ΚΩΣΤΑΣ ΜΑΡΚΟΥ
Η υπερψήφισή της από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αποτελεί επαίσχυντη πράξη κατά των εργαζομένων
Εν κρυπτώ, χωρίς τυμπανοκρουσίες, σχεδόν μυστικά και προπαντώς στα γρήγορα, την ερχόμενη Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008, η κυβέρνηση της Νέα Δημοκρατίας, με την πλήρη συμφωνία του ΠΑΣΟΚ, επιχειρεί να τελειώνει με μια υπόθεση που ξεκίνησε με άλλα όνειρα. Πρόκειται για τη «Μεταρρυθμιστική Συνθήκη» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλιώς γνωστής ως Ευρωσυνθήκη, ένα νόθο αλλά εξίσου αποκρουστικό παιδί του περίφημου Ευρωσυντάγματος. Γιατί όμως τόση μυστικοπάθεια και βιασύνη σε όλα τα ευρωπαϊκά κοινοβούλια;
Εδώ και μερικά χρόνια, ειδικά μετά την ΟΝΕ και την εισαγωγή του ευρώ, η Ευρωπαϊκή Ένωση χάνει σταδιακά την αίγλη του φιλεργατισμού και δημοκρατισμού που κουβαλούσε ο «κεντροευρωπαϊκός καπιταλισμός» (σύμφωνα με τον όρο του γερμανού φιλοσόφου Χάμπερμας) σε αντίστιξη με τον αγγλοσαξονικό. Τώρα, μοιάζει όλο και περισσότερο με τον άσπονδο «αμερικανό φίλο» της απέναντι όχθης: ακραία αντιδραστική, φιλοπόλεμη, μανιωδώς αντεργατική. Της έμεινε μοναχά η πρασινάδα του «οικολογικού καπιταλισμού», αλλά κι αυτή αργά ή γρήγορα θα γκριζάρει. Η συμμαχία νεοφιλελευθέρων – σοσιαλδημοκρατών και η αντιδραστική μετάλλαξη των δεύτερων, πέταξε τα στολίδια στην άκρη για να παρουσιαστεί η ΕΕ στα μάτια των εργαζόμενων με το αληθινό, αποκρουστικό της πρόσωπο. Σειρά αγώνων και αντιστάσεων των εργαζομένων σε αντεργατικά σχέδια και οδηγίες (όπως κατά του Μπόλκενσταϊν) σε συνδυασμό με τη χρήση από τις κυβερνήσεις της ΟΝΕ και του «ανώτερου δικαίου» της ΕΕ ως «ιδεολογικό μαστίγιο» για να νομοθετούν και να επιβάλουν ό,τι πιο αντιδραστικό, οδήγησαν σε μια αμφισβήτηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ώδυνεν όρος και έτεκεν μυν; Όχι ακριβώς. Οι βασικές διατάξεις του Ευρωσυντάγματος, οι οποίες ξήλωναν εργατικές και δημοκρατικές κατακτήσεις δεκαετιών, επέβαλαν την «αγορά και τον ανταγωνισμό» ως υπέρτατες αρχές και κατοχύρωναν τις στρατιωτικές εισβολές, μεταφέρονται σχεδόν αυτούσιες στην Ευρωσυνθήκη. Η υπερψήφισή της και η αποδοχή της από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αποτελούν επαίσχυντη πράξη κατά των συμφερόντων και των αναγκών των εργαζομένων στη χώρα μας, αλλά και όλων των λαών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι μια Συνθήκη που κατοχυρώνει το δικαίωμα των πολυεθνικών και των χρηματιστηριακών ομίλων, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, να δρουν ασύδοτα σε βάρος του εισοδήματος, των όρων εργασίας, του ελεύθερου χρόνου και των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και των μισθωτών. Είναι μια Συνθήκη που κατοχυρώνει το δικαίωμα του ευρωστρατού να επεμβαίνει ως δύναμη κατοχής, όχι μόνο εκτός συνόρων, αλλά και εντός συνόρων! Η Γερμανία, για παράδειγμα, τυπικά νομιμοποιείται να επέμβει στρατιωτικά κατά της Ελλάδας, εάν κρίνει, μαζί με άλλες χώρες ότι διακυβεύονται τα συμφέροντα της ‘Ντόιτσε Τέλεκομ’ από την υποτιθέμενη «τρομοκρατική» δράση των εργαζόμενων του ΟΗΕ. Μη σας φανεί παράξενο: είναι τόσο… διασταλτικές οι διατυπώσεις περί «τρομοκρατίας», που μια κατάληψη η οποία θίγει τα «δημόσια συμφέροντα» ακόμη και μιας επιχείρησης της ΕΕ μπορεί να θεωρηθεί τρομοκρατική πράξη. Και δεν είναι μόνον αυτό. Οι άνθρωποι βλέπουν μακριά: Θέλουν να θωρακιστούν από ενδεχόμενα εργατικών ανατροπών σε κάποιο κράτος – μέλος και αποχωρήσεων από την Ευρωπαϊκή Ένωση, με την απειλή της στρατιωτικής επέμβασης…
Η Ευρωσυνθήκη κατοχυρώνει τις ευρωπαρακολουθήσεις, τον ευρωεισαγγελέα, την ευρωαστυνομία. Όχι μόνο δεν θα υπάρχει πολιτικό άσυλο πουθενά για αγωνιστές, αλλά και ο ευρωεισαγγελέας θα μπορεί να δίνει ένταλμα σύλληψης στην ευρωαστυνομία, ανεξάρτητα από τη χώρα – μέλος όπου βρίσκεται ο «καταζητούμενος». Και σε αγαστή συνεργασία και αλληλοχαφιεδισμό με τις ΗΠΑ, με τις οποίες δικαιούται ο κάθε Μπαρόζο να υπογράφει κανονικές διεθνείς συμφωνίες, υποχρεωτικές για κάθε κράτος – μέλος.
