Ήταν όλοι τους εκεί. Ο Καραμανλής, ο Μητσοτάκης, ο Παπανδρέου και ο Σημίτης. Και ο Βαρδινογιάννης μετά της Μαριάννας. Όλοι τους είχαν έναν καλό λόγο να πουν. Για ποιον; Μα, για τον Λεωνίδα Κύρκο, τον «ιστορικό ηγέτη της Αριστεράς». Η προσφορά του στην σταθεροποίηση του ελληνικού πολιτικού συστήματος αξίζει πολλά εύσημα. Στήριξε το θείο Καραμανλή μετά τη Χούντα με τη περίφημη τακτική της ΕΑΔΕ, την Εθνική Αντιδικτατορική Δημοκρατική Ενότητα. Πήρε ένα παράσημο γι’ αυτό από τον ανιψιό του. Στήριξε τον Α. Παπανδρέου το 1981. Πήρε ένα παράσημο γι’ αυτό από τον Σημίτη. Στήριξε τον Μητσοτάκη το 1989, μαζί με τον Φλωράκη. Πήρε ένα παράσημο και από αυτόν. Τώρα στηρίζει τη συνεργασία του Συνασπισμού με το ΠΑΣΟΚ. Είπε έναν καλό λόγο και ο Γ. Παπανδρέου. Θλιβερή ήταν η εικόνα του Αλ. Αλαβάνου, ο οποίος αναγκάστηκε (;) να «τιμήσει» και αυτός τον Κύρκο. Πόση αξία και τι αξιοπιστία έχει ο χαρακτηρισμός ως «νονού» για τον Καραμανλή, όταν εκθειάζεις τα ίδια πρόσωπα με αυτόν; Η γραμμή Κύρκου, σε όλη του τη ζωή, δεν ήταν καν γραμμή συμβιβασμού. Ήταν γραμμή πολιτικής προδοσίας των αγώνων και των αγωνιστών όλης της Αριστεράς. Αντί για «Νέστορας» καλύτερα θα ήταν να πολιτογραφηθεί ως ο μεγαλύτερο «Ναινέκος της Αριστεράς».
ΠΡΙΝ 20/04/2008
