ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΡΙΟ ΤΩΝ ΣΥΜΦΩΝΙΩΝ ΤΟΥ ΕΛΣΙΝΚΙ (ΕΠΣΕ)
Τ.Θ. 60820, 15304 Γλυκά Νερά, Tηλ. 2103472259 Fax: 2106018760
email: office@greekhelsinki.gr ιστοσελίδα: http://cm.greekhelsinki.gr/
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
9 Δεκεμβρίου 2007
Δύο άρθρα του «Ιού» για τη δίκη Πλεύρη-«Ελεύθερου Κόσμου»
Το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) επισημαίνει τα ακόλουθα δύο πρόσφατα άρθρα του «Ιού» στην «Ελευθεροτυπία» για τη δίκη Πλεύρη-«Ελεύθερου Κόσμου». Διευκρινίζει πάντως πως είναι ανακριβές ότι «στην Ελλάδα είναι η πρώτη φορά που εφαρμόζεται αυτεπάγγελτη δίωξη για αντισημιτική προπαγάνδα». Το 2002-3, πάλι μετά από ανάλογες μηνυτήριες αναφορές του ΕΠΣΕ, είχαν ασκηθεί διώξεις κατά της «Ελευθεροτυπίας» και των «Νέων», που όμως τελικά δεν οδηγήθηκαν σε δίκες. Προσφυγές των εφημερίδων κατά των κατηγορητηρίων έγιναν δεκτές από εισαγγελείς και δικαστές ομοϊδεάτες των καταγγελλομένων σήμερα, που είχαν κρίνει πως φράσεις όπως «οι Εβραίοι δεν είναι άνθρωποι, είναι αναξιόπιστοι, ανερμάτιστοι, κτλ.» δεν είναι αντισημιτικές αλλά αποτελούν κριτική του Ισραήλ…
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
9 Δεκεμβρίου 2007
ΡΕΣΙΤΑΛ ΝΑΖΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΕΔΩΛΙΟ ΤΟΥ ΕΦΕΤΕΙΟΥ
Η δεύτερη δίκη του Ταλμούδ
http://www.enet.gr/online/online_print?id=3568448,11458752,16854592
Μια δίκη στην Αθήνα του 2007 μας φέρνει πίσω στον ευρωπαϊκό Μεσαίωνα του 13ου αιώνα, αλλά κυρίως στη φρίκη του Ολοκαυτώματος που σημάδεψε τον 20ό αιώνα
ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ: ΤΑΣΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΜΗΣ, ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΨΑΡΡΑ, ΑΝΤΑ ΨΑΡΡΑ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΡΡΑΣ.
Πριν από οκτώ σχεδόν αιώνες διεξάχθηκε με πρωτοβουλία του Πάπα Γρηγόριου Θ' ένας δημόσιος έλεγχος των βιβλίων στα οποία καταγράφηκε η προφορική παράδοση της εβραϊκής θρησκείας, ο οποίος έκτοτε έχει μείνει στην ιστορία ως «δίκη του Ταλμούδ».
Η διαδικασία αυτή ξεκίνησε μετά την καταγγελία ενός εκχριστιανισμένου εβραίου, του Νικολά Ντονέν, ο οποίος ισχυρίστηκε ότι το Ταλμούδ, στο οποίο συγκεντρώνονται τα σχόλια των ραβίνων στη γραπτή Τορά (την Πεντάτευχο, δηλαδή τα πέντε πρώτα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης), περιέχει προσβλητικά και ανακριβή στοιχεία για τους χριστιανούς και το χριστιανισμό.
Ο πάπας ζήτησε από τους χριστιανούς βασιλιάδες της Ευρώπης να κατασχεθούν τα βιβλία αυτά και να ελεγχθεί το περιεχόμενό τους. Στο αίτημα του πάπα ανταποκρίθηκε μόνο ο Λουδοβίκος Θ' της Γαλλίας.
Στις 3 Μαρτίου του 1240 κατασχέθηκαν τα εβραϊκά βιβλία και όπως γράφει η Ρίκα Μπενβενίστε «στις 8 Ιουνίου του 1942, σε μια κεντρική πλατεία του Παρισιού, πάνω σε είκοσι ή είκοσι τέσσερα καρότσια μεταφέρθηκαν πάνω από δέκα χιλιάδες τόμοι του Ταλμούδ και παραδόθηκαν στην πυρά» (Βιβλιοθήκη, 21/10/2005).
Η «δίκη» κράτησε έξι ολόκληρα χρόνια, δηλαδή η οριστική «καταδίκη» εκδόθηκε τέσσερα χρόνια μετά το κάψιμο των βιβλίων. Από τότε, το Ταλμούδ βρίσκεται στο επίκεντρο κάθε αντισημιτικού πογκρόμ στον κόσμο.
Το Ταλμούδ στο Εφετείο
Η δίκη που άρχισε την περασμένη Δευτέρα και συνεχίζεται την Πέμπτη στο Εφετείο της Αθήνας, φαινομενικά δεν έχει σχέση με τη μακρινή αυτή ιστορία του ευρωπαϊκού Μεσαίωνα. Στο εδώλιο κάθεται ο εκπρόσωπος του ελληνικού νεοναζισμού Κωνσταντίνος Πλεύρης, με την κατηγορία ότι με το βιβλίο του «Εβραίοι, όλη η αλήθεια» παραβιάζει τον αντιρατσιστικό νόμο 927/1979, όπως τροποποιήθηκε από το νόμο 1419/1984.
Εχουμε από καιρό (9.6.96), αλλά και πρόσφατα (1.12.07), διατυπώσει τις ενστάσεις μας για την εφαρμογή αυτού του νόμου ως μέτρου διοικητικού ελέγχου βιβλίων, ακόμα και των πιο ακραίων. Ομως, δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε ότι μια απλή ανάγνωση του βιβλίου αρκεί για να διαπιστωθεί ότι στοιχειοθετείται απολύτως το αδίκημα αυτό. Ενώ και τα δεκάδες αποσπάσματα που έχουν περιληφθεί στο κατηγορητήριο επιβεβαιώνουν ότι το βιβλίο αυτό εμπίπτει και στα δύο άρθρα του σχετικού νόμου που διώκουν, μεταξύ άλλων, όποιον «διά γραπτών κειμένων ή εικονογραφήσεων εκ προθέσεως προτρέπει εις πράξεις ή ενεργείας δυναμένας να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βίαν κατά προσώπων ή ομάδος προσώπων εκ μόνου του λόγου της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής των» (άρθρο 1) και όποιον «διά γραπτών κειμένων ή εικονογραφήσεων εκφράζει ιδέας προσβλητικάς κατά προσώπου ή ομάδος προσώπων λόγω της φυλετική ή εθνικής καταγωγής των» (άρθρο 2).
Θα περίμενε, λοιπόν, κανείς από το δικαστήριο να εξετάσει αυτά τα αποσπάσματα και να αποφανθεί σχετικά. Αλλά επαναλήφθηκε, δυστυχώς, το σκηνικό της πρώτης δίκης με το ίδιο αντικείμενο που είχε μείνει στη μέση: Πρώτα πρώτα δεν επιτράπηκε να παραστούν ως πολιτικώς ενάγοντες οι εβραίοι πολίτες και οι εκπρόσωποι του ΕΠΣΕ που είχαν υποβάλει τις μηνυτήριες αναφορές, από τις οποίες ξεκίνησε η δικαστική έρευνα.
Η δικαιολογία με την οποία αποβλήθηκε η πολιτική αγωγή ήταν ότι ο νόμος διώκει πλέον αυτεπάγγελτα τα αδικήματα αυτά, κατά συνέπεια νομιμοποιείται μόνο η ίδια η πολιτεία να ασκεί το καθήκον του κατηγόρου, μέσω των εισαγγελικών λειτουργών.
Ελα, όμως, που η εκπρόσωπος της πολιτείας, δηλαδή η εισαγγελέας της έδρας, δεν φαίνεται να πείθεται από το κατηγορητήριο... Οπως και στην πρώτη δίκη που διακόπηκε, έτσι και τώρα, η εισαγγελέας από την πρώτη στιγμή υπέβαλε ερωτήσεις προς τους μάρτυρες κατηγορίας αποκλειστικά προς την κατεύθυνση της υπεράσπισης του κατηγορούμενου.
Η εισαγγελέας και ένα ακόμα μέλος του δικαστηρίου εμφανίστηκαν εντυπωσιασμένες από τις «αποκαλύψεις» του Πλεύρη για το Ταλμούδ και επέμεναν μόνο σ' αυτό. Μάταια ο πρόεδρος παρατηρούσε πώς ό,τι κι αν λέει το Ταλμούδ, δεν δικαιολογείται η προτροπή να εξοντωθούν οι εβραίοι. Ελλείψει πολιτικής αγωγής, το κατηγορητήριο έμεινε ανυπεράσπιστο, για να φτάσει ο Πλεύρης να θριαμβολογεί: «Αλλος είναι ο κατηγορούμενος εδώ».
Να, λοιπόν, που θυμηθήκαμε τη μεσαιωνική δίκη του Ταλμούδ. Η δίκη του Πλεύρη μετατράπηκε από δίκη του αντισημιτισμού σε δίκη αυτού που η εισαγγελέας ονόμαζε «εβραιοσιωνισμό», αποδεχόμενη την ορολογία της ελληνικής ακροδεξιάς που δεν αρκείται στην πολιτική έννοια «σιωνισμός», αλλά δημιουργεί μια σκόπιμη σύγχυση μεταξύ της εβραϊκής θρησκείας και του εβραϊκού εθνικισμού, δηλαδή του σιωνισμού, ενός πολιτικού κινήματος ηλικίας λίγο μεγαλύτερης από έναν αιώνα.
Οι ερωτήσεις περί Ταλμούδ δεν είχαν καμιά θέση στη δίκη, δεν αφορούσαν το κατηγορητήριο και το μόνο που έκαναν ήταν να αφήσουν να αιωρείται πάνω από τη δικαστική αίθουσα μια αίσθηση του τύπου «Ε, αφού λένε όλα αυτά τα φοβερά στο Ταλμούδ οι εβραίοι για τους χριστιανούς, τότε ας λέει κι ο Πλεύρης τα ίδια για τους εβραίους».
Αντισημιτισμός και Ταλμούδ
Η προσπάθεια των αντισημιτών του χριστιανικού κόσμου από αιώνες να στηρίξουν το μίσος κατά των εβραίων στο Ταλμούδ έχει μια πολύ απλή εξήγηση: Δεν είναι δυνατόν να στραφούν κατά της Τορά, δηλαδή του Ιερού Βιβλίου των Εβραίων, διότι αυτή ταυτίζεται με την Παλαιά Διαθήκη, την οποία θεωρούν θεόπνευστη και οι χριστιανοί ως τμήμα της Αγίας Γραφής. [Βέβαια, ο Πλεύρης καταγγέλλει και την Παλαιά Διαθήκη]. Αναπτύχθηκε, λοιπόν, από διάφορους κατά εποχές αντισημίτες η θεωρία ότι υπάρχει και το «κρυφό ιερό βιβλίο», δηλαδή το Ταλμούδ, το οποίο περιέχει τα «πραγματικά» και «επικίνδυνα» στοιχεία της εβραϊκής θρησκείας. Κοινό στοιχείο αυτών των απόψεων είναι η ιδέα ότι «ο εβραίος του Ταλμούδ» είναι μια αναλλοίωτη εξωιστορική πραγματικότητα που δεν εξελίσσεται.
Φυσικά το Ταλμούδ, δηλαδή τα σχόλια των ραβίνων των πρώτων αιώνων της χρονολογίας μας, πρέπει να αντιμετωπισθούν μέσα στο πλαίσιο της εποχής τους. Είναι σίγουρο ότι περιλαμβάνουν πολλές διατυπώσεις που θα ξενίσουν το σημερινό αναγνώστη. Παρόμοιες, αν όχι σκληρότερες, θα βρει κανείς στα κείμενα των πατέρων της χριστιανικής Εκκλησίας, που μάλιστα εξακολουθούν να θεωρούνται Αγιοι.
Οσο για τις υποτιμητικές διατυπώσεις για τους μη εβραίους που διατυπώνονται στο Ταλμούδ, αυτό είναι εξ ορισμού χαρακτηριστικό όλων των θρησκειών. Ειδικά οι εξ αποκαλύψεως μονοθεϊστικές θρησκείες έχουν ανάγκη από συνεχή δογματικό διαχωρισμό, εφόσον έχουν κοινή μήτρα.
Αλλά ακόμα κι αυτές οι θέσεις δεν φαίνεται να αρκούν στους αντισημίτες για να στηρίξουν τη θεωρία του μίσους κατά των εβραίων. Καταφεύγουν, λοιπόν, στην ανοιχτή πλαστογραφία. Για παράδειγμα, κατηγορούν το Ταλμούδ (μαζί τους κι ο Πλεύρης) ότι ο εβραϊκός όρος «γκόι» (πληθ. «γκόιμ») που χαρακτηρίζει στο Ταλμούδ τους μη-εβραίους, σημαίνει «αγελάδα» ή «ζώο». Στην πραγματικότητα ο όρος σημαίνει «μέλος ενός έθνους» και δεν είναι υποτιμητικός, όπως μπορεί καφένας να διαπιστώσει από την ίδια την Αγία Γραφή (Γένεσις 35.11, Ησαΐας 2.4). Η Βίβλος αποκαλεί ακόμα και τον εβραϊκό λαό «γκόι» (Εξοδος 19.6).
