ΑΝΤΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ - Α. ΔΡΑΓΑΝΙΓΟΣ
Σημαντικές είναι οι διεργασίες που συντελούνται το διάστημα αυτό στο χώρο της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς. Γιατί αυτό το διάστημα των τριών "μεγάλων" βδομάδων σηματοδοτήθηκαν εξελίξεις στον ευρύτερο αυτό χώρο, που κάτω από κανονικές συνθήκες θα χρειάζονταν πολύ καιρό για να ωριμάσουν.
Κατ' αρχήν οι δυνάμεις αυτές συμμετείχαν στο δρόμο από την πρώτη στιγμή μέχρι σήμερα με έναν εξαιρετικά αποφασιστικό ρόλο. Το Σάββατο της δολοφονίας, την Κυριακή της πρώτης μεγάλης απάντησης, την Δευτέρα της μεγαλειώδους διαδήλωσης Για την ακρίβεια δεν συμμετείχαν απλά, αλλά πυροδότησαν τις εξελίξεις , άναψαν την πρώτη σπίθα της πάλης, έκαναν καλέσματα όταν η υπόλοιπη Αριστερά δεν είχε ακόμη καταλάβει τι γίνεται (το Σάββατο το βράδυ και την Κυριακή) και έτσι πέρασε στην κοινωνία και τη νεολαία το μήνυμα του αγώνα. Ο φόνος του Αλέξανδρου δεν θα έμενε στο απυρόβλητο. Το μαθητικό ποτάμι ξέσπασε με αφάνταστη δύναμη, αλλά πάνω στο δρόμο που τις πρώτες κρίσιμες ώρες άνοιξε ο κόσμος της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
Καθοριστική επιλογή της κοινής παρέμβασης ενός μεγάλου εύρους δυνάμεων ήταν η κατάληψη της Νομικής. Με διπλή σημασία: Αφενός (και πρώτα απ' όλα) γιατί λειτούργησε, ιδιαίτερα τις πρώτες κρίσιμες μέρες, σαν "κέντρο αγώνα", ενός πλατιού δυναμικού που ήθελε με αποφασιστικότητα να αγωνισθεί. Αφετέρου γιατί η κατάληψη στη Νομική διαμόρφωσε ένα διαφορετικό στίγμα από τις πολιτικές πρωτοβουλίες των άλλων πολιτικών ρευμάτων (της ρεφορμιστικής Αριστεράς και του αναρχικού χώρου). Με έμφαση σε μια πολιτική γραμμή πάλης που ξεπερνούσε τον αντικατασταλτικό αγώνα, με μέτωπο στην πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, την ΕΕ, με κύριο προσανατολισμό στην ανάπτυξη ενός μαζικού, πολιτικοποιημένου κινήματος.
Το σημείο, όμως, που αποτέλεσε καθοριστική συνεισφορά της αντικαπιαταλιστικής Αριστεράς σε αυτό το κίνημα, όσο και αν δεν προβλήθηκε από τα ΜΜΕ, ήταν ο ρόλος ενός συνόλου δυνάμεων στην πραγματοποίηση της εργατικής πορείας στο κέντρο της Αθήνας, την ημέρα της πανεργατικής απεργίας. Μιας πορείας που αρνήθηκε να πραγματοποιήσει η ΓΣΕΕ, υποχωρώντας άτακτα στην πίεση της κυβέρνησης για νέο γύρο αντιδραστικών μέτρων και (φυσικά) κάτω από την ουσιαστική συναίνεση και ταύτιση του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ. Η πραγματοποίηση της πορείας, παρά τις μεγάλες πιέσεις σε αυτόν τον χώρο για να την αναβάλει, έδειξε ότι η ανυποχώρητη και μαζί ώριμη και ενωτική στάση σε κρίσιμες στιγμές μπορεί να αποτελέσει εναλλακτικό πόλο συσπείρωσης δυνάμεων, όχι απλά της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, αλλά ευρύτερων τμημάτων των εργαζομένων.
