Σε ένα πράγμα συμφωνούν τις τελευταίες δεκαπέντε μέρες οι δυνάμεις του επίσημου κοινοβουλευτικού πολιτικού παιχνιδιού (και ορισμένες του εξωκοινοβουλευτικού χώρου): Στα χαρακτήρα της πολιτικής λύσης που απαιτείται για την υπέρβαση της κατάστασης που έχει δημιουργηθεί μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Αυτή, λοιπόν, η λύση περνάει μέσα από τις εκλογές: "Παραιτηθείτε και προχωρήστε σε εκλογές, γιατί οξύνεται την κρίση" είναι η πρόταση του ΠΑΣΟΚ. Σε ανάλογο μήκος κύματος ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει πρώτη πολιτική προτεραιότητα το "φύγετε!", το "εκλογές τώρα", συπληρώνοντάς τα με με την πρόταση Τσίπρα για ψήφο στα 16 (προφανές γιατί). Με ανάλογο πνεύμα κινείται και το ΚΚΕ, που αναγορεύει σε πρώτης γραμμής στόχο προς το κίνημα το "δυναμώστε το ΚΚΕ" (κοινώς, "ψηφίστε μας"). Για το κίνημα, τους εργαζόμενους, τη νεολαία, την αντικαπιταλιστική Αριστερά, η λύση, όμως, δεν βρίσκεται εκεί. Κι αυτό όχι, προφανώς, γιατί η εκτός των τειχών Αριστερά (κινούμενη αυτοτελώς κι όχι ως δορυφόρος του ΚΚΕ ή του ΣΥΝ) δεν έχει ελπίδες κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Αλλά γιατί η "διέξοδος της κάλπης" έχει ιστορικά αποδειχτεί καταστροφική για τους κοινωνικούς αγώνες και την αναγκαία κλιμάκωσή τους σε τέτοιες στιγμές. Έχει λειτουργήσει ως βαλβίδα της πιο ανώδυνης για το σύστημα εκτόνωσης, ως δρόμος κοινοβουλευτικής διασπάθισης μαχητικών διαθέσεων, ως μέσο εξαργύρωσης συνειδήσεων που καπηλευόμαστε (το κάνει εξόχως ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα), ως μολυσματικός ιός που εξαρθρώνει τη συλλογική δράση των ίδιων των μαζών διαμέσου της ανάθεσης και της προσμονής ότι κάποιοι "εκπρόσωποι" θα κάνουν αυτά που εμείς πρέπει να κάνουμε. Αλλά και ως μηχανισμός έκφρασης του "κόσμου του καναπέ", της "συντηρητικής πλειοψηφίας των νοικοκυραίων", καθώς και εκείνων που τοποθετούνται αντιπαραθετικά προς την αστική πολιτική, αλλά δεν βλέπουν διέξοδο στο κίνημα ή στην αντικαπιταλιστική Αριστερά. Οι μαχητικές τάσεις του κινήματος και η αντικαπιταλιστική Αριστερά, αντίθετα, πρέπει να εκπροσωπήσουν μια διαφορετική λογική. Γι' αυτούς, το καθήκον της στιγμής δεν είναι η κοινοβουλευτική εκτόνωση αλλά η αποφασιστική κλιμάκωση των αγώνων, η οικόδομηση ενός πανίσχυρου κοινωνικοπολιτικού ρεύματος ανατροπής της αντεργατικής - τρομοκρατικής επίθεσης, των πολιτικών εκφραστών και των πυλώνων της, της ίδιας της αστικής πολιτικής και κυριαρχίας.
