ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ – Με την ορμή των εργατικών αγώνων και γραμμή ανατροπής.
ΝΙΚΟΣ ΠΕΛΕΚΟΥΔΑΣ
Η πρώτη πανελλαδική συνέλευση του ΜΕΡΑ, που διοργανώθηκε προηγούμενο Σαββατοκύριακο στη Νομική της Αθήνας, πραγματοποιήθηκε σε μια περίοδο έξαρσης των εργατικών αγώνων και των πολιτικών διαδικασιών. Με δεδομένο έναν καταιγισμό δημοσκοπήσεων, που αποτυπώνοντας (σε ένα βαθμό αντανακλώντας υπαρκτές κοινωνικές τάσεις) τη φθορά και απονομιμοποίηση της κυβέρνησης της ΝΔ και της «χάρτινης» αντιπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ, αλλά και «σπρώχνοντας» στη νέου τύπου διαμόρφωση κυβερνητικής πρότασης σοσιαλδημοκρατικής αναφοράς, που με αντιφατικό τρόπο αναζωπύρωσαν οι τοποθετήσεις Τσίπρα και Αλαβάνου. Βεβαίως, πολύ πιο έντονες ήταν οι εμπειρίες που έρχονται από τις μάχες του εργατικού κινήματος. Για παράδειγμα, ξημερώματα του Σαββάτου που ξεκίνησε η διαδικασία, αγωνιστές του ΜΕΡΑ, μαζί με συναγωνιστές της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και του ταξικού εργατικού κινήματος είχαν βρεθεί στην πρώτη γραμμή των επιτυχημένων μπλόκων ενάντια στους απεργοσπάστες της ΠΟΠ ΟΤΑ, τόσο στη χωματερή συα Λιόσια, όσο και στην παράνομη χωματερή του Ελαιώνα.
Ήταν ένα χαρακτηριστικό επεισόδιο της διευρυμένης κοινωνικής δυσπιστίας αλλά και απόρριψης των κυβερνητικών σχεδίων, που εμφανίστηκε όλες τις προηγούμενες μέρες, αξιόλογο υλικό για αποτίμηση των αγώνων και προβληματισμό για το τι μπορεί να σημαίνει το επόμενο διάστημα αγώνας διαρκείας. Η θέση της επαναστατικής ριζοσπαστικής Αριστεράς σε αυτό το φόντο πολιτικής κινητικότητας και κοινωνικής πράξης, ήταν πλέον ενδιαφέρον βάθρο για την ανάπτυξη της συζήτησης γύρω από το ρόλο του ΜΕΡΑ στις νέες συνθήκες, το εγχείρημα συνολικά του πόλου της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και κυρίως την «αξία χρήσης» που μπορεί να έχει αυτός ο χώρος για την πολιτικοποίηση και ανάπτυξη των αγώνων. Επομένως η πρόταση του ΜΕΡΑ για την Αριστερά της εποχής μας, η παρέμβασή του στα μέτωπα και οργανωτική του συγκρότηση δεν θα μπορούσαν παρά να τεθούν φέροντας, όλες τις δυνατότητες αλλά και δυσκολίες του εγχειρήματος.
Στη συνέλευση έδωσαν το «παρών» σύντροφοι από όλες τις συνιστώσες που συγκροτούν το ΜΕΡΑ καθώς και από πολιτικές κινήσεις που παρακολουθούν την προσπάθειά του, εκπροσωπώντας μια πραγματική πανελλαδική συζήτηση (ενδεικτικά από Θεσσαλονίκη, Ήπειρο, Γιαννιτσά, Θεσσαλία, Αιτωλοακαρνανία, Αχαΐα, Κρήτη, Λέσβο κ.λπ.) αν και τόσο η συμμετοχή όσο και η προετοιμασία και η συγκρότηση της διαδικασίας δεν ήταν στο επίπεδο που απαιτούν οι συνθήκες. Παρόλα αυτά, το γεγονός πως είχαμε την πρώτη πανελλαδική συνέλευση σε χρόνο μη εκλογικό, είναι μια από τις έμπρακτες κινήσεις υπέρβασης των μέχρι τώρα συνθηκών συζήτησης και δράσης, πράγμα στο οποίο υπάρχει η συνολική δέσμευση πως θα περιφρουρηθεί και θα αναπτυχθεί για να μπορέσουμε να περάσουμε και σε συνολικές ολομελειακού τύπου διαδικασίες.
Η κρίση στο ΠΑΣΟΚ και η συνακόλουθη κινητικότητα στην Αριστερά ήταν φυσικά στο επίκεντρο της συζήτησης. Και αυτό είναι κάτι παραπάνω από λογικό. Κάθε επαναστατική ριζοσπαστική έκφραση οφείλει με όσο το δυνατόν ολοκληρωμένο τρόπο να ξαναδεί το αν υπάρχει λόγος ύπαρξής της. Να θέσει δηλαδή στο επίκεντρο του προβληματισμού, το εάν στη διαφαινόμενη αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού, με όλα τα σενάρια ανοιχτά (τοποθέτηση Βαρβιτσιώτη για συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ) η αριστερά θα είναι μια δύναμη ανασυγκρότησης του συστήματος και ενσωμάτωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας ή δύναμη ανατροπής. Το ΜΕΡΑ ρίχνει όλο του το βάρος στη γραμμή της ανατροπής.
Και τις δύο μέρες χρωμάτισε κατ’ αρχάς η επιχειρηματολογία απέναντι στα εναλλακτικά κυβερνητικά σενάρια. Με κριτικό και αυτοκριτικό τρόπο βγαίνει πως νηφάλια θα πρέπει να εκτιμήσουμε ως θετικό γεγονός την επιστροφή της συζήτησης γύρω από την Αριστερά, ακόμα και αν αυτό τροφοδοτείται και με πολιτικές στοχεύσεις από τις δημοσκοπήσεις και αποτυπώνεται αντιφατικά. Η άμυνα και ο ανολοκλήρωτος κοινωνικός μεταρρυθμιτισμός που αποτυπώνεται και στα αιτήματα και την εξέλιξη των εργατικών αγώνων, επαναφέρει με έντονο τρόπο την ανάγκη εμφάνισης της επαναστατικής πολιτικής ως απάντηση σε ένα πολιτικό σύστημα που όχι μόνο δεν θα παραχωρήσει φιλεργατικές μεταρρυθμίσεις ακόμα και με μια αριστερή κυβέρνηση, αλλά θα προχωρήσει σε ακόμα μεγαλύτερο σφετερισμό της ζωής, της εργασίας και των αναγκών του εργαζόμενου ανθρώπου καθώς και του περιβάλλοντος που ζει. Απαιτεί όμως ειδική επιχειρηματολογία η κατάδειξη αυτού του γεγονότος στα μυαλά και τις συνειδήσεις των εργαζομένων. οι οποίοι θα αντιλαμβάνονται καλύτερα τα πράγματα αν και οι πολιτικές τους παραστάσεις από τη μεριά της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, τα μορφώματα του αγώνα που αναδεικνύονται, η αυτοδιαχείριστική πράξη, η συνεχής και επίμονη προσπάθεια κοινής δράσης της «εκτός των τειχών» Αριστεράς, τα βήματα συγκρότησης του πόλου, είναι αντίστοιχα των αναγκών.
ΠΡΙΝ 23/03/2008
