«Πρέζες υπάρχουν πολλές, η ηρωίνη, όμως, σκοτώνει…»
Παύλος Σιδηρόπουλος
Πολλές συμπεριφορές οδηγούν σε φυγή από την πραγματικότητα. Ορισμένες είναι νόμιμες και κοινωνικά αποδεκτές, όπως η κατανάλωση ουσιών (αλκοόλ, ηρεμιστικά χάπια). Η χρήση ναρκωτικών, όμως, αποτελεί ατομική, αντισυλλογική στάση, καθώς οι χρήστες αποδέχονται ως τρόπο ζωής την κατανάλωση ενός εμπορεύματος, έτσι η εμπορική συναλλαγή δεν είναι γνώρισμα μόνο των «μεγάλων»: το κέρδος, το «να ρίξω τον άλλο για να βγάλω κέρδος…» γίνεται αξία και του χρήστη… Δεν είναι, λοιπόν, πράξη αμφισβήτησης, αλλά κατανάλωσης και εξάρτησης…
Η διαμεσολάβηση, δηλαδή το να αποφασίζουν άλλοι για μας πριν από μας, είναι αυτό που τόσο σιχαινόμαστε στο σχολείο και στο σπίτι, όταν οι μεγάλοι μάς λένε πώς θα είναι η ζωή μας, τα βιβλία, το μάθημα, ο χρόνος και ο τρόπος της διασκέδασής μας. Και τα ναρκωτικά είναι διαμεσολάβηση, είναι ένα εμπόρευμα πέρα και έξω από μας, που καθορίζει τη ζωή μας. Το γέλιο, η χαρά, η ηδονή, «μαθαίνουμε» από μικροί ότι αγοράζονται, όπως ο μικροαστός αγοράζει εμπορεύματα για να αισθανθεί ότι υπάρχει…
Η οικονομική κρίση χρησιμοποιείται από την κυβέρνηση ως ευκαιρία για συνολική επίθεση στα κοινωνικά εργασιακά και δικαιώματα. Δεν πρόκειται, όμως, για πρόσκαιρη κρίση που μπορεί να λυθεί με τη λεηλασία των μισθών και την ανεργία, καθώς απορρέει από τον πυρήνα του καπιταλιστικού συστήματος. Πολύ πριν την οικονομική κρίση έχει υπάρξει βαθύτερη κρίση που αφορά στον πολιτισμό και τις κοινωνικές σχέσεις.
Τα αποτελέσματα της κρίσης ήταν ήδη ορατά από την δεκαετία του 1960 όταν, ενώ ξεδιπλώνονταν τα κινήματα αμφισβήτησης, διακινούνταν μαζικά τα ναρκωτικά ως μέσο φυγής από τη μίζερη πραγματικότητα. Βασική ανάγκη του εξαρτημένου ήταν και είναι να βρίσκεται «αλλού», μακριά από τη σκληρή πραγματικότητα του ατομικού, οικογενειακού και κοινωνικού περιβάλλοντος.
Οι χρήστες ουσιών δεν είναι «προβληματικοί» ή περιθωριακοί. Είναι αποτέλεσμα της γενικευμένης κρίσης. Να δείξουμε, λοιπόν, την κρυμμένη πραγματικότητα: ο χρήστης ουσιών δεν είναι ο μόνος αποδιοπομπαίος της κοινωνίας, τουλάχιστον όχι περισσότερο από ό,τι εκατομμύρια εργαζόμενοι και άνεργοι στη σημερινή καταναλωτική κοινωνία. Ίσως τελικά να είναι αυτός που εξαιτίας της προσωπικής του ιστορίας και της τραγικότητας του αποδέχεται αδιαμαρτύρητα αυτόν τον ρόλο…
.jpg)
