσεις μεταναστών. Πολιτικό άσυλο στους πρόσφυγες – θύματα του ιμπεριαλισμού. Ίσα δικαιώματα σε έλληνες και ξένους εργαζόμενους, ασφάλιση, δωρεάν περίθαλψη, υπηκοότητα στα παιδιά τους, να ζουν και να σπουδάζουν στον τόπο γέννησής τους. Πολιτικά δικαιώματα στους μετανάστες, να ανοίξουν τα συνδικάτα γι’ αυτό το σημαντικό κομμάτι της εργατικής τάξης. Ειδικά σε αυτή την περίοδο, που εντείνονται οι επιθέσεις και οι δολοφονίες μεταναστών επιδιώκουμε να συγκροτήσουμε την παρέμβασή μας. Συγκρότηση επιτροπής για τους μετανάστες. 7. ΕΝΑ ΤΑΞΙΚΟ ΑΝΑΓΕΝΝΗΜΕΝΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ αποτελεί προϋπόθεση για την ανάπτυξη της αριστερής εργατικής αντιπολίτευσης. Απαιτείται ένα συνολικά νέο ταξικό εργατικό κίνημα, που θα συγκρούεται με την αστική πολιτική, κόντρα στις αστικοποιημένες υποταγμένες ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, με υπέρβαση της ρεφορμιστικής πολιτικής του ΠΑΜΕ, από τη σκοπιά μιας νέας ταξικής εργατικής ενότητας. Κρίσιμο ζήτημα της περιόδου είναι το εργατικό κίνημα να ξεπεράσει την παραλυτική αμηχανία, να ξεδιπλώσει μαχητικούς αγώνες ενάντια στην κρίση και τις συνέπειές της, να «περάσει» επειγόντως σε ένα νέο πολιτικό επίπεδο αγώνα για ουσιαστική βελτίωση της θέσης των εργαζόμενων, σε αντιπαράθεση με τις λογικές του κέρδους, της αγοράς, της ανταγωνιστικότητας. Να περάσει από την άμυνα απέναντι στις συνέπειες της κρίσης και στην υπεραντιδραστική αστική πολιτική στην επίθεση, από τη λογική υπεράσπισης του κράτους πρόνοιας και των κλαδικών κινητοποιήσεων για την εξαίρεση του κλάδου από τις αναδιαρθρώσεις σε πολιτικά αιτήματα και στόχους που αμφισβητούν την ουσία της κυρίαρχης πολιτικής, που ενοποιούν τους αγώνες, σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Η πρόσφατη Εργατική Συνδιάσκεψη έχει αναδείξει ένα τέτοιο δρόμο. Ένα τέτοιο πλαίσιο αιτημάτων, λογικής και δράσης, επιδιώκουμε στις βασικές του κατευθύνσεις να γίνεται κτήμα όσο το δυνατό περισσότερων εργαζομένων και συλλογικοτήτων τους: σωματείων, συνελεύσεων, επιτροπών αγώνα, ακόμα και ομοσπονδιών. * Απαιτείται άμεσα συναγερμός για να αναπτυχθούν αγώνες, να σπάσει το κλίμα του φόβου απέναντι στην κρίση, να κερδίζει έδαφος η λογική της συλλογικής διεκδίκησης απέναντι σε εκείνη της υποταγής, της συνδιαλλαγής και της ατομικής διαπραγμάτευσης. Για αποφασιστικό αγώνα διαρκείας μέχρι τη νίκη, με διαρκή αγώνα και συνεκτικό απεργιακό πρόγραμμα κλιμάκωσης, που θα συνδυάζεται με πανεργατικά συλλαλητήρια, με βάση αποφάσεις γενικών συνελεύσεων των πρωτοβάθμιων σωματείων και διακλαδικό συντονισμό των αγωνιζόμενων πρωτοβάθμιων σωματείων και των Ομοσπονδιών. * Με συγκεκριμένο σχέδιο στηρίζουμε πρωτοβουλίες σωματείων για ανεξάρτητο συντονισμό με διαδηλώσεις, κοινές εξορμήσεις, αφίσες, προκηρύξεις για απεργιακούς αγώνες σε κλάδους και συνολικά. Αξιοποιούμε το θετικό κεκτημένο των τελευταίων παρεμβάσεων στη ΔΕΘ και τη διαδήλωση της Αθήνας, της πρωτοβουλίας των 20 πρωτοβάθμιων σωματείων, που πρέπει, παρά τις αδυναμίες, να διευρυνθεί και να στηριχτεί ολόπλευρα από τις δυνάμεις του νέου εργατικού κινήματος και της ταξικής πτέρυγας. Προσπάθεια να γίνουν συνελεύσεις παντού και να οικοδομηθούν επιτροπές αγώνα σε πρωτοβάθμια σωματεία και κλάδους στα βασικά μέτωπα πάλης, συλλογικότητες που μπορεί και πρέπει να συντονιστούν. * Κρίσιμο ζήτημα είναι η συζήτηση και υιοθέτηση αυτής της λογικής και του σχεδίου από το δυναμικό των σχημάτων και των ταξικών πρωτοβουλιών στις πόλεις, πράγμα όχι αυτονόητο, ούτε εύκολο. Παράλληλα, μπορεί να βοηθήσει η ευρύτερη υποστήριξη του πλαισίου δράσης από ένα σύνολο συνδικαλιστών της ριζοσπαστικής – αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Και οι δύο αυτές επιδιώξεις έχουν ευρύτερη πολιτική σημασία, σε ότι αφορά τη δέσμευση οργανώσεων και δυνάμεων για μια διαφορετική πορεία ταξικής δράσης στο εργατικό κίνημα, σε διάκριση από ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, αλλά και τη ρεφορμιστική Αριστερά. * Βασικό ζήτημα για το επόμενο διάστημα είναι η συστηματοποίηση της παρέμβασή μας εκεί που υπάρχουμε και η ανάπτυξη της παρέμβασής μας σε νέους κλάδους, ειδικά του ιδιωτικού τομέα και των πιο «προλεταριακών στρωμάτων», της νέας βάρδιας και της ελαστικής απασχόλησης, εκεί που υπάρχουν δυνάμεις (λίγες, αλλά όχι ανύπαρκτες). Τέτοιο κλάδοι μπορεί να είναι οι τηλεπικοινωνίες, οι τεχνικές κατασκευές, το μέταλλο, πιθανόν το φάρμακο, οι εργαζόμενοι στα τηλεφωνικά κέντρα κ.λπ. * Πρέπει με επιμονή να προωθήσουμε τo αντι-ΕΕ περιεχόμενο στους αγώνες γιατί η απουσία αποκάλυψης των ευθυνών της ΕΕ, ξεχωριστής ιεράρχησης αντι-ΕΕ αιτημάτων, ιδεολογικής στήριξής τους, αποτελούν ένα από τα πιο αδύνατα σημεία των νέων αγωνιστικών τάσεων. * Κρίσιμο ζήτημα είναι να υλοποιηθεί το σχέδιο για τα πρώτα βήματα για τη δημιουργία μιας «κίνησης του Νέου Εργατικού Κινήματος». Μια τέτοια συσπείρωση απευθύνεται πλατιά προτάσσοντας το περιεχόμενό της. Δεν είναι, επομένως, παράταξη του ΝΑΡ και του στενού περίγυρου ούτε «παραταξιακή» συνδικαλιστική έκφραση. Σε αρμονία με αυτή τη θέση βρίσκεται και η διαδικασία συγκρότησής της: πρόκειται για μια πραγματική διαδικασία συσπείρωσης και ανώτερης ενοποίησής πρωτοπόρων αγωνιστών, την οποία θα στηρίζει η ανάπτυξη μιας βαθύτερης παρέμβασής μας σε κλάδους και αγωνιστές. Στόχος μας είναι, μέσα από αυτή τη διαδικασία τον Ιανουάριο να μπορεί να οριστεί μια πρώτη ανοιχτή και διευρυμένη συνάντηση, που θα συγκεντρώνει τη συζήτηση και τα αποτελέσματα αυτής της πρωτοβουλίας, και στην οποία θα διαμορφωθεί το τελικό περιεχόμενο, τα βήματα ίδρυσης και οι συγκεκριμένες δραστηριότητές της κίνησης. 