Με το διήμερο απεργιακών κινητοποιήσεων την ερχόμενη Τρίτη και Τετάρτη, βρισκόμαστε μπροστά στη δεύτερη μαζική παρέμβαση της εργατικής τάξης και των σύμμαχων καταπιεζόμενων στρωμάτων, πολύ πιθανόν ποιοτικά ανώτερης από αυτήν της 5 Μάη. Το σαρωτικό πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης και της τρόικας, μαζί με αυτά που έχουν εξαγγελθεί, προκαλεί πολυκλαδικό απεργιακό μέτωπο, συνενώνοντας διαφορετικά τμήματα εργαζομένων και επαγγελματιών.
Η μονοπαραταξιακή διοίκηση της ΠΑΣΚΕ στη ΓΣΕΕ, αφού απομονώθηκε πλήρως μετά τις αποχωρίσεις της Αυτόνομης Παρέμβασης και της ΔΑΚΕ από το προεδρείο, έσπευσε να καταγγείλει αυτό στο οποίο και η ίδια είχε συμφωνήσει, δηλαδή στην κατάργηση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων. Καλεί σε συγκεντρώσεις στο Πεδίο του Άρεως, όπου, σύμφωνα με πληροφορίες μας, ο Γ. Παναγόπουλος, επικαλούμενος ασθένεια, δεν θα είναι ομιλητής στη συγκέντρωση, ενώ η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ, για να μαζέψει κόσμο στην πλατεία, μεθοδεύει να βάλει ομιλητές από τις ομοσπονδίες και τα συνδικάτα που βρίσκονται σε αγωνιστικό αναβρασμό.
Με ένα πλαίσιο "διεκδικήσεων" χωρίς σύγκρουση με την κυβέρνηση, χωρίς απαίτηση για κατάργηση του μνημονίου και της επιτήρησης, χωρίς κανένα συγκεκριμένο σχέδιο κλιμάκωσης μετά την 15η Δεκεμβρίου, η ηγεσία της ΓΣΕΕ δεν συγκεντρώνει παρά την οργή των εργαζομένων. Το κυριότερο είναι ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ανατρέψει το πλαστό δίλημμα της κυβέρνησης, δηλαδή "μειώσεις μισθών ή απολύσεις και λουκέτα", ακριβώς γιατί αποδέχθηκε αυτό το δίλημμα.
Ωστόσο, η ίδια η κυβέρνηση, με τις διατάξεις του πολυνομοσχεδίου, ενώ μειώνει τους μισθούς μέσω της κατάργησης των κλαδικών συμβάσεων, αλλά και με άλλους τρόπους, αφήνει και το ζήτημα των απολύσεων σε διαπραγματεύσεις με τους εργοδότες! Εξάλλου, δεν καταργούν τον προηγούμενο νόμο που αυξάνει το όριο απολύσεων, ενώ οι εργοδότες θα επικαλούνται πάντα "κίνδυνο χρεοκοπίας της επιχείρησης" για να εκβιάσουν.
Η Αριστερά της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και οι ταξικές δυνάμεις στο εργατικό κίνημα, απαιτούν, σε συνθήκες κρίσης, τόσο την απαγόρευση των απολύσεων, όσο και την αύξηση των μισθών. Η αύξηση της απασχόλησης και όχι η μείωση, η αύξηση του εισοδήματος εργαζόμενων και λαϊκών στρωμάτων και όχι η μείωση, είναι η κατεύθυνση για αντιμετώπιση της ύφεσης. Ωστόσο, χωρίς την αμφισβήτηση του διευθυντικού δικαιώματος ελευθερίας στις αποφάσεις και του καθεστώτος ιδιοκτησίας των επιχειρήσεων δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί ο εκβιασμός του κεφαλαίου. "Όχι στην ελευθερία των ιδιοκτητών να κλείνουν τις επιχειρήσεις τους", αυτό είναι το αμυντικό, αλλά πολύ αναγκαίο αίτημα, με απαίτηση για αλλαγή της αντίστοιχης νομοθεσίας. Ταυτόχρονα, το επιθετικό αίτημα, εκτός από τη δήμευση της περιουσίας, είναι η αφαίρεση της ιδιοκτησίας τους και η κρατικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων κάτω από εργατικό έλεγχο.