Τα αποσπάσματα που αποδίδει στο Ταλμούδ ο Πλεύρης στο βιβλίο του, τα βρίσκουμε ταυτόσημα και με τις ίδιες ακριβώς διατυπώσεις σε παράρτημα του βιβλίου «Το ξεσκέπασμα του Ταλμούδ» του I.B.Pranaitis που εκδόθηκε στα ελληνικά πριν από δεκαπέντε χρόνια! Ούτε εδώ, λοιπόν, πρωτοτυπία.
Ο δε συγγραφέας Pranaitis δεν είναι παρά μια ανυπόληπτη ιστορική φιγούρα του ρωσικού αντισημιτισμού στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, γνωστός από το φιάσκο μιας δίκης όπου κατέθεσε ως «εμπειρογνώμων» για να στηρίξει τη θεωρία ότι οι εβραίοι πίνουν το αίμα των χριστιανών.
Αλλά η βασική πηγή και έμπνευση του Πλεύρη είναι άλλη: Ακολουθεί κατά γράμμα το παράδειγμα του Αλφρεντ Ρόζενμπεργκ, του θεωρητικού του ναζισμού που είχε ήδη από το 1920 γράψει τον αντισημιτικό λίβελο «Ανηθικότητα στο Ταλμούδ», στο οποίο στηρίχτηκε η δολοφονική αντιεβραϊκή ιδεολογία του Τρίτου Ράιχ.
Ο Ρόζεμπεργκ πρόλαβε και εφάρμοσε τη θεωρία του ως «υπουργού των κατεχόμενων ανατολικών περιοχών», δημιουργώντας γκέτο και εξοντώνοντας χιλιάδες εβραίους. Καταδικάστηκε εγκληματίας στη δίκη της Νυρεμβέργης και εκτελέστηκε το 1946.
Στο σύνολό του ο ναζιστικός αντισημιτισμός στηρίζεται σε παρόμοιες «αναλύσεις» του Ταλμούδ (κυρίως Johann Pohl "Talmudgeist", Berlin 1941 και το προγενέστερο βιβλίο του Theodor Fritsch "Handbuch der Judenfrage", 1887). Τα ίδια αμφισβητούμενα αποσπάσματα, οι ίδιες πλαστογραφήσεις και η ίδια προσχηματική ερμηνεία.
Ολες αυτές οι θεωρίες κατέρρευσαν για την πολιτισμένη ανθρωπότητα μετά τη φρικτή εμπειρία του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου και του Ολοκαυτώματος. Διαπιστώθηκε, τότε, πού οδηγούσαν όλες αυτές οι αντισημιτικές διδασκαλίες και θεωρήθηκε θεμέλιο της ανασυγκρότησης του μεταπολεμικού κόσμου η γνήσια ανεξιθρησκία. Ολα τα σύγχρονα συντάγματα -και φυσικά το ελληνικό- προστατεύουν τη θρησκευτική πίστη των πολιτών, αλλά και τις ίδιες τις θρησκείες από παρόμοιες επιθέσεις.
Αλλά, βέβαια, όπως για τον Ρόζεμπεργκ και τους οπαδούς του, έτσι και για τον Πλεύρη, το Ταλμούδ είναι απλώς ένα πρόσχημα για να συκοφαντήσει μια ολόκληρη θρησκεία και να στοχοποιήσει το σύνολο των εβραίων.
Για το χαρακτήρα του βιβλίου αρκεί η ερώτηση του ίδιου του συνηγόρου του Πλεύρη προς ένα μάρτυρα: «Κατά τη γνώμη σας, κύριε μάρτυς, το βιβλίο είναι καλύτερο ή χειρότερο από το Mein Kampf (Ο Αγών μου) του Χίτλερ;».
Η ερώτηση προκάλεσε αμηχανία ακόμα και στην πλευρά των κατηγορουμένων. Αποκάλυψε με τον πιο γκροτέσκο τρόπο την εικόνα που έχουν οι ίδιοι οι υπερασπιστές του για το περίφημο «επιστημονικό πόνημα».
Η γκεμπελική μέθοδος
Επαναλαμβάνουμε ότι όταν πρώτη φορά φέραμε στο φως το σκανδαλώδες περιεχόμενο του βιβλίου του Πλεύρη («Το κρυφτούλι του κ. Καρατζαφέρη», 15.7.06) δεν είχαμε σκοπό να αποκαλύψουμε τις απόψεις του συγγραφέα. Είναι πασίγνωστες από δεκαετίες. Στόχος μας ήταν να επισύρουμε την προσοχή στο γεγονός ότι αυτό το βιβλίο προβαλλόταν κατά κόρον από την εκπομπή ενός υποψήφιου νομάρχη (τότε) και ήδη εκλεγμένου βουλευτή, του Αδωνι Γεωργιάδη.
Αλλά υπάρχει και κάτι χειρότερο: Χρησιμοποιώντας το ίδιο όχημα, δηλαδή την καταγγελία του Ταλμούδ, ο κ. Πλεύρης κατόρθωσε να παρασύρει την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας και να την εμφανίσει ως συνοδοιπόρο με τα ναζιστικά του κηρύγματα.
*Προηγήθηκε «αναφορά-αίτησις» του κ. Πλεύρη με ημερομηνία 11.1.07 προς την Ιερά Σύνοδο, στην οποία περιλαμβάνονται τα ίδια αποσπάσματα τα οποία αποδίδει στο Ταλμούδ και αφού ανακοινώνει προς τη Σύνοδο την έκδοση του βιβλίου του, καταλήγει:
«Κατόπιν των ανωτέρω, τα οποία συνοπτικώς ανέφερα Υμίν αιτούμαι και παρακαλώ η Ιερά Σύνοδος να τοποθετηθεί έναντι του Ταλμούδ, το οποίον ήδη από την εποχή του Ιουστινιανού απηγορεύετο να κυκλοφορή ανά την Αυτοκρατορίαν ως βλάσφημον και αιρετικόν βιβλίον και να πληροφορηθώ σχετικώς με την απόφασιν Υμών».
*Οπως ήταν φυσικό, η Ιερά Σύνοδος δεν ενέδωσε στο αίτημα-εντολή του Πλεύρη. Εκείνος άρχισε να επιτίθεται στους εκπροσώπους της Εκκλησίας και να τους βρίζει «δειλούς» και «ανάξιους» από την εκπομπή την οποία νοίκιαζε με χίλια ευρώ τη βδομάδα στο κανάλι Extra για να προβάλλει τα ρατσιστικά του βιβλία.