8. Η ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ ΣΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ, σύμφωνα και τις κατευθύνσεις της νεολαίας Κομμουνιστική Απελευθέρωση, επιδιώκει: - Κοινό μέτωπο μαθητών του ενιαίου και των επαγγελματικών σχολών, σπουδαστών των ΙΕΚ και των ΚΕΣ, φοιτητών των ΑΕΙ-ΤΕΙ κόντρα στην πολιτική κυβέρνησης και ΕΕ, ενάντια στην εκπαίδευση την προσαρμοσμένη στις ανάγκες του κεφαλαίου και της αγοράς. Στο πλαίσιο αυτό, οργανώνουμε την παρέμβαση μας στα σχολεία, τα ΕΠΑΛ -ΕΠΑΣ, τις σχολές των ΙΕΚ και των ΚΕΣ, τα ΑΕΙ-ΤΕΙ. Επιδιώκουμε αυτή η διαδικασία να συμπυκνωθεί σε μια κινηματικού χαρακτήρα πρωτοβουλία μαθητών, σπουδαστών, φοιτητών. Να στηρίξουμε μια πανελλαδική καμπάνια αυτοτελούς παρουσίας της νΚΑ με αφίσα, ανακοίνωση και εκδηλώσεις της νΚΑ στις σχολές. - Στην προσπάθεια μας να γίνουν βήματα στη συμμετοχή της νεολαίας στο ταξικό εργατικό κίνημα όχημά μας είναι σε πρώτη φάση τα σχήματα της Νέας Βάρδιας και της Πρωτοβουλίας Νέων Εργαζομένων, για τα οποία επιδιώκουμε την πιο μόνιμη και σταθερή λειτουργία τους, την απόκτηση δεσμών με συγκεκριμένους κλάδους, την δικτύωση τους σε περισσότερους εργασιακούς χώρους και γειτονιές και την κατοχύρωσή τους ως μετωπικές πρωτοβουλίες, που αγκαλιάζουν την εργατική νεολαία, αποτελούν χώρο διαλόγου, αλλά και πυροδοτούν κινηματικές διαδικασίες. - Για το φοιτητικό κίνημα επιδιώκουμε η πάλη ενάντια στην κοινοτική οδηγία και το νόμο για τα ΚΕΣ να ενώσει και να μη διχάσει τη σπουδάζουσα νεολαία. Μία τέτοια μάχη προϋποθέτει την επιθετική ενότητα του φοιτητικού κινήματος απέναντι στην κυβερνητική πολιτική και την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, προτάσσοντας τα κοινά συμφέροντα της πλειοψηφίας της σπουδάζουσας νεολαίας. Παράλληλα επιδιώκουμε να προωθείται ο στόχος της ανατροπής και της κατάργησης του νόμου -πλαίσιο των ΑΕΙ, με κεντρική-συνολική αναμέτρηση και μαζικό πολιτικό εκβιασμό του κινήματος. - Η οργάνωση μαθητών μπορεί να οργανώσει μια πανελλαδική καμπάνια στα σχολεία, με στήριξη από τη σπουδάζουσα και τις δυνάμεις μας στις γειτονιές. Το επόμενο διάστημα, και σε συνδυασμό με την υπόλοιπη κίνηση στο χώρο της εκπαίδευσης, θα πρέπει να συμβάλουμε σε μαθητικές κινητοποιήσεις και καταλήψεις με βασικές αιχμές την κατάργηση της βάσης του 10, το άρθρο 16, τη μη αναγνώριση των ΚΕΣ, την απόκρουση της υποχρεωτικής στράτευσης στα 18, την κατάργηση των σημερινών τύπων λυκείων, με πρόταξη της διεκδίκησης του ενιαίου δημόσιου 12χρονου σχολείου και της Ενιαίας Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης, της ελεύθερης πρόσβασης σε όλες τις βαθμίδες χωρίς ταξικούς και εξεταστικούς φραγμούς και της μείωσης του εξοντωτικού ωραρίου φοίτησης στα σχολειά. 9. ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΟ – ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ. Για νικηφόρα εργατική απάντηση στην καπιταλιστική κρίση, είναι ανάγκη να ανοίξει ο δρόμος για μια άλλη Αριστερά με συγκεκριμένα βήματα στην προώθηση συγκρότησης του μετώπου-πόλου της επαναστατικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς με κατεύθυνση κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης. Το ΝΑΡ θεωρεί ότι απαιτείται η αυτοτέλεια περιεχομένου και μορφής της πολιτικής συσπείρωσης των αγωνιστών και των πολιτικών οργανώσεων που κινούνται σε ανατρεπτική αντικαπιταλιστική κατεύθυνση σε διάκριση από την κεντροαριστερά και τα αντιδεξιά μέτωπα, το ρεφορμισμό, τη συνδιαχείριση, την περιχαράκωση και τη δορυφοριοποίηση. Η υπόθεση του πόλου θα προχωρήσει ως κοινωνική-πολιτική διαδικασία ανώτερης συγκρότησης και μετασχηματισμού σε αντικαπιταλιστική-επαναστατική κατεύθυνση όλου αυτού του δυναμικού - ιδιαίτερα της πιο πρωτοπόρας αγωνιστικής ζώνης του ρεύματος της διαμαρτυρίας που αναζητά προς τα αριστερά. Οι δυνάμεις αυτές επηρεάζονται ή ανήκουν σε διαφορετικά πολιτικά, ιδεολογικά ρεύματα. Έχουν διαφορετικές και αντιφατικές καταβολές, εμπειρίες και επίπεδο προσέγγισης της ανάγκης του μετώπου της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Άρα τα βήματα στη συγκρότηση του πόλου δεν κρίνονται σε μια απλή πολιτική (πολύ περισσότερο εκλογική) συνεύρεση των δυνάμεων της υπαρκτής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και μιας συνεργασίας στο μέσο όρο τους, αλλά στην ικανότητα του ΝΑΡ και του ΜΕΡΑ, να είναι πρωτοπόρες δυνάμεις του αντικαπιταλιστικού αγώνα, να οικοδομούν μορφές προώθησης του πόλου και υποδοχής ριζοσπαστικών δυνάμεων «από τα κάτω» και να αναπτύσσουν συνεχώς το ενωτικό πολιτικό τους κάλεσμα προς κάθε δύναμη που θέλει να συμβάλλει στην άλλη Αριστερά. Με μια τέτοια λογική απευθυνόμαστε και στις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς για κοινή μετωπική παρέμβαση στις πολιτικές και εκλογικές μάχες της περιόδου. Η παρέμβαση μας αυτή στοχεύει στην αλλαγή του τοπίου και του συσχετισμού υπέρ των τάσεων ταξικής αναγέννησης του εργατικού κινήματος και του