Οι εργοδότες, η κυβέρνηση και η τρόικα ισχυρίζονται ότι οι επιχειρήσεις δεν έχουν κέρδη και η οικονομία δεν έχει κεφάλαια για να κινηθεί. Για το πρώτο, οι ισολογισμοί άλλα λένε, ενώ το μέτρο δεν είναι μόνο τα κέρδη της τελευταίας χρονιάς, αλλά, τουλάχιστον της τελευταίας πενταετίας. Αυτά έχουν συσσωρευθεί, δεν εξατμίζονται, περιμένουν χαιρέκακα σε τραπεζικά θησαυροφυλάκια, δεν επενδύονται μόνο και μόνο γιατί περιμένουν άνοδο των τιμών και μείωση του εργατικού κόστους ώστε να βγάλουν περισσότερα κέρδη. Για αυτό απαιτείται το άνοιγμα των επιχειρηματικών και τραπεζικών βιβλίων και η κρατικοποίηση των τραπεζών, ώστε από τη μια να ελεγχθούν οι καταθέσεις και από την άλλη να δεσμευτούν και να κινητοποιηθούν με πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων σε όφελος των λαϊκών αναγκών, με κοινωνικό έλεγχο και σεβασμό στο περιβάλλον, ώστε να κινηθεί η παραγωγή που έχει παγώσει.
Ταυτόχρονα, απαιτείται μια πολιτική συμμαχία με τα πολυάριθμα μικρομεσαία στρώματα της ελληνικής οικονομίας, των οποίων τα λουκέτα διογκώνουν την ανεργία. Εδώ, το ταξικό εργατικό κίνημα πρέπει να προτείνει την αντιστάθμιση της αύξησης των μισθών των ενός, δυο ή τριών εργαζομένων που απασχολούν, με φτηνό τραπεζικό δανεισμό και με ειδική φορολογική πολιτική που πρέπει να στρέφεται κατά του μεσαίου και μεγάλου κεφαλαίου. Φυσικά, όλα αυτά απαιτούν την κατάργηση του μνημονίου αποπληρωμής του ληστρικού χρέους, με παύση πληρωμών προς τους πιστωτές, αγώνα για διαγραφή του και άμεση έξοδο από το ευρώ.
Όλα αυτά έχουν νόημα μόνο εάν τεθεί ψηλά το πολιτικό ζήτημα: Η πάλη για ανατροπή της κυβέρνησης και για ρήξη με το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, στην προοπτική πλήρους αποδέσμευσης από αυτήν.
Σε μια τέτοια κατεύθυνση κινείται το πλαίσιο του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων, που καλεί σε συνάντηση όλων των ταξικών και αγωνιστικών δυνάμεων, στο Μουσείο. Η συνάντηση αυτή, στις νέες συνθήκες, έχει δυναμική βαθύτερου διαχωρισμού από τη ΓΣΕΕ. Ωστόσο, απαιτείται πλέον, σαφέστερη διαχωριστική γραμμή με προοπτική. Πολλοί συνδικαλιστές και ταξικά σωματεία προτείνουν τη μετατροπή του Μουσείου σε ανεξάρτητη συγκέντρωση. Η χρεοκοπία της ΓΣΕΕ και η εμφανής αδυναμία του ΠΑΜΕ να μετασχηματιστεί σε κέντρο ευρύτερης απαγκίστρωσης δυνάμεων από τις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, αφήνουν ένα κενό που πρέπει να καλυφθεί με ένα τρίτο κέντρο αγώνα συγκέντρωσης δυνάμεων για την ανατροπή της επίθεσης.
Η αποχώρηση της Αυτόνομης Παρέμβασης από τη ΓΣΕΕ δεν αρκεί, χρειάζεται η σαφής επιλογή για τη δημιουργία ενός πολιτικού εργατικού μετώπου με άλλο σχέδιο από αυτό της ΓΣΕΕ. Ταυτόχρονα, οι ανάγκες της πάλης απαιτούν την κοινή πορεία και την κοινή αντιμετώπιση της καταστολής και όποιας προβοκάτσιας που είναι πολύ πιθανόν να εκδηλωθεί σε ανώτερο επίπεδο. Αυτοί είναι οι όροι για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, μπροστά στην προώθηση πολλαπλών πραξικοπημάτων κατά της εργασίας.
