24ωρη απεργία για την 1η Οκτώβρη (αύριο) έχουν προκηρύξει τα σωματεία στον χώρο του Τύπου και των ΜΜΕ ενάντια στον ασφαλιστικό νόμο της ΝΔ που ανάμεσα στα πολλά και γνωστά (;) αγγούρια που χαρίζει στην εργατική τάξη, προβλέπει ότι από αύριο ξεκινούν οι ενοποιήσεις ταμείων και στον κλάδο μας ιδρύεται Ενιαίο Ταμείο Ασφάλισης Προσωπικού (ΕΤΑΠ) ΜΜΕ.
Ας ξεκινήσουμε από τα (λίγα) θετικά:
1. Κάποιοι-ες από εμάς θα μπορέσουν να χαρούν μια μέρα της ζωής τους απαλλαγμένη από την αλλοτρίωση της μισθωτής κι άμισθης εργασίας, και θα την χαρούν ακόμα περισσότερο αν την περάσουν στον δρόμο σε αντίθεση με τον καθημερινό μας εγκλεισμό σε γραφεία, χωρίς να ταλαιπωρούν το σώμα και την ψυχή τους πίσω από τις οθόνες και τα άλλα μηχανήματα της βιομηχανίας των ΜΜΕ.
2. Λόγω της γενικευμένης κούρασης και αγανάκτησης για τις συνθήκες εργασίας που επικρατούν στην βιομηχανία μας (και γενικότερα), κούραση κι αγανάκτηση που απέχουν μίλια μακριά από το να εκφραστούν με οργανωμένο, αγωνιστικό κι ελπιδοφόρο τρόπο, λόγω αυτής της άτυπης πίεσης τέλος πάντων που εκφράστηκε στην απεργιακή συμμετοχή των περσινών κινητοποιήσεων, η ΕΣΗΕΑ τελευταία έχει περιορίσει τον γνωστό διασπαστικό της ρόλο στις απεργίες του κλάδου και προκηρύσσει απεργία μαζί με τα άλλα σωματεία. Σε καμιά περίπτωση βέβαια δεν ξεχνάμε τον ρόλο της συγκεκριμένης συντεχνίας και δεν συγχωρούμε τις ευθύνες της για την εργασιακή εκμετάλλευση που βιώνουμε καθημερινώς.
Κι ας πάμε στα (πολλά) αρνητικά:
1. Πρόκειται για άλλη μια απεργία-πυροτέχνημα, διαμεσολαβημένη από τις (αγωνιστικές και μη) πολιτικές διαθέσεις σωματείων, διαθέσεις που για την πλειοψηφία των περιπτώσεων δεν εκφράζουν τις διαθέσεις των χιλιάδων εργαζόμενων στην βιομηχανία των ΜΜΕ. Πέρα από μια στοιχειώδη πληροφόρηση, δεν έχουμε δει καμία από τα κάτω κίνηση προετοιμασίας αυτής της απεργίας. Δεν θέλουμε να αδικήσουμε κανέναν κι ιδιαίτερα σωματεία που έστω και "από τα πάνω", από το ΔΣ, κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να κινητοποιήσουν τα μέλη τους σε αγωνιστική κατεύθυνση, ούτε θεωρούμε ότι για την ακινησία είναι άμοιρη ευθυνών η βάση σε σχέση με την κορυφή. Απλώς επισημαίνουμε κάτι που όλοι ξέρουμε.
2.Όπως ξέρουμε αυτό που ξέρουν όλοι οι εργαζόμενοί, ότι με πορδές δεν βάφεις αυγά κι εν προκειμένω με 24ωρες και από τα πάνω απεργίες δεν τρομοκρατείς σημαντικά τα αφεντικά, σε σχέση με την απώλεια κερδών. Στην περίπτωση μας η δουλειά που είναι να βγει την μέρα της απεργίας φορτώνεται στις μέρες πριν και μετά από αυτήν. Πάλι δεν θέλουμε να υποτιμήσουμε ένα μέσο πάλης που (ιδιαίτερα π.χ. στην περίπτωση της απεργίας των τεχνικών των καναλιών) μπλοκάρει έστω και για μια μέρα σημαντικά την καθημερινή παραπληροφόρηση που σκορπούν οι εργοδότες μας. Απλώς επισημαίνουμε τα χαρακτηριστικά αυτού του μέσου πάλης για να ξέρουμε μέχρι που μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε (κι οπότε να μην ξεχνάμε ότι απεργία δεν είναι μια πρωινή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας, αλλά 24ωρη περιφρούρηση της όπου έχουμε την δυνατότητα).
3. Κάποιοι-ες από εμάς δεν θα απεργήσουν. Όχι γιατί ανήκουν σε αυτή την ελεεινή κλίκα των καλοπληρωμένων στελεχών των αφεντικών που ταυτίζονται με τα συμφέροντα του. Ούτε για να διαψεύσουν τα λόγια του Κάρολου, ότι όποτε δίνεται η δυνατότητα σε έναν εργαζόμενο να αποφύγει την εργασία αυτός το κάνει λες και πρόκειται για κάποιου είδους πανούκλα. Κάποιοι-ες από εμάς αύριο θα γίνουν "απεργοσπάστες" γιατί δεν υπάρχει καμιά συλλογική άμυνα απέναντι σε ενδεχόμενη επιθετική απάντηση του διευθυντή/αφεντικού. Η τρομοκρατία της απόλυσης είναι πανταχού παρούσα, ειδικότερα σε έναν κλάδο που νοιάζεται περισσότερο για το "δημοσιογραφικό λειτούργημα" παρά για τα εργατικά συμφέροντα. Ας μην ξεχνάμε τέλος όλες τις άτυπες, ελαστικές, εξ' αποστάσεως και άλλες «μεταμοντέρνες» μορφές εκμετάλλευσης που δεν πολυμπλοκάρονται από μια κλασσική απεργία. Ούτε τους νέους εργαζόμενους που είναι αόρατοι για τα συνδικάτα γιατί είναι "μαθητευόμενοι". Έχετε ποτέ ακούσει κάποιον "μαθητή" να λεει στον "δάσκαλο" ότι απεργεί;
4. Τέλος δεν ξεχνάμε τις ευθύνες των εργατοπατέρων για την περσινή ΗΤΤΑ μας, την αδυναμία μας δηλαδή να μπλοκάρουμε τόσες δεκάδες χιλιάδες απεργοί ένα αντεργατικό ν/σ. Και μιλάμε για κάτι παραπάνω από ένα "ξεπούλημα". Μιλάμε για την αδυναμία μας να συνδέσουμε μια επίθεση στην τάξη μας μέσω ενός ν/σ με τις καθημερινές επιθέσεις που δεχόμαστε. Μιλάμε δηλαδή για το να διαμαρτύρεσαι για τις ενοποιήσεις ταμείων που γίνονται προς τα κάτω, ενώ ταυτόχρονα κάνεις τουμπεκί που χιλιάδες νέοι εργαζόμενοι δίπλα σου δεν ανήκουν σε αυτά τα ταμεία, είναι τελείως ανασφάλιστοι, ή παίρνουν τα κουτσουρεμένα ένσημα που προβλέπονται για τους μπλοκάκηδες.
Αυτά για αρχή, θα τα πούμε στους δρόμους όσοι-ες μπορέσουμε αύριο, θα τα πούμε στους δρόμους γενικότερα όταν δημιουργήσουμε καλύτερες μέρες για την τάξη μας.
.png)