Η δημόσια παιδεία θα δεχτεί νέα πλήγματα. Δεν είναι δα και άγνωστη η επιχειρηματολογία του Καραμανλή και του Στυλιανίδη για το πραξικόπημα εναντίον του άρθρου 16 στο όνομα κάποιας οδηγίας της ΕΕ ή της συμφωνίας της Μπολόνια, η οποία κατοχυρώνει την πλήρη παράδοση της ανώτατης εκπαίδευσης στις επιχειρήσεις. Τέλος, ό,τι μείνει από φτωχομεσαία αγροτιά θα ξεκληριστεί τελείως, με τις τιμές των βασικών αγροτικών προϊόντων να εκτινάσσονται στα ύψη, ενώ οι τιμές των παραγωγών βουλιάζουν κάτω από την πίεση των ευρωμονοπωλίων και του αγροτοβιομηχανικού συμπλέγματος. Και η διεύρυνση της ΕΕ δεν είναι τίποτε άλλο από τη δημιουργία ενός αχανούς χώρου προνομιακής αγοράς και εκμετάλλευσης για τα ευρωπαϊκά πολυεθνικά μονοπώλια, που αξιοποιείται ταυτόχρονα για τη συμπίεση προς τα κάτω των μισθών και των εργατικών δικαιωμάτων. Από αυτή σκοπιά λέμε όχι στην είσοδο κάθε νέας χώρας – και της ΠΓΔΜ – και όχι από τη σκοπιά των εθνικών ανταγωνισμών του κεφαλαίου.
Ο αντιδραστικός χαρακτήρας της ΕΕ, που υπήρχε από την αρχή στη συγκρότησή της, βαθαίνει και άλλο με τις «ειδικές πλειοψηφίες» που προβλέπει η Συνθήκη και οι οποίες παίρνουν τη θέση της ομοφωνίας των κρατών – μελών, απομακρύνοντας ακόμη περισσότερο τους κρίσιμους μηχανισμούς αποφάσεων από τους λαούς. Και αυτό, τη στιγμή που όποια πέτρα κι αν σηκώσει το εργατικό και λαϊκό κίνημα στον αγώνα για τα δικαιώματά του, από κάτω θα βρει κάποια οδηγία της ΕΕ.
Γι’ αυτό πρέπει να διαδηλώσουμε όσο το δυνατό περισσότεροι την Τετάρτη, ενάντια στην Ευρωσυνθήκη, απαιτώντας δημοψήφισμα και καταψήφισή της. Για να μη νομιμοποιηθεί στη λαϊκή συνείδηση η έγκρισή της από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στη Βουλή.
Η ανυπακοή στις οδηγίες, η απειθαρχία στις πολιτικές επιλογές της είναι όρος για τη νικηφόρα αντίσταση στη νέα ακραία επιθετική πολιτική της κυβέρνησης και του κεφαλαίου στη χώρα μας. Κυριολεκτικά, κάθε διεκδίκηση, κάθε κατάκτηση του εργατικού, λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος θα περνά πάνω από το πτώμα μιας οδηγίας. Γι’ αυτό απαιτείται να μην κρύβονται οι ευθύνες και οι στόχοι κατά της ΕΕ στο μαζικό κίνημα.