Η κοινή ανακοίνωση από 10 οργανώσεις (ΝΑΡ, ΕΕΚ, ΕΚΚΕ, ΟΚΔΕ, ΣΕΚ, Αριστερή Ανασύνθεση, ΑΡΑΣ, ΟΚΔΕ Σπάρτακος, Κομμουνιστική Ανασύνταξη, Κομμουνιστική Ανανέωση, ΜΕΡΑ και ΕΝΑΝΤΙΑ), αποτέλεσε ένα σοβαρό βήμα όχι απλά κοινής δράσης, αλλά διαμόρφωσης ενός κοινού πολιτικού στίγματος, μιας κοινής πολιτικής παρέμβασης μέσα στον ορυμαγδό των εξελίξεων. Η παρέμβαση αυτή που έθεσε ξεκάθαρα το ζήτημα της ανατροπής της κυβέρνησης Καραμανλή και της συναίνεσης του ΠΑΣΟΚ, της πολιτικής της ΕΕ, από ένα πολιτικοποιημένο, ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα και με την ενίσχυση ενός μαζικού αντικαπιταλιστικού μετώπου - ήταν σημαντική και για τον προσανατολισμό του κινήματος και σαν βήμα συγκρότησης αυτού του χώρου. Αυτά τα σημαντικά, μετρήσιμα πολιτικά βήματα που έγιναν μέσα στην πάλη πρέπει να συνεχιστούν και να αναπτυχτούν. Να πολλαπλασιαστούν οι κοινές πρωτοβουλίες και πρακτικές, όχι μόνο στο κίνημα, αλλά και η κοινή μετωπική πολιτική δράση.
Κοινές παρεμβάσεις (προκηρύξεις, συνέντευξη τύπου), συντονισμός στις κινηματικές δράσεις, ανάπτυξη με πολύ πλατύ τρόπο της συζήτησης ανάμεσα στις οργανώσεις και το πολύ μεγάλο τμήμα του ανένταχτου κόσμου, δημιουργία "χώρου" (και χώρων) διαλόγου και κοινής δράσης της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Η διαδικασία αυτή πρέπει να έχει σταθμούς, για παράδειγμα αρκετές από τις οργανώσεις προσανατολίζονται σε μια μεγάλη εκδήλωση - συζήτηση προς το τέλος του Γενάρη. Η πορεία αυτή πρέπει με μεγάλη προσοχή να οικοδομεί ουσιαστικά τις προϋποθέσεις ενός πραγματικού, πλατιού αντικαπιταλιστικού μετώπου. Και οι προϋποθέσεις αυτές είναι κατ' αρχήν πολιτικές. Το κάθε βήμα πρέπει να σηματοδοτεί μια βαθύτερη πολιτική συμφωνία, που χωρίς να εξαντλεί τα ζητήματα θα τοποθετείται στα πιο σοβαρά και κρίσιμα από αυτά, θα κτίζει μια πολιτική φυσιογνωμία. Εν συνεχεία, πρέπει να υπάρχει συνειδητή προσπάθεια για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συμμετοχή δυνάμεων και οργανώσεων χωρίς κανείς να στέκεται σε απαράδεκτους μέσους όρους, αλλά σεβόμενος και τους ρυθμούς και το επίπεδο συμφωνίας που κάθε φορά είναι δυνατό να κατακτηθεί. Τρίτο να βρίσκει χώρο ο ανεξάρτητος κόσμος, να μην οικοδομούνται "κλειστά σχήματα", που θυμίζουν απλά μια συμφωνία οργανώσεων.
Με αυτές τις προϋποθέσεις τα βήματα στην κατεύθυνση μιας ουσιαστικής, πλατιάς αντικαπιταλιστικήας ενότητας είναι απαραίτητο να προχωρήσουν και θα προχωρήσουν, γιατί είναι απαίτηση του μεγάλου δυναμικού των αγώνων, όλου του κόσμου που αναζητά μια άλλη Αριστερά.
