Στη Βουλή κατατίθεται την Τρίτη 23 Ιούλη νομοσχέδιο που μεταξύ άλλων προβλέπει την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας στα εμπορικά καταστήματα. Το νέο μέτρο της κυβέρνησης προβλέπει τη δυνατότητα να ανοίγουν τα εμπορικά καταστήματα όλες τις Κυριακές του χρόνου, με απλή απόφαση του Δήμαρχου ή αντιπεριφερειάρχη κάθε περιοχής, ενώ θεσπίζει το άνοιγμα όλων των εμπορικών καταστημάτων για 7 (!) Κυριακές το χρόνο (από 1 που ίσχυε μέχρι σήμερα στις γιορτές των Χριστουγέννων). Το μέτρο είναι προς όφελος των μεγάλων εμπορικών αλυσίδων και του πολυεθνικού κεφαλαίου, που θέλει να αυξήσει τα κέρδη του και να κάνει λάστιχο τα ωράρια (και τις αποδοχές) των εργαζομένων. Ήδη, σωματεία του εμπορίου, το ΠΑΜΕ και άλλες συλλογικότητες, διοργανώνουν συλλαλητήριο την Τρίτη στις 7.00 μ.μ. στην Ομόνοια, ενάντια στην κατάργηση της Κυριακής αργίας. Αίτημα των εργαζομένων στο εμπόριο είναι η νομοθετική κατοχύρωση της αργίας της Κυριακής, η σταθερή εργασία με 5-ήμερο και 40-ωρο, οι συλλογικές συμβάσεις με αξιοπρεπείς αποδοχές. Στο εμπόριο απασχολούνται πάνω 600 χιλιάδες εργαζόμενοι που θίγονται από το αντεργατικό αυτό μέτρο, το οποίο προφανώς δεν θα μείνει μόνο στον κλάδο του εμπορίου...
Το οκτάωρο και το πενθήμερο είναι ο επόμενος στόχος της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, καθώς με πολλές «κυκλωτικές» κινήσεις το τελευταίο διάστημα, και υλοποιώντας τη γραμμή που έχουν επιβάλει τα μνημόνια αλλά και οι πιέσεις του κεφαλαίου, επιχειρεί να καταργήσει μια θεμελιώδη κατάκτηση του εργατικού κινήματος του τελευταίου αιώνα.
Η συζήτηση αυτή ήρθε στο προσκήνιο με αφορμή μία διάταξη στο πρόσφατο πολυνομοσχέδιο-τερατούργημα, που αφορά τον νέο τρόπο καθορισμού του κατώτατου μισθού και στην οποία απαλείφθηκε η αναφορά πως αυτός ο μισθός είναι «για εργασία 25 ημερών μηνιαίως και ημερομίσθιο για εργασία 8 ωρών ημερησίως...».
Το γεγονός αυτό προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις, αφού ουσιαστικά ανοίγει η «κερκόπορτα» για την καταστρατήγηση του οκταώρου και της πενθήμερης απασχόλησης, προς ικανοποίηση μιας ακόμα επιθυμίας εμπόρων, ξενοδόχων και άλλων τμημάτων του κεφαλαίου που επιζητούν εργάτες λάστιχο, χωρίς δικαιώματα, πάντα πρόθυμους ανά πάσα στιγμή, ώρα και ημέρα της εβδομάδας να δουλεύουν με 586 ευρώ μεικτά το μήνα…
Ο υπουργός Εργασίας Γ. Βρούτσης, υπό το βάρος της κατακραυγής, έσπευσε να αμβλύνει τις εντυπώσεις εκδίδοντας ανακοίνωση-διάψευση, υποτίθεται, για τις «ανυπόστατες φήμες και διαρροές περί κατάργησης του 8ώρου». Μάλιστα, βαφτίζοντας το ψάρι κρέας, πρόσθεσε ότι «με τη συγκεκριμένη διάταξη του νομοσχεδίου (άρθρο 103) θεσπίζεται μηχανισμός για τον καθορισμό του νομοθετημένου κατώτατου μισθού και ημερομισθίου για τους υπάλληλους και εργατοτεχνίτες όλης της χώρας». Για την ουσία της απάλειψης της εν λόγω αναφοράς στο οκτάωρο και πενθήμερο, το υπουργείο Εργασίας προσπάθησε να πείσει ότι όλα τα έκανε για «να μην υπάρξει σύγχυση ή αμφισβήτηση ή ακόμα και νομοθετικός πλεονασμός (!) ως προς την έννοια και το περιεχόμενο της πλήρους απασχόλησης»!
