Ακόμη και από την εκπαραθύρωση του Βουλγαράκη, ακόμη και από όλες τις δημοσκοπήσεις των τελευταίων ημερών που βουλιάζουν τη ΝΔ, το στοιχείο που έχει ιδιαίτερα ξεχωριστή σημασία για την πολιτική γραμμή της Αριστεράς, δεν είναι τόσο τα ανεβασμένα ποσοστά των δυο κοινοβουλευτικών κομμάτων της -με τάση κοντά και πάνω από το 20%- όσο μια νέα «εξωκοινοβουλευτική» τάση: Σε ερώτημα της εταιρείας Πάμπλικ Ίσιου, για λογαριασμό της Καθημερινής και του Σκάι, το 76% των ερωτηθέντων προσδοκά σε απεργίες και κινητοποιήσεις για την αντιμετώπιση της νεοδεξιάς επίθεσης, ενώ το 56% δεν βλέπει «τη λύση» σε εκλογές!
Του ΚΩΣΤΑ ΜΑΡΚΟΥ
Το δημοσκοπικό αυτό εύρημα λέει, με απλά λόγια, ότι ευρύτερα λαϊκά στρώματα τείνουν να συνειδητοποιήσουν τον κεντρικό πολιτικό ρόλο που μπορεί να παίξει το εργατικό και λαϊκό κίνημα για την παρεμπόδιση, την ήττα και την ανατροπή της νέας τρομερής επίθεσης που βρίσκεται σε εξέλιξη, για την ουσιαστική βελτίωση της οικονομικής και κοινωνικής θέσης τους. Ευρύτερες μάζες, φαίνεται ότι βρίσκονται λίγο πιο μπροστά από εκείνες τις αριστερές ηγεσίες που χάνουν πολύτιμο χρόνο και σκέψη σε κυβερνητικές προτάσεις επί χάρτου και «υπευθυνότητας» ή σε καλέσματα «να βγάλουν συμπεράσματα για τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ» (στις εκλογές).
Κάτω από την επιρροή της τρομερής προσωπολατρείας ή του «προσωπομίσους» που επιβάλλει η σύγχρονη μιντιακή αυτοκρατορία, μπροστά στην οποία ωχριά ο χρουστσοφισμός, ακόμη και αριστεροί ηγέτες «ξεχνούν» ότι οι εργαζόμενες και λαϊκές μάζες δεν απώλεσαν πλήρως την ικανότητα τους να διαθέτουν πείρα και να βγάζουν κάποια πρώτα αλλά κρίσιμα συμπεράσματα, όχι μόνο για τη νεοφιλελεύθερη πολιτική ,αλλά και για το σύγχρονο καπιταλισμό:
Από τις συνέπειες της βαθύτατης και συνεχιζόμενης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Από τους πολέμους και τη διεθνή θερμοπολεμική αναταραχή -η οποία από το Αφγανιστάν πετάγεται στον Καύκασο και από εκεί στη Βολιβία (η πείρα των εργαζόμενων τους λέει ότι σειρά έχουν τα Βαλκάνια). Από το βάλτωμα των Αμερικανών, αλλά και της αντίστασης, στο Ιράκ, από τις περιπέτειες της Βενεζουέλας. Από το άλυτο, μέχρι και την τελευταία στιγμή όπως φαίνεται, δίλημμα πολιτικής επιλογής της αμερικανικής ελίτ.
Έχουν συσσωρευθεί καινούριες εμπειρίες από τις εργαζόμενες μάζες που θέτουν νέες προκλήσεις
Από τη μη αντιστρεπτή κρίση της σοσιαλδημοκρατίας, όπως δείχνει η πραξικοπηματική εκπαραθύ-ρωση του «αριστερού» Κουρτ Μπεκ, στη Γερμανία).
Πάνω απ’ όλα όμως, η εμπειρία «των κάτω» ξεκινά από το πρόβλημα επιβίωσης της εργατικής και «νεόφτωχης» μικροαστικής οικογένειας και των παιδιών τους, η οποία εμπαίζεται κι από πάνω, με τις προκλητικές δηλώσεις του Βουλγαράκη «για το μέλλον των παιδιών μου» πάνω στα κότερα. Η εργατική και λαϊκή πείρα δεν χρειάζεται τις εκτιμήσεις της Μόργκαν Στάνλεϊ για το βαού. ιιακού και σκοτεινό χειμώνα που έρχεται ,προβλέποντας την καταβαράθρωση της ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας στο 1,8%.
