Κόντρα σε όσα τις φλέβες των μυαλών μας τρυπάνε
Λίγα λόγια για την προέλευση της μαθητικής παρέλασης:
Αναφορικά οι μαθητικές παρελάσεις αποτελούν μια επινόηση του Φρειδερίκου της Πρωσίας, όταν ήταν υπό διαμόρφωση τα εθνικά κράτη, που αποθεώθηκε στη χιτλερική Γερμανία. Το μαθητικό συμπλήρωμα στις στρατιωτικές παρελάσεις καθιερώθηκε στην Ελλάδα στα χρόνια του Μεταξά και ήταν εθνικό πρόταγμα της δικτατορίας του, όταν η ομοιομορφία της εμφάνισης μαθητών και μαθητριών ήταν δεδομένη, ενώ η στρατιωτικοποίηση της νεολαίας ήταν βασικός στόχος του καθεστώτος. Επίσης την παλιά τους «αίγλη» αναστήλωσε το 1967 η δικτατορία του Παπαδόπουλου. Από τότε οι μαθητικές παρελάσεις συνεχίζονται αδιάλειπτα καθοριζόμενες από ένα θολό νομοθετικό πλαίσιο(“προεραιτικά και με το ζόρι”), παρά την καταδίκη της χώρας μας από το ευρωπαικό δικαστήριο δικαιωμάτων για το θέμα της υποχρεωτικότητας της συμμετοχής μαθητών και εκπαιδευτικών σ’αυτές. Η μόνη περίοδος που τέθηκε πραγματικά ζήτημα κατάργησης τους ήταν αμέσως μετά τη χούντα. Όμως οι παρελάσεις έμειναν ανέγγιχτες από οποιαδήποτε απόπειρα “εκσυγχρονισμού” ακολούθησε και έτσι μέχρι σήμερα μαθητές και μαθήτριες συνεχίζουν να παίζουν τα στρατιωτάκια με τους εκπαιδευτικούς(και ιδίως τους γυμναστές) σε ρόλο “επιλοχία”.
25η Μαρτίου…μια ακόμη “εθνική επέτειος”, όπου οι μαθητές καλούνται να συμμετάσχουν στη μαθητική παρέλαση, παρόλο που υπάρχουν αρκετοί οι οποίοι αρνούνται να συμμετάσχουν σ’αυτή τη “φιέστα”. Βέβαια αυτές οι φωνές αντίδρασης αντιμετωπίζοναι με κυρώσεις, απειλές ακόμη και αποβολές ή στην καλύτερη των περιπτώσεων χρειάζεται η παρέμβαση των γονέων, αφού ο θεσμος της παρέλασης είναι υποχρεωτικός!! Όσοι λοιπόν υψώνουν τη φωνή τους απέναντι σ’αυτή τη μιλιταριστική πρακτική που καθιερώθηκε από τα φασιστικά – ναζιστικά καθεστώτα διώκονται λόγω ασέβειας στην ιστόρική μνήμη και σ’αυτόν τον τόσο “σημαντικό για την πατρίδα μας” θεσμό!