ανεξάρτητου μετώπου της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς. Επιδίωξή μας είναι να αναπτύξουμε όλες εκείνες τις μορφές «από κάτω» οικοδόμησης του πόλου και ταυτόχρονα όλες εκείνες τις πολιτικές πρωτοβουλίες που θα αποκρυσταλλώνουν στον ανώτερο κάθε φορά βαθμό την κίνηση «από τα κάτω» και θα αντεπιδρούν ενισχύοντάς της και πολιτικοποιώντας της παραπέρα. Οι διαδικασίες αυτές έχουν σχέση διαλεκτικής αλληλοτροφοδότησης και όχι χρονικής προτεραιότητας και αλληλοαποκλεισμού. Προϋπόθεση για τα βήματα στη μετωπική πολιτική δράση της ριζοσπαστικής Αριστεράς και τη συγκρότηση του πόλου είναι η αναβάθμιση του ΜΕΡΑ, με ανάπτυξη του προγραμματικού του κεκτημένου, με συμβολή σε μια μαρξιστική εκτίμηση της καπιταλιστικής κρίσης, για τη χάραξη μιας επαναστατικής πολιτικής γραμμής. Το ΜΕΡΑ, παρά κάποια βήματα το τελευταίο διάστημα, έχει ακόμα σοβαρά προβλήματα στην πανελλαδική του συγκρότηση, στη σύνδεσή του με κοινωνικούς αγώνες και τα σχήματα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και κυρίως τη σταθερή πολιτική του παρουσία. Το ΝΑΡ δεσμεύεται να προωθήσει έμπρακτα όλες τις αναγκαίες πολιτικές πρωτοβουλίες ώστε να προχωρήσει η αναβάθμιση του ΜΕΡΑ. Θεωρεί επίσης ότι το ΜΕΡΑ θα συμβάλλει, χωρίς ηγεμονισμούς στην προώθηση της μετωπικής πολιτικής δράσης και του πόλου της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Πολύ περισσότερο που, όπως επανειλημμένα έχει διακηρύξει, είναι πάντα ανοικτό στη δημιουργική υπέρβαση -από τα αριστερά και στο πλαίσιο ενός ευρύτερου μετώπου της επαναστατικής Αριστεράς- των κεκτημένων του σε όλα τα επίπεδα: προγραμματικό πλαίσιο, πολιτική και πρακτική, γενικότερη φυσιογνωμία ακόμα και όνομα, με καθοριστικό κριτήριο τη συμβολή στην προώθηση του πόλου-μετώπου της επαναστατικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Η Πανελλαδική Συνέλευση του ΜΕΡΑ, στα τέλη Νοέμβρη, όπου θα συζητηθεί η πολιτική του παρέμβαση μπορεί να αποτελέσει ένα βήμα αναβάθμισής του και πρέπει να το στηρίξουμε αποφασιστικά. Η έστω και μικρή αλλά αισθητή εμφάνιση του πόλου είναι μια βασική προϋπόθεση για την κοινή δράση με τα κόμματα και τις δυνάμεις της ρεφορμιστικής Αριστεράς πάνω σε συγκεκριμένους προωθητικούς αντικαπιταλιστικούς στόχους στην κατεύθυνση της ανατροπής της επίθεσης, στο μαζικό κίνημα πρωτίστως, αλλά και σε πρωτοβουλίες διαλόγου. Στην υπόθεση προώθησης του αντικαπιταλιστικού πόλου θα συμβάλλουν και : * Η μονιμότερη συγκρότηση και έκφραση ενός δυναμικού από τη θεωρία, τον πολιτισμό και ευρύτερα το λαϊκό κίνημα (περιοδικό, Πριν) * Η ωρίμανση του πολιτικού χαρακτήρα, της παρέμβασης και του συντονισμού (κατά μέτωπο και συνολικά) των σχημάτων της εργατικής τάξης και της νεολαίας και των αριστερών κινήσεων και συλλογικοτήτων από το κίνημα πόλης-περιβάλλοντος, το αντιπολεμικό κίνημα, το κίνημα αλληλεγγύης στρατευμένων. * Ιδιαίτερης σημασίας πρόταση είναι αυτή για τη δημιουργία Πρωτοβουλίας κατά της ΕΕ, της καπιταλιστικής «παγκοσμιοποίησης» και της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης, ως συμβολή στην ανάπτυξη πρωτοβουλιών και αγώνων με αντι-ΕΕ, αντιιμπεριαλιστικό, αντιπολεμικό προσανατολισμό, αλλά και ως ενός ακόμη δρόμου οικοδόμησης βημάτων-προϋποθέσεων υπέρ του πόλου της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, αν και δεν ταυτίζεται με αυτόν. Με τμήματα σχημάτων και εργατικών συσπειρώσεων, με ανένταχτους αγωνιστές και με τη στήριξη όσο γίνεται περισσότερων από τις πολιτικές δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής – αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς, με συγκεκριμένο αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο. Η Πρωτοβουλία δεν μπορεί παρά να είναι σε διάκριση και με αυτοτέλεια από οργανώσεις που συμμετέχουν στα πολιτικά μέτωπα των ΣΥΝ, ΚΚΕ ή σε ανάλογες μετωπικές κινήσεις τους, αλλά με γραμμή κοινής δράσης αρχών με αυτές τις κινήσεις. Επιδιώκει όμως την συσπείρωση αγωνιστών και ομάδων από τη βάση της ρεφορμιστικής Αριστεράς, που αποδεσμεύονται και αναζητούν σε κατεύθυνση ανατροπής. * Επιστέγασμα όλων των μετωπικών διεργασιών θα μπορούσε να είναι ένα Βήμα Διαλόγου και Μετωπικής Πολιτικής Δράσης των αγωνιστών και των δυνάμεων της εκτός των τειχών και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, στον οποίο θα μπορούσαν να συμμετέχουν αγωνιστές του κινήματος, οργανώσεις, μετωπικά σχήματα, περιοδικά, διανοούμενοι, όλοι όσοι εμπνέονται και αναζητούν μια άλλη, αντικαπιταλιστική, Αριστερά. Θα προωθεί την κοινή συζήτηση, την αυτοτέλεια της επαναστατικής Αριστεράς, με επίδραση στο χώρο της επίσημης Αριστεράς, προωθώντας μετωπική δράση και συμβάλλοντας στη λογική του πόλου. Μια τέτοια πρόταση απαιτεί μια καλύτερη επεξεργασία, ειδικά όσον αφορά τις αναγκαίες μορφές συσπείρωσης αυτού του δυναμικού στη βάση, σε επίπεδο πόλης, γειτονιάς κλπ. Στο αμέσως επόμενο διάστημα η εκτός των τειχών, αντικαπιταλιστική και αντιιμπεριαλιστική Αριστερά μπορεί και πρέπει να πάρει κοινές μετωπικές πρωτοβουλίες διαλόγου και πολιτικής παρέμβασης, ύστερα από πρόταση του ΜΕΡΑ, στα μέτωπα της κρίσης και της ΕΕ. 10. Η ΑΝΑΓΚΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ – ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ – ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΠΑΝΑΘΕΜΕΛΙΩΣΗΣ έρχεται με ένταση μέσα από την κρίση του συστήματος και τα ερωτήματα που δημιουργεί. Οι συνθήκες που διαμορφώνονται και η συζήτηση και ιδεολογική πάλη που αναπτύσσεται μέσα στην Αριστερά, καθιστούν επιτακτικά αναγκαία την ανάπτυξη της λογικής της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης. Η αδυναμία μας να υποδεχτούμε και να απαντήσουμε τα πιο ανεβασμένα πολιτικά και ιδεολογικά ερωτήματα ενός πρωτοπόρου δυναμικού, που τείνει να αμφισβητεί την αστική πολιτική αλλά και την ρεφορμιστική Αριστερά, γίνεται σήμερα φρένο για την αξιοποίηση των δυνατοτήτων που ανοίγονται στους εργαζόμενους και τη νεολαία. Η κρίση του καπιταλισμού γεννά τεράστια ιδεολογικά κενά και εκρηκτικές αναζητήσεις προς την Αριστερά, καθώς όλα τα ιδεολογικά όπλα του αντίπαλου (ελεύθερη αγορά, ιδιοκτησία, παγκοσμιοποίηση, κατανάλωση - ατομισμός κ.λπ.) μπαίνουν σε κρίση. Το αν οι αναζητήσεις αυτές θα κατευθυνθούν σε αντιδραστική κατεύθυνση, αν θα περιοριστούν στα όρια σοσιαλδημοκρατικών και κεϊνσιανών «λύσεων» ή αν θα γεννηθεί ένα ρεύμα αντικαπιταλιστικής πάλης και κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης είναι το μεγάλο πολιτικό και ιδεολογικό ζητούμενο της περιόδου. Τώρα πρέπει, περισσότερο παρά ποτέ να προβάλλεται η προοπτική μιας νέας κομμουνιστικής απόπειρας, στηριγμένης στην κοινωνική ιδιοκτησία, στην εργατική δημοκρατία, στην ανάπτυξη άλλων παραγωγικών δυνάμεων συμβατών με την επιβίωση του πλανήτη (που θα παράγουν και ένα διαφορετικό πλούτο) και μιας διεθνοποίησης με βάση την εθελοντική ισότιμη ένωση των επαναστατημένων λαών και να συνδέεται με την σημερινή πάλη, δίνοντάς της βαθύτερα χαρακτηριστικά. Από αυτή την άποψη, την επόμενη περίοδο πρέπει να γίνει μια μεγάλη σχεδιασμένη πολιτική, ιδεολογική, οργανωτική και οικονομική καμπάνια-προσπάθεια του ΝΑΡ και της νΚΑ. Αποφασιστική ενίσχυση της πολιτικής-θεωρητικής παρέμβασης του ΝΑΡ και της φυσιογνωμίας του ως δύναμης της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης και του σύγχρονου αντικαπιταλιστικού αγώνα, την πιο ανοιχτή παρέμβασή του σε όλο το κόσμο της Αριστεράς που προβληματίζεται και αναζητά μια άλλη Αριστερά, την πολιτικοποίηση των σχέσεών του με το δυναμικό των αγώνων. Πρώτες προτεραιότητες: *Τριήμερο Πολυτεχνείου, που φέτος αποκτά ιδιαίτερη σημασία. * Για την κρίση: Κυκλοφορία έκδοσης του ΝΑΡ ως το Πολυτεχνείο – ανοιχτές εκδηλώσεις από κάθε οργάνωση του ΝΑΡ και της ν.ΚΑ ως τα Χριστούγεννα – κύκλοι θεωρητικών εσωοργανωτικών συζητήσεων με βάση την έκδοση και σχετική βιβλιογραφία. * Για τα 90χρονα του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος και της ΓΣΕΕ: Θεωρητικο-ιστορικό-πολιτικό-πολιτιστικό τριήμερο στην Αθήνα στις 12-13-14 Δεκέμβρη. Επιδίωξη να αναπαραχθεί (έστω εν μέρει) στις επαρχιακές πόλεις πριν τις γιορτές ή αμέσως μετά. * Για την ΕΕ: Προετοιμασία ειδικής έκδοσης που θα κυκλοφορήσει μετά τις γιορτές και θα συνοδευτεί με ανάλογες θεωρητικές πρωτοβουλίες αρχές Φλεβάρη. 11. ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΚΑΙ ΠΑΛΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΕ. Το μέτωπο κατά της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης είναι, για την Ελλάδα ειδικά, βασική πλευρά της μετώπου κατά της καπιταλιστικής διεθνοποίησης και του καπιταλισμού γενικά. Η ίδια η Ευρωπαϊκή Ένωση, η στρατηγική της Λισσαβόνας, η πολιτική της, οι οδηγίες της αποτελούν έναν από τους βασικούς πυλώνες της πολιτικής της αστικής τάξης. Οι κατευθύνσεις της ΕΕ, επομένως, δεν εκφράζουν κάτι «εξωγενές» προς τις ανάγκες της ελληνικής αστικής τάξης, κάτι εξωτερικά επιβαλλόμενο, αλλά τις συμπυκνωμένες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές επιλογές του δυτικοευρωπαϊκού κεφαλαίου, μαζί και του ελληνικού. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες ο στόχος για αποδέσμευση από την ΕΕ από τη σκοπιά των εργατικών-λαϊκών συμφερόντων συνδέεται περισσότερο από ποτέ με την αντικαπιταλιστική επανάσταση. Το αστικό έθνος-κράτος εντάσσει τμήματα της κυριαρχίας του στους υπερεθνικούς θεσμούς και μηχανισμούς και αλληλοδιαπλέκεται με αυτούς, αναπτύσσεται στην ίδια πολιτική κατεύθυνση με την ολοκλήρωση, για να δυναμώσει το ίδιο απέναντι στους κινδύνους κλονισμού του, για να οργανώσει αποτελεσματικότερα την εκμετάλλευση της δικής του εργατικής τάξης. Διατηρεί, όμως, τα κρίσιμα πεδία της εθνικής κυριαρχίας του ως κράτος στρατηγείο της αστικής κυριαρχίας και πολιτικής. Το «έθνος-κράτος» παραμένει το βασικό πεδίο της ταξικής πάλης και για τα ζητήματα της καπιταλιστικής διεθνοποίησης, των ολοκληρώσεων και ειδικά της ΕΕ, παρότι αναβαθμίζεται ποιοτικά η διεθνιστική διάσταση της. Η πάλη για την αποδέσμευση από την ΕΕ, για τη συνολική απαγκίστρωση της χώρας μας από τις καπιταλιστικές ολοκληρώσεις και το διεθνές καπιταλιστικό-ιμπεριαλιστικό πλέγμα, αποτελεί μέσο, δρόμο προώθησης και προσέγγισης της αντικαπιταλιστικής επανάστασης, συγκέντρωσης και διαπαιδαγώγησης δυνάμεων. Είναι δηλαδή, πολιτική κατεύθυνση και διεκδίκηση του προγράμματος τακτικής και στόχος του ΑΕΜ μέσω του εργατικού μαζικού εκβιασμού. Ταυτόχρονα, αποτελεί ένα βασικό καθήκον και στόχο της αντικαπιταλιστικής επανάστασης και της εργατικής εξουσίας, βασικό όρο για την επικράτηση και εδραίωσή της. Η αντικαπιταλιστική-αντιιμπεριαλιστική αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ αποτελεί την ειδική «εθνική» συνεισφορά του ελληνικού επαναστατικού εργατικού κινήματος στο διεθνιστικό στόχο της πλήρους κατάργησης του διεθνικού πλαισίου των καπιταλιστικών σχέσεων. Όσο οξύνεται η κρίση του συστήματος αναδεικνύεται ότι η ολοκλήρωση αποτελεί οργανικό στοιχείο για την εξασφάλιση των όρων αναπαραγωγής και κυριαρχίας της εγχώριας αστικής τάξης και δεν υπάρχει καμία μερίδα της μη διαπλεκόμενη με αυτήν. Δεν υπάρχει σήμερα, ούτε εν δυνάμει, αστική μερίδα που θα επεδίωκε την αποδέσμευση από την Ε.