Ο «αιρετικός» για την ΕΔΑ, μαρξιστής Σωτήρης Πέτρουλας, το καλοκαίρι του 1964, ένα χρόνο ακριβώς πριν την ασφαλώς στοχοποιημένη δολοφονία του από τους πραιτωριανούς του παλατιού, στα επαναστατικά γεγονότα των Ιουλιανών του ‘65, έγραφε σε έναν σύντροφο του: «Ούτε και τα καλύτερα πετάγματα του νου δεν μπορούν να προβλέψουν τα μεγάλα γεγονότα που έρχονται». Τηρουμένων όλων των απαραίτητων αναλογιών και του χρόνου, εκεί βρισκόμαστε: πριν από μεγάλα, μη συνηθισμένα γεγονότα. Όπως τότε, έτσι και τώρα, καλείται να παίξει ξεχωριστό ρόλο η νέα «γενιά των 700 ευρώ» που έχει αποκτήσει τη δική της πείρα, που έχει μετατραπεί ήδη σε ιδιαίτερη γενιά, όχι μόνο «του άρθρου 16», αλλά της ανατροπής της νεοσυντηρητικής συνταγματικής αναθεώρησης.
Κεντρισμένη από τη βουκέντρα αυτών των υπόγειων ρευμάτων, η Αριστερά αναζητά και συζητά το «σχέδιο» εκείνο που θα παντρέψει τον αγώνα για επιβίωση από την κρίση, με τον αγώνα για ανατροπή της επίθεσης και τον αγώνα για ανατροπή με το δρόμο για μια «άλλη κοινωνία». Αυτός ο Γόρδιος Δεσμός τακτικής - στρατηγικής, που παραμένει άλυτος στα προγράμματα όλων των αριστερών δυνάμεων και σε εκκρεμότητα εδώ και δεκαετίες (όπως δείχνει η εμπειρία της πράξης), «κόβεται» εσαεί από το ίδιο ξίφος που έχει δύο όψεις: Την πλήρη απόσπαση και την πλήρη ταύτιση όλων αυτών. Οι άμεσες ανάγκες των εργαζόμενων, οι διαθέσεις τους, οι εμπειρίες τους και οι ακόμα αρνητικοί, αλλά μη σταθεροί πλέον, συσχετισμοί τροφοδοτούν την επείγουσα αναγκαιότητα για συγκέντρωση δυνάμεων ενάντια στην επίθεση.
Όμως, δεν μπορεί να υπάρξει αποτέλεσμα χωρίς την ανατροπή της επίθεσης, χωρίς κατακτήσεις: Είτε θα στενάζουν οι εργαζόμενοι με φορολογία 50%, είτε το κεφάλαιο. Από αυτή τη σκοπιά, αποτελεί βασικό όρο στον αγώνα για επιβίωση μέσω της ανατροπής της νεοδημοκρατικής λαίλαπας, η μετατόπιση του κέντρου βάρους της αριστερής πολιτικής, από το κοινοβούλιο στις «απεργίες και κινητοποιήσεις». Στην αγωνιστική, ταξική, εργατική ενότητα και την κοινή δράση όλης της Αριστεράς για την αναδιοργάνωση, την ανασύνταξη, την ανασύνθεση και την αντικαπιταλιστική πολιτικοποίηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Χίλιες «αριστερές κυβερνήσεις» και «λαϊκές εξουσίες» μαζί δεν αξίζουν παρά ψίχουλα μπροστά στη νικηφόρα δύναμη μιας τέτοιας οργανωμένης, ενωτικής και μαχητικής, εργατικής και λαϊκής αντιπολίτευσης. Αυτή η πολιτική πρόταση διαφέρει ποιοτικά, όχι μόνο από τον κοινοβουλευτικό, αλλά και από τον κινηματικό «κρετινισμό» της Αριστεράς (που αλληλοσυμπληρώνονται) ακριβώς γιατί ενοποιεί πολιτικά και «οργανωτικά», σε σαφή στόχο, τους διάσπαρτους αγώνες ή τις «τυφλές» αυριανές εξεγέρσεις.