Πρώτιστο πολιτικό καθήκον είναι η αποφασιστική συνέχιση των αγώνων και όχι το "στρίβειν διά... της κάλπης". Είναι η διακτίνισή τους σε κάθε χώρο που ζει και σπουδάζει η νέα γενιά, σε κάθε γειτονιά. Είναι η μεταφορά της αντιπαράθεσης στους χώρους εργασίας, όπου η κρίση και η αστική γραμμή υπεράσπισής της απειλούν να συνθλίψουν μεγάλα τμήματα εργαζομένων και νέων. Είναι η αποφαστικότερη σύνδεση του μετώπου των δημοκρατικών ελευθεριών με εκείνο των κοινωνικών αναγκών. Παράλληλα, καίριο στοιχείο μιας αποφασιστικής πολιτικής κλιμάκωσης είναι η κατάκτηση από το κίνημα (όχι μόνο από τις πρωτοπορίες) μιας ευρύτερης και βαθύτερης πολιτικής και ιδεολογικής φυσιογνωμίας, από τη σκοπιά της εργατικής χειραφέτησης, που θα το τοποθετεί απέναντι τόσο στα αστικά πολιτικά κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) όσο και στους βασικούς πυλώνες του συτήματος (ΕΕ, αγορά, ιδιοκτησία, κρατική καταπίεση κλπ) - άρα θα το κάνει πιο επικίνδυνο και αποτελεσματικό.
Τέλος, επίσης καίριο στοιχείο μιας ουσιαστικής πολιτικής κλιμάκωσης, στενά συνδεδεμένο με τα προηγούμενα, είναι τα βήματα οικοδόμησης - εν θερμώ - ενός μετώπου της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, που θα συγκροτεί πολιτικά τις πρωτοπόρες δυνάμεις του κινήματος, θα δίνει διέξοδο στον ανήσυχο κόσμο της Αριστεράς, δεν θα καλύπτεται από το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ, θα συνενώνει σε ανώτερο επίπεδο την "εκτός των τειχών" Αριστερά.
Με αυτή τη συνολική λογική, το δυναμικό της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς μπορεί να οργανώσει την παρέμβαση σε όλες τις πολιτικές μάχες - πρώτα και κύρια στο κίνημα σήμερα - και σε εκλογικό επίπεδο (όταν έρθει η ώρα), ως μέρος ενός συνολικότερου σχεδίου σαν αυτό που σκιαγραφήθηκε εδώ.
Πρώτιστο πολιτικό καθήκον είναι η αποφασιστική συνέχιση των αγώνων και όχι το "στρίβειν διά... της κάλπης". Είναι η διακτίνισή τους σε κάθε χώρο που ζει και σπουδάζει η νέα γενιά, σε κάθε γειτονιά. Είναι η μεταφορά της αντιπαράθεσης στους χώρους εργασίας, όπου η κρίση και η αστική γραμμή υπεράσπισής της απειλούν να συνθλίψουν μεγάλα τμήματα εργαζομένων και νέων. Είναι η αποφαστικότερη σύνδεση του μετώπου των δημοκρατικών ελευθεριών με εκείνο των κοινωνικών αναγκών. Παράλληλα, καίριο στοιχείο μιας αποφασιστικής πολιτικής κλιμάκωσης είναι η κατάκτηση από το κίνημα (όχι μόνο από τις πρωτοπορίες) μιας ευρύτερης και βαθύτερης πολιτικής και ιδεολογικής φυσιογνωμίας, από τη σκοπιά της εργατικής χειραφέτησης, που θα το τοποθετεί απέναντι τόσο στα αστικά πολιτικά κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) όσο και στους βασικούς πυλώνες του συτήματος (ΕΕ, αγορά, ιδιοκτησία, κρατική καταπίεση κλπ) - άρα θα το κάνει πιο επικίνδυνο και αποτελεσματικό.
Τέλος, επίσης καίριο στοιχείο μιας ουσιαστικής πολιτικής κλιμάκωσης, στενά συνδεδεμένο με τα προηγούμενα, είναι τα βήματα οικοδόμησης - εν θερμώ - ενός μετώπου της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, που θα συγκροτεί πολιτικά τις πρωτοπόρες δυνάμεις του κινήματος, θα δίνει διέξοδο στον ανήσυχο κόσμο της Αριστεράς, δεν θα καλύπτεται από το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ, θα συνενώνει σε ανώτερο επίπεδο την "εκτός των τειχών" Αριστερά.
Με αυτή τη συνολική λογική, το δυναμικό της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς μπορεί να οργανώσει την παρέμβαση σε όλες τις πολιτικές μάχες - πρώτα και κύρια στο κίνημα σήμερα - και σε εκλογικό επίπεδο (όταν έρθει η ώρα), ως μέρος ενός συνολικότερου σχεδίου σαν αυτό που σκιαγραφήθηκε εδώ.
ΠΡΙΝ 21/12/2008