Ε. Και σε κάθε περίπτωση η αντικαπιταλιστική Αριστερά δεν αναζητά συμμαχίες με αστικές μερίδες για την επίτευξη των στόχων της. Η αντικαπιταλιστική αποδέσμευση δεν μπορεί, παρά μόνο να επιβληθεί, με την μαζική, επαναστατική δράση της χειραφετημένης εργατικής τάξης. Αυτή η βίαιη επιβολή της διάσπασης στην οργανική σχέση που συνδέει το ελληνικό κεφάλαιο με την ολοκλήρωση, δεν κλονίζει απλώς την αστική κυριαρχία, αλλά, εξ αντικειμένου, θέτει ζήτημα εξουσίας, και συνεπώς, είτε επαναστατικής ανατροπής της αστικής κυριαρχίας για την συνολική κοινωνική απελευθέρωση είτε συντριβής από τις «αλληλέγγυες» δυνάμεις της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης. Η πολιτική γραμμή και πρόταση του ΝΑΡ στο μέτωπο κατά της καπιταλιστικής διεθνοποίησης, των ολοκληρώσεων και της ΕΕ και η οποία πρέπει να διαπερνά την παρέμβασή μας στο εργατικό κίνημα, συμπυκνώνεται στα εξής: Συνολική σύγκρουση με την καπιταλιστική «παγκοσμιοποίηση», την ΕΕ και τις καπιταλιστικές ολοκληρώσεις, τους πολέμους και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τους παγκόσμιους οργανισμούς του κεφαλαίου (ΝΑΤΟ, ΠΟΕ, ΔΝΤ κ.τ.λ.). Ανυπακοή και απειθαρχία στις ευρωπαϊκές οδηγίες. Αντίσταση, ρήξη με την ΕΕ και ανατροπή των πολιτικών της. Καμιά συμμετοχή στους κατασταλτικούς και στρατιωτικούς μηχανισμούς της. Αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ, ανατροπή και διάλυσή της από τη σκοπιά μιας νέας εργατικής διεθνοποίησης στην Ευρώπη και τον κόσμο. Αγώνας για ρήξεις και απεγκλωβισμό της χώρας από κάθε είδους «δίκτυα διαπλοκής» με το διεθνές σύστημα του κεφαλαίου, ως μια κρίσιμη προϋπόθεση για να μεγαλώνουν οι δυνατότητες για την αντικαπιταλιστική επανάσταση στη χώρα μας. 12. Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΝΑΡ ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΜΑΧΕΣ. Το ΝΑΡ επιβάλλεται να προετοιμαστεί και να αντιμετωπίσει τις ευρωεκλογές ή πιθανές πρόωρες εκλογές από τη σκοπιά της συνολικής του πολιτικής του γραμμής και της προώθησής της. Η εκλογική μας παρέμβαση δεν καθορίζεται από την παρουσία μας μόνο σε αυτό το πεδίο. Κρίνεται και συνδέεται με την προώθηση και ορισμένων ακόμα κρίσιμων καθηκόντων όπως: α) Η προώθηση της πρότασής μας για ένα ανασυγκροτημένο, νέο εργατικό και μαζικό κίνημα. Για ένα πολιτικό και κοινωνικό μαζικό κίνημα ανατροπής του διαρκούς αντεργατικού πραξικοπήματος κεφαλαίου, ΕΕ, κυβερνήσεων και κλονισμού της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης στην πορεία ανατροπής της αστικής κυριαρχίας (πολιτικοποιημένοι ενοποιημένοι αγώνες, ανασυγκρότηση συνδικάτων, ανεξάρτητα κέντρα αγώνα, δυνάμωμα της ταξικής αντικαπιταλιστικής πτέρυγας, δημιουργία Κίνησης του ΝΕΚ). β) Η ποιοτική, πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση του ΜΕΡΑ, για την ενίσχυση της στρατηγικής κομμουνιστικής αναγέννησης, του μετασχηματισμού και της μετονομασίας του, της συσπείρωσης και άλλων δυνάμεων και της αυτοτελούς παρέμβασής του, ως βασικό μέτρο συμβολής στην υπόθεση του πόλου. γ) Η ενίσχυση της αυτοτελούς θεωρητικής και πολιτικής παρέμβασης του ΝΑΡ και της νΚΑ, ενίσχυσης και βελτίωσης του ΠΡΙΝ και συμβολής σε μια συσπείρωση, σε ένα βήμα διαλόγου των δυνάμεων της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης για την Αριστερά της εποχής μας. Το πολιτικό περιεχόμενο της εκλογικής ενωτικής παρέμβασης του ΝΑΡ αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Το ζητούμενο μιας ενωτικής αντικαπιταλιστικής εκλογικής καθόδου θα κριθεί, κυρίως, στο κατά πόσο η πολιτική κατεύθυνση και η προγραμματική βάση της θα κινείται ουσιαστικά και θα συμβάλει πρακτικά, σε μια ενιαία λογική και σε ένα πολιτικό σχέδιο νικηφόρων αγώνων, με ένα ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα, με προώθηση του πόλου της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς. Που θα συμβάλει από αυτή τη σκοπιά στην αναγκαία νέα ταξική αγωνιστική ενότητα και στην κοινή δράση των αριστερών δυνάμεων και, επομένως θα διαφοροποιείται και θα υπερβαίνει κάθε τακτική ουράς στα διάφορα «αριστερά ΠΑΣΟΚ», στον ΣΥΡΙΖΑ ή στο ΚΚΕ. Προτείνουμε, προωθούμε και επιδιώκουμε ως προγραμματική εκλογική πρόταση ένα περιεχόμενο που θα αναδεικνύει μια συνολική πολιτική λογική και θα σφραγίζεται συγκεκριμένα από τα εξής: α.