ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Ποτέ άλλοτε, η εργοδοσία και το κεφάλαιο δεν είχαν τόση μεγάλη επιθετικότητα, αλλά και λυμένα τα χέρια να επιτεθούν στα δικαιώματα των εργαζομένων, στο πλαίσιο του Μνημονίου και της κρίσης. Ποτέ άλλοτε δεν έγινε μια τόσο μεγάλη ανακατανομή πλούτου και δεν ψηφίστηκαν τόσοι αντεργατικοί νόμοι.
Η πολιτική αυτή είναι συνειδητή επιλογή των αστικών δυνάμεων για να ξεπεράσουν την ιστορικών διαστάσεων κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και να φορτώσουν το βάρος της οικονομικής κρίσης στις πλάτες των εργαζόμενων .
Μπροστά στην επικείμενη αναδιάρθρωση του χρέους, με αιματηρούς για το λαό όρους, τώρα πρέπει να ακουστεί πιο δυνατά το αίτημα της μη αναγνώρισης – διαγραφής του. Με οριστικό διαζύγιο από τις δυνάμεις που μιλούν για επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, για παζάρεμα δηλ. των όρων της χρεοκοπίας ή των όρων του Μνημονίου. Καμιά αυταπάτη δεν πρέπει να συντηρείται για το ρόλο της ΕΕ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και το φετιχισμό της «αξίας του ευρώ».
Μπροστά στην αντιδραστική αναδόμηση της πολιτικής κυριαρχίας, τις «συναινετικές λύσεις» και την προώθηση κυβέρνησης ανοιχτού κοινωνικού πολέμου, πρέπει τώρα να τεθεί το ζήτημα της ανατροπής της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και κάθε άλλης κυβέρνησης του κοινωνικού πολέμου από τον αγωνιζόμενο λαό.
Μπροστά στην πρωτοφανή εξαθλίωση των εργαζομένων, τώρα πρέπει να τεθούν τα αιτήματα υπεράσπισης των ανέργων, αύξησης των μισθών και των επιδομάτων ανεργίας, μείωσης του εργάσιμου χρόνου και των ορίων συνταξιοδότησης με μείωση των κερδών.
Μπροστά στην πλήρη ιδιωτικοποίηση, το ξεπούλημα και την κατάργηση των δημόσιων κοινωνικών αγαθών, του ελεύθερου χρόνου και χώρου, τώρα πρέπει να ακουστούν τα αιτήματα για κοινωνικοποίηση των τραπεζών, αποκλειστικά δημόσια παιδεία, υγεία, συγκοινωνία, εθνικοποιήσεις όλων των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, ρήξη με την ιδιοκτησία και τη λογική της αγοράς, και το πρόταγμα της συλλογικής ιδιοκτησίας των παραγωγών με πλήρη εργατικό και κοινωνικό έλεγχο.
Μπροστά τέλος στον κοινοβουλευτικό ολοκληρωτισμό και τη μετατροπή της τρόικας σε υπερεργοδοσία, το κίνημα πρέπει να παλέψει για την απελευθέρωση από τα δεσμά των εθνικών και υπερεθνικών κέντρων του κεφαλαίου, να κατακτά διαρκώς το δικαίωμα στην απεργία, την κατάληψη, τη διαδήλωση. Η Κερατέα, οι συμβασιούχοι των δήμων, οι υγειονομικοί, οι απεργοί διαδηλωτές δείχνουν το δρόμο, όχι μόνο της αξιοπρέπειας αλλά και της νίκης.
Μπροστά σε αυτό το σκηνικό εξαθλίωσης, κανένας άνθρωπος της δουλειάς δεν έχει τίποτα να περιμένει αλλά ούτε και μπορεί να ελπίζει σε μια ανατροπή χωρίς τη δική του συμμετοχή. Και η πιο μικρή αναμονή ή ανάθεση έχει ως αποτέλεσμα το περαιτέρω βύθισμα στη φτώχεια, την ανασφάλεια και την ανεργία.
Η Αλληλεγγύη είναι το όπλο μας
Απέναντι στη γενικευμένη κατακραυγή για το Μνημόνιο και την κυβέρνηση του, και μπροστά στη διαφαινόμενη αναποτελεσματικότητα των μηχανισμών χειραγώγησης (βλ. ΜΜΕ), τα μόνα όπλα που απομένουν στην εξουσία είναι ο τρόμος, η ωμή βία και η αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων. Είναι η επιλογή του καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης, της επιστράτευσης των ναζιστικών συμμοριών, της χυδαίας ρητορικής περί ‘’σύγκρουσης των δύο άκρων’’. Στόχος είναι η υποταγή του αγωνιζόμενου λαού, μέσω του φόβου. Μόνο από τύχη δεν υπήρξαν νεκροί έως τώρα.