*Χαρακτηριστικά όσα είπε στις 13.4.07, όπου έφτασε να απειλήσει ότι θα κάνει μήνυση στην Ιερά Σύνοδο:
«Εδώ θέλω να διαμαρτυρηθώ εναντίον της Ιεράς Συνόδου διότι αρχάς Ιανουαρίου τους έστειλα μια αναφορά για το τι λένε για το Χριστό οι εβραίοι στα Ταλμούδ, πώς τον βρίζουν, με αισχρές κουβέντες, με αισχρότατες. Και έστειλα μια αναφορά στην Ιερά Σύνοδο και τους καλώ να λάβουν θέση. Οι κύριοι Μητροπολίται πρέπει να σεβαστούν τα γένια τους, πρέπει να σεβαστούν τα ράσα τους, πρέπει να σεβαστούν την πίστη τους και να τολμήσουν να μου απαντήσουν. Τι έκαναν; Εστειλαν λέει την αναφορά μου σε μία Νομοκανονική Επιτροπή. Δεν μου λέτε Αγιοι Πατέρες, όταν εγώ λέγω ότι ο Χριστός είναι παράφρων, όταν εγώ λέγω ότι ο Χριστός είναι νόθος, και μέσα σε ακαθαρσίες συνεπλάκη με τον Ιούδα, όταν βρίζω την Παναγία, αυτά τα στέλνετε σε Νομοκανονική Επιτροπή; Να σας πει τι η Νομοκανονική Επιτροπή; Και αυτή η Νομοκανονική Επιτροπή δέκα εδάφια θέλει τρεις μήνες να τα διαβάσει και να πει ότι είναι απαράδεκτα; Οχι. Είστε κι εσείς δειλοί. Φοβείσθε. Φοβείσθε τους Εβραίους. Και είσθε ανάξιοι του σχήματος που φέρετε. Διότι αν είσασθε άξιοι, έπρεπε να τιμήσετε τη μνήμη του Γρηγορίου του Ε', τη μνήμη των χιλιάδων ιερωμένων τους οποίους έσφαξαν οι Εβραίοι, και πολλούς Ιεράρχας και Αρχιερείς αναφέρω εις το βιβλίο μου. Θα περιμένω και αυτή τη βδομάδα και αν δεν απαντήσετε θα σας πάω στο δικαστήριο. Διότι ευτυχώς υπάρχει και η οδός της δικαιοσύνης, όπου και εσείς και όλοι οι γραικύλοι και οι μισέλληνες αργά ή γρήγορα θα οδηγηθούν όχι γιατί θα τιμωρηθούν -δευτερεύον- αλλά διότι θα υπάρξει το βήμα να μας ακούσουνε. Θα έρθουν οι δικοί μας. Θα γίνουν δικαστήρια. Και θα μαζευτούμε εκεί. Να ακουστεί η φωνή μας».
*Στις 19.4.07 ο Πλεύρης επανήλθε με νέα αναφορά, στην οποία ισχυρίζεται ότι «η περαιτέρω σιωπή Σας [σ.σ. δηλαδή της Ιεράς Συνόδου] προκαλεί δυσμενή σχόλια μεταξύ των Χριστιανών και ακόμη είναι αδικαιολόγητος, αλλ' όχι ανεξήγητος».
*Στην ίδια επιστολή ορίζεται και... τελεσίγραφο: «Εφόσον δεν μου δοθή απάντησις, την Παρασκευήν 27.4.07 και ώραν 20:00, στην τηλεόρασιν Extra θα αναγκασθώ να αναφερθώ στην συγκεκριμένην περίπτωσιν και θα συνεχίζω, ώστε οι Χριστιανοί να πληροφορηθούν την αλήθειαν, ποίοι και διατί την αποκρύπτουν».
*Την απειλή αυτή ο Πλεύρης την έκανε πραγματικότητα στις 4.5.07.
Από την εκπομπή του υποστηρίζει: «Κατ' εμέ η Ιερά Σύνοδος δεν μου απαντά για ένα και μόνο λόγο: η Μοσάντ εκβιάζει, η μυστική υπηρεσία του Ισραήλ έχει στοιχεία για κάποιους Ιεράρχες, για κάποιους λόγους και λέει μην απαντήσετε στον Πλεύρη, διότι εμείς θα πούμε αυτά. Δε βρίσκω άλλη εξήγηση. Με έχουν συμβουλεύσει, εκλεκτοί φίλοι, ότι πρέπει να σταματήσω αυτή τη διένεξη με την Ιερά Σύνοδο. Δεν έχω διένεξη. Ζητώ να μου απαντήσουν. Αίτηση, ως ο τελευταίος Ελλην πολίτης χριστιανός τους έκανα μία αίτηση και τους λέω, τα καταδικάζετε αυτά, ή όχι; Δεν μου απαντούν. Καθόλου. Είχα πει ότι θα μιλήσω πικρόχολα εναντίον των, αλλά θα το αποφύγω ακόμα μία Παρασκευή. Διότι θα ξανακάνω μία επίσκεψη και θα πω δι' όνομα του Θεού, απαντήστε. Σας έδωσα αυτά τα κείμενα τα οποία είναι πάρα πολλά, και για να τα διαβάσετε τα έχω στο βιβλίο μου "Οι Εβραίοι, όλη η αλήθεια"'».
*Την άλλη βδομάδα επανέρχεται: «Δυστυχώς οι Εβραίοι έχουν επιρροήν μέσα εις την Ιερά Σύνοδο. Και έστειλα μια επιστολή σε ιεράρχας, μητροπολίτας, λεπτομερή, διότι ακόμη η Ιερά Σύνοδος δεν μου απαντά καταδικάζουσα τας ύβρεις που περιέχουν τα ιερά εβραϊκά βιβλία Ταλμούδ, εναντίον του Χριστού, εναντίον της Παναγίας, εναντίον των Χριστιανών. Απαντήσατε Αγιοι Πατέρες. Απαντήσατε. Υπεράνω όλων πρέπει να έχετε τον Χριστό. Υποστηρίξατε λοιπόν το Χριστό. Και αφήστε εμάς τους αμαρτωλούς να βγάζουμε το φίδι απ' την τρύπα, αφού εσείς δεν έχετε το θάρρος να μιλήσετε εναντίον των θεοκτόνων Εβραίων» (11.5.07).
*Τελικά, απ' ό,τι φαίνεται, ο εκβιασμός έπιασε: Η Ιερά Σύνοδος αποφάσισε να υποκύψει στην εντολή Πλεύρη την 1η Ιουνίου 2007 (βλ. διπλανή στήλη). Τη χαρμόσυνη είδηση για τον θεωρητικό του ελληνικού εθνικοσοσιαλισμού την ανακοίνωσε -ποιος άλλος;- ο πιστός του φίλος Αδωνις Γεωργιάδης από τη μεσημεριανή εκπομπή του στις 12 Ιουνίου:
«Να σας πω και μια είδηση. Οπως με πληροφόρησε ο κ. Πλεύρης, η Αρχιεπισκοπή του έστειλε επιστολή, όπου καταδικάζει τα Ταλμούδ. Τους κουλάντρισε, τους κουλάντρισε, τους κουλάντρισε ο Πλεύρης και τελικώς του στείλανε επιστολή και του λένε ναι, καταδικάζουμε τα Ταλμούδ. Και τώρα θέλω να δω τι θα γίνει, γιατί αυτό πλέον έχει δικαστική διαδικασία. Να δούμε τι θα γίνει τώρα. Θα μπλέξει την Εκκλησία μέσα».