Αλλά δεν φτάνει μόνον αυτό. Η Ευρωσυνθήκη αναδεικνύει ολόκληρο τα αντιδραστικό, κεφαλαιοκρατικό και ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ΕΕ είναι καπιταλιστική ολοκλήρωση. Δεν μπορούν να σταθούν οι αυταπάτες περί «δημοκρατικής» ολοκλήρωσης ή περί φιλεργατικής μεταρρύθμισης, τις οποίες προβάλλει ο Συνασπισμός. Η συνεργασία της με τις ΗΠΑ σε κρίσιμους τομείς και μέσα στον αυξανόμενο ανταγωνισμό τους, ειδικά στην αντιδημοκρατική «υστερία της τρομοκρατίας» (για παράδειγμα, στις συλλήψεις και μεταγωγές της Αιρ–CIA) αποδεικνύουν την επικαιρότητα του συνθήματος «ΕΕ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Αλλά και την πολιτική ανοησία όσων (στελεχών του ΠΑΣΟΚ και του Συνασπισμού) πιστεύουν ότι η ΕΕ μπορεί να αποτελέσει φιλεργατικό και δημοκρατικό αντίβαρο στις ΗΠΑ. Ούτε μπορεί να αντιμετωπιστεί ως ένα ουδέτερο ή «αντικειμενικά δοσμένο» πεδίο της ταξικής πάλης. Η Ευρωπαϊκή ένωση δεν μεταρρυθμίζεται, ανατρέπεται. Και ανατροπή της πολιτικής της συνδέεται άμεσα με την πάλη για την ανατροπή της υπεραντιδραστικής επίθεσης του Καραμανλή και του κεφαλαίου. Και τέτοια ανατροπή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς συνολική ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Κατ’ αναλογία (και όχι καθ’ ομοίωση): για να ανακουφιστούν έστω και λίγο από την κρίση του 1991-2001, οι εργαζόμενοι και τα μεσαία στρώματα της Αργεντινής, έπρεπε να αποχωρήσει η χώρα από τη σύνδεσή της με το δολάριο. Πολύ περισσότερο, για μια αποφασιστική βελτίωση της οικονομικής και κοινωνικής θέσης των εργαζομένων σε εθνικό επίπεδο, η ΕΕ αποτελεί ένα αποφασιστικό πολύμορφο εμπόδιο, κάτι σαν Λερναία Ύδρα, που θα πρέπει να κοπεί ριζικά. Μόνο η έξοδο της χώρας – και κάθε χώρας – από την Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να δημιουργήσει συνθήκες για μια άλλη οικονομική, κοινωνική και πολιτική θέση των εργαζομένων και καταπιεσμένων στρωμάτων στην κοινωνία, για ένα βαθύ χτύπημα υπέρ των εργατικών μισθών και του ελεύθερου χρόνου και κατά των κερδών.
«Και θα γίνουμε Αλβανία;», ρωτούν οι κονδυλοφόροι. Η απάντηση είναι ότι οι εργαζόμενοι μετατρέπονται σε «Αλβανούς» σε κάθε χώρα της ΕΕ και με την πολιτική της. Δεύτερο, οι επαναστάτες θέλουν την έξοδο από την ΕΕ ως κρίκο, ως δρόμο και ως μια κρίσιμη προϋπόθεση για να μεγαλώσουν οι δυνατότητες για μια αντικαπιταλιστική επανάσταση στη χώρα μας. Ως εργατική «εθνική» συμβολή στο διεθνιστικό καθήκον της πλήρους διάλυσης αυτού του αντιδραστικού οικοδομήματος. Ως πρώτο βήμα στην κατεύθυνση μιας άλλης, εργατικής, αντικαπιταλιστικής διεθνοποίησης των ελεύθερα συνεταιρισμένων και επαναστατημένων λαών στην Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο. Και όχι για την ουτοπία μιας «λαϊκής εξουσίας», όπως υποστηρίζει το ΚΚΕ, το οποίο «ξεχνά» να θέσει το αίτημα της αποδέσμευσης της χώρας από την ΕΕ.
Με αυτό το περιεχόμενο, το ΝΑΡ και η νΚΑ, το ΜΕΡΑ, οι δυνάμεις της κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης κατεβαίνουν και καλούν στις διαδηλώσεις της Τετάρτης. Με αιχμή το τριπλό σύνθημα, «Όχι στην Ευρωσυνθήκη – Όχι στην ΕΕ – Δημοψήφισμα τώρα!» καλούν σε κοινή δράση τις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς στα μαζικό κίνημα. Χωρίς όμως να απαλλοτριώνουν το δικαίωμα της αυτοτέλειας και της ενότητας της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς και των μετωπικών της συσπειρώσεων. Ώστε να μη διαχέεται η αντίληψή τους, ώστε να κερδίζουν συνειδήσεις, να αλλάζουν συσχετισμούς.
ΠΡΙΝ 08/06/2008