Σημαντικές είναι οι διεργασίες που συντελούνται το διάστημα αυτό στο χώρο της ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής Αριστεράς. Γιατί αυτό το διάστημα των τριών "μεγάλων" βδομάδων σηματοδοτήθηκαν εξελίξεις στον ευρύτερο αυτό χώρο, που κάτω από κανονικές συνθήκες θα χρειάζονταν πολύ καιρό για να ωριμάσουν.
Κατ' αρχήν οι δυνάμεις αυτές συμμετείχαν στο δρόμο από την πρώτη στιγμή μέχρι σήμερα με έναν εξαιρετικά αποφασιστικό ρόλο. Το Σάββατο της δολοφονίας, την Κυριακή της πρώτης μεγάλης απάντησης, την Δευτέρα της μεγαλειώδους διαδήλωσης Για την ακρίβεια δεν συμμετείχαν απλά, αλλά πυροδότησαν τις εξελίξεις , άναψαν την πρώτη σπίθα της πάλης, έκαναν καλέσματα όταν η υπόλοιπη Αριστερά δεν είχε ακόμη καταλάβει τι γίνεται (το Σάββατο το βράδυ και την Κυριακή) και έτσι πέρασε στην κοινωνία και τη νεολαία το μήνυμα του αγώνα. Ο φόνος του Αλέξανδρου δεν θα έμενε στο απυρόβλητο. Το μαθητικό ποτάμι ξέσπασε με αφάνταστη δύναμη, αλλά πάνω στο δρόμο που τις πρώτες κρίσιμες ώρες άνοιξε ο κόσμος της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
Καθοριστική επιλογή της κοινής παρέμβασης ενός μεγάλου εύρους δυνάμεων ήταν η κατάληψη της Νομικής. Με διπλή σημασία: Αφενός (και πρώτα απ' όλα) γιατί λειτούργησε, ιδιαίτερα τις πρώτες κρίσιμες μέρες, σαν "κέντρο αγώνα", ενός πλατιού δυναμικού που ήθελε με αποφασιστικότητα να αγωνισθεί. Αφετέρου γιατί η κατάληψη στη Νομική διαμόρφωσε ένα διαφορετικό στίγμα από τις πολιτικές πρωτοβουλίες των άλλων πολιτικών ρευμάτων (της ρεφορμιστικής Αριστεράς και του αναρχικού χώρου). Με έμφαση σε μια πολιτική γραμμή πάλης που ξεπερνούσε τον αντικατασταλτικό αγώνα, με μέτωπο στην πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, την ΕΕ, με κύριο προσανατολισμό στην ανάπτυξη ενός μαζικού, πολιτικοποιημένου κινήματος.
Το σημείο, όμως, που αποτέλεσε καθοριστική συνεισφορά της αντικαπιαταλιστικής Αριστεράς σε αυτό το κίνημα, όσο και αν δεν προβλήθηκε από τα ΜΜΕ, ήταν ο ρόλος ενός συνόλου δυνάμεων στην πραγματοποίηση της εργατικής πορείας στο κέντρο της Αθήνας, την ημέρα της πανεργατικής απεργίας. Μιας πορείας που αρνήθηκε να πραγματοποιήσει η ΓΣΕΕ, υποχωρώντας άτακτα στην πίεση της κυβέρνησης για νέο γύρο αντιδραστικών μέτρων και (φυσικά) κάτω από την ουσιαστική συναίνεση και ταύτιση του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ. Η πραγματοποίηση της πορείας, παρά τις μεγάλες πιέσεις σε αυτόν τον χώρο για να την αναβάλει, έδειξε ότι η ανυποχώρητη και μαζί ώριμη και ενωτική στάση σε κρίσιμες στιγμές μπορεί να αποτελέσει εναλλακτικό πόλο συσπείρωσης δυνάμεων, όχι απλά της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, αλλά ευρύτερων τμημάτων των εργαζομένων.