Υποβιβάζεται λοιπόν ο μαθητής από ελεύθερο πολίτη σε υπόταγμένο “υπήκοο”, μετατρέπεται σε στρατιωτάκι που πρέπει να υποκλιθεί στη στρατιωτική, πολιτική και εκκλησιαστική ηγεσία(οι “επίσημοι” εκπρόσωποι του ελληνικού λαού!), με τους «άριστους» να μπαίνουν μπροστά με έπαθλο την ελληνική σημαία, απόλυτα ξεκομμένοι από τον υπόλοιπο «κακό» μαθητικό όχλο που μένει πίσω. Οι διακρίσεις βέβαια δε σταματάνε εδώ (τα αγόρια μπροστα τα κορίτσια πίσω, ψηλοί-κοντοί, έλληνες-ξένοι, απόκλιση ατόμων με αναπηρίες) καλλιεργώντας έτσι ένα πλήθος ψευτο – αντιθέσεων και ρατσιστικών διαχωρισμών μεταξύ των μαθητών. Η ομοιομορφία, η πειθάρχηση, το συγχρονισμένο βήμα και τα εμβατήρια όμως δεν έχουν τίποτα κοινό με την καλλιέργεια της ιστορικής συνείδησης. Αντίθετα ευνοούν τον εθνικισμό, το «πατριωτικό φρόνημα», δημιουργώντας ξενοφοβία την ώρα που το 10% περίπου των μαθητών στα ελληνικά σχολεία είναι μετανάστες. Γι’ αυτό το λόγο θυμόμαστε όταν οι Ψωμιάδηδες – Καρατζαφέρηδες είχαν φρίξει με την ιδέα ότι «ξένοι» μαθητές θα έκαναν παρέλαση με την ελληνική σημαία. Σ’αυτό το πλαίσιο και ειδικά σ’αυτή τη συγκυρία, όπου οι κυβερνήσεις καλούν το λαό σε εθνική ενότητα και σε προάσπιση του εθνικού συμφέροντος για να βγούμε από την περιβόητη κρίση(που οι ίδιοι δημιούργησαν, αλλά καλούμαστε να πληρώσουμε εμείς), ενισχύεται ο στόχος της δημιουργίας μιας γενιάς ετοιμοπόλεμης απέναντι στους «εχθρούς του έθνους», εσωτερικούς ή εξωτερικούς· μιας γενιάς που η προσπάθεια τους να τη στρατεύσουν στα 18, θα έσβηνε από τις μνήμες της τις μαθητικές εμπειρίες, όπως τις καταλήψεις και την εξέγερση του Δεκέμβρη, και θα την ενέτασσε στο Πανεπιστήμιο πειθαρχημένη και ανίκανη να διεκδικήσει τα δικαιώματά της.
Τελικά, όμως, η πραγματική ανάγκη έγκειται στο να μιλήσουμε για τις αγωνίες που μας ενοποιούν, αφού μας περιμένει το ίδιο αβέβαιο μέλλον. Αρχικά έρχεται η βάση του 10, η οποία κρίνει ποιοι είναι “άξιοι” και ποιοι όχι να σπουδάσουν σε ένα “δημόσιο” Πανεπιστήμιο(επιχείρηση στην πραγματικότητα), στο οποίο υπάρχει και αναπτύσσεται συνεχώς η εντατικοποιηση και πειθάρχηση, ενώ παράλληλα όποιος δεν καταφέρει να ξεπεράσει το συγκεκριμένο εμπόδιο, εμφανίζονται ως “λύση” τα ιδιωτικά κολλέγια (ΚΕΣ/ΙΕΚ), τα οποία θέτουν ως πρωταρχικό κριτήριο τη δυνατότητα ή όχι πληρωμής του πτυχίου. Η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα όμως δε σταματάει εδώ, αφού τη νεολαία περιμένει ένα μέλλον εργασιακής περιπλάνησης και ανεργίας και προωθείται έτσι ένα νέο μοντέλο εργαζομένου, εύελικτου, αναλώσιμου και παραγωγικού για το κεφάλαιο.
Ως αποτέλεσμα όλων αυτών, εμφανίζεται επιτακτικά η ανάγκη συγκρότησης ενός δυναμικού-μαχητικού μαθητικού κινήματος, το οποίο θα μπορεί να συζητάει με βάση τις ανάγκες του -αφήνοντας στην άκρη το ρατσισμό και τον εθνικισμό- και μέσα από τις δικές του συλλογικές αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, όπως είναι οι γενικές συνελεύσεις στα σχολεία. Έτσι πλάι στο φοιτητικό και εργατικό κίνημα θα μπορέσει να δώσει πραγματική μάχιμη απάντηση, ενώ ταυτόχρονα θα παλέψει για την ανατροπή όλων αυτών που καθημερινά έρχονται για να διαλύσουν τα όνειρά μας…!!
●Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Ο ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΔΕ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ.
●ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΟΥΝ ΟΙ ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ ΠΑΡΕΛΑΣΕΙΣ.
●ΑΠΟΡΣΥΣΗ ΤΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ ΓΙΑ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗ ΣΤΑ 18.
●ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ–ΥΓΕΙΑ-ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ
ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΥΣ,ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ
Κατεβάστε το κείμενο σε μορφή pdf πατώντας εδώ