*Και λίγες μέρες αργότερα ο Πλεύρης θα θριαμβολογήσει από την εκπομπή του: «Εκείνο που επέτυχα σ' αυτές τις εκπομπές και με τις ενέργειες που έχω κάνει είναι το ότι επιτέλους η Ιερά Σύνοδος μετά από έξι μήνες απήντησε, κατεδίκασε το Ταλμούδ. Αυτό το ήθελα. Καταδίκη των ιεροτέρων θρησκευτικών βιβλίων των Εβραίων, ότι είναι υβριστικά, δυσφημιστικά, ανιστόρητα και στρέφονται εναντίον του Χριστού, της Παναγίας και των Χριστιανών. Μέχρι τώρα δεν τολμούσαν να το πουν. Το είπανε και εγγράφως» (6.7.07).
Υποθέτουμε ότι τώρα κατάλαβε η Ιερά Σύνοδος τι την ήθελε με τόση επιμονή την επιστολή αυτή ο κ. Πλεύρης. Αλλά τώρα είναι αργά. Και εμφανίζονται οι εκπρόσωποι της Εκκλησίας να συντάσσονται με τις απόψεις του πιο ακραίου αντισημιτικού και φιλοναζιστικού βιβλίου που κυκλοφόρησε τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας.
Η Ιερά Σύνοδος και ο Πλεύρης
Μετά την επιμονή και τις απειλές του Κωνσταντίνου Πλεύρη, η Ιερά Σύνοδος δέχτηκε να του στείλει επιστολή καταγγελίας του Ταλμούδ. Την παραθέτουμε αυτούσια:
«Αθήνησι 1η Ιουνίου 2007
Προς τον Αξιότιμον
κ. Κωνσταντίνον Πλεύρην, Δικηγόρον.
Εις απάντησιν των από 11.1.2007 και 29.5.2007 υμετέρων εγγράφων, δι' ων διαπυνθάνεσθε (σ.σ.: ζητάτε πληροφορίες) περί της θέσεως της Εκκλησίας περί του βιβλίου των Εβραίων "Ταλμούδ", και αντιπαρερχόμενοι το ανοίκειον ύφος του τελευταίου εξ αυτών, γνωρίζομεν υμίν τα ως κάτωθι:
1 Το Ταλμούδ (Talmud = διδασκαλία) είναι σώμα (Corpus) ιουδαϊκών ραββινικών σχολίων εις τον Μωσαϊκόν Νόμον καί ταυτοχρόνως καταγραφή της διδασκαλίας των ραββινικών σχολών. Σύγκειται από την "Μισνά", η οποία είναι σχόλιον και κωδικοποίησις του Προφορικού Νόμου και την "Γκρεμάρα" (σ.σ.: Γκεμάρα), η οποία αποτελεί ουσιαστικώς σχολιασμόν εις την Μισνά. Η ύλη του Ταλμούδ είναι ποικίλη και εξαιρετικά ογκώδης. Το Ταλμούδ κατατάσσεται εις τας τρεις μείζονας κειμενικάς παραδόσεις του Ιουδαϊσμού. (Βλ. ενδεικτικώς: H.L. Strack, Introduction to the Talmud and Midrash,
2 Υπάρχουν δύο καταγραφαί - εκδοχαί του Ταλμούδ. Το Ιεροσολυμιτικόν (Talmud Yerushalmi), το οποίον εγράφη εν Παλαιστίνη και το Βαβυλωνιακόν (Talmud Bavli), μεγαλύτερον εις όγκον εξ επόψεως υλικού, συνταχθέν μεν εν Βαβυλώνι, τυχόν δε μεταγενεστέρας αναθεωρήσεως. (Βλ.
3 Αι απαξιωτικαί και δυσφημιστικαί αναφοραί του Ταλμούδ περί του προσώπου του Θεανθρώπου Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι γνωσταί και έχουν τύχει της πρεπούσης κριτικής αξιολογήσεώς των εκ μέρους Ορθοδόξων Ακαδημαϊκών διδασκάλων. (Βλ. ενδεικτικώς: Γρηγ. Παπαμιχαήλ, Ο Ιησούς ως ιστορικόν πρόσωπον, 4η εκδ., Αθήναι 1953. Παν. Τρεμπέλα, Απολογητικαί Μελέται. Τόμος Ε. Ιησούς ο από Ναζαρέτ, 5η εκδ., Αθήναι 1982).
4 Διά την Ορθόδοξον Εκκλησίαν είναι υβριστική, απαράδεκτος και απορριπτέα πάσα απαξιωτική αναφορά εις το πρόσωπον του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, της Υπεραγίας Θεοτόκου και των Αγίων. Εξίσου απαράδεκτος και απορριπτέα διά την Εκκλησίαν ημών είναι πάσα απαξιωτική και υβριστική αναφορά εις τους φορείς της εν Χριστώ Ιησού Θείας Αποκαλύψεως, τουτέστιν την Αγίαν Γραφήν, Παλαιάν και Καινήν Διαθήκην, ως αύτη κατωχυρώθη κανονικώς (βλ. π.χ. ΛΒ' Κανών της εν Καρθαγένη Τοπικής Συνόδου) και την Ιεράν Παράδοσιν. Είναι αυτονόητον ότι τούτο ισχύει και διά πάσαν ανιστόρητον και απαξιωτικήν θέσιν του Ταλμούδ, αφορώσαν εις το πρόσωπον του Θεανθρώπου και της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Εντολή και Εξουσιοδοτήσει της Ιεράς Συνόδου
Ο Αρχιγραμματεύων
Αρχιμ. Κύριλλος Μισιακούλης»
Οπως ήταν φυσικό, η επιστολή αυτή έγινε παντιέρα από τον Πλεύρη, που την παρουσιάζει ως επιδοκιμασία των απόψεών του. Θέσαμε υπόψη της αρμόδιας Επιτροπής επί των Αιρέσεων της Ιεράς Συνόδου το γεγονός ότι ο συγγραφέας του ναζιστικού βιβλίου εκμεταλλεύεται την επιστολή αυτή για να στηρίξει το αντιεβραϊκό του δηλητήριο.
