ΕΝΕΡΓΕΙΑ – ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΛΑΦΡΟΣ
Από το βήμα συνεδρίου για την κλιματική αλλαγή και την ενεργειακή ασφάλεια ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Γ. Σουφλιάς έδωσε συγχαρητήρια στην ΕΕ γιατί κατέταξε τους πυρηνικούς σταθμούς στην πράσινη ενέργεια και έθεσε σαφώς ζήτημα να ανοίξει ο διάλογος (κοινώς ο δρόμος) για τα πυρηνικά στην Ελλάδα. Ύστερα από τη «χλωμή απάντηση του επιτρόπου Στ. Δήμα (ο οποίος φτιάχνει το πολιτικό του προφίλ κοντράροντας τον Σουφλιά) ότι η πυρηνική ενέργεια δεν είναι ανανεώσιμη, το ΥΠΕΧΩΔΕ επανήλθε με ανακοίνωση που υποστήριζε την ανάγκη συζήτησης. Εν τέλει, ο Χ. Φώλιας, ως υπουργός Ανάπτυξης, είπε ότι η πυρηνική ενέργεια δεν είναι σήμερα (σήμερα!) στον ενεργειακό σχεδιασμό της χώρας.
Τι τρέχει λοιπόν; Όντως το πανίσχυρο πυρηνικό λόμπι κτυπά την πόρτα της Ελλάδας; Μια πόρτα που ήταν ερμητικά κλειστή, μετά το απίθανο σχέδιο του 1976 για πυρηνικό εργοστάσιο στην Κάρυστο, που θάφτηκε κάτω από τις λαϊκές αντιδράσεις και τις σεισμικές δονήσεις του ‘ 80 και ’81. Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει τίποτα. Αξιοσημείωτη επίσης η διενέργεια συνεδρίου του Δημόκριτου την Πέμπτη, με θέμα «Η αναγέννηση της πυρηνικής ενέργειας», με την παρουσία του προέδρου της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας.
Το σίγουρο είναι ότι οι «πυρηνοκίνητες» εταιρείες και χώρες (Γαλλία, Ρωσία, Γερμανία, ΗΠΑ, Ιαπωνία) έχουν ξαμοληθεί να δώσουν το φιλί της ζωής σε ένα κλάδο που μετά το Τσερνόμπιλ μαράζωνε. Ούτε ένα εργοστάσιο δεν κατασκευάστηκε στην Ευρώπη τα τελευταία 20 χρόνια, ενώ και διεθνώς έγιναν ελάχιστα. Σήμερα, αξιοποιώντας τις υψηλότατες τιμές των ορυκτών καυσίμων (κυρίως πετρέλαιο, αλλά και άνθρακας), τις δεσμεύσεις του συστημικού Πρωτοκόλλου του Κιότο για τη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου και την αναζήτηση των κρατών για τεράστιες επιπλέον ποσότητες ενέργειας (αφού ο αχαλίνωτος καπιταλισμός απαιτεί γιγάντωση της κατανάλωσης), επιχειρεί μια θριαμβευτική επιστροφή.
Αμφίβολο αν θα το πετύχει γιατί η ενέργεια από την πυρηνική σχάση δεν είναι ούτε καθαρή, ούτε φθηνή, ούτε ασφαλής. Μπορεί να μην εκπέμπει διοξείδιο του άνθρακα, αλλά εκλύει ραδιενέργεια, ενώ τεράστιο και άλυτο πρόβλημα παραμένει το ζήτημα της διαχείρισης των ραδιενεργών αποβλήτων, με συνέπεια τη μεγάλη αύξηση του κόστους, χωρίς ικανοποιητικό τελικό αποτέλεσμα. Ο ίδιος ο σταθμός, μετά το κλείσιμό του (ύστερα από 30 χρόνια περίπου) γίνεται απόβλητο! Το κόστος κατασκευής, με τα νέα επίπεδα ασφαλείας, έχει απογειωθεί. Ο μόνος σταθμός που χτίζεται σήμερα στην Ευρώπη, στη Φινλανδία, έχει τεράστιες υπερβάσεις και ήδη κόστος κατασκευής 3,5 φορές πάνω από αυτές που υπόσχεται η βιομηχανία. Στην έντονα σεισμική Ελλάδα το κόστος θα είναι δυσθεώρητο. Επίσης, τα αποθέματα ουρανίου είναι περιορισμένα, ελέγχονται από ελάχιστες χώρες και εταιρείες, ενώ η τιμή τους έχει πολλαπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια. Η πυρηνική ενέργεια, την οποία σπρώχνει γενικά η ΕΕ (όχι άμεσα), είναι μια μη ορθολογική ταξική απάντηση στο ενεργειακό πρόβλημα, που μετατρέπει τη χώρα όμηρο εταιρειών, με τη διαρκή απειλή μεγα-ατυχήματος και καρκινογενέσεων. Η αντικαπιταλιστική Αριστερά δεν μπορεί παρά να είναι κατηγορηματικά αντίθετη στην πυρηνική ενέργεια.
ΠΡΙΝ 11/05/2008
.png)