Η μονοπαραταξιακή διοίκηση της ΠΑΣΚΕ στη ΓΣΕΕ, αφού απομονώθηκε πλήρως μετά τις αποχωρίσεις της Αυτόνομης Παρέμβασης και της ΔΑΚΕ από το προεδρείο, έσπευσε να καταγγείλει αυτό στο οποίο και η ίδια είχε συμφωνήσει, δηλαδή στην κατάργηση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων. Καλεί σε συγκεντρώσεις στο Πεδίο του Άρεως, όπου, σύμφωνα με πληροφορίες μας, ο Γ. Παναγόπουλος, επικαλούμενος ασθένεια, δεν θα είναι ομιλητής στη συγκέντρωση, ενώ η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ, για να μαζέψει κόσμο στην πλατεία, μεθοδεύει να βάλει ομιλητές από τις ομοσπονδίες και τα συνδικάτα που βρίσκονται σε αγωνιστικό αναβρασμό.
Με ένα πλαίσιο "διεκδικήσεων" χωρίς σύγκρουση με την κυβέρνηση, χωρίς απαίτηση για κατάργηση του μνημονίου και της επιτήρησης, χωρίς κανένα συγκεκριμένο σχέδιο κλιμάκωσης μετά την 15η Δεκεμβρίου, η ηγεσία της ΓΣΕΕ δεν συγκεντρώνει παρά την οργή των εργαζομένων. Το κυριότερο είναι ότι σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να ανατρέψει το πλαστό δίλημμα της κυβέρνησης, δηλαδή "μειώσεις μισθών ή απολύσεις και λουκέτα", ακριβώς γιατί αποδέχθηκε αυτό το δίλημμα.
Ωστόσο, η ίδια η κυβέρνηση, με τις διατάξεις του πολυνομοσχεδίου, ενώ μειώνει τους μισθούς μέσω της κατάργησης των κλαδικών συμβάσεων, αλλά και με άλλους τρόπους, αφήνει και το ζήτημα των απολύσεων σε διαπραγματεύσεις με τους εργοδότες! Εξάλλου, δεν καταργούν τον προηγούμενο νόμο που αυξάνει το όριο απολύσεων, ενώ οι εργοδότες θα επικαλούνται πάντα "κίνδυνο χρεοκοπίας της επιχείρησης" για να εκβιάσουν.
Η Αριστερά της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και οι ταξικές δυνάμεις στο εργατικό κίνημα, απαιτούν, σε συνθήκες κρίσης, τόσο την απαγόρευση των απολύσεων, όσο και την αύξηση των μισθών. Η αύξηση της απασχόλησης και όχι η μείωση, η αύξηση του εισοδήματος εργαζόμενων και λαϊκών στρωμάτων και όχι η μείωση, είναι η κατεύθυνση για αντιμετώπιση της ύφεσης. Ωστόσο, χωρίς την αμφισβήτηση του διευθυντικού δικαιώματος ελευθερίας στις αποφάσεις και του καθεστώτος ιδιοκτησίας των επιχειρήσεων δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί ο εκβιασμός του κεφαλαίου. "Όχι στην ελευθερία των ιδιοκτητών να κλείνουν τις επιχειρήσεις τους", αυτό είναι το αμυντικό, αλλά πολύ αναγκαίο αίτημα, με απαίτηση για αλλαγή της αντίστοιχης νομοθεσίας. Ταυτόχρονα, το επιθετικό αίτημα, εκτός από τη δήμευση της περιουσίας, είναι η αφαίρεση της ιδιοκτησίας τους και η κρατικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων κάτω από εργατικό έλεγχο.