- Συνολική αντίσταση, ρήξη και ανατροπή της διαρκούς αντεργατικής επίθεσης του κεφαλαίου, της νεοαντιδραστικής κοινωνικής και πολιτικής αναδιάρθρωσης, ήττα και ανατροπή της κυβέρνησης Καραμανλή και του αντιλαϊκού δικομματισμού. Αποκάλυψη και καταδίκη της σοσιαλφιλελεύθερης πολιτικής, του «δημοκρατικού μετώπου» του ΠΑΣΟΚ και κάθε αντίληψης μετωπικής πολιτικής απεύθυνσης ή υποστήριξης στο ΠΑΣΟΚ στο όνομα του αντιδεξιού αγώνα. Ριζική αντίθεση σε κάθε είδους κεντροαριστερές κυβερνήσεις και συνεργασίες και με τα νεο-σοσιαλδημοκρατικά σχέδια τμημάτων του ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ. Ρήξεις και ανατροπές στην πολιτική του κεφαλαίου, της ΕΕ, της βάρβαρης και καταστροφικής εκμετάλλευσης της φύσης, της ελευθερίας των αγορών, της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης και της πολεμικής Νέας Τάξης, για κλονισμό της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και κυριαρχίας, φέρνοντας πιο κοντά την αντικαπιταλιστική επανάσταση. Η ανάδειξη στο περιεχόμενο του εκλογικού – πολιτικού προγράμματος της αντικαπιταλιστικής πλατφόρμας και πρακτικής σε αυτοτέλεια και διάκριση με το «αντινεοφιλελεύθερο» και «αντιμονοπωλιακό» περιεχόμενο των ΣΥΝ και ΚΚΕ και με υπέρβαση της τακτικής του «συνεχούς», αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για να μπορεί η αντικαπιταλιστική Αριστερά να συμβάλει σε μια νέα ταξική αγωνιστική ενότητα και στην κοινή δράση της Αριστεράς μέσα στο μαζικό κίνημα. β.- Συνολική σύγκρουση με την καπιταλιστική «παγκοσμιοποίηση» και τον ιμπεριαλισμό, με την ΕΕ και τις καπιταλιστικές ολοκληρώσεις, τους πολέμους και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τους παγκόσμιους οργανισμούς του κεφαλαίου (ΝΑΤΟ, ΠΟΕ, ΔΝΤ κ.τ.λ.). Ανυπακοή και απειθαρχία στις ευρωπαϊκές οδηγίες. Αντίσταση, ρήξη με την ΕΕ και ανατροπή των πολιτικών της. Καμιά συμμετοχή στους κατασταλτικούς και στρατιωτικούς μηχανισμούς της. Αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ, ανατροπή και διάλυσή της από τη σκοπιά μιας νέας εργατικής διεθνοποίησης στην Ευρώπη και τον κόσμο. Διεθνιστική αλληλεγγύη και κοινή αντικαπιταλιστική-αντιϊμπεριαλιστική πάλη των λαών, με αυτοτέλεια και σε αντίθεση τόσο με τις δυνάμεις εκείνες που προωθούν έναν φίλο-ΕΕ «αντιαμερικανισμό» όσο και από πρωτοβουλίες και μηχανισμούς της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Αγώνας για ρήξεις και απεγκλωβισμό της χώρας από κάθε είδους «δίκτυα διαπλοκής» με το διεθνές σύστημα του κεφαλαίου, ως μια κρίσιμη προϋπόθεση για να μεγαλώνουν –ειδικά σε χώρες όπως η Eλλάδα- οι δυνατότητες για την αντικαπιταλιστική επανάσταση. Το ΝΑΡ πιστεύει, ότι η θέση για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση από εργατική, αντικαπιταλιστική και διεθνιστική σκοπιά, ειδικά με βάση τις εξελίξεις στην ΕΕ, την αμφισβήτηση και τις εργατικές - λαϊκές αντιστάσεις κατά της ΕΕ, είναι αναγκαία και πρέπει να σφραγίζει τη φυσιογνωμία του εκλογικού σχήματος. Γιατί δυναμώνει την ανυπακοή και την απειθαρχία, δίνει προοπτική καιι αποτρέπει την ενσωμάτωσή τους από αστικές, εθνικιστικές ή κοσμοπολίτικες τάσεις. Ταυτόχρονα, καλούμε να συμμετέχουν δυνάμεις και αγωνιστές που θεωρούν ότι η ΕΕ δεν μετασχηματίζεται και δεν μεταρρυθμίζεται σε όφελος των εργαζόμενων, που προσεγγίζουν την αντικαπιταλιστική διεθνιστική ανατροπή και κατάργηση της ΕΕ από άλλους δρόμους. γ.- Ριζική ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού και μαζικού κινήματος στο περιεχόμενο, τις μορφές πάλης και τις δομές συγκρότησης του σε διάκριση και αντιπαράθεση τόσο με τον γραφειοκρατικό, αστικοποιημένο και υποταγμένο συνδικαλισμό αναπαραγωγής λογικών συνδιαχείρισης και ενσωμάτωσης της ΓΣΕΕ, αλλά και του ΠΑΜΕ που αρνείται στην ουσία τον πολιτικό αγώνα του εργατικού κινήματος για την ανατροπή της επίθεσης και που με τη λογική του οργανωτικού ελέγχου επιτείνει τον κατακερματισμό των αγωνιζόμενων δυνάμεων. Ανάπτυξη εργατικών πρωτοβουλιών και ανεξάρτητος ταξικός συντονισμός σωματείων για την ανάπτυξη αγώνων και πέρα από το ημερολόγιο της ΓΣΕΕ Καταγγελία της σύμβασης ΓΣΕΕ-ΣΕΒ τώρα. Νέα αγωνιστική ταξική ενότητα για να αποφασιστικούς και νικηφόρους αγώνες. Βήματα στην αυτοτελή συγκρότηση αντικαπιταλιστικής πτέρυγας και σχημάτων. Ειδικό σημείο αναφοράς η νεολαία, ειδικά η νέα εργατική βάρδια, η εργασιακή περιπλάνηση, οι τεχνικές σχολές, η σπουδάζουσα νεολαία. Στήριξη, προώθηση, προβολή στα σχήματα, σωματεία, εργαζόμενους προγραμμάτων πάλης, που μαζί με την υπεράσπιση της θέσης των εργαζομένων διεκδικούν βελτίωση των όρων πώλησης της εργατικής δύναμης (μισθός, σταθερές εργασιακές σχέσεις, ασφάλιση) και αμφισβητούν το εκμεταλλευτικό σύστημα. Προώθηση μιας άλλης συγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος, που να προωθεί την ενεργή συμμετοχή όλων αντί της σημερινής ανάθεσης και τις διαδικασίες βάσης – γενικές συνελεύσεις αντί της εκπροσώπησης μέσω των ηγεσιών. δ.- Τσάκισμα της αστικής επίθεσης στις λαϊκές ελευθερίες. Ρήγματα στον αστικό κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό, την αυταρχική δικαιοσύνη, τη «δικτατορία» των ΜΜΕ και την «εικονική δημοκρατία». Για την απόκρουση της ασκούμενης γενικότερα αστικής πολιτικής βίας και τρομοκρατίας. Για την απόκρουση μέτρων κρατικού αυταρχισμού, για την κατάργηση αυταρχικών, ελευθεροκτόνων και αντιαπεργιακών ρυθμίσεων και θεσμών. ε.- Μέτωπο κατά του εθνικισμού και του ρατσισμού, κατά του σκοταδισμού, του «ανορθολογισμού» της θρησκευτικής παραζάλης, της πολιτισμικής ισοπέδωσης και των κυρίαρχων νεοσυντηρητικών δογμάτων. στ.