ΜΕ ΣΤΟΧΟ ΤΗΝ ΗΓΕΜΟΝΙΑ ΤΗΣ ΤΑΣΗΣ ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗΣ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΓΥΡΟΣ
Σε μια εποχή τεραστίων δυνατοτήτων για τον ανθρώπινο πολιτισμό αλλά μειωμένων επαναστατικών αναζητήσεων υπέρβασης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, το υπάρχον εργατικό κίνημα φαίνεται να έχει συμβιβαστεί με την παρακμή του. Μια κατάσταση παρακμής που το έχει κατατάξει ως ενεργό συντελεστή του διαλόγου των κοινωνικών εταίρων για την αναπαραγωγή της κεφαλαιακής σχέσης και όχι μάχιμο εκφραστή των στρατηγικών και τακτικών συμφερόντων των δυνάμεων της εργατικής τάξης. Οργανικό τμήμα του επαναστατικού μπλοκ των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων της ζωντανής εργασίας.
Σε μια συγκυρία που εξελίσσεται αμείωτη, αλλά όχι χωρίς αντιστάσεις, μια συνολική επίθεση των δυνάμεων του παγκόσμιου – ευρωπαϊκού και ελληνικού κεφαλαίου στα συμφέροντά μας ως εργαζομένων. σε μια συγκυρία παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, που αναβαθμίζει την επίθεση στην καθολικότητα του κοινωνικού σώματος της ζωντανής εργασίας. Κατά συνέπεια, την ίδια στιγμή που χρειάζεται μια οργανωμένη – συντονισμένη και συνολική απάντηση των εργαζομένων για την υπεράσπιση και διεύρυνση των κοινωνικών δικαιωμάτων, ουδεμία πολιτική δύναμη της Αριστεράς – σε όλες τις εκδοχές της – μπορεί να οργανώσει αποτελεσματικά την αντίσταση της εργατικής τάξης.
Αυτό που μένει εν τέλει είναι η σχετικά αυθόρμητη αντίδραση τμημάτων των ίδιων των εργαζομένων για να σώσουν οτιδήποτε και αν σώζεται. Και λέω σχετικά αυθόρμητη αντίδραση, καθώς είναι εμφανής και πολλές φορές καθοριστική η πολιτική δράση μειοψηφικών αλλά πρωτοπόρων εργατικών και αριστερών δυνάμεων στην οργάνωση και αυτών των αγώνων. Και θα πρέπει να είμαστε περήφανοι γιατί είναι οι δικές μας δυνάμεις – με όλες τις αδυναμίες και τις ανεπάρκειές τους – που βρέθηκαν μπροστά σε αυτούς τους εργατικούς αγώνες. Εκ του αποτελέσματος όμως φαίνεται πως οι εργατικοί αγώνες που το προηγούμενο διάστημα έγιναν, δεν ήταν επαρκείς για να μπλοκαριστεί αποτελεσματικά η επίθεση του κεφαλαίου, παρόλο που σε ένα διεθνές πλαίσιο μικρές ρωγμές στην ολοκληρωτική κυριαρχία του υπήρχαν και υπάρχουν. Τελευταίο γεγονός το «Όχι» των Ιρλανδών που μπλοκάρισε εκ νέου το Ευρωσύνταγμα με τη μορφή της Ευρωσυνθήκης.
Πρέπει να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας και με την εργατική τάξη. Στους αγώνες που έγιναν το προηγούμενο διάστημα αυτό που έλειψε δεν ήταν η αυταπάρνηση και ο ηρωισμός των εργαζομένων, των απεργών και των πρωτοπόρων εργατικών σχημάτων. Αυτό που απουσίαζε είναι η στρατηγική που θα οργάνωνε και θα οργανώνει τα διασπαρμένα και κατακερματισμένα τμήματα της διαρκούς αυξανόμενης πολυσύνθετης εργατικής τάξης. Μια στρατηγική που θα συντόνιζε ταξικά τους εργατικούς αγώνες, όχι για να χάσουμε λιγότερα αλλά για να αποσπάσουμε υλικές νίκες.
Μια στρατηγική που θα βασίζεται στην ταξική ενότητα του πλήθους των εκφράσεων της εργατικής τάξης. Στην επαναστατική κατεύθυνση της επανάκτησης του κοινωνικού πλούτου από την πλευρά των ίδιων των άμεσων συλλογικά οργανωμένων παραγωγών.
Μια στρατηγική πρόταση που δεν θα αναπαράγει σε ένα διαφορετικό επίπεδο τη σχέση κεφάλαιο – εργασία αναβάλλοντας την προοπτική της άρσης της σε ένα μυθικό μέλλον. Αλλά που από τα σήμερα θα αγωνίζεται για την άρση της, στην κατεύθυνση μιας δημοκρατικά σχεδιοποιημένης κοινωνίας των «ελεύθερων συνεταιρισμένων παραγωγών». Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα ένα διαφορετικού τύπου συνδυασμό αμυντικών και επιθετικών αιτημάτων, όπως πολύ σωστά επισημαίνει το κείμενο της Εργατικής Συνδιάσκεψης, μόνο που αυτό επιβάλλει μια περαιτέρω συγκεκριμενοποίηση και ανάλυση.
Επίσης προαπαιτούμενο είναι ένας διαφορετικού τύπου επαναστατικός εργατικός πολιτισμός που δεν θα στοχεύει στη διαμεσολάβηση και την ανάθεση των αγώνων και των πολιτικών μορφών. Που θα στοχεύει στην αδιαμεσολάβητη και αμεσοδημοκρατική πολιτική αντίληψη και οργάνωση στο επίπεδο της κοινωνίας και όχι μόνο στο επίπεδο των εργασιακών χώρων.