Βέβαια, η διάψευση Βρούτση διόλου δεν ξεκαθάρισε το τοπίο των κυβερνητικών προθέσεων. Άλλωστε, λίγες εβδομάδες νωρίτερα, στα μέσα Ιουνίου, πάλι το ίδιο υπουργείο με ερμηνευτική του εγκύκλιο που αναφερόταν στον επισιτιστικό κλάδο, αμφισβήτησε ευθέως το καθεστώς 40 ωρης και πενθήμερης εργασίας κάνοντας λόγο για δυνατότητα «να συμφωνηθεί εξαήμερη εβδομαδιαία εργασία»! Ειδικότερα, σε έγγραφό του, διευκρινίζεται ότι, μετά τη λήξη μιας σύμβασης (και της τρίμηνης περιόδου επέκτασης), η αμοιβή των εργαζομένων μπορεί να προσαρμόζεται στο βασικό μισθό και τέσσερα επιδόματα, μονομερώς, με απόφαση του εργοδότη, ενώ δε θίγονται λοιποί κανονιστικοί όροι της ΣΣΕ. Αυτό συνεπάγεται ότι οι μη μισθολογικοί όροι των ΣΣΕ που έχουν λήξει, μπορούν να μεταβληθούν με νέα ΣΣΕ καθώς και με ατομική σύμβαση εργασίας με τη σύμφωνη γνώμη του εργαζόμενου. Απαντώντας όμως και σε δεύτερο ερώτημα, προφανώς εργοδότη στον κλάδο του επισιτισμού, το έγγραφο αναφέρει ότι η ΣΣΕ των επισιτιστικών καταστημάτων, η οποία καταγγέλθηκε στις 14/5/2012 έληξε- μετά το τρίμηνο παράτασης ισχύος της- στις 14/8/2012 και «συνεπώς για τους παλαιούς εργαζομένους ισχύουν τα ανωτέρω ενώ για τους νεοπροσλαμβανόμενους στην ατομική σύμβαση μπορεί να συμφωνηθεί η εξαήμερη εβδομαδιαία εργασία».
Βέβαια, το βασικό οπλοστάσιο για τη διάλυση του οκτάωρου-πενθήμερου έχει δημιουργηθεί με την ψήφιση του μνημονιακού αντεργατικού νόμου 4093/2012. Χαρακτηριστικά, ερμηνευτική εγκύκλιος του υπουργείου αναφέρει ρητά ότι «είναι δυνατόν στο πλαίσιο της οργάνωσης του ημερήσιου χρόνου εργασίας να καθορίζεται μεσημβρινή ανάπαυση τουλάχιστον τριών ωρών, και για τους εργαζομένους καταστημάτων των οποίων η ημερήσια λειτουργία ακολουθεί συνεχές ωράριο», αφήνοντας ουσιαστικά ανοιχτή τη δυνατότητα, παράτασης του ημερήσιου χρόνου εργασίας σε 11ωρη! Επίσης, σε άλλη παράγραφο, αναφέρεται ότι «αίρεται από την 12/11/2012, η απαγόρευση της απασχόλησης των εργαζομένων κατά τις ώρες που δεν λειτουργούν τα καταστήματα». Σε άλλο σημείο της ίδιας εγκυκλίου, αναφέρεται ότι «η επί 10λεπτον καθυστέρηση της λήξεως της λειτουργίας του καταστήματος προς εξυπηρέτηση πελατών, ευρισκομένων εντός αυτού δεν αποτελεί παράβαση των διατάξεων του παρόντος» και πιο κάτω, ότι «στα εμπορικά καταστήματα λιανικής πώλησης επιτρέπεται η μετά το πέρας του νομίμου ωραρίου λειτουργίας τους απασχόληση επί τριάντα λεπτά της ώρας ενός εργαζόμενου υπεύθυνου ταμείων και μέχρι τριών εργαζόμενων ταμιών…». Πλάι σε όλα αυτά που αφορούν το οκτάωρο και πενθήμερο, θα πρέπει να προσθέσουμε και την διαρκή προσπάθεια όλων των τελευταίων μνημονιακών κυβερνήσεων να καταργήσουν και την αργία της Κυριακής…
Οι κυβερνητικές λοιπόν διαψεύσεις περί του οκτάωρου-πενθήμερου είναι εντελώς κάλπικες, αφού όλα τα σφυριά των κατά καιρούς ηγεσιών του υπουργείου Εργασίας εργάζονται τα τελευταία χρόνια για τη διάλυση κάθε ίχνους εργατικού δικαιώματος στην πλήρη και σταθερή εργασία, με μισθούς που διασφαλίζουν μια ανθρώπινη και αξιοπρεπή ζωή. Χρόνος εργασίας, χρόνος ξεκούρασης, χρόνος αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης, τείνουν να γίνουν «ένα», καθώς το κεφάλαιο στον απάνθρωπο ολοκληρωτικό καπιταλισμό της εποχής μας θέλει να δημιουργήσει μια νέα, πλήρως υποδουλωμένη εργατική τάξη, χωρίς δικαιώματα, χωρίς συλλογικότητες, χωρίς την παραμικρή δύναμη αντίδρασης και ρήξης των δεσμών που της επιβάλλονται.
ΠΗΓΗ: ΝΑΡ
