Από Radical Desire:
1. Ξεκάθαρη αντίθεση με την κυρίαρχη, αντεργατική και αρπακτική οικονομική πολιτική κυβέρνησης και ΔΝΤ.
2. Ξεκάθαρος προσανατολισμός στην ένωση με προϋπάρχοντα εργατικά και συνδικαλιστικά κινήματα. Έμπρακτη αλληλεγγύη μεταξύ ετερογενών ομάδων που επιθυμούν να αντιταχθούν στην οικονομική πολιτική.
3. Αντι-μηντιακός προσανατολισμός σε ό,τι αφορά τα καθεστωτικά ΜΜΕ, τα παρακλάδια τους και τις αόρατες απολήξεις τους. Οργάνωση νέων μηντιακών φορέων για την ζύμωση και διάχυση ιδεών και οργανωτική απόσταση από εγκατεστημένους φορείς "εναλλακτικής" πολιτικής άποψης και ενημέρωσης (περιλαμβανομένου του παρόντος).
4. Κριτική της προληπτικής φοβίας για εμπλοκή του "κομματισμού", που ουσιαστικά ενισχύει την υπόγεια και ανεξέλεγκτη δράση κομματικών στελεχών και φορέων. Αντίθετα, προσπάθεια να αναγκαστεί το κομματικό σύστημα να εκφραστεί ρητά και συγκεκριμένα απέναντι σε προτάσεις που απορρέουν από κινηματικές διαδικασίες. Μεγιστοποίηση της πίεσης στα κόμματα να εκφράσουν θέσεις, να δώσουν απτές απαντήσεις στις προτάσεις και να διαλέξουν πλευρά συστράτευσης, τόσο από τα "μέσα" όσο και από έξω.
5. Απεγκλωβισμός από οποιαδήποτε εκ προοιμίου "κανονιστική" αρχή για τις μορφές που πρέπει να λάβει η έμπρακτη συμμετοχή. Οι απτές μορφές πρέπει να συζητούνται και να συναποφασίζονται πλειοψηφικά, χωρίς καμία α πριόρι δέσμευση για το τι θα συνιστά "αποδεκτή" μορφή πάλης.
6. Αντίθετα, δογματική προσκόλληση σε στοιχειώδη προτάγματα τα οποία εκφράζουν τον αξιακό πυρήνα του κινήματος. Η επίκληση των αρχών "ισότητας-δικαιοσύνης-αξιοπρέπειας" είναι μια θετική αρχή σε αυτή την κατεύθυνση.
7. Ενσυνειδητότητα για την φύση της συγκυρίας, η οποία αφορά την προσπάθεια, αρχικά, άμυνας απέναντι στις επιθετικά αντιλαϊκές και αντεργατικές συνεπαγωγές του συνδυασμού κρίσης συσσώρευσης και κρίσης χρέους και όχι την προσπάθεια διεύρυνσης μιας ήδη οικονομικά ακμάζουσας δημοκρατίας. Ακοίμητη ενσυνειδητότητα για τους κινδύνους που συνεπάγεται η σημερινή συγκυρία αυτή σε ό,τι αφορά παρεμβάσεις και προβοκάτσιες φασιστικών ή ακροδεξιών στοιχείων. Μηδενική ανοχή σε αντικομμουνιστικά, αντιμεταναστευτικά και ακραία εθνικιστικά συνθήματα ή αντζέντες.
8. Αντίληψη των συνεπαγωγών της φύσης της συλλογικότητας: συλλογικότητα δεν είναι το άρθροισμα ατομικοτήτων αλλά η έμπρακτη υπέρβαση της ατομικότητας στο όνομα της ευφυϊας και της θέλησης του συνόλου.
9. Αντίληψη της πολιτικής ευθύνης για κάθε πράξη και απόφαση της συλλογικότητας: το μέλος της πολιτικά συνειδητοποιημένης συλλογικότητας διατηρεί στο ακέραιο την ατομική του ευθύνη για κάθε τέτοια πράξη και κάθε τέτοια απόφαση. Δεν αντιπροσωπεύει απλώς τον εαυτό του αλλά όλους όσους δεν έχουν ακόμη εμπιστευτεί το κίνημα ή ενωθεί με αυτό. Η μακροχρόνια ευρωστία κάθε συλλογικής πρωτοβουλίας θα εξαρτηθεί από την υπευθυνότητα και την ωριμότητα όσων εντάσσονται αρχικά σ' αυτή.
10. Αντίληψη της τεράστιας σημασίας των πρακτικών και τετριμμένων "λεπτομερειών" που είναι απαραίτητες για μια δυνητικά μακροχρόνια σύγκρουση με το κράτος και τους μηχανισμούς του, από το πώς μπορεί να εξασφαλιστεί η διαρκής και αμείωτη παρουσία σε χώρους συνάθροισης, στο πώς συντονίζεται η οργανωμένη άμυνα σε δυνητικές προβοκάτσιες ή επιθέσεις της αστυνομίας, στο πώς θα εξυπηρετούνται βασικές βιολογικές ανάγκες των συμμετεχόντων όπως η σίτιση ή θα διευθετούνται για τον καθένα οικογενειακές ή εργασιακές υποχρεώσεις χωρίς να αδυνατίζει η μάζα του συνόλου.