Χρόνια τώρα οι κυβερνήσεις έχουν μετατρέψει την χώρα και ειδικότερα το κέντρο της Αθήνας σε στρατόπεδο συγκέντρωσης χιλιάδων ξεριζωμένων μεταναστών σε άθλιες συνθήκες εμποδίζοντας τους να ταξιδέψουν σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις οποίες θέλει να πάει η συντριπτική τους πλειοψηφία. Ενώ από την άλλη κρατάει στην αβεβαιότητα της «ομηρίας» ακόμη και μετανάστες που ζουν και εργάζονται χρόνια στην Ελλάδα και έχουν ενταχθεί πλήρως στην καθημερινότητα των γειτονιών μας (και ιδίως στις παρέες των παιδιών μας).
Σήμερα η κυβέρνηση αναζητεί απεγνωσμένα αποδιοπομπαίους τράγους, για να διοχετεύσει εναντίον τους την λαϊκή οργή. Τώρα τους μετανάστες, σύντομα τους ανάπηρους, τους μακροχρόνια άρρωστους, τους άνεργους, τους «μη παραγωγικούς» αυτοαπασχολούμενους, τους συνδικαλισμένους εργάτες, τους «τεμπέληδες» δάσκαλους, τους «ανίκανους» γιατρούς και νοσοκόμους, τους «υπεράριθμους» συμβασιούχους, τον κάθε διπλανό μας τελικά.
Μας θέλουν μόνους, φοβισμένους και αδύναμους. Και όταν η προπαγάνδα δεν αρκεί, η κυβέρνηση επιστρατεύει την ανοιχτή τρομοκρατική βία και καταστολή. Αλλά εμείς (όλοι εμείς οι εκμεταλλευόμενοι και καταπιεσμένοι) δε θα παραμείνουμε άβουλοι:
- Θα αρνηθούμε τον κοινωνικό κανιβαλισμό
- Θα πολεμήσουμε την εξαθλίωση, όχι τους εξαθλιωμένους
- Η αποφασιστικότητα είναι η δύναμή μας, η αλληλεγγύη το όπλο μας
…. Και θα οργανωθούμε
Απέναντι σε όλα αυτά και μπροστά στις μάχες του Μαΐου – Ιουνίου, χρειάζεται μια συνολική ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, με συλλογικές διαδικασίες βάσης, με οικοδόμηση μορφών οργάνωσης και αλληλεγγύης των εργαζόμενων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ντόπιοι και μετανάστες, σε ένα ενιαίο εργατικό μέτωπο που απέναντι στις προσπάθειες διαχωρισμού τους, θα προβάλλει αιτήματα που συνενώνουν τους διαφορετικούς κλάδους, απαντούν στην ουσία των διακυβευμάτων με τα οποία η κυβέρνηση, η ΕΕ και το ΔΝΤ τρομοκρατούν τον λαό και ενώνουν σε ταξική κατεύθυνση.
Οι εργαζόμενοι αρνούμαστε να πειθαρχήσουμε στις επιταγές της ΕΕ και του διεθνούς κεφαλαίου. Αρνούμαστε τη ρητορεία της κυβέρνησης περί νέας «εθνικής προσπάθειας» στο βωμό της οποίας όλοι εμείς που δεν καρπωθήκαμε τα κέρδη τόσα χρόνια, τώρα θα καρπωθούμε τη ζημιά. Το αίτημα του εργατικού και λαϊκού κινήματος είναι ΝΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ της που οδηγεί το λαό στην χρεοκοπία.
- Με συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων μέσα από διαδικασίες βάσης.
- Με την προσπάθεια δημιουργίας ενός πανελλαδικού πανεργατικού απεργιακού κινήματος με καθολική συμμετοχή της εργατικής τάξης, των αγροτών, των ανέργων, της νεολαίας, των μεταναστών, των αυτοαπασχολούμενων, με χαρακτηριστικά κλιμάκωσης, συνέχειας, αποτελεσματικότητας, μέχρι τη νίκη, μέχρι την κατάργηση των νομοθετικών τερατουργημάτων, μέχρι την ανατροπή των Μνημονίων και των υποστηρικτών τους.
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ, ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ,
ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΟΡΑΜΑΤΑ ΤΟΥ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΝ
.png)