Η κοινή ανακοίνωση από 10 οργανώσεις (ΝΑΡ, ΕΕΚ, ΕΚΚΕ, ΟΚΔΕ, ΣΕΚ, Αριστερή Ανασύνθεση, ΑΡΑΣ, ΟΚΔΕ Σπάρτακος, Κομμουνιστική Ανασύνταξη, Κομμουνιστική Ανανέωση, ΜΕΡΑ και ΕΝΑΝΤΙΑ), αποτέλεσε ένα σοβαρό βήμα όχι απλά κοινής δράσης, αλλά διαμόρφωσης ενός κοινού πολιτικού στίγματος, μιας κοινής πολιτικής παρέμβασης μέσα στον ορυμαγδό των εξελίξεων. Η παρέμβαση αυτή που έθεσε ξεκάθαρα το ζήτημα της ανατροπής της κυβέρνησης Καραμανλή και της συναίνεσης του ΠΑΣΟΚ, της πολιτικής της ΕΕ, από ένα πολιτικοποιημένο, ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα και με την ενίσχυση ενός μαζικού αντικαπιταλιστικού μετώπου - ήταν σημαντική και για τον προσανατολισμό του κινήματος και σαν βήμα συγκρότησης αυτού του χώρου. Αυτά τα σημαντικά, μετρήσιμα πολιτικά βήματα που έγιναν μέσα στην πάλη πρέπει να συνεχιστούν και να αναπτυχτούν. Να πολλαπλασιαστούν οι κοινές πρωτοβουλίες και πρακτικές, όχι μόνο στο κίνημα, αλλά και η κοινή μετωπική πολιτική δράση.
Κοινές παρεμβάσεις (προκηρύξεις, συνέντευξη τύπου), συντονισμός στις κινηματικές δράσεις, ανάπτυξη με πολύ πλατύ τρόπο της συζήτησης ανάμεσα στις οργανώσεις και το πολύ μεγάλο τμήμα του ανένταχτου κόσμου, δημιουργία "χώρου" (και χώρων) διαλόγου και κοινής δράσης της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Η διαδικασία αυτή πρέπει να έχει σταθμούς, για παράδειγμα αρκετές από τις οργανώσεις προσανατολίζονται σε μια μεγάλη εκδήλωση - συζήτηση προς το τέλος του Γενάρη. Η πορεία αυτή πρέπει με μεγάλη προσοχή να οικοδομεί ουσιαστικά τις προϋποθέσεις ενός πραγματικού, πλατιού αντικαπιταλιστικού μετώπου. Και οι προϋποθέσεις αυτές είναι κατ' αρχήν πολιτικές. Το κάθε βήμα πρέπει να σηματοδοτεί μια βαθύτερη πολιτική συμφωνία, που χωρίς να εξαντλεί τα ζητήματα θα τοποθετείται στα πιο σοβαρά και κρίσιμα από αυτά, θα κτίζει μια πολιτική φυσιογνωμία. Εν συνεχεία, πρέπει να υπάρχει συνειδητή προσπάθεια για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συμμετοχή δυνάμεων και οργανώσεων χωρίς κανείς να στέκεται σε απαράδεκτους μέσους όρους, αλλά σεβόμενος και τους ρυθμούς και το επίπεδο συμφωνίας που κάθε φορά είναι δυνατό να κατακτηθεί. Τρίτο να βρίσκει χώρο ο ανεξάρτητος κόσμος, να μην οικοδομούνται "κλειστά σχήματα", που θυμίζουν απλά μια συμφωνία οργανώσεων.
Με αυτές τις προϋποθέσεις τα βήματα στην κατεύθυνση μιας ουσιαστικής, πλατιάς αντικαπιταλιστικήας ενότητας είναι απαραίτητο να προχωρήσουν και θα προχωρήσουν, γιατί είναι απαίτηση του μεγάλου δυναμικού των αγώνων, όλου του κόσμου που αναζητά μια άλλη Αριστερά.
ΠΡΙΝ 21/12/2008