Ο γραμματέας της Συνοδικής Επιτροπής π. Κυριακός Τσουρός δέχτηκε πρόθυμα να μας εξηγήσει τη θέση της Ιεράς Συνόδου:
«Η Ιερά Σύνοδος διετύπωσε με επιστολή της την θέση της περί του Ταλμούδ, απαντώντας σε αίτηση του κ. Κωνσταντίνου Πλεύρη, παρά το ύφος της, διότι έχει εκ του νόμου υποχρέωση να απαντά σε κάθε Ελληνα πολίτη. Στην επιστολή εκφράστηκε η άποψη της Εκκλησίας για συγκεκριμένες αντιχριστιανικές αντιλήψεις που περιέχονται στο βιβλίο του Ταλμούδ και μόνο. Θεωρούμε όμως απαράδεκτο να γίνεται οποιαδήποτε χρήση των απόψεων της Εκκλησίας, για να στηριχθεί ένας σύγχρονος αντισημιτισμός. Η Ορθόδοξη Πίστη δεν επιτρέπει καμία υβριστική ή ρατσιστική τοποθέτηση για κανέναν άνθρωπο, με κριτήριο την εθνική του καταγωγή ή τις θρησκευτικές του αντιλήψεις. Να υπενθυμίσουμε εν προκειμένω, τη συμβολή του Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού και άλλων αρχιερέων στη διάσωση του Εβραϊκού στοιχείου στην Ελλάδα, κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο».
ΔΙΑΒΑΣΤΕ
«Ταλμούδ. Ανθολόγιο»
(μετ. Ειρήνη Παπαδημητρίου, επιμ. Ντίνα Σαμοθράκη, εκδ. Αρμός, Αθήνα 2005)
Επιλογές από το περιεχόμενο του αρχαίου ιουδαϊκού βιβλίου με ενδιαφέρουσα εισαγωγή και παρατηρήσεις.
«The Talmud in Anti-Semitic Polemics» (Anti-Defamation League, Φεβρουάριος 2003)
Εκλαϊκευμένη μελέτη της χρήσης του Ταλμούδ από τους σημερινούς αντισημίτες, με ειδική αναφορά στην πλαστογράφηση ή παραποίηση των αυθεντικών κειμένων.
Jacob Katz
«From Prejudice to Destruction». Anti-Semitism, 1700-1933)
(Harvard Univerity Press, Cambridge 1980)
Κλασική μελέτη του σύγχρονου αντισημιτισμού, μέχρι την άνοδο των ναζί στην εξουσία. Κεντρικό ρόλο στην αντισημιτική προβληματική παίζει η δαιμονοποίηση του Ταλμούδ.
Adin Steinsaltz
«Introduction au Talmud» (Albin Michel, Paris 2002)
Μελέτη ιστορική και φιλοσοφική για το Ταλμούδ ενός ειδικευμένου ραβίνου, ο οποίος μετέφρασε στη σύγχρονη εβραϊκή γλώσσα, στα γαλλικά και στα αγγλικά τον τεράστιο όγκο του Ταλμούδ της Βαβυλώνας.
Εμμανουέλ Λεβινάς
«Τέσσερις ταλμουδικές μελέτες»
(προλεγόμενα, μετάφραση Σταύρος Ζουμπουλάκης, εκδ. Πόλις, Αθήνα 1995)
Φιλοσοφική ανάγνωση του Ταλμούδ, την οποία ο ίδιος ο συγγραφέας ορίζει ως «μετάφραση του Ταλμούδ στα ελληνικά, τη γλώσσα της φιλοσοφίας».
Bergler, Siegfried
«Talmud fur Fortgeschrittene: Ein Werkbuch» (Lutherisches Verlagshaus, Hannover 1993)
Ανάλυση του περιεχομένου και της ιστορικότητας του Ταλμούδ από έναν πάστορα της γερμανικής Ευαγγελικής Εκκλησίας, στον οποίο παραπέμπει και η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
1 Δεκεμβρίου 2007
Η δίκη για το αντισημιτικό βιβλίο του Κώστα Πλεύρη που διαφήμιζε ο Αδωνις Γεωργιάδης
Ο Ελλην Γκέμπελς και οι θαυμαστές του
http://www.enet.gr/online/online_print?id=13560168,27361000,5735400
ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΙ: ΤΑΣΟΣ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΡΙΜΗΣ, ΑΓΓΕΛΙΚΑ ΨΑΡΡΑ, ΑΝΤΑ ΨΑΡΡΑ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΨΑΡΡΑΣ. ΙΟΣ e-mail
Στη φωτογραφία δεξιά εμφανίζεται ο βουλευτής του ΛΑΟΣ Αδωνις Γεωργιάδης σε μια σκηνή από την εκπομπή που είχε στο κομματικό κανάλι ΤΗΛΕΑΣΤΥ μέχρι τις εκλογές. Το βιβλίο που προτείνει στους τηλεπελάτες του να αγοράσουν ο κ. Γεωργιάδης δεν είναι άλλο από το πρόσφατο πόνημα του γνωστού ακροδεξιού πολιτευτή Κωνσταντίνου Πλεύρη «Οι Εβραίοι», στο οποίο αναπαράγονται όλα τα επιχειρήματα της διεθνούς αντισημιτικής προπαγάνδας, αλλά και εξυμνούνται ανοιχτά ο Χίτλερ και ο ναζισμός.
Το βιβλίο αυτό αποτελεί το βασικό υλικό στο κατηγορητήριο που έχει συνταχθεί κατά του κ. Πλεύρη και στελεχών της εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος» με την κατηγορία ότι «προέτρεψαν σε πράξεις και ενέργειες δυνάμενες να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος και βία κατά προσώπων και ομάδων προσώπων, εκ μόνου του λόγου της φυλετικής και εθνικής καταγωγής αυτών, ενώ εξέφρασαν και ιδέες προσβλητικές κατά ομάδας προσώπων, λόγω της φυλετικής και εθνικής καταγωγής των, και δη των Εβραίων».
Τη Δευτέρα επαναλαμβάνεται στο Εφετείο της Αθήνας η δίκη για το βιβλίο, η οποία είχε ξεκινήσει στις 11 Σεπτεμβρίου και διακόπηκε για να ξαναρχίσει απ' την αρχή με νέα σύνθεση δικαστηρίου.
Ξεκαθαρίζουμε μία ακόμα φορά ότι δεν θεωρούμε τα δικαστήρια κατάλληλο τόπο για τον έλεγχο βιβλίων ή δημοσιευμάτων, ακόμα και των πιο ακραίων. Βλέπουμε σήμερα να συμβαίνει αυτό που προβλέπαμε πριν από δέκα χρόνια, με αφορμή τη δίωξη του Γκαροντί στη Γαλλία για το δικό του αντισημιτικό πόνημα: «Το βιβλίο θα περνούσε εντελώς απαρατήρητο αν δεν υπήρχε αυτός ο περίφημος νόμος Gayssot, που η εφαρμογή του είναι ικανή να μετατρέψει σε ήρωα τον οποιοδήποτε Πλεύρη ή Μιχαλολιάκο. Με την άσκηση της δίωξης, ο Γκαροντί εμφανίζεται δικαιωμένος. Μπορεί να ισχυρίζεται ότι είναι θύμα του εβραϊκού λόμπι, το οποίο επιχειρεί να τον εμποδίσει να πει την "αλήθεια". Εστω κι αν αυτή η αλήθεια περιορίζεται στο τερατώδες ιδεολόγημα των "αρνητιστών"» («Το τελευταίο Πιστεύω του Ροζέ Γκαροντί», Ιός, 9.6.96).