- Έκφραση στο σήμερα και προβολή του επαναστατικού δρόμου, της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής προοπτικής (βλ. πρόταση ΜΕΡΑ), για τη δημιουργία ενός ρεύματος αντικαπιταλιστικής επαναστατικής χειραφέτησης. Προβολή της ιδιαίτερα επίκαιρης θέσης ότι τα θεμελιακά προβλήματα της ανθρωπότητας, η ανεργία και η «ελαστασφάλεια», η μαζική φτώχια και οι ανισότητες, η περιβαλλοντική καταστροφή, η διαρκής επιτήρηση και καταστολή, και πάνω από όλα ο νέος γύρος των πολέμων, δεν μπορούν τελικά να λυθούν παρά μέσα από το δρόμο της αντικαπιταλιστικής επανάστασης, με την ανατροπή της εξουσίας και της κοινωνίας που τα γεννά. Την κοινωνία του κέρδους, της εκμετάλλευσης του ανθρώπου και της φύσης, της ιδιοκτησίας, της εξουσίας του κεφαλαίου, των τραπεζών και των χρηματιστών. Να τίθεται εν τέλει το δίλημμα: σοσιαλισμός και κομμουνιστική απελευθέρωση ή νέος μεσαίωνας και καπιταλιστική βαρβαρότητα. ζ.- Σηκώνουμε τη σημαία μιας άλλης Αριστεράς, για τη διαμόρφωση ενός τρίτου ρεύματος, πέρα από τις ηττημένες λογικές του ΚΚΕ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητου από το αστικό πολιτικό σύστημα και το κράτος. Προτείνουμε να δεσμευτούμε σε μια κοινή πορεία και συζήτηση σε αυτή την κατεύθυνση. Η πολιτική λογική και η πρακτική να δίνει εγγυήσεις για κοινή πορεία και την επομένη των εκλογών, στην κατεύθυνση βημάτων μετωπικής συγκρότησης σε όλα τα επίπεδα, για τη συμβολή στη δημιουργία ενός πόλου της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς. Κοινή, ειλικρινή υποστήριξη του περιεχομένου που θα καταληχθεί. η.- Προτείνουμε η συγκρότηση, λειτουργία και δράση του εκλογικού σχήματος να στηρίζεται σε ανοικτές διαδικασίες, που θα σφραγίζονται από τους αγωνιστές του κινήματος, βασισμένες στην εργατική δημοκρατία και με αμεσοδημοκρατική αντίληψη, όπου επιδιώκεται η σύνθεση των διαφορετικών απόψεων, ύστερα από διάλογο και αντιπαράθεση εάν χρειάζεται. Όχι στην κοπτοραπτική κειμένων από οργανώσεις και στα συντονιστικά οργανώσεων, που μετατρέπουν τους αγωνιστές του κινήματος και της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε κομπάρσους. Ουσιαστικός ρόλος και συμβολή των πολιτικών οργανώσεων για την υποστήριξη της όλης διαδικασίας. Δημιουργία αντικαπιταλιστικών επιτροπών, καθώς και ευρύτερων συντονιστικών και ομάδων δουλειάς για την προώθηση της εκλογικής παρέμβασης. Δέσμευση για τον τρόπο διεξαγωγής της εκλογικής μάχης, που θα βασίζεται σε κουλτούρα συντροφικής αλληλεγγύης και όχι μικροκομματικού ανταγωνισμού και επιβολής μέσω αστικών ΜΜΕ και μηχανισμών. Το προτεινόμενο περιεχόμενο αξιοποιεί και αναπτύσσει, σε μια ενιαία λογική το κεκτημένο των ενωτικών πρωτοβουλιών στο μαζικό κίνημα (ΕΚΑ, Συντονισμός Σωματείων, ΕΑΑΚ), σε μετωπικές πρωτοβουλίες (ΔΡΑΣΕ, Πρωτοβουλία Αγώνα) και σε πολιτικό επίπεδο (Πρωτοβουλία Διαλόγου για τον Πόλο της Αντικαπιταλιστικής Επαναστατικής Αριστεράς). Ως ΝΑΡ θα επιδιώξουμε τη συνδιαμόρφωση του πολιτικού προγράμματος μαζί με τους αριστερούς αγωνιστές και τις άλλες δυνάμεις στις οποίες απευθυνόμαστε, με την πεποίθηση ότι, χωρίς μια τέτοια φυσιογνωμία και γραμμή στο πολιτικό περιεχόμενο, δεν μπορεί να έχει προοπτική και επιτυχία η αναγκαία, ευρύτερη εκλογική κάθοδος, ούτε να πραγματοποιηθούν βήματα για ένα αυτοτελές, πειστικό και νικηφόρο ρεύμα της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς. Στη βάση όλων των παραπάνω, προτείνουμε και επιδιώκουμε τη συγκρότηση ενός όσο το δυνατόν πλατύτερου ενωτικού ψηφοδελτίου της αντικαπιταλιστικής, αντιιμπεριαλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς. Ενός ψηφοδελτίου που θα έχει το χαρακτήρα πολιτικής-εκλογικής συμπαράταξης πολιτικών οργανώσεων, ομάδων, ρευμάτων και ανένταχτων αγωνιστών με συνεκτικό πρόγραμμα και με ανοικτή την προοπτική συνέχισης. Στόχος μας είναι η συμμετοχή κάθε αγωνιστή και συλλογικότητας, αρκεί να κινείται στην ίδια κατεύθυνση για το περιεχόμενο και το χαρακτήρα της εκλογικής παρέμβασης, να υπάρχει σαφής οριοθέτηση από το ΠΑΣΟΚ, τον ΣΥΝ/ΣYPIZA και το KKE, να υπάρχουν και να διαμορφώνονται κοινές αγωνιστικές και πολιτικές εμπειρίες. Επιδιώκεται έτσι να γίνει ένα βήμα στην κατεύθυνση του πόλου της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς, που βέβαια δεν μπορεί να είναι αυτό που θα θέλαμε και οι καιροί επιτάσσουν. Στη βάση όλων αυτών, το ΝΑΡ απευθύνεται και επιδιώκει την κοινή κάθοδο στις ερχόμενες εκλογικές μάχες με τις δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς και τους πρωτοπόρους αγωνιστές του αντικαπιταλιστικού δυναμικού των μετώπων, των σχημάτων, κινήσεων, παρεμβάσεων. Συγκεκριμένα, απευθύνουμε και συζητούμε δημόσια την πρότασή μας: Καταρχήν με όλες τις δυνάμεις του ΜΕΡΑ (ΕΕΚ, ΕΚΚΕ, Οικολόγοι Εναλλακτικοί, ΑΚΟΣ, τους ανεξάρτητους αγωνιστές του), με την ΟΚΔΕ και φυσικά, με όλο το ανεξάρτητο αντικαπιταλιστικό δυναμικό του κινήματος και ανένταχτους αγωνιστές. Από εκεί και πέρα: στην ΑΡΑΝ, την ΑΡΑΣ, την ΟΚΔΕ-ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ, την ΕΝΑΝΤΙΑ, την ΚΟ Ανασύνταξη, την Κομμουνιστική Ανανέωση, το ΣΕΚ καθώς και με ιδιαίτερο τρόπο –λόγω των δυσκολιών- με το ΚΚΕ (μ-λ) και το ΜΛ-ΚΚΕ. Με βάση το περιεχόμενο και την τακτική σε εθνικό επίπεδο, απευθυνόμαστε και σε οργανώσεις και αγωνιστές άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Η διεθνιστική μας δράση κινείται σε διάκριση και αυτοτέλεια από τα διεθνή μέτωπα του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, του «κομμουνιστικού ρεφορμισμού» (π.