Στις 8 Μαρτίου έγινε στη Νομική της Αθήνας η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΜΕΡΑ, μετά από πολύμηνη, πολιτικά αδικαιολόγητη καθυστέρηση και μάλλον κατόπιν εορτής- συγκεκριμένα μετά την «εορτή»-καμπή της εκδήλωσης του ΜΕΡΑ και της ΕΝΑΝΤΙΑ στο Σπόρτιγκ.
Οι πολιτικές διαφωνίες που αναδύθηκαν στο πρόσφατο παρελθόν, οξύνθηκαν στη διάρκεια της εξέγερσης του Δεκέμβρη και κορυφώθηκαν δημόσια στο Σπόρτιγκ δεν λύθηκαν αλλά γίνανε ακόμα πιο σαφείς. Στη Συνδιάσκεψη αντιπαρατάχτηκαν πολιτικά, για άλλη μια φορά, από την μια το ΕΕΚ κι από την άλλη η πλειοψηφία του ΜΕΡΑ ( ΝΑΡ, νΚΑ, ΕΚΚΕ) συνεπικουρούμενη από την ΟΚΔΕ( οργάνωση που είναι παρατηρητής κι όχι μέλος του ΜΕΡΑ) και τους Οικολόγους Εναλλακτικούς (που συνεργάστηκαν εκλογικά με το ΜΕΡΑ χωρίς να γίνουν ποτέ συνιστώσα του). Εξάλλου, απουσίαζαν και αντιπρόσωποι πολλών άλλων πόλεων της περιφέρειας.
Υπήρξαν δύο εισηγήσεις, σε αντιπαράθεση, αυτή της πλειοψηφίας που παρουσίασε ο σ. Αντώνης Δραγανίγος του ΝΑΡ κι εκείνη του ΕΕΚ που ανέπτυξε ο Σάββας Μιχαήλ. Η συζήτηση που επακολούθησε ξετύλιξε παραπέρα την αντίφαση ανάμεσα στις δύο εναρκτήριες τοποθετήσεις αφήνοντάς την άλυτη, οξύτατη και μετέωρη.
Από μια άποψη, η κατανόηση της αντίφασης κέρδισε σε πολιτική σαφήνεια. Έγινε φανερό ότι οι διαφορές αφορούν τα κεντρικά ζητήματα της καπιταλιστικής κρίσης, της φύσης της εξέγερσης του Δεκέμβρη και του αναγκαίου στρατηγικού σχεδίου που πηγάζει από αυτήν. Διαψεύσθηκαν έτσι οι σύντροφοι εκείνοι της πλειοψηφίας του ΜΕΡΑ που θέλανε να παρουσιάσουν την αντίθεση του ΕΕΚ σαν τάχα μια τυπολατρική διαμάχη θεολογικού τύπου πάνω σε «διατυπώσεις» της κεντρικής εισήγησης των 9 οργανώσεων στο Σπόρτιγκ, οι οποίες, υποτίθεται, «βελτιώθηκαν» στη συνέχεια, ξανά κατόπιν εορτής, μετά την πανηγυρική έναρξη της «διαδικασίας πολιτικής ενοποίησης της αντικαπιταλιστικής αριστεράς». Θα επανέλθουμε στο θέμα αυτό πιο κάτω, αφού δούμε πρώτα τα ουσιαστικά ζητήματα που μας διχάζουν.
.png)
