Σαράντα ένα χρόνια συμπληρώνονται[…] από την εγκαθρίδρυση της αμερικανοκίνητης χούντας και το παρόν δεν αφήνει το παρελθόν να κυλήσει στη λήθη…
Την Τετάρτη, η κυβερνητική πλειοψηφία αρνήθηκε στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για την ευρωσυνθήκη (πρών ευρωσύνταγμα). Με αυτόν τον τρόπο, σε όλη την Ευρώπη, οι μανδαρίνοι του κεφαλαίου, προσπαθούν να καταργήσουν το «Όχι» του γαλλικού και ολλανδικού λαού.
Οι απεργίες βγαίνουν συστηματικά παράνομες και καταχρηστικές, ενώ όταν ένας συνδικαλιστής (Μπάγιας) πάει να διαφοροποιηθεί, οδηγείται για απόλυση!
Εν έτει 2008 στέκια και μέλη τοπικών κινήσεων παρακολουθούνται από την αστυνομία, ενώ με βάση τους τρομονόμους, η ταξική πάλη γίνεται τρομοκρατία και ιδιώνυμο κακούργημα.
Μήνες πολλούς μετά την ολοκλήρωση της δίκης της «17Ν», το σκεπτικό της απόφασης δεν έχει ακόμα καθαρογραφεί, μάλλον λόγω έλλειψης… σκεπτικού.
Στους χώρους εργασίας, στη βάση της οποίας δημοκρατίας, ο δεσποτισμός του αφεντικού γίνεται δυσβάστακτος, ενώ δικαστήριο καταδικάζει τους λιμενεργάτες γιατί δεν κάνουν υπερωρίες!
Η ΕΕ φακελώνει βιομετρικά μέχρι και τα εξάχρονα παιδιά που μπαίνουν στην Ευρώπη – φρούριο.
Σήμερα, εκτός από «τον χαφιέ που μας ακολουθεί», μας επιβλέπουν πέντε έξι κάμερες και δύο τρεις δορυφόροι, ενώ το σύγχρονο ΕΑΤ ΕΣΑ βρίσκεται στο σαλόνι μας, όπου ανακριτές – δημοσιογράφοι βασανίζουν την αλήθεια για να ομολογήσει.
Ο σύγχρονος κοινοβουλευτικός ολοκληρωτισμός μας περικλείει με τείχη που ανεπαισθήτως ορθώνονται γύρω μας. Δεν έχει την απροκάλυπτη σιδερόφρακτη όψη των συνταγματαρχών, αλλά αυτό τον κάνει πιο αποτελεσματικό. Δεν πρόκειται για χούντα, που θα περάσει, αλλά για μια διαρκή «κατάσταση πολιορκίας» του ολοκληρωτικού καπιταλισμού.
Το δημοκρατικό πρόβλημα της εποχής μας, δεμένο πιο στενά από ποτέ με το κοινωνικό ζήτημα, φέρνει στο προσκήνιο την ανάγκη της πάλης για τις ελευθερίες σήμερα, για μια δημοκρατία που ή θα είναι εργατική ή δεν θα υπάρχει.
ΠΡΙΝ 20/04/2008