Οι ειδικοί νόμοι που απαγορεύουν τη ρατσιστική και αντισημιτική προπαγάνδα μετατρέπονται συνήθως σε μπούμερανγκ κατά της δημοκρατίας, γιατί επιτρέπουν στους αντισημίτες και τους ρατσιστές να εμφανίζονται ως απλοί υποστηρικτές της ελευθερίας του λόγου. Και το χειρότερο: οι κρυφοί αντισημίτες που δεν έχουν το θάρρος (ή θράσος) του Πλεύρη, κρύβονται πίσω απ' αυτές τις διώξεις για να επιτεθούν και πάλι στους Εβραίους, κατηγορώντας τα θύματα ως θύτες.
Πρώτη φορά αυτεπάγγελτη δίωξη
Πάντως στην Ελλάδα (σε αντίθεση με άλλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες) είναι η πρώτη φορά που εφαρμόζεται αυτεπάγγελτη δίωξη για αντισημιτική προπαγάνδα. Αυτό δεν σημαίνει δυστυχώς ότι η χώρα μας αποτελεί εξαίρεση ή ότι δεν σημειώνονται παρόμοια ρατσιστικά κρούσματα. Μάλλον συμβαίνει το αντίθετο. Η υποβόσκουσα ή και ανοιχτή αντισημιτική προπαγάνδα αποτελεί καθημερινό φαινόμενο, που γίνεται απολύτως ανεκτό στο δημόσιο «διάλογο» και δεν περιορίζεται στις ναζιστικές ή ακροδεξιές σέχτες. Χαρακτηριστικό το σχόλιο του Γ. Φωτ.(ιάδη) που φιλοξένησε πριν από λίγες μέρες ο «Αδέσμευτος Τύπος» (30/10/07), στο οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ υποστηρίζεται ότι πρέπει να κρεμάσουμε στο Σύνταγμα όσους κάνουν σεμινάρια σε καθηγητές και δασκάλους για το «εβραϊκό ολοκαύτωμα»! Τι παραπάνω να πει ο Πλεύρης και ο Μιχαλολιάκος;
Ούτως ή άλλως, ο Πλεύρης είναι ο τελευταίος που μπορεί να διαμαρτυρηθεί για «φίμωση» ή στέρηση του δικαιώματος λόγου. Οχι μόνο επειδή διέθετε επί χρόνια δική του εκπομπή στο κανάλι του κ. Καρατζαφέρη, απ' όπου μετέφερε τα κηρύγματα μίσους που συγκρότησαν τον ιδεολογικό πυρήνα του σημερινού ΛΑΟΣ, ούτε επειδή δεκάδες βιβλία του κυκλοφορούν ανεμπόδιστα σε βιβλιοπωλεία όλης της Ελλάδας. Δεν δικαιούται να διαμαρτύρεται διότι είναι ο ίδιος που από την προδικτατορική περίοδο εξυμνούσε το (λογοκριτικό) καθεστώς Μεταξά, ενώ υπηρέτησε και τον προπαγανδιστικό μηχανισμό της δικτατορίας από τη θέση του γραμματέα του πραξικοπηματία Λαδά. Αλλά και μέχρι πριν από λίγα χρόνια κατέθετε σε δικαστήρια υπέρ της απαγόρευσης βιβλίων, όπως συνέβη το 1992, όταν κλήθηκε να καταθέσει την ιστορική του σοφία για να απαγορευτεί το βιβλίο «Τα Βαλκάνια, το μακεδονικό και η εργατική τάξη».
Αλλά αυτή είναι -τουλάχιστον σε επίπεδο αρχής- μια θεμελιακή διαφορά της σύγχρονης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας από τη δικτατορία: ακόμα και στους εχθρούς της η δημοκρατία (πρέπει να) επιτρέπει το λόγο και τη δημόσια έκφραση.
Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι δυνατός οποιοσδήποτε «διάλογος» με τους εχθρούς της δημοκρατίας, τους οπαδούς του «αρνητισμού» και του εθνικοσοσιαλισμού. Καμιά συζήτηση μ' αυτούς δεν είναι δυνατή. Οχι επειδή -τάχα- έχουν σοβαρά «επιχειρήματα», αλλά ακριβώς επειδή περιφρονούν τον ορθό λόγο και την ανταλλαγή επιχειρημάτων. Κάθε διάλογος μ' αυτούς τους εχθρούς της αλήθειας και τους «δολοφόνους της μνήμης» (όπως ονόμαζε ο Βιντάλ Νακέ τους αρνητές του Ολοκαυτώματος) απλώς νομιμοποιεί τις τερατωδίες τους ως «ακόμα μια άποψη».
Δεν έχει κανένα νόημα ένας διάλογος για «τα υπέρ και τα κατά» π.χ. του Χίτλερ ή για το αν υπήρξε ή όχι Ολοκαύτωμα.
Πώς να συζητήσει, π.χ., κανείς με τον Αδωνι Γεωργιάδη, ο οποίος διαρρηγνύει κάθε τόσο τα ιμάτιά του ότι αυτός δεν έχει καμιά σχέση με το βιβλίο του Πλεύρη και ότι το έχει δημόσια επικρίνει; Αναγκαστήκαμε να απομαγνητοφωνήσουμε τα όσα έλεγε σε αλλεπάλληλες εκπομπές του το καλοκαίρι του 2006 γι' αυτό το «περίφημο», το «αγαπημένο του» βιβλίο, για το «χιούμορ» του δασκάλου του (του Πλεύρη) που θέλει να κάνει σαπούνι τον Πάγκαλο, κ.λπ. Τα ντοκουμέντα αυτά είναι αναρτημένα στο δικτυακό μας τόπο (www.iospress.gr/extra/extra_20060801.htm) και δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. Αλλωστε, όπως αποκάλυψε το ΕΠΣΕ την περασμένη Δευτέρα, τα ίδια φυσικά πρόσωπα μετέχουν σε επιχειρήσεις του Γεωργιάδη και στις εκδόσεις του Πλεύρη.
