Πάλη για νέο συσχετισμό με τη δημιουργία ανεξάρητων εργατικών οργάνων
Η νεανική λαϊκή έκρηξη και η βίαιη αντίδραση της κυβέρνησης, του αστικού κράτους και του συνασπισμού εξουσίας, έχουν θέσει στα κέντρο της αντιπαράθεσης το ζήτημα της δημοκρατίας. Πώς θα μπορέσει το εργατικό, λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα, να αξιοποιήσει στα μέγιστο τη δύναμη αυτής της έκρηξης, ώστε να επιβάλει στη σημερινή κυβέρνηση, ή στην όποια αυριανή, το "δίκιο του αγώνα", απέναντι στα "δίκιο του ισχυρού";
Η πρώτη προϋπόθεση είναι η μετατροπή της έκρηξης από αυθόρμητη σε περισσότερο συνειδητή, με το πέρασμα από το πρώτο, μαζικό, αντικατασταλτικό σύνθημα"μπάτσοι - γουρούνια - δολοφόνοι" σε συγκεκριμένα αντικαπιταλιστικά, δημοκρατικά αιτήματα ρήξεων με τον αντιδημοκρατικό οπλοστάσιο της κυβέρνησης, της αστυνομίας, των εισαγγελέων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης: Να ταπεινωθεί η κυβέρνηση, να απελευθερώσει προφυλακισμένους, να πάρει πίσω νόμους. Μέσα σε αυτούς, ξεχωρίζουν, πλέον, οι νόμοι για την οπλοφορία της αστυνομίας, για τα ειδικά σώματα ασφαλείας, για την "τρομοκρατίας", για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, για τις περικοπές στην ελευθερία "συγκέντρωσης και συνάθροισης". Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η σύνδεση των δημοκρατικών αιτημάτων υπέρ των ελευθεριών με το μέτωπο της εργασίας και της παιδείας και με την πάλη για την ανατροπή της κυβέρνησης Καραμανλή "από τα κάτω και τα αριστερά".
Όπως ήταν αναμενόμενο, στο αρχικό ξέσπασμα της νεανικής έκρηξης κυριάρχησαν οι αντιφάσεις του αυθόρμητου: Από τη μια πλευρά, η αντιγραφειοκρατική και αντινομιμόφρων, αντικυβερνητική και αντικατασταλτική, μαζική "άμεση" δράση, που τα θέλει "όλα εδώ και τώρα". Και από την άλλη, η υποτίμηση συγκεκριμένων δυναμικών αιτημάτων και διεκδικήσεων, η αιωρούμενη πολιτική προοπτική, η απουσία οργανωμένων δομών και οργάνων μαζικού κινήματος και οι δυναμικές, εξεγερτικές, αλλά και "τυφλές" μορφές πάλης. Οι αντιφάσεις αυτές, από τη μια πλευρά "τραβούν" τις αριστερές πρωτοπορίες προς τα πάνω βγάζοντάς τες από την κομματική ρουτίνα, τις ευαισθητοποιούν, τις κινητοποιούν. Από την άλλη, τις καθηλώνουν στην κύρια αδυναμία του αυθόρμητου, που είναι η προβολή ενός συγκεκριμένου περιεχομένου πάλης, καθώς και η συνειδητοποίηση και διεκδίκηση της πολιτικής προοπτικής του. Όλα αυτά αντικαθίστανται, καλύπτονται και καθηλώνονται από την από την προτεραιότητα στις μορφές πάλης: Το κάρο σέρνει το άλογο και όχι το αντίστροφο. Αυτές οι αντιφάσεις εκδηλώθηκαν με πρωτότυπο τρόπο και στην τωρινή έκρηξη. Συμβαδίζουν με αριστερίστικα, μισοαναρχικά και αναρχικά ρεύματα που έχουν μόνιμα την ίδια αντίστροφη ιεράρχηση έως φετιχοποίηση των "συγκρουσιακών" μορφών πάλης (σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής με πέτρα ή με μολότοφ, ή απεργία ή κατάληψη διαρκείας κλπ). Ταυτόχρονα, από άλλα ρεφορμιστικά τμήματα της Αριστεράς και των συνδικάτων, υπάρχει το κατοπτρικό είδωλο αυτής της τάσης, με τη φετιχοποίηση από την ανάποδη των δήθεν "ειρηνικών", καθιερωμένων και "επίσημων" μορφών πάλης. Οι αντιφάσεις αυτές διασταυρώνονται, επίσης, με την αντίστοιχη υποτίμηση του περιεχομένου και των συγκεκριμένων στόχων πάλης από τμήματα της Αριστεράς, που δίνουν προτεραιότητα στις μορφές οργάνωσης: Το "μέτωπο", η "συνέλευση", η " άμεση δημοκρατία", το "ανοιχτό συντονιστικό".
