'Η ΜΕ ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ Ή ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Μετά την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου, ένας χείμαρρος οργής και αγανάκτησης βγήκε στην επιφάνεια. Ένα ετερόκλητο κύμα αποκλεισμένων, απογοητευμένων, καταπιεσμένων, ανέλπιδων νέων και όχι μόνο ξεχύθηκε στους δρόμους. Ένα σώμα χωρίς ενιαία χαρακτηριστικά, κουλτούρα, παιδεία ή κοινωνική τάξη σαν την άναρθρη κραυγή μιας κοινωνίας που βλέπει καθημερινά, να της στερούν το μέλλον, να της απαξιώνουν τα όνειρα, να της υποθηκεύουν τις προσδοκίες και να την καταστέλλουν. Μια γενιά που η συσσωρευμένη αλλοτρίωση, της στέρησε συστηματικά κάθε μέσο έκφρασης και την απέκλεισε από κάθε δυνατότητα να αποφασίζει για τον εαυτό της στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στη δουλειά. Αυτή η γενιά που δεν μπορεί να εκφραστεί και να δημιουργήσει επιλέγει την καταστροφή ως την άναρθρη κραυγή της δικής της οργής και δημιουργίας. Η οργή όμως δεν είναι μόνο συναίσθημα. Είναι αγώνας και διεκδίκηση για κοινωνική δικαιοσύνη. Μια δικαιοσύνη που είναι πια σαφές ότι όσο αυτή θα απουσιάζει, άλλο τόσο δεν θα υπάρχει κοινωνική γαλήνη. Ολα αυτά τα χρόνια βιώνουμε ως κοινωνία ,ως άτομα την απόλυτη απαξίωση της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας από την εξουσία. Τα εργοστάσια που κλείνουν το ένα μετά το άλλο, η ακρίβεια, η ανεργία, οι νόμοι που στερούν το δικαίωμα στους νέους της δημόσιας δωρεάν παιδείας, η κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης , η αβεβαιότητα για το μέλλον για το δικαίωμα στην περίθαλψη και στην υγεία, η αίσθηση ότι οι νεολαία μεγαλώνει σε ένα κόσμο χειρότερο από αυτόν που μεγάλωσαν οι γονείς της, όλα αυτά είναι οι αιτίες και η γενεσιουργός δύναμη αυτής της εξέγερσης. Για όλα αυτά όσες διεκδικήσεις και αν έγιναν στο παρελθόν όσοι αγώνες και αν έγιναν μέχρι τώρα, αν δεν ήτανε τουλάχιστον ένα καλοστημένο τσίρκο από τα θεσμικά κόμματα και συνδικάτα, από τους ηγετίσκους και τους πολιτικούς που ξεπουλάνε τους αγώνες της κοινωνίας προς ιδίον όφελος. Ήτανε όλοι αγώνες που δεν απόδωσανε τίποτα. Αυτό το αίσθημα κοινωνικής ήττας, αυτή η ταπέινωση, αυτή η απαξίωση της εξουσίας στα προβλήματα του κόσμου, την στιγμή που πολιτικοί-κουμπάροι- εταιρείες-ιερείς και ανίεροι χορεύουν όλοι μαζί μέσα σε ένα όργιο σκανδάλων και κλεψιών, έχει φέρει τη κοινωνική οργή στο σημείο έκρηξης. Οι καταστροφές και οι λεηλασίες είναι αυτή η άναρθρη κραυγή που φωνάζει φτάνει πιά! Η κραυγή μιάς κοινωνίας που ήρθε η ώρα να αφήσει τη στάση της παραίτησης, της ήττας να διεκδικήσει στο δρόμο τον αγώνα της χειραφέτησης. Ενάντια σε κόμματα, χωρίς διαμεσολαβητές, χωρίς κηδεμόνες. Ανακαλύπτοντας την αληθινή ουσία της δημοκρατίας μέσα από μαζικές κινητοποιήσεις, μέσα από λαικές συνελεύσεις μέσα από αμεσοδημοκρατικές συλλογικές διεκδικήσεις να δηλώσει ρητά ότι το συλλογικό εμείς είναι ό μοναδικός κυρίαρχος και υπεύθυνος να ορίσει την εργασία, την παιδεία, την δικαιοσύνη, τον πολιτισμό. Βρισκόμαστε στο δρόμο όντας κομμάτι της κοινωνίας αυτής αλλά και της κοινωνικής οργής. Δεν είμαστε καθοδηγητές της αγανάκτησης, δεν είμαστε ειδικοί της βίας και της εξέγερσης. Βρισκόμαστε στο δρόμο ορίζοντας τους εαυτούς μας στο πλευρό του Αλέξανδρου. Ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να βρίσκεται στη θέση του. Η καθημερινή μας ζύμωση στους κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες, στην πάλη των μεταναστών για αξιοπρέπεια, στους αγώνες των αποκλεισμένων και των φυλακισμένων για λίγη περισσότερη ελευθερία, μας δείχνουν ότι η στάση του κράτους, της εξουσίας και των θεσμών ήταν πάντα αυτή: με το χέρι στην σκανδάλη... Τίποτα πία δεν θα είναι όπως πρώτα. Γνωρίζουμε καλά ποιοί είμαστε και γνωρίζουμε καλά την ουσία του κράτους. Η αστυνομία υπάρχει μονο για να προστατεύει το κράτος και τον εαυτό της. Η ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΩΝ Οι εκατοντάδες συλήψεις που έχουν γίνει σε όλη την χώρα, έχουν αποκαλύψει τον πανικό και την εκδικητικότητα του κράτους. Άρχισαν να προφυλακίζονται αθρόα συλληφθέντες (5 στην Αθήνα και 6? στη Λάρισα), για τους οποίους οι κατηγορίες είναι υπερβολικές και απαράδεκτες, σε άλλη περίπτωση σχετικές με εκρηκτικές ύλες, και σε άλλη με «σκοπούμενη βαριά σωματική βλάβη», ένα αδίκημα που αποτελεί «κακουργηματικό φούσκωμα» του να χτυπήσεις έναν μπάτσο.Οι συλλήψεις πολλών μεταναστών για κλοπές κατά τις λεηλασίες, δώθηκαν με μεγάλη έμφαση από τα μμε για να δυσφημιστεί το κίνημα. Αλλά και αυτές ακόμα οι συλλήψεις είναι στο σύνολό τους αποτέλεσμα της ρατσιστικής συμπεριφοράς της αστυνομίας, της δικαστικής αυθαιρεσίας και της αδυναμίας μέχρι στιγμής ενός δυναμικού κινήματος αλληλεγγύης . Μόνο χθες στην Αθήνα δικάστηκαν με τη διαδικασία του αυτοφώρου πάνω από 50 μετανάστες με ασήμαντες κατηγορίες (κλοπή ενός κινητού, κλοπή ενός φορτιστή ! κλπ.) και καταδικάστηκαν με ταρίφα 18 μήνες φυλάκιση. Στη Λάρισα 15χρονα παιδιά συνελλήφθησαν για φθορές σε τράπεζα και ο τοπικός εισαγγελέας ζητάει την χρήση του αντιτρομοκρατικού νόμου για την σύλληψη τους. Στη Κοζάνη νεαρός διαδηλωτής χτυπήθηκε στο πρόσωπο από ευθεία βολή δακρυγόνου με αποτέλεσμα την άμεση μεταφορά του σε νοσοκομείο και τα 50 ράματα που χρειάστηκαν για τις πληγές του. Ο τραυματίας διαδηλωτής καθώς και 4 φίλοι του συνελλήφθησαν επιτόπου από την αστυνομία μέσα στο νοσοκομείο και οδηγούνται σήμερα στον εισαγγελέα με κίνδυνο προφυλάκισης. Όπως είναι πολύ πιθανόν, ο αριθμός των προφυλακισμένων θα φτάσει τους 20!, μοναδικό ρεκόρ ειδικά για ένα μήνα μετά την κινητοποίηση των κρατουμένων και τις εξαγγελίες για αποσυμφόρηση των φυλακών. Η μοναδική απάντηση που μπορεί και πρέπει να δώσουμε στην εκδικητικότητα του κράτους έιναι ένα ενωμένο μαζικό κίνημα αλληλεγγύης για την απελευθέρωση όλων, ανεξαρτήτως αιτείας, συλληφθέντων . . Γιατί αυτοί που είναι οι πραγματικοί ένοχοι, οι πραγματικοί ειδικοί και διαχειριστές της βίας είναι το κράτος και οι ένστολοί δολοφόνοι του. Γιατί είναι αυτοί που ξεκινήσανε με την δολοφονία του Αλέξανδρου αυτό το κύμα βίας και εξέγερσης. Γιατί ο Κουμής, η Κανελοπούλου, ο Καλτεζάς, ο Τεμπονέρας, ο Λεωντίδης, ο Μπουλάτοβίτς και πόσοι δολοφονοιμένοι μετανάστες δεν βρήκαν ποτέ δικαίωση. Γιατί είναι αυτοί που με την κρατική βία, το χημικό πόλεμο (με ευθείες βολές δακρυγόνων σε διαδηλωτές), τις πλαστικές σφαίρες, τους ξυλοδαρμούς και τους κουκουλοφόρους ασφαλίτες που συλλαμβάνουν διαδηλωτές, εντείνουν αντί να εκτονώσουν την κοινωνική οργή. Η κοινωνική έκρηξη που ζούμε τις μέρες αυτές μπορεί και πρέπει να δημιουργήσει τις συνθήκες και τις συνειδήσεις για ένα καλύτερο αύριο. Μπορεί όμως και να δημιουργήσει τις συνθήκες κοινωνικής απόδοχής "νομιμοποίησης" της χρήσης των όπλων. Τι άλλο θα μπορούσε να σημαίνει εξάλλου το περίστροφο στα χέρια του ματατζή στην αθήνα στην διαδήλωση της Κυριακής. Τι άλλο θα μπορούσαν να σημαίνουν οι πυροβολισμοί των ζητάδων στον αέρα στο Φάληρο λίγες ώρες μετά την κηδεία του Αλέξανδρου. Τι άλλο θα μπορούσε να σημαίνει η συνδρομή των μαχαιροβγαλτών φασιστών στις δυνάμεις των ΜΑΤ στην επίθεση σε διαδηλωτές στη Πάτρα τη Τρίτη το βράδυ. Ολα τα παραπάνω όσο και αν δεν είναι γνωστά στην πλειοψηφία της κοινωνίας αποτελούν πραγματικότητα. Να τελειώνουμε πια με την υποκρισία των μεμονομένων περιστατικών. ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΒΑΡΑΝΕ ΣΤΟ ΨΑΧΝΟ - ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ! ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΝΕΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΗΔΗ ΘΕΣΗ! ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΣΧΟΛΗΣ ΘΕΑΤΡΟΥ