Με διαφορετικά λόγια: Είναι αναγκαιότητα η δημιουργία ενός νέου εργατικού κινήματος που δεν θα παζαρεύει την εργατική δύναμη (αναπαράγοντας την αντίθεση κεφάλαιο – εργασία), εξάλλου κάτι τέτοιο στις μέρες μας μάλλον είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί με αξιοπρεπείς όρους για τους εργαζόμενους. Που θα αγωνίζεται με όλα τα μέσα να καρπωθούμε όλη την πίτα του κοινωνικού πλούτου που πολύμορφα παράγουμε. Η οργάνωση αυτού του άμεσα επαναστατικού εργατικού αγώνα θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ενός μαζικού εκβιασμού των αφεντικών μας, που θα έχει ως αποτέλεσμα την άμεση βελτίωση της ζωής των εργαζομένων.
Με σωματεία, συνδικάτα, εργατικές οργανώσεις και συσπειρώσεις που θα καλύπτουν το σύνολο των εργαζομένων και του εργασιακών συμβάσεων που εργάζονται σε ένα εργασιακό χώρο σε τοπική – εθνική και διεθνική κλίμακα. Στηριζόμενο στην άμεση δημοκρατία των γενικών συνελεύσεων. Με αντιπροσώπους άμεσα ανακλητούς και διοικητικό συμβούλιο σε καθαρά συντονιστικό ρόλο. Δυναμώνοντας με αυτόν τον τρόπο την τάση χειραφέτησης των ίδιων των εργαζομένων, στην κατεύθυνση της ηγεμόνευσης πάνω στην τάση της διαχείρισης και της συνδιαλλαγής.
Φυσικά το ερώτημα παραμένει ανοικτό: Πώς από τη σημερινή παρακμή και ήττα του εργατικού κινήματος θα δημιουργηθούν οι όροι και οι προϋποθέσεις ενός νέου εργατικού κινήματος; Οι απαντήσεις δεν είναι απλές, ούτε μονοσήμαντες, ούτε κανείς υποστηρίζει πως έχει την ολοκληρωμένη συνταγή. Παρόλο που το κείμενο της Εργατικής Συνδιάσκεψης κινείται σε μια απόλυτα σωστή κατεύθυνση, θα μου επιτρέψετε να κάνω κάποιες γενικές παρατηρήσεις:
Πρώτο: Το ΝΑΡ πρέπει με συστηματικό τρόπο να προχωρήσει στη μετατροπή του σε μια σύγχρονη κομμουνιστική οργάνωση που θα αναπτύσσει και θα ενοποιεί – στις νέες συνθήκες – επαναστατικά τη θεωρία με την πράξη. Φυσικά, αυτό αποτελεί παγκόσμια αναγκαιότητα, μόνο που κάθε αριστερή πολιτική οργάνωση που στοχεύει στην ανατροπή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής θα πρέπει άμεσα και με συνέπεια να αναμετρηθεί με αυτό το καθήκον.
Δεύτερο: Η δημιουργία της πανελλαδικής κίνησης του νέου εργατικού κινήματος θα πρέπει να έχει ως στόχο να αναπτύσσει πολιτικά, θεωρητικά, πολιτισμικά και πρακτικά την αντίληψη που πιο πάνω περιγράψαμε. Αυτό είναι μια βαθιά πολιτική και θεωρητική δουλειά που θέλει ανοικτά πνεύματα, μεγαλοψυχία και θέληση για μελέτη, έρευνα και πειραματισμό. Η πανελλαδική κίνηση του νέου εργατικού κινήματος δεν είναι μια επαναστατική «ΕΣΑΚ» και πολύ περισσότερο το νέο εργατικό κίνημα δεν θα είναι ένα καλό ΠΑΜΕ. Θα είναι ένας πολύμορφος εργατικός ανατρεπτικός κόμβος, που θα έχει στόχο την ενίσχυση και την οργάνωση των δομών και των δυνατοτήτων που ελλειπτικά και αντιφατικά υπάρχουν και εντός αυτού του διαχειριστικού, παρακμασμένου και ηττημένου εργατικού κινήματος. Κατά συνέπεια, δύναται να λειτουργήσει ενοποιητικά σε μια ανώτερη διαλεκτική κλίμακα με τις άλλες μορφές ταξικής οργάνωσης, για παράδειγμα τις Παρεμβάσεις – Συσπειρώσεις ή την πανελλαδική ταξική κίνηση. Ενώ η παρέμβασή μας στις δομές του υπάρχοντος εργατικού κινήματος δεν μπορεί παρά να αντανακλούν τη στρατηγική του άμεσου και αδιάκοπου επαναστατικού αγώνα, που επιβάλλει να μπαίνουν μπροστά οι ίδιοι οι εργαζόμενοι.
Τρίτο: Το ίδιο ανοικτή, ευέλικτη και διαλεκτική πρέπει να είναι η σχέση μας με την υπόλοιπη Αριστερά και τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Μια σχέση που θα βασίζεται στο συντροφικό κλίμα αλλά και στην ειλικρίνεια με στόχο την ενίσχυση της τάσης της χειραφέτησης των εργαζομένων. Με οδηγό τη στρατηγική, πρέπει κάθε στιγμή να ερευνούμε τις μορφές δράσης, ενότητας και αντιπαράθεσης με τις άλλες δυνάμεις που θα διευκολύνει την έκφραση, την ανεξάρτητη δράση και την ηγεμόνευση της τάσης της αυτοαπελευθέρωσης των εργαζομένων. κανένας δογματισμός η σεχταρισμός δεν πρέπει να μπαίνουν εμπόδιο στην ενίσχυση και την μαζικοποίηση των ανατρεπτικών, επαναστατικών, απελευθερωτικών εργατικών φωνών.
ΠΡΙΝ 29/06/2008
.png)