Ωστόσο, οι μορφές οργάνωσης έχουν ιδιαίτερη σπουδαιότητα, ειδικά όταν πρόκειται για την αντιπαράθεση γύρω από το ζήτημα της δημοκρατίας. Για να επιβάλει το εργατικό, λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα ρήξεις και κατακτήσεις (πάντα εύθραυστες, προσωρινές και διαφιλονικούμενες, στο έδαφος της αστικής κυριαρχίας), απαιτείται ένας νέος συσχετισμός δύναμης. Μέτρο του υλικού συσχετισμού δύναμης υπέρ των εργαζομένων δεν είναι, κυρίως, οι νόμοι ή το κοινοβούλιο, αλλά η δημιουργία ανεξάρτητων, μόνιμων, εργατικών και λαϊκών οργάνων, "θεσμών" του μαζικού λαϊκού κινήματος, που επιβάλλουν τη "γενική θέληση" με τη δύναμή τους. Πρόκειται για μια "εργατική αντιπολίτευση" ή ένα μέτωπο εργασίας - παιδείας - δημοκρατίας, για μια "Κάτω Βουλή" [...], η οποία αμφισβητεί έμπρακτα το νόμο της σημερινής αστικής πολιτικής ηγεμονίας. Ένας από τα βασικά διακυβεύματα της τωρινής έκρηξης και των επόμενων που έρχονται, είναι η εμφάνιση ανεξάρτητων οργάνων εργατικής πολιτικής, έστω σε εμβρυακή, πρωτόλεια μορφή, σε όλα τα επίπεδα: Στο μαζικό κίνημα, στις ταξικές εργατικές και νεανικές πτέρυγες, στα αντικαπιταλιστικό μέτωπο και στο επίπεδο της επαναστατικής θεωρίας και του "κόμματος". Αυτή είναι και η ουσία της "μάχης για τη δημοκρατία".
Η πρώτη προϋπόθεση είναι η μετατροπή της έκρηξης από αυθόρμητη σε περισσότερο συνειδητή, με το πέρασμα από το πρώτο, μαζικό, αντικατασταλτικό σύνθημα"μπάτσοι - γουρούνια - δολοφόνοι" σε συγκεκριμένα αντικαπιταλιστικά, δημοκρατικά αιτήματα ρήξεων με τον αντιδημοκρατικό οπλοστάσιο της κυβέρνησης, της αστυνομίας, των εισαγγελέων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης: Να ταπεινωθεί η κυβέρνηση, να απελευθερώσει προφυλακισμένους, να πάρει πίσω νόμους. Μέσα σε αυτούς, ξεχωρίζουν, πλέον, οι νόμοι για την οπλοφορία της αστυνομίας, για τα ειδικά σώματα ασφαλείας, για την "τρομοκρατίας", για την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, για τις περικοπές στην ελευθερία "συγκέντρωσης και συνάθροισης". Η δεύτερη προϋπόθεση είναι η σύνδεση των δημοκρατικών αιτημάτων υπέρ των ελευθεριών με το μέτωπο της εργασίας και της παιδείας και με την πάλη για την ανατροπή της κυβέρνησης Καραμανλή "από τα κάτω και τα αριστερά".