χ., διεθνής δράση ΚΚΕ) και του αναρχοκινηματισμού. Η στάση μας απέναντι στην πρόταση της Επαναστατικής Κομμουνιστικής Λίγκας συνδυάζει την κοινή δράση σε μέτωπα για την ανατροπή της επίθεσης κεφαλαίου και ΕΕ (όπως για παράδειγμα καμπάνιες για τα 60χρονα του ΝΑΤΟ και την κλιματική αλλαγή), το διάλογο για την αντικαπιταλιστική πάλη και την κομμουνιστική επαναθεμελίωση και για έναν διεθνιστικό πόλο - μέτωπο της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς. Στην κατεύθυνση αυτή συμμετέχουμε στις διεργασίες που θα γίνουν για κάποιας μορφής κοινή παρέμβαση οργανώσεων αντικαπιταλιστικής αναφοράς στην Ευρώπη, σε πλήρη διαχωρισμό από το ΚΕΑ και τον παραδοσιακό κομμουνιστικό ρεφορμισμό. 13. ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΞΟΡΜΗΣΗ ΝΑΡ – νΚΑ. Το αμέσως επόμενο διάστημα απαιτείται η πραγματοποίηση μιας συνολικής πολιτικής εξόρμησης ΝΑΡ και νΚΑ, με εκδηλώσεις, συζητήσεις, υλικά, καταρχήν για την παρουσίαση του συνόλου της πολιτικής μας γραμμής για την κρίση, το αντικαπιταλιστικό εργατικό μέτωπο, τον πόλο και την προώθηση της αντικαπιταλιστικής ενωτικής παρέμβασης σήμερα. Πέρα από τις ανοικτές εκδηλώσεις πρέπει σε κάθε χώρο που δρα το ΝΑΡ να προγραμματίσουμε ανοιχτή συζήτηση με τους συναγωνιστές μας καλώντας με ιδιαίτερη επιμονή συναγωνιστές μέλη άλλων οργανώσεων της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Προσπαθώντας να δημιουργήσουμε ένα ρεύμα αντικαπιταλιστικής επαναστατικής ενότητας, ουσιαστικού περιεχομένου. Μια τέτοια βάση είναι και ενωτική και μαζική και βλέπει στο μέλλον. Η αναπτυσσόμενη δύναμη της εκτός των τειχών Αριστεράς είναι οι αγωνιστές της, που πρωταγωνιστούν στα κινήματα, είτε είναι οργανωμένοι σε οργανώσεις είτε όχι. Αυτοί πρέπει –κι αυτό επιδιώκουμε με την πρωτοβουλία μας- να βρεθούν στο προσκήνιο (πρώτα και κύρια εργάτες και νέοι) και να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους με υπογραφές, επιτροπές πρωτοβουλίας, αριστερές κινήσεις. Με ανοιχτό, πολιτικό, δημοκρατικό τρόπο, τέτοιο που να διευκολύνει τη συμμετοχή ενός ευρύτερου κόσμου, να δημιουργεί συλλογικούς χώρους συζήτησης και δράσης και να μην καταλήγει σε απωθητικά παζάρια οργανώσεων. Αυτή η πρώτη ευρύτερη συσπείρωση μπορεί να ανοίξει το δρόμο και σε ταλαντευόμενες δυνάμεις για τον αντικαπιταλιστικό πόλο. Σε κάθε περίπτωση η πολιτική καμπάνια του ΝΑΡ και του ΜΕΡΑ επιδιώκει στην βελτίωση του συσχετισμού δυνάμεων υπέρ της λογικής του πόλου στον ευρύτερο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, αλλά και στην επίδραση σε πρωτοπόρες δυνάμεις που αμφισβητούν από το χώρο της επίσημης Αριστεράς. Πρέπει να πάρουμε υπόψη τα διαφορετικά ιδεολογικά- πολιτικά ρεύματα στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς: α) Η πρόταση αυτοτελούς αντικαπιταλιστικού προγράμματος –πόλου της επαναστατικής αριστεράς που προωθείται από τις δυνάμεις του ΝΑΡ και του ΜΕΡΑ. β) Η λογική που κυριαρχεί στην ΕΝΑΝΤΙΑ, η οποία τείνει προς μια αντικαπιταλιστική κατεύθυνση με ταλάντευση εάν πρέπει ο πόλος να υπάρξει σε αυτοτέλεια και σε ανταγωνισμό με το «αντινεοφιλελεύθερο μέτωπο» και το «δημοκρατικό μέτωπο» ή με εφαπτόμενες σχέσεις με τη ρεφορμιστική αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ). Με επιλογή, επίσης, που δεν φαίνεται ότι θα τροποποιηθεί στο προσεχές μέλλον, ότι η συνολικοποίηση των εργατικών αγώνων πρέπει να περνά υποχρεωτικά μέσα από τους σχεδιασμούς της ΓΣΕΕ, παρά το γεγονός ότι σε επιμέρους χώρους συμβάλλουν σε αγώνες ακόμα και με μορφές υπέρβασης της γραφειοκρατίας. γ) Η λογική των «μ-λ» δυνάμεων για αντίσταση χωρίς προοπτική, με αυτόκεντρη κομματική ανάπτυξη και κοινή αριστερή δράση χωρίς ένα πιο μακρόπνοο σχέδιο. δ) Το ευρύτερο αντιφατικό ρεύμα του κινηματισμού, που θεωρεί ότι η πολιτική παρέμβαση δεν είναι εφικτή (ή και επιθυμητή) και μένει καθηλωμένο στα μέτωπα «του χώρου», εκφραζόμενο πολλές φορές εκλογικά προς την ρεφορμιστική αριστερά και κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο και σε αυτό το ρεύμα υπάρχουν προβληματισμοί και ωριμάζει η ανάγκη συνολικών πολιτικών απαντήσεων Η κατάκτηση της πολιτικής και σ’ ένα μεγάλο βαθμό και προγραμματικής ηγεμονίας υπέρ της γραμμής του πόλου της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς περνά μέσα από τη συσπείρωση του αντικαπιταλιστικού δυναμικού μετασχηματίζοντας κυρίως τις ταλαντευόμενες τάσεις που αφορούν στο περιεχόμενο και στον τρόπο οικοδόμησης του πόλου και μετατοπίζοντας όσο είναι δυνατόν τις λαθεμένες επιλογές για την συνολικοποίηση του εργατικού αγώνα. Δεν περνά ούτε μέσα από μια αφηρημένη σύνθεση και γενικόλογη ενότητα των τεσσάρων ρευμάτων ή από μια συνάντηση στο μέσο όρο τους, ούτε από έναν «κομματικό εμφύλιο» και μια μάχη αυτοεπιβεβαίωσης στον εξωκοινοβουλευτικό μικρόκοσμο. Η ευθύνη του ΝΑΡ, των δυνάμεων της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης και του ΜΕΡΑ είναι, ωστόσο, να συνδυάσουν δημιουργικά στην τακτική τους την ενότητα και την πολιτική αντιπαράθεση έτσι ώστε να συσπειρώνονται δυνάμεις στην προοπτική του πόλου της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς. Το Πανελλαδικό Σώμα του ΝΑΡ 9 Νοέμβρη 2008 Σημείωση Μπορείτε να κατεβάσετε το κείμενο σε .pdf μορφή κάνοντας κλικ εδώ