Φυσικά, τα μη συνηθισμένα, εξεγερτικά γεγονότα που έρχονται δεν θα βάλουν επί τάπητος και ως δια μαγείας το ζήτημα της επανάστασης. Αλλά, σαν ένας γιγαντιαίος επιταχυντής της Ιστορίας, θα βάλουν μαζικά τη συζήτηση για την επανάσταση και την άλλη κοινωνία, προετοιμάζοντας, μέσα από μαιάνδρους, το καινούριο «μεγάλο άλμα». Γι’ αυτό χρειάζεται, από τώρα, να υπάρχει ένα νέο επαναστατικό και κομμουνιστικό «σχέδιο», να προετοιμάζεται ο υλικός φορέας του, το κόμμα νέου «νέου τύπου». Διαφορετικά, η ε-πιταχυνόμενη σύγκρουση των γεγονότων θα οδηγήσει σε καταστροφική έκρηξη όλα τα αριστερά πειράματα, μαζί με τις καλύτερες προθέσεις. Από αυτή τη σκοπιά, ούτε το νοσταλγικό ρετουσάρισμα του ταξικά εκφυλισμένου «σοσιαλισμού που γνωρίσαμε», ούτε η ανανέωση του ευρωκομμουνιστικού «σοσιαλισμού με ελευθερία» και αγορά, ούτε η αναγέννηση του σοσιαλδημοκρατικού «συμβολαίου» με το κεφάλαιο, μπορούν να εμπνεύσουν, να συνενώσουν και να νικήσουν την αντίδραση. Και η αναγκαία αντιπαράθεση για τις μεγάλες διαφωνίες μας, όχι μόνο δεν «θα κάνει κακό» στην Αριστερά, αλλά θα αναζωογονήσει όλες τις πτέρυγες της. Με μια προϋπόθεση: Να μην εμποδίζει ή να μην μπαίνει σαν πρόσχημα για την επείγουσα ανάγκη της κοινής δράσης στο μαζικό κίνημα με κοινό στόχο την ανατροπτή της επίθεσης.
Όλα τα παραπάνω δε σημαίνουν καθόλου απόσπαση από τις άμεσες ταξικές μάχες, από την οργάνωση αγώνων, αποτελεσματικής μαζικής αντίστασης και ρήξεων ενάντια σε όλα τα αντιλαϊκά μέτρα της κυβέρνησης. Όπως δεν σημαίνουν καθόλου απόσπαση από τις επερχόμενες, πολλαπλές εκλογικές αναμετρήσεις και, ειδικά, από την επικείμενη κρισιμότατη και «μη συνηθισμένη» μάχη των ευρωεκλογών. Πολύ περισσότερο, που η αποπομπή Βουλγαράκη, κάτω από το βάρος της λαϊκής οργής, σπρώχνει αντικειμενικά τους αστικούς κύκλους σε μια πιο γρήγορη «διέξοδο από την κρίση» του αστικού δικομματικού πολιτικού συστήματος. Η πυκνότητα των γεγονότων κρύβει ταχύτατες εναλλαγές, από τις «απεργίες και κινητοποιήσεις» στις εκλογικές μάχες, οι οποίες είναι ενταγμένες σε μια αλυσίδα ταξικών αναμετρήσεων, για να ξαναγυρίσουμε στο «πεζοδρόμιο».
Η απόφαση της Πολιτικής Επιτροπής του ΝΑΡ για την πάλη κατά της ΕΕ και τις ευρωεκλογές, που δημοσιεύθηκε τον περασμένο Ιούλη, μια πολιτική πρόταση για το «πεζοδρόμιο», τις ευρωεκλογές και το αύριο των ταξικών αναμετρήσεων, που απευθύνεται σε όλες τις οργανώσεις και δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς, αποκτά μεγάλη σημασία. Στηριγμένη στην κατάκτηση του ΜΕΡΑ, επιχειρεί να συμβάλει σε ένα πρώτο, σοβαρό, αποφασιστικό βήμα στην κατεύθυνση του πόλου και του μετώπου της αντικαπιταλιστικής επαναστατικής Αριστεράς με νέα κομμουνιστική προοπτική. Σε όποια σημεία κι αν διαφωνεί κανείς, είτε σύμμαχος, είτε φίλος, είτε αντίπαλος, δεν μπορεί παρά να αναγνωρίσει ότι προσπαθεί να κινηθεί με βάση τις ραγδαίες αναπροσαρμογές στην πολιτική σκηνή, τη διεθνή αρένα και τον κοινωνικό στίβο, που έχουν συμβεί ειδικά τον τελευταίο χρόνο, επιμένοντας, τόσο στη σημασία ενός αντικαπιταλιστικού προγράμματος, όσο και της ενότητας.
Συμπερασματικά, παρομοιάζοντας την Αριστερά με ένα αυτοκίνητο, αυτό θα έπρεπε να έχει στις ταχύτητες την ενωτική τακτική της ανατροπής της επίθεσης, με ετοιμότητα για αλλαγή ταχύτητας εάν χρειαστεί στις νέες καμπές της ταξικής πάλης, αλλά με το τιμόνι σταθερά στην κατεύθυνση του επαναστατικού δρόμου και μιας νέας κομμουνιστικής στρατηγικής.
δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ, 21.9.08
.png)