Όπως ήταν αναμενόμενο, στο αρχικό ξέσπασμα της νεανικής έκρηξης κυριάρχησαν οι αντιφάσεις του αυθόρμητου: Από τη μια πλευρά, η αντιγραφειοκρατική και αντινομιμόφρων, αντικυβερνητική και αντικατασταλτική, μαζική "άμεση" δράση, που τα θέλει "όλα εδώ και τώρα". Και από την άλλη, η υποτίμηση συγκεκριμένων δυναμικών αιτημάτων και διεκδικήσεων, η αιωρούμενη πολιτική προοπτική, η απουσία οργανωμένων δομών και οργάνων μαζικού κινήματος και οι δυναμικές, εξεγερτικές, αλλά και "τυφλές" μορφές πάλης. Οι αντιφάσεις αυτές, από τη μια πλευρά "τραβούν" τις αριστερές πρωτοπορίες προς τα πάνω βγάζοντάς τες από την κομματική ρουτίνα, τις ευαισθητοποιούν, τις κινητοποιούν. Από την άλλη, τις καθηλώνουν στην κύρια αδυναμία του αυθόρμητου, που είναι η προβολή ενός συγκεκριμένου περιεχομένου πάλης, καθώς και η συνειδητοποίηση και διεκδίκηση της πολιτικής προοπτικής του. Όλα αυτά αντικαθίστανται, καλύπτονται και καθηλώνονται από την από την προτεραιότητα στις μορφές πάλης: Το κάρο σέρνει το άλογο και όχι το αντίστροφο. Αυτές οι αντιφάσεις εκδηλώθηκαν με πρωτότυπο τρόπο και στην τωρινή έκρηξη. Συμβαδίζουν με αριστερίστικα, μισοαναρχικά και αναρχικά ρεύματα που έχουν μόνιμα την ίδια αντίστροφη ιεράρχηση έως φετιχοποίηση των "συγκρουσιακών" μορφών πάλης (σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής με πέτρα ή με μολότοφ, ή απεργία ή κατάληψη διαρκείας κλπ). Ταυτόχρονα, από άλλα ρεφορμιστικά τμήματα της Αριστεράς και των συνδικάτων, υπάρχει το κατοπτρικό είδωλο αυτής της τάσης, με τη φετιχοποίηση από την ανάποδη των δήθεν "ειρηνικών", καθιερωμένων και "επίσημων" μορφών πάλης. Οι αντιφάσεις αυτές διασταυρώνονται, επίσης, με την αντίστοιχη υποτίμηση του περιεχομένου και των συγκεκριμένων στόχων πάλης από τμήματα της Αριστεράς, που δίνουν προτεραιότητα στις μορφές οργάνωσης: Το "μέτωπο", η "συνέλευση", η " άμεση δημοκρατία", το "ανοιχτό συντονιστικό".
Ωστόσο, οι μορφές οργάνωσης έχουν ιδιαίτερη σπουδαιότητα, ειδικά όταν πρόκειται για την αντιπαράθεση γύρω από το ζήτημα της δημοκρατίας. Για να επιβάλει το εργατικό, λαϊκό και νεολαιίστικο κίνημα ρήξεις και κατακτήσεις (πάντα εύθραυστες, προσωρινές και διαφιλονικούμενες, στο έδαφος της αστικής κυριαρχίας), απαιτείται ένας νέος συσχετισμός δύναμης. Μέτρο του υλικού συσχετισμού δύναμης υπέρ των εργαζομένων δεν είναι, κυρίως, οι νόμοι ή το κοινοβούλιο, αλλά η δημιουργία ανεξάρτητων, μόνιμων, εργατικών και λαϊκών οργάνων, "θεσμών" του μαζικού λαϊκού κινήματος, που επιβάλλουν τη "γενική θέληση" με τη δύναμή τους. Πρόκειται για μια "εργατική αντιπολίτευση" ή ένα μέτωπο εργασίας - παιδείας - δημοκρατίας, για μια "Κάτω Βουλή" [...], η οποία αμφισβητεί έμπρακτα το νόμο της σημερινής αστικής πολιτικής ηγεμονίας. Ένας από τα βασικά διακυβεύματα της τωρινής έκρηξης και των επόμενων που έρχονται, είναι η εμφάνιση ανεξάρτητων οργάνων εργατικής πολιτικής, έστω σε εμβρυακή, πρωτόλεια μορφή, σε όλα τα επίπεδα: Στο μαζικό κίνημα, στις ταξικές εργατικές και νεανικές πτέρυγες, στα αντικαπιταλιστικό μέτωπο και στο επίπεδο της επαναστατικής θεωρίας και του "κόμματος". Αυτή είναι και η ουσία της "μάχης για τη δημοκρατία".
ΠΡΙΝ 21/12/2008