Και πώς να σχολιάσει κανείς την ιερή αγανάκτηση του κ. Γεωργιάδη που διαψεύδει ότι έχει οποιαδήποτε σχέση με τη δίκη του Πλεύρη, την ίδια στιγμή που έχει καταθέσει ως μάρτυρας κατηγορίας στη μήνυση του Πλεύρη κατά των εκπροσώπων του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου, όπου διαβεβαιώνει ενόρκως ότι το βιβλίο που εξυμνεί τον Χίτλερ και το ναζισμό «σε κανένα σημείο δεν εγκρίνει ή προτρέπει άλλους ανθρώπους σε ενέργειες εναντίον των Εβραίων ούτε δικαιολογεί παρόμοιες πράξεις που έχουν κάνει άλλοι, κατά το παρελθόν» (κατάθεση 21.6.07).
Η δίκη της Δευτέρας θα έχει πάντως ξεχωριστό ενδιαφέρον. Δεν γνωρίζουμε αν θα επαναληφθεί το κλίμα της πρώτης δίκης που διακόπηκε, αλλά είναι αλήθεια ότι εκείνο το πρώτο «δείγμα» μάς είχε σοκάρει. Κατ' αρχήν αποβλήθηκε η πολιτική αγωγή (δηλαδή οι εκπρόσωποι του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου και του Παρατηρητηρίου του Ελσίνκι), με τη δικαιολογία ότι ο τροποποιημένος αντιρατσιστικός νόμος διώκει αυτεπάγγελτα και δεν απαιτεί έγκληση. Αλλά αυτή η τροποποίηση έγινε προς όφελος των θιγομένων, για να μην απαιτείται δηλαδή η βασανιστική παρουσία των θυμάτων - όταν εκείνα δεν το επιθυμούν. Δεν μπορεί να χρησιμοποιείται η βελτίωση του νόμου ως λόγος περιστολής των δικαιωμάτων των άμεσα θιγομένων. Ομως εκείνος που έκλεψε την παράσταση στην πρώτη δίκη ήταν ο εισαγγελέας της έδρας. Από τα πρακτικά της δίκης που έχει αναρτήσει στον ιστότοπό της η Αντιναζιστική Πρωτοβουλία (www.antinazi.gr), διαφαίνεται καθαρά ότι, πριν αρχίσει καν η ακροαματική διαδικασία, εκείνος είχε πειστεί ότι ο Πλεύρης είναι ένας «επιστήμων ιστορικός», ότι «το έργο του έχει επιστημονικό χαρακτήρα» και απείλησε με εγκλεισμό στο κρατητήριο την πρώτη μάρτυρα που αποκαλούσε τον Πλεύρη ναζιστή. Και για να κάνει πιο σαφή τη θέση του δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει την αργκό του «χώρου»: «Εδώ κυκλοφορεί ο κάθε ανώμαλος και ο κάθε τοξικομανής και βγαίνουνε όλοι οι θολοκουλτουριάρηδες και οι προοδευτικοί και λένε το εξής: Α, το δικαίωμα στη διαφορετικότητα. Α, το δικαίωμα στην έκφραση». Και σε άλλο σημείο: «Εδώ κυκλοφορούν τα βιβλία, τα αίσχη του Μαρκησίου ντε Σαντ, κι αυτή τη στιγμή εδώ ασχολούμεθα πάρα πολύ με τις ιδέες κάποιου ανθρώπου, έστω κι αν διαφωνούμε».
Η υπόθεση δεν θα είχε πολιτικό ενδιαφέρον αν αφορούσε μόνο τον συγγραφέα του βιβλίου, ο οποίος έχει γνωστή πολιτική ταυτότητα και διαδρομή, από τη νεοφασιστική «Τετάρτη Αυγούστου», στη χούντα και τον ελληνικό ναζισμό. Ομως το θέμα αφορά το ίδιο το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη, το οποίο οφείλει πολλά στον κ. Πλεύρη. Οχι μόνο επειδή υπήρξε ιδρυτικό μέλος του ΛΑΟΣ, αλλά επειδή συνετέλεσε στην πρώτη φάση να συγκεντρωθούν γύρω από το πρόσωπο του κ. Καρατζαφέρη πολλά στελέχη της παραδοσιακής ακροδεξιάς, αλλά και να συγκροτηθεί -μέσω της τηλεόρασης- ένας νέος πολιτικός λόγος στηριγμένος στο ρατσισμό, τον ιστορικό αναθεωρητισμό και βέβαια τον αντισημιτισμό.
Στην κόψη του ξυραφιού
Ο ίδιος ο κ. Καρατζαφέρης σήμερα δεν θέλει να θυμάται τα ανοιχτά αντισημιτικά κηρύγματα που έκανε ο ίδιος από τις εκπομπές του πριν από λίγα χρόνια. Και στην προεκλογική του συνέντευξη Τύπου αποκήρυξε χωρίς δεύτερο λόγο τον Κώστα Πλεύρη. Ομως το εκλογικό αποτέλεσμα δικαίωσε τη σκληρή ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματός του. Είναι λοιπόν υποχρεωμένος να πολιτεύεται στην κόψη του ξυραφιού. Οσο για τον γιο Πλεύρη, που εκλέχτηκε «αντ' αυτού», μάταια επιχειρεί να μας πείσει ότι είναι Πλεύρης σε συσκευασία λάιτ. Τον καρφώνει ο Γιάννης Σχοινάς, ο οποίος αποκαλύπτει ότι έδωσε ο ίδιος γραμμή να ψηφιστεί ο Θάνος Πλεύρης στην Α' Αθηνών («Ελεύθερος Κόσμος», 7.10.07). Κάτι παραπάνω ξέρει ο κ. Σχοινάς. Επί χρόνια υπήρξε εκδότης του πατρός Πλεύρη και συνοδοιπόρος του στις περιπλανήσεις μεταξύ χούντας και νεοφασισμού. Και βέβαια έχει κι αυτός καταθέσει (μαζί με τον «Αδώνιδα») στη μήνυση του Πλεύρη κατά των εκπροσώπων του ΚΙΣ.
Κακά, λοιπόν, τα ψέματα. Το φιλοναζιστικό βιβλίο του Πλεύρη είναι η κρυφή βίβλος του ΛΑΟΣ. Ο αντισημιτισμός και οι φασιστικές ιδέες του Πλεύρη αποτελούν την κρυφή ιδεολογική ατζέντα του νεοφώτιστου κοινοβουλευτικού κόμματος. Να γιατί η αντιμετώπισή τους μπορεί να γίνει μόνο πολιτικά και όχι μέσω δικαστηρίων.
Πάντως, το βιβλίο του Πλεύρη έχει και μια «θετική» πλευρά. Αποτελεί την πιο σαφή απόδειξη ότι ο αντισημιτισμός ακόμα και στις διάφορες καλυμμένες μορφές του -όπως η επιστημονικοφανής σχετικοποίηση και όχι άρνηση του Ολοκαυτώματος- καταλήγει στο θαυμασμό προς τον Χίτλερ και την πολιτική ταύτιση με τον ναζισμό.
.png)