1. Ξεκάθαρη αντίθεση με την κυρίαρχη, αντεργατική και αρπακτική οικονομική πολιτική κυβέρνησης και ΔΝΤ.
2. Ξεκάθαρος προσανατολισμός στην ένωση με προϋπάρχοντα εργατικά και συνδικαλιστικά κινήματα. Έμπρακτη αλληλεγγύη μεταξύ ετερογενών ομάδων που επιθυμούν να αντιταχθούν στην οικονομική πολιτική.
3. Αντι-μηντιακός προσανατολισμός σε ό,τι αφορά τα καθεστωτικά ΜΜΕ, τα παρακλάδια τους και τις αόρατες απολήξεις τους. Οργάνωση νέων μηντιακών φορέων για την ζύμωση και διάχυση ιδεών και οργανωτική απόσταση από εγκατεστημένους φορείς "εναλλακτικής" πολιτικής άποψης και ενημέρωσης (περιλαμβανομένου του παρόντος).
4. Κριτική της προληπτικής φοβίας για εμπλοκή του "κομματισμού", που ουσιαστικά ενισχύει την υπόγεια και ανεξέλεγκτη δράση κομματικών στελεχών και φορέων. Αντίθετα, προσπάθεια να αναγκαστεί το κομματικό σύστημα να εκφραστεί ρητά και συγκεκριμένα απέναντι σε προτάσεις που απορρέουν από κινηματικές διαδικασίες. Μεγιστοποίηση της πίεσης στα κόμματα να εκφράσουν θέσεις, να δώσουν απτές απαντήσεις στις προτάσεις και να διαλέξουν πλευρά συστράτευσης, τόσο από τα "μέσα" όσο και από έξω.
5. Απεγκλωβισμός από οποιαδήποτε εκ προοιμίου "κανονιστική" αρχή για τις μορφές που πρέπει να λάβει η έμπρακτη συμμετοχή. Οι απτές μορφές πρέπει να συζητούνται και να συναποφασίζονται πλειοψηφικά, χωρίς καμία α πριόρι δέσμευση για το τι θα συνιστά "αποδεκτή" μορφή πάλης.
6. Αντίθετα, δογματική προσκόλληση σε στοιχειώδη προτάγματα τα οποία εκφράζουν τον αξιακό πυρήνα του κινήματος. Η επίκληση των αρχών "ισότητας-δικαιοσύνης-αξιοπρέπειας" είναι μια θετική αρχή σε αυτή την κατεύθυνση.
7. Ενσυνειδητότητα για την φύση της συγκυρίας, η οποία αφορά την προσπάθεια, αρχικά, άμυνας απέναντι στις επιθετικά αντιλαϊκές και αντεργατικές συνεπαγωγές του συνδυασμού κρίσης συσσώρευσης και κρίσης χρέους και όχι την προσπάθεια διεύρυνσης μιας ήδη οικονομικά ακμάζουσας δημοκρατίας. Ακοίμητη ενσυνειδητότητα για τους κινδύνους που συνεπάγεται η σημερινή συγκυρία αυτή σε ό,τι αφορά παρεμβάσεις και προβοκάτσιες φασιστικών ή ακροδεξιών στοιχείων. Μηδενική ανοχή σε αντικομμουνιστικά, αντιμεταναστευτικά και ακραία εθνικιστικά συνθήματα ή αντζέντες.
8. Αντίληψη των συνεπαγωγών της φύσης της συλλογικότητας: συλλογικότητα δεν είναι το άρθροισμα ατομικοτήτων αλλά η έμπρακτη υπέρβαση της ατομικότητας στο όνομα της ευφυϊας και της θέλησης του συνόλου.
9. Αντίληψη της πολιτικής ευθύνης για κάθε πράξη και απόφαση της συλλογικότητας: το μέλος της πολιτικά συνειδητοποιημένης συλλογικότητας διατηρεί στο ακέραιο την ατομική του ευθύνη για κάθε τέτοια πράξη και κάθε τέτοια απόφαση. Δεν αντιπροσωπεύει απλώς τον εαυτό του αλλά όλους όσους δεν έχουν ακόμη εμπιστευτεί το κίνημα ή ενωθεί με αυτό. Η μακροχρόνια ευρωστία κάθε συλλογικής πρωτοβουλίας θα εξαρτηθεί από την υπευθυνότητα και την ωριμότητα όσων εντάσσονται αρχικά σ' αυτή.
10. Αντίληψη της τεράστιας σημασίας των πρακτικών και τετριμμένων "λεπτομερειών" που είναι απαραίτητες για μια δυνητικά μακροχρόνια σύγκρουση με το κράτος και τους μηχανισμούς του, από το πώς μπορεί να εξασφαλιστεί η διαρκής και αμείωτη παρουσία σε χώρους συνάθροισης, στο πώς συντονίζεται η οργανωμένη άμυνα σε δυνητικές προβοκάτσιες ή επιθέσεις της αστυνομίας, στο πώς θα εξυπηρετούνται βασικές βιολογικές ανάγκες των συμμετεχόντων όπως η σίτιση ή θα διευθετούνται για τον καθένα οικογενειακές ή εργασιακές υποχρεώσεις χωρίς να αδυνατίζει η μάζα του συνόλου.
.png)