Οι εργοδότες, η κυβέρνηση και η τρόικα ισχυρίζονται ότι οι επιχειρήσεις δεν έχουν κέρδη και η οικονομία δεν έχει κεφάλαια για να κινηθεί. Για το πρώτο, οι ισολογισμοί άλλα λένε, ενώ το μέτρο δεν είναι μόνο τα κέρδη της τελευταίας χρονιάς, αλλά, τουλάχιστον της τελευταίας πενταετίας. Αυτά έχουν συσσωρευθεί, δεν εξατμίζονται, περιμένουν χαιρέκακα σε τραπεζικά θησαυροφυλάκια, δεν επενδύονται μόνο και μόνο γιατί περιμένουν άνοδο των τιμών και μείωση του εργατικού κόστους ώστε να βγάλουν περισσότερα κέρδη. Για αυτό απαιτείται το άνοιγμα των επιχειρηματικών και τραπεζικών βιβλίων και η κρατικοποίηση των τραπεζών, ώστε από τη μια να ελεγχθούν οι καταθέσεις και από την άλλη να δεσμευτούν και να κινητοποιηθούν με πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων σε όφελος των λαϊκών αναγκών, με κοινωνικό έλεγχο και σεβασμό στο περιβάλλον, ώστε να κινηθεί η παραγωγή που έχει παγώσει.
Ταυτόχρονα, απαιτείται μια πολιτική συμμαχία με τα πολυάριθμα μικρομεσαία στρώματα της ελληνικής οικονομίας, των οποίων τα λουκέτα διογκώνουν την ανεργία. Εδώ, το ταξικό εργατικό κίνημα πρέπει να προτείνει την αντιστάθμιση της αύξησης των μισθών των ενός, δυο ή τριών εργαζομένων που απασχολούν, με φτηνό τραπεζικό δανεισμό και με ειδική φορολογική πολιτική που πρέπει να στρέφεται κατά του μεσαίου και μεγάλου κεφαλαίου. Φυσικά, όλα αυτά απαιτούν την κατάργηση του μνημονίου αποπληρωμής του ληστρικού χρέους, με παύση πληρωμών προς τους πιστωτές, αγώνα για διαγραφή του και άμεση έξοδο από το ευρώ.
Όλα αυτά έχουν νόημα μόνο εάν τεθεί ψηλά το πολιτικό ζήτημα: Η πάλη για ανατροπή της κυβέρνησης και για ρήξη με το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, στην προοπτική πλήρους αποδέσμευσης από αυτήν.
Σε μια τέτοια κατεύθυνση κινείται το πλαίσιο του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων, που καλεί σε συνάντηση όλων των ταξικών και αγωνιστικών δυνάμεων, στο Μουσείο. Η συνάντηση αυτή, στις νέες συνθήκες, έχει δυναμική βαθύτερου διαχωρισμού από τη ΓΣΕΕ. Ωστόσο, απαιτείται πλέον, σαφέστερη διαχωριστική γραμμή με προοπτική. Πολλοί συνδικαλιστές και ταξικά σωματεία προτείνουν τη μετατροπή του Μουσείου σε ανεξάρτητη συγκέντρωση. Η χρεοκοπία της ΓΣΕΕ και η εμφανής αδυναμία του ΠΑΜΕ να μετασχηματιστεί σε κέντρο ευρύτερης απαγκίστρωσης δυνάμεων από τις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, αφήνουν ένα κενό που πρέπει να καλυφθεί με ένα τρίτο κέντρο αγώνα συγκέντρωσης δυνάμεων για την ανατροπή της επίθεσης.
Η αποχώρηση της Αυτόνομης Παρέμβασης από τη ΓΣΕΕ δεν αρκεί, χρειάζεται η σαφής επιλογή για τη δημιουργία ενός πολιτικού εργατικού μετώπου με άλλο σχέδιο από αυτό της ΓΣΕΕ. Ταυτόχρονα, οι ανάγκες της πάλης απαιτούν την κοινή πορεία και την κοινή αντιμετώπιση της καταστολής και όποιας προβοκάτσιας που είναι πολύ πιθανόν να εκδηλωθεί σε ανώτερο επίπεδο. Αυτοί είναι οι όροι για την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, μπροστά στην προώθηση πολλαπλών πραξικοπημάτων κατά της εργασίας.
Κώστας Μάρκου
ΠΡΙΝ 12/12/2010
ΠΡΙΝ 12/12/2010
